Als je een kabel zou spannen tussen surf en post-punk, dan bungelt het Londense trio Shopping ergens halverwege. Het heeft de licht neurotische dansbaarheid van bands als Talking Heads, maar dan met strandzand tussen de tenen. Die koortsachtige doch onbezorgde sound leverde al twee zeer genoeglijke platen op, waarvan de laatste én de beste – ‘Why Choose’ – eerder deze maand verscheen.

Een absurