Afgelopen vrijdag bracht het Haarlemse label Geertruida de eerste volledige plaat van Petersburg uit. Wat begon als een zolderkamerproject van voormalig Palio Superspeed Donkey- en Pip Blom-drummer Camiel Muiser, is inmiddels uitgegroeid tot bijzonder degelijke band, met (ex-)leden van Canshaker Pi en Torii.

Vier jaar geleden begon Camiel Muiser met behulp van een gitaar en drumcomputer met het maken van liedjes onder de naam Petersburg Orderer. Het resulteerde in een aangename, breekbare serie liedjes die werden uitgebracht op twee EP’s, het lo-fi Proved News en het wat glitchier klinkende Friggid Brigitte.

Muiser werd opgepikt door Indiestad, 3voor12 en VICE en dus moest er ook live gespeeld worden. Daarvoor nam hij Boris de Klerk in de arm, die tot voor kort speelde bij Palio Superspeed Donkey-doorstart Canshaker Pi. Met Jilles van Kleef (van onder meer Torii) en bassist Erik van der Paardt was de band compleet en de naam werd ingekort tot Petersburg.

De afgelopen vrijdag uitgekomen plaat Show werd grotendeels geïmproviseerd in een paar dagen opgenomen en afgemixt door Casper van der Lans (die ook het vorig jaar verschenen Dadcore van Mozes & The Firstborn mixte). Na de single Today is er nu dus een nieuwe: Good.

Good is, net als de gehele plaat eigenlijk, een aangenaam ingetogen indieliedje. Zwoel en loom als een zonnige zondag aan het begin van de herfst; net zo zwoel als de blikken van De Klerk en Muiser, die je in de video vanuit een bedstee het hele liedje lang aanstaren.

De laatste liet ons dit weten over het maken van de video: “Het is een video waarin Boris en Camiel zingend en spelend in bed op en neer stuiten. De video is wederom gemaakt door Guus Kaandorp en het schilderij dat er in voorkomt is gemaakt door een goede vriend. Aanstaande vrijdag spelen wij onze releaseshow bij Erik’s House!”

Petersburg’s plaatrelease is aanstaande vrijdag 4 oktober in Erik’s House op de NDSM-werf in Amsterdam. Check het Facebook-event voor meer informatie.



Geïnspireerd door artiesten als Big Thief en Nirvana creëerde Kevyn van der Linden met The Psychedelic Birthday Party een canvas om zijn creatieve uitspattingen op vast te leggen. Zelf noemt hij het ghostly pop for the lost, het mag dus duidelijk zijn dat je hier geen rooskleurige, zomerse single moet verwachten. Hoe dan ook, wij waren overtuigd en daarom gaat vandaag debuutsingle Bad Blood bij ons in première met bijbehorende video.

Op Bad Blood verschuilt Kevyn zich voor de boze wereld, maar tevens uit hij het diepe verlangen met haar verbonden te zijn. Het is tekenend voor de schaduwwereld van de songwriter waar alternatieve pop en nineties-nostalgia elkaar ontmoeten. De eens eenzame nacht kleurt in liefde en verdoemenis, een duister kleedje op een mooie dag.

Over die nieuwe single zegt Kevyn het volgende: “Ik kwam bijna niet meer buiten en was compleet lamgeslagen door de opbouw van jarenlange spanningen. Ondanks dat ik het liefst wilde verdwijnen, wist ik dat het grootste verdriet lag in de schaamte en pijn dat ik niet de beste versie kon zijn voor mezelf en mijn omgeving. In die sombere put van betekenisloosheid, waar ik zonlicht schuwde en de nacht mij liet verteren, is Bad Blood geboren. En ik ben blij dat zij nu mag sterven.”

De zanglijnen klinken alsof de woorden uit het diepst van Kevyn zijn ziel geschept moeten worden en dan heel voorzichtig het daglicht te zien krijgen. Wanneer de zon doorbreekt in de clip, voel je een schril contrast tussen wat je hoort en ziet. Alsof er een filter over de duisternis gegooid wordt, laten we eerlijk zijn: dat doen we allemaal wel eens op social media. A filter a day keeps the doctor away, lijkt het motto soms wel. Misschien moeten we wat eerlijker zijn tegenover onszelf?


Nederlands als muzikale voertaal lijkt populairder dan ooit te zijn en op die golf drijft ook Stippenlift mee. Vandaag verscheen de nieuwe EP Sip via Magnetron Music. Alsof dat nog niet genoeg feestvreugde is op deze zonnige vrijdag, gaat vandaag de video bij Lang Duurt Dit Leven in première via The Daily Indie. Een alternatieve versie voor Lang Zal Ze Leven die je bij het tweede refreintje al voorzichtig meezingt.

Wat is de gemene deler van ‘in de gloria’ en ‘kan het niet meer aan’? Wel, ze worden op dezelfde melodie geplaatst. Om het maar meteen over een catchy stukje te hebben. De formule van Stippenlift kennen we inmiddels, maar blijkt nog steeds een garantie voor heerlijke nummers met hitpotentieel die je af en toe ook een innerlijke crisis bezorgen. We stuurden Stippenlift nog even wat vraagjes op, want met een nieuwe EP en videoclip uit waren wij wel benieuwd hoe het allemaal zit.

Kan je wat meer vertellen over Stippenlift? 
“Stippenlift is een project waar ik zo’n 8 jaar geleden mee begonnen ben toen ik een keytar van mijn opa en oma erfde en daarmee liedjes ging maken. In die tijd was ik helemaal into psychedelische muziek en dit was voor mij echt een uitstapje. Inmiddels heeft die ene synth – Yamaha SHS-10 – mijn hele leven veranderd en daarmee ook mijn muzieksmaak. Precies drie jaar geleden bracht ik voor het eerst een Stippenlift-nummer uit, genaamd Huilen. Ik voelde toen een enorme aandrang om dat nummer de wereld in te krijgen en velen voelden, blijkt nu, met mij mee. Dat was het begin van het huidige Stippenlift-geluid, inmiddels zonder de keytar.”

Waar ben je momenteel mee bezig? 
“Ik ben altijd met tien dingen tegelijk bezig. Het ene is afleiding van het andere als je net even te diep er in bent gedoken en in een totale depressie en isolement raakt van de intense focus op je eigen creaties. Daarom heb ik ook altijd een paar projecten naast elkaar. Sommige breng ik soms uit, anderen niet. Op dit moment liggen er albums op de plank van Nederlandstalige grunge, een fictieve Mallwave-soundtrack, een lo-fi instrumentale houseplaat en ga zo maar door. Dit houdt het maken van muziek voor mij dynamisch en interessant. Stippenlift komt dan af en toe om de hoek kijken. Ik ben daarnaast ook nog een hoorspel aan het ontwikkelen met Faberyayo.”

Waar gaat Lang Duurt Dit Leven over? Kan je ons nog even meenemen naar het creatieproces? 
“Ik heb een notitie in mijn telefoon met onderwerpen voor nummers. Soms schiet me iets te binnen, meestal ’s nachts of op de fiets, wanneer je er niet echt iets mee kunt en dan schrijf ik het op. Af en toe kijk ik daar doorheen en zo kwam ik ook ‘lang duurt dit leven’ tegen. Het is iets dat ik vaak voel, de eindeloosheid van het leven, hoe lang de dagen wel niet kunnen duren en dat er altijd meer zijn. Ik hoor vaak mensen, zeker mensen die ouder zijn dan ik, zeggen dat het leven zo snel voorbij gaat. Ik heb dit altijd anders ervaren. Vaak genoeg denk ik: ‘het is nu wel mooi geweest, ik heb genoeg gezien en gedaan voor één leven’. Dat gevoel had, zoals meer nichegevoelens, volgens mij een anthem nodig. Die heb ik gemaakt. Ik heb voor het refrein het klassiek Nederlandse ‘Lang Zal Ze Leven’ gebruikt, want een verjaardag is natuurlijk het ultieme moment om stil te staan bij het starten van wéér een jaar. Het nummer komt ook niet toevallig uit op mijn eigen verjaardag.”

Hoe is de video tot stand gekomen? 
“De video is gemaakt door fans, zoals alle video’s die bij de EP Sip horen. Ik deed voor de tweede keer een oproep op Instagram en kreeg enorm veel leuke reacties. Het is wonderlijk om te zien hoeveel getalenteerde mensen ik met mijn muziek bereik. De vorige keer dat ik zo’n oproep deed, heb ik Vormlust gevonden, die inmiddels 3 video’s voor mij hebben gemaakt. Dit keer kreeg ik een kant-en-klare video van kunstenaar Ruben van der Linden. Ik heb hem in het echt nog nooit gezien of gesproken, maar hij is het perfecte hoofdpersoon voor deze video. Zo makkelijk kan het blijkbaar zijn!”

Wat is het verhaal van de EP Sip? 
“Sip is eigenlijk Gemiste Kansen vol. 4, maar dan met een andere titel. Het is een overzicht van een aantal nummers die ik recent heb gemaakt die ik zelf erg de moeite waard vond. 60% van de nummers, of misschien wel 90%, krijgt niemand ooit te horen, maar deze wel. Het heet Sip omdat dat een heerlijk Jip en Janneke-woord is voor je depressief voelen. Wie weet spreek ik hiermee weer een nieuwe generatie aan. Het credo – ‘Leven is een keuze’ – is voor iedereen relevant lijkt me, maar daar kom je dan gaandeweg achter.”

Hoe zien de komende maanden eruit voor Stippenlift?
“Ik heb de laatste tijd heel veel opgetreden in goedgevulde kleine zalen door het land. Het is voor mij bizar dat ik in Leeuwarden redelijk wat publiek weet te trekken, in Groningen een poezencafé twee keer vol krijg en in Tilburg zelfs een uitverkochte zaal had. Ik had dit drie jaar geleden, toen ik begon nooit voor mogelijk gehouden. Ik ga me de komende tijd weer even bezinnen en kijken welke thema’s nog écht besproken moeten worden in nieuwe liedjes. Een ding is zeker: ik zal nooit uitgezongen raken over de leegte van het bestaan.”

Gooi de jeugdige beginjaren van The Regrettes en het ruige van Bleached in de blender en je komt zo ongeveer uit bij Get Jealous. De garagepunk-band rondom frontbitch Lotta – ja, zo staat het in de biografie – trekt dit najaar het hele land door met de Popronde en vandaag gaat bij ons debuutsingle Inside Your Head in première. Het begin van wat ongetwijfeld een rollercoaster aan avonturen gaat worden voor deze punkers.

Inside Your Head is een overdosis energie, verpakt in een song die de drie minuten net aantikt. I wanna get inside your head for once, klinkt het, waarbij een muzikale bom losbarst. De band laat zich uit over feminisme, onzekerheid en jaloezie, maar ook oogloze katten. We hebben alvast een ideetje voor band-stickers die tijdens de Popronde overal opduiken. Omdat we natuurlijk wel wat meer wilden weten over dit jonge en aanstormende talent, al helemaal als ze nummers maken die onze speakers nu al op de proef stellen, stuurden we de band een paar vraagjes op.

Voor de mensen die Get Jealous nog niet zo goed kennen: kunnen jullie iets meer vertellen over het ontstaan ervan?
“Onze frontvrouw Lotta begon ooit als typische singer-songwriter, maar wilde na een tijdje toch wat meer herrie gaan maken en besloot daarom een punkband op te richten. Drummer Marek had al eens aangegeven dat hij graag met Lotta zou willen samenwerken als ze een band zou beginnen, dus hij kon al geen nee meer zeggen. Marek heeft vervolgens zijn vriend en gitarist Joost erbij gehaald en uiteindelijk sloot ook bassiste Marike, na een veel te formeel en ongemakkelijk Facebookberichtje van Lotta, zich aan bij de groep. Zo is de garagepunk-band Get Jealous ontstaan!”

Wat betekent deze band voor jullie?
“Get Jealous is vooral veel plezier maken. We doen alles zelf, op onze eigen manier en daardoor blijven we creatief. Voor frontvrouw Lotta is het een mooie uitlaatklep om al haar gedachtes over onder andere feminisme, oogloze katten en jaloezie te uiten. Daarnaast is het voor gitarist Joost ook een goeie plek om al zijn effectpedaaltjes te kunnen gebruiken zonder dat mensen zeggen dat ‘ie zachter moet spelen.”

Waar zijn jullie met de band allemaal mee bezig geweest de laatste tijd? 
“De laatste tijd hebben we zo veel mogelijk live gespeeld en ons daarnaast gericht op het uitbrengen van deze single. We hebben alles zelf gedaan, heel DIY, dus er zit heel veel liefde, maar ook tijd in! We hebben de single samen met onze bevriende producer Fabi Brümmer in een bijna vijfhonderd jaar oud gebouw in Lingen opgenomen. Lotta heeft vervolgens het artwork ontworpen en de videoclip is in elkaar gezet door Joost.”

Over de single Inside Your Head: waar gaat deze over voor jullie?
“De tekst van Inside Your Head gaat kort gezegd over de frustratie die Lotta voelt wanneer ze met mensen in de genderdiscussie terecht komt. Wat leuk is, is dat Inside Your Head het allereerste nummer van Get Jealous ooit is! Dat het ook onze eerste single is, maakt het voor ons extra speciaal.”

Jullie zijn geselecteerd voor de Popronde dit jaar: hoe willen jullie dat gaan aanpakken, zijn er al ideeën?
“Natuurlijk hopen we, net zoals elke band die meedoet aan de Popronde, door zoveel mogelijk locaties geboekt te worden. We hebben al wel wat ideetjes bedacht om mensen naar onze shows te krijgen, maar die gaan we nog niet verklappen. Het bespoten karton en de roze duct tape liggen in ieder geval al klaar!”

Wat zijn de plannen voor de rest van het jaar?
“We zijn van plan om in ieder geval nog één single uit te brengen de komende maanden. Daarnaast willen we een bandbus fixen om tijdens de Popronde, maar ook daarna, in stijl rond te kunnen touren!”

Een tijdje terug zaten we in Rotterdam op een mooie vrijdagmiddag tussen de kopjes koffie en de fietsen met Mooneye. Dat leverde een mooi verhaal op over de evolutie van de band, social media en tijd. Even later viel een mailtje in de digitale brievenbus, met de vraag of wij een van de DAFT-sessies van de band in première wilden laten gaan. Graag zelfs! Vandaag stellen we This Thing aan jullie voor, ga er vooral even voor zitten.

In de video worden we meegenomen in de intieme setting van de studio, een omgeving waarin de band zijn muziek het best tot zijn recht komt. De warme vocalen van frontman Michiel Libberecht vullen de ruimte waarrond de rest van de band zich verzamelt. ‘I wanna close my eyes’, klinkt het. Laat dat nou precies zijn wat wij willen doen bij het horen van deze mooie DAFT-sessie: onze ogen sluiten en wegdrijven op de muziek.

Toen we de band vorige maand spraken, hadden we het al over de houdbaarheidsdatum van muziek. Met deze fijne live-sessie maken ze alvast de ambitie duidelijk om tijdloze muziek te maken. This Thing is de derde DAFT-sessie na Thinking About Leaving en Black River. We kunnen alvast het volgende verklappen: het is nog niet afgelopen! Afgelopen weekend stond de band nog op Here Comes The Summer en de komende tijd onder meer op Bands in a Barn.

Eerder vertelden we al het verhaal achter het nieuwe project van Mathijs Leeuwis, waar zijn passie voor fietsen en pedal steel samensmelten in het vernieuwende project Galibier. Nu brengt dit ensemble een mooie liveregistratie uit boordevol improvisatie en bijbehorende visuals. Een prachtmanier om weer te geven wat je kan verwachten bij een show van dit gezelschap.

De video werd in één take opgenomen. Gezeten achter het kromme stuur krijg je immers ook geen herkansing en net als bij de koers, is het resultaat telkens een concessieloze verrassing. Klik door voor bijna vijftien minuten pure schoonheid, vandaag in première bij The Daily Indie. Geestelijk vader Leeuwis licht nog even kort de achtergrond toe.

Hoe kwam je voor deze sessie bij Kytopia terecht?
“Al snel na de release van het album Galibier in november 2018, had ik door dat ik naast dit album ook een live-registratie met dit gezelschap wilde maken, zodat het totaalplaatje wat we live neerzetten beter in beeld gebracht zou kunnen worden. Mathijn den Duijf – producer, pianist en rots in de branding bij het maken van het album – had een studio in het voormalige Kytopia-pand aan de Oudegracht in Utrecht. Dat is ook de studio waar we het album hebben opgenomen. Zodoende was het lijntje met die locatie erg kort. Door alle randvoorwaarden die ik creatief-inhoudelijk had voor de registratie – volledig analoog opnemen, live visuals, extra lichtkunstenaars, rechtstreeks op tape opnemen – kwamen we snel uit bij Kytopia. De sfeer klopt met de muziek.” 

Over die sfeer gesproken: de sessie heeft een David Lynch-achtige sfeer. Dat matcht met het album. Was dat ook waar je voor deze sessie bewust naar op zoek was? 
“Voor deze sessie was het doel te komen tot één dwingende sfeer die een reflectie is van hoe wij live werken en wat wij live voor elkaar proberen te krijgen: een bubbel creëren waar mensen voor een dik uur in onder gedompeld worden, met veel ruimte voor associatie. Om dit te kunnen bereiken moeten de muzikanten elkaar verrassen en proberen onze klanken te blijven verdiepen. In dit geval heb ik geprobeerd voor die verrassing te zorgen door een aantal tape-loops voor te bereiden en die als startschot voor een reeks improvisaties te gebruiken. Vervolgens neemt dat startpunt een afslag en vormt zich iets nieuws.”

“De combinatie van de ruimte, deze muzikanten, het licht en de geïmproviseerde illustraties bracht deze duistere David Lynch-vibe naar boven. Als we vandaag weer een sessie zouden doen komt er wellicht een Disney-achtige vrolijkheid naar boven. De zoektocht naar verdieping van klank en sfeer stond vast, de uitkomst niet. 

“Waar misschien nog wel meer een verbinding met David Lynch zit: je houdt ervan of je haat het. We wilden in creatieve zin nergens gas terug nemen, maar precies doen wat wij graag doen. Een clip van bijna een kwartier is in promotionele zin natuurlijk verre van verstandig, maar dit is wel wat Galibier is: een zoektocht naar nieuwe klanken, zonder concessies.” 

Je wilde het totaalplaatje dat je live brengt vereeuwigen in een totaalkunstwerk. Wat zijn je verdere plannen hiermee voor de komende tijd?
“Met dit gezelschap inclusief licht en visuals zullen we in het najaar een kleine reeks optredens op een aantal bijzondere locaties doen. Deze sessie is dus ook zeker bedoeld om het publiek te laten zien wat we live doen. Daarnaast werk ik momenteel samen met Mathijn den Duijf aan een nieuwe compositie voor tape-loops, volledig geschreven en uitgevoerd op een eigen tape-loop-installatie. Met Marzio Scholten – als gitarist bij Galibier betrokken – heb ik een nieuwe band Things I Can’t Control (met op drums Jimmi Hueting van o.a. Jo Goes Hunting), waarmee we de komende tijd redelijk wat live zullen spelen. Zo is het gezelschap rond Galibier ook een plek van waaruit er nieuwe ideeën opborrelen die vervolgens uit kunnen groeien tot eigen wereldjes. Eén ding is de constante factor, de rode draad: mijn pedal steel.”

Het hele land duikelt nu – na de Amstel Gold Race – in enthousiasme over Mathieu van der Poel en wie weet wat dit wielerjaar nog meer brengt. Zit daar nog ergens muziek in?
“In Van der Poel zit momenteel alles, dus vast ook veel muziek. Dit jaar focus ik mij met name op de doorontwikkeling van Galibier. Momenteel ben ik nieuwe stukken aan het schrijven voor een EP die eind 2019 of begin 2020 naar buiten moet komen. Ook de tape-loop-installatie waar ik eerder over sprak gaat eind 2019 al een proefritje maken in de openbaarheid. Druk zat dus. Voor de echte wielerfan is er een klein beetje goed nieuws: achter de schermen werk ik ook aan een theatrale versie van Galibier waarbij ik meer ruimte wil geven aan de wielerverhalen die ten grondslag liggen aan de muziek. En tijdens de Tour de France steek ik uiteraard ook ergens m’n kop op. Wanneer en hoe? Dat laten we nog even in het midden.”


Voor de Utrechtse veteranen van Trey voelt het muzikale leven als de openklappende lente: een periode vol jong leven en nieuwe mogelijkheden. Het was voor Erik van de Kar, Dennis Bijen en Marten Timan dan ook tijd voor iets nieuws en wel om “gewoon strakke liedjes te maken en niet te veel te schaven en te schuren.” Het resultaat is te horen op Sides, de grungy single die bij ons in première gaat.

Trey bestaat uit driekwart van de band die eerder Shuriken vormde, een band die volgens zanger/gitarist Marten Timan zijn beste tijd na tien jaar wel had gehad. Nu komen ze met Trey naar buiten en pakken de resterende bandleden het allemaal wat eenvoudiger aan, wat al snel resulteerde in studio-opnames voor een EP die de band deze zomer uitbrengt op 3 juli.

Het nieuwste wapenfeit wordt uitgebracht in de gedaante van de single Sides, een nummer met een lekker Sonic Youth- en Hot Snakes-gehalte. Daarop horen we inderdaad geen moeilijkdoenerij. Bas, gitaar, drum en zang: het power trio blijkt nog steeds een bijzonder doeltreffende samenstelling te zijn voor overzichtelijke songs zonder poeha. De snare van de drummer staat bijzonder strak op Sides, de gitaarlijnen zijn goor en de bas gaat er met een hink-stap-sprong doorheen.

Timan zegt over het nummer: “Dit nummer is voor ons in die zin belangrijk omdat het laat zien hoe snel je muzikaal tot elkaar kan komen met een kleine bezetting. Het resultaat is door juist de aanpak van het loslaten lekker rauw gebleven.” Wij stelden hem nog wat meer vragen, die lees je hieronder!

Waarom een nieuwe band? Wat is het verhaal?
“Trey is eigenlijk ontstaan door het uit elkaar vallen van onze vorige band, Shuriken, waar we zo’n tien jaar samen in speelden. Na drie platen, een rits optredens en meerdere tours was daar de koek wel een beetje op. Shuriken bestond in de basis uit vier personen en hoewel we in gezonde mate trots zijn op wat we samen bereikt hebben, zaten we op een gegeven moment vast in een patroon van teveel schaven en schuren. Het was tijd voor iets nieuws en na meerdere emotionele huilbuien was het beste plan om met zijn drieën verder te gaan als Trey. In een uitgeklede setting eigenlijk wat minder moeilijk doen en ‘gewoon’ strakke liedjes maken. Het resultaat is onze nieuwe EP, die door een minder geforceerde benadering een stuk toegankelijker is geworden. Het voelt alsof we frisse lucht ademen.”

Wat willen jullie graag met deze band doen?
“Speuluhhh! Het liefst staan we zo veel mogelijk op het podium. De nieuwe richting van Trey prikkelt ons echt weer en we hebben erg veel zin om dat live te laten zien. We hebben naast de EP op dit moment genoeg materiaal voor een heel album, maar we focussen ons nu eerst op optredens. Als de tijd daar is, komt die hele plaat – en wereldfaam – vanzelf.”

Kun je ons wat meer vertellen over Sides, de single die bij ons in première gaat?
“Sides is ontstaan uit de allereerste jamsessie in de nieuwe bezetting. Opbouwen, inpluggen, spelen en even later was Sides een feit. Dit nummer is voor ons in die zin belangrijk omdat het laat zien hoe snel je muzikaal tot elkaar kunt komen met een kleine bezetting en het resultaat door het loslaten juist lekker rauw is gebleven.”

Hoe kwam het idee voor deze video tot stand?
“Sides gaat over uitersten en het moeten maken van onmogelijke keuzes. In een tijd van oorlog is dat een constante strijd. We vonden oude stock-beelden uit de Tweede Wereldoorlog uit Japan en de Verenigde Staten en besloten hier de video van te maken. Het zijn beelden van zowel de oorlog als het dagelijks leven, dat een hoop tegenstrijdigheden laat zien. Het leven in de VS tegenover dat in Japan, de harde realiteit van de oorlog tegenover de komische beelden van het theater. Het zijn inmiddels oude beelden, maar het thema is helaas nog altijd relevant.”

Wat zijn de plannen voor de rest van het jaar met de band?
“We hebben net een hele fijne eerste tryout-show achter de rug in De Helling en op 10 mei staan we in de ACU. Verder presenteren we op 3 juli officieel de EP als we in het voorprogramma van The Enablers spelen. We hopen deze zomer ook nog wat festivals mee te pakken en zijn druk bezig met meer optredens door het land. Op de site van ons label Meat Balloon Records houden we alles bij, hopelijk dus snel meer nieuws!”


Een bandnaam waarmee een duidelijke boodschap de wereld in gestuurd wordt, het is eens wat anders. You Should Get To Know Us heet het en na het horen van de nieuwe single Happily Misused, waarvan bij ons vandaag de video in première gaat, kunnen we dat eigenlijk alleen maar beamen. Deze band moet je even leren kennen!

You Should Get To Know Us heeft niet alleen een opmerkelijke bandnaam, ook is alles wat hij doet is DIY. In 2016 en 2017 tourde de band met Sewage Farm in Duitsland en Frankrijk. Hoe ze daar terechtkwamen? Heel veel mailen! Het zal je dan ook niet verbazen dat de videoclip door de band zelf in elkaar gezet werd. Voor die clip werd een combinatie van zwartwit-beelden geschoten op de golfbaan en live-beelden.

Happily Misused komt van het album Hole in Whatever dat in januari van dit jaar verscheen. Dat album werd in vijf dagen tijd opgenomen, in de studio van producer Sam Forrest in York. Het snelle tempo en de DIY-ethiek passen als geen ander bij de band. Op Happily Misused horen we scheurende gitaren bijgestaan door strakke drums, een slackpop-bandje precies zoals we die graag hebben. Daarnaast stelden we de band nog wat vragen om hem beter te leren kennen.

Waar zijn jullie momenteel mee bezig? 
“Op dit moment werken we aan liedjes voor het volgende album en dat schiet al aardig op. Verder zijn we een tour aan het plannen in Duitsland, Polen en Tsjechië. Die doen we samen met de band Cowgirl uit York.”

Waar gaat het nummer over?
“Er was niet echt een plan voor een thema toen we aan de tekst begonnen. Sterker nog, het tweede couplet hebben we de dag voor de opname bedacht in de achtertuin van onze AirBnB in York. Maar terugkijkend zou je kunnen zeggen dat het gaat over het spanningsveld tussen het individu en het geheel in relatie tot grote problemen zoals klimaatverandering en de uitbuiting van werknemers. Als individu wil ik bijdragen aan de oplossing van die problemen, maar mijn impact is minimaal. En op het moment dat ik mij bezighoud met die problemen wringt het dat ik zelf eigenlijk helemaal geen last heb van die problemen.”

“Uitbuiting in bijvoorbeeld de kledingindustrie vindt met name plaats buiten Europa en de gevolgen van klimaatverandering zullen in eerste instantie vooral door niet-westerse landen te merken zijn. Je zou kunnen stellen dat er een wereldwijd economisch systeem is dat op een bepaalde manier misbruik maakt van individuele mensen, door uitbuiting en klimaatverandering, maar dat systeem pakt behoorlijk goed uit voor mij, als Nederlander opgegroeid in een gezin met een modaal inkomen. Vandaar Happily Misused, wat uiteraard ironisch is. Het wringt dat we het zo goed hebben.”

Hoe is de clip tot stand gekomen? 
“De oom en tante van bassist Victor hebben een soort abonnement voor de golfbaan in Groesbeek. Toen we bedacht hadden dat het album Hole In Whatever ging heten, zijn we daar heen gegaan om wat foto’s en filmpjes te schieten. We werden wel wat raar aangekeken, vier van die slackers op de golfbaan… Vervolgens hebben we die beelden gecombineerd met beelden van onze albumreleaseshow.”

Wat kunnen we in de toekomst van jullie verwachten? 
“Dat we blijven doorgaan. Volgend jaar brengen we weer een nieuw album uit en daarna gaan we weer werken aan het volgende album. Het zou leuk zijn als we telkens iets meer mensen bereiken. Grote ambities hebben we niet, we willen gewoon liedjes maken en optreden. Alhoewel, soms dromen we van een zomerhitje.”

Op 15 juli speelt You Should Get To Know Us op de Kaaij in Nijmegen.

LIJO volgt een fascinatie voor de balans tussen wie je werkelijk bent en je imago. Daaruit ontstaat excentrieke en elektronische pop waarin LIJO op zoek gaat naar de eigen grenzen om die dan vervolgens weer te overschrijden. Vandaag mogen wij Sometimes I Want Rain, de eerste single van LIJO, in première brengen en hoewel wij liever de zon zien schijnen, maken we voor een keer een uitzondering.

“LIJO staat voor risico’s nemen, je eigen keuzes maken, het in twijfel trekken van wat geaccepteerd wordt en wat als normaal wordt beschouwd proberen te veranderen.” Samen met songwriter en producer Christian Kühn werden in Berlijn de twee nummers van het tweeluik My Inner Parts opgenomen. De eerste single daarvan is Sometimes I Want Rain.

Een picknick-setting in het donker, felle lichten, een zangeres als menselijke pop in een huidkleurige outfit in een doos. Het is maar zo onsamenhangend als je het zelf wilt zien. Anderzijds is het een duidelijke weergave van de verschillende kanten die mensen hebben. Sometimes I Want Rain klinkt catchy met de vocalen duidelijk op de voorgrond.

Sometimes I Want Rain is een debuut dat een stevige indruk achterlaat. We stuurden ook nog even een paar vraagjes op, want wie kan het beter uitleggen dan LIJO zelf?

Waar ben je momenteel mee bezig?
“Op het moment ben ik vooral bezig met me voor te bereiden op de shows die ik in Engeland heb staan. Ik doe een klein tourtje om de release van Sometimes I Want Rain te supporten en ik ga voor het eerst alleen naar het buitenland op tour. Dat is superleuk èn superspannend.”

Waar gaat Sometimes I Want Rain over?
“Sometimes I Want Rain is ontstaan uit het besef dat het beeld dat iemand van mij heeft, soms helemaal niet klopt met het beeld dat ik van mezelf heb. Dat besef en de vragen die dat opriep: welk beeld geloof je dan? Kan je dat beïnvloeden? Hoe goed kennen mensen jou en hoe goed ken je jezelf? Dat is de basis geworden van het liedje. Er zit frustratie in over het feit dat mensen zo stellig kunnen oordelen zonder iemand goed te kennen, maar wat ik vooral wil uitdragen is dat iedereen veel verschillende kanten heeft en dat dat oké is. Soms komt de ene kant meer naar boven en soms de andere. Er zijn dagen dat ik onzichtbaar in een hoekje wil zitten en er zijn dagen dat ik van de daken wil schreeuwen. In de basis ben ik dat allemaal. Je hoeft niet tussen die kanten te kiezen en je hoeft ook zeker niet iemand te geloven die denkt jou te kunnen vertellen hoe je in elkaar zit.”

Hoe is de clip tot stand gekomen?
“Samen met videomaker Doron Tempert heb ik gekeken hoe we het verhaal achter het liedje het beste naar beeld kunnen vertalen. De verschillende kanten van mij als persoon komen terug in de karakters die voorbij komen. De scènes met de pop in een doos, het model die het zat is om constant lief te lachen en de hysterische picknick, zijn gebaseerd op de verwachtingen waar je aan denkt te moeten voldoen. Het vastzitten in een bepaalde rol en het nastreven van perfectie. En daar vervolgens juist vanaf stappen.”

Wat kunnen we in de toekomst verwachten?
“Sometimes I Want Rain is de eerste single van My Inner Parts, de tweede single zal in juni volgen. Ik kan alvast vertellen dat er na de zomer nog een tweeluik uitkomt, waaraan ik heb samengewerkt met de Rotterdamse producer Sascha Meijer. Dat tweeluik is nu qua schrijfwerk klaar en omdat het thematisch een sterke connectie heeft met My Inner Parts, heb ik ook Doron Tempert, de videomaker van Sometimes I Want Rain, er weer bij betrokken.”

“Intussen ben ik aan het schrijven aan het vervolg: een EP of een album. Om inspiratie op te doen schrijf ik met andere artiesten, zowel in Nederland als in Berlijn. Ik vind het altijd heel interessant en inspirerend om met andere mensen te sparren over visies en om in een andere omgeving te zijn. Ik co-write graag en ik ga graag naar het buitenland. Daarom heb ik ook veel zin om over een week naar Engeland te gaan om daar te spelen en nieuwe mensen te ontmoeten.”

Mark Lada’s Golden Arches is het Nederlandstalige project van traumahelikopter-frontman Mark Lada. Vorige zomer lanceerden we het eerste nummer Aan Jou en daar waren we behoorlijk enthousiast over. Vandaag mogen we de nieuwste single Nu Je Voor Me Staat met videoclip in première brengen.

Een vaste bandbezetting vond Mark Lada in Sjors Driessen (Afterpartees), Roel Blommers (PAUW), Ernst-Jan van Doorn (Mozes and the Firstborn) en Kilian Kayser (Steve French), niet de minste namen in indie-land. Samen maken ze melancholische gitaarpop met een rauw randje in het Nederlands. “Ik had mij vooraf als doel gesteld om in elk geval een Nederlandstalig nummer te maken, gewoon om te ervaren hoe dat zou voelen. Toen ik een demo had gemaakt vielen eigenlijk alle puzzelstukjes op z’n plaats”, zei Lada nog toen we hem vorig jaar wat vraagjes stelden over die allereerste single.

Verwacht van de clip geen kleurrijk spektakel, maar een video die sterk is in eenvoud. De animaties werden, net als het artwork, verzorgd door Joblin Agteresch, een Groningse illustrator waar Lada groot fan van is. De verschillende illustraties flitsen aan je voorbij en tonen de diversiteit in mensen. ‘Nu je voor me staat. Alles anders.

Daarin zit ook het raakvlak met het nummer, een (post)breakup-song over het moment dat je elkaar weer tegenkomt nadat het uit is, of wanneer je juist midden in een scheiding ligt. We voelen de frustratie over die break-up terug in het nummer en dan met name in de gitaarpartijen die maar wat graag de bovenhand nemen in plaats van de vocalen.

Mark Lada’s Golden Arches zit niet stil. De band blijft dit jaar singles uitbrengen en live spelen. Dit najaar verschijnt ook een compilatie-LP met daarop alle singles. Naar aanleiding daarvan volgt ook een kleine clubtour en deze maand kun je de band ook nog twee keer live zien.

Liveshows Mark Lada’s Golden Arches
20 april – These Go To Eleven Festival, Zwolle
27 april – Kingsday Festival, Venlo


Een voormalige psychiatrische inrichting in Den Haag werd de startbasis voor Magic Moon. De bijzondere en sinistere locatie was een belangrijke inspiratiebron voor de band. In 2018 verscheen debuut-EP Night Circus. Vandaag brengt Magic Moon zijn nieuwe single Red Dress via ons in première.

Neon-lampen. Een pop waarbij je vroeger het haar opmaakte en een discobal. Een man in een rode jurk. ‘She wears a red dress‘. “Magic Moon klinkt als een moshpit in een vintagewinkel. Onverwachts, soms refererend naar oude tijden en boordevol verrassende pareltjes”, weet de band ons te vertellen. Een interessante omschrijving die meteen naar meer smaakt.

Op Red Dress horen we de rauwe combinatie van meerstemmige zang, fuzzy gitaren en stampende drums. Een psychedelisch rockfeest dat we herkennen van debuut-EP Night Circus. We wilden natuurlijk ook even weten wat de band zelf te zeggen had over zijn nieuwe single en de bijbehorende video.

Waar zijn jullie momenteel mee bezig?
“We zitten midden in een reeks shows verspreid door Nederland, daar zijn we druk mee bezig. Op 26 april spelen we op The Life I Live Festival, dat is een belangrijke voor ons, daar werken we nu naartoe. Tijdens periodes met veel optredens werken wij vooral aan onze set. Toch proberen we altijd te blijven werken aan nieuwe nummers en blijven we altijd jammen tijdens de repetities. Zo zijn we nu aan twee nieuwe nummers bezig die we graag in het laatste deel van de tour al willen spelen, zodat we het publiek ook weer wat nieuws kunnen bieden. Verder zijn we plannen aan het smeden om nieuwe singles uit te brengen in het najaar, maar daar kunnen we verder nog niet te veel over kwijt.”

De videoclip bij Red Dress gaat bij ons in première, waar gaat het nummer over?
“Het nummer gaat over onbereikbare zaken in het leven en hoe je jezelf daarin vast kunt bijten. Letterlijk gaat de tekst over een onbereikbare vrouw, maar voor ons staat de tekst eveneens symbool voor andere onbereikbare situaties en hoe je jezelf daarin kan verliezen.”

Hoe kwam het nummer tot stand? En de clip? 
“De basis voor het nummer heeft onze zanger en gitarist Robbert geschreven en aan de band laten horen. Toen zijn we daar samen aan verder gaan werken tot het de uiteindelijke vorm kreeg. Wat de clip betreft wilden we iets maken dat volledig buiten de context van het nummer lag. Het moest vooral raar, humoristisch en low-budget zijn. Hiervoor hebben we gewerkt met onze huiscabaretier Meta, de zus van de drummer. Haar idee was om mooie beelden te maken en deze vervolgens met knullige beelden van achter de schermen direct te ontkrachten. Zo drijven we ook een beetje de spot met andere videoclips en onszelf.”

“De beelden zijn allemaal in een dag en nacht gemaakt. Eerst hebben we een middagje in de regen en kou rond het Malieveld met zoveel mogelijk bescherming rondgereden op de Segways. Het is onmogelijk om er cool uit te zien op die dingen, dus dat werkte goed mee aan de knullige sfeer. In de avond zijn we naar onze oefenruimte gegaan om daar een feestje te bouwen en daar hebben we tot zes uur ’s ochtends gespeeld, gejamd en alle andere beelden gemaakt, grotendeels improviserend en met een hoop lol.”

Wat zijn de toekomstplannen voor Magic Moon?
“We hopen dit jaar mee te kunnen doen met de Popronde en een paar toffe singles uit te brengen. Ook hebben we dit jaar onze eerste support-shows gedaan met Canshaker Pi en Evil Empire Orchestra. Dat smaakt naar meer! Op de lange termijn hebben we een album en grotere festival- en clubshows in gedachten. Onze tours door Duitsland en Frankrijk waren echt fantastische ervaringen dus daar zijn we ook alweer plannen voor aan het smeden – als alternatief voor de Popronde of voor daarna. We willen onze muziek overal laten horen.”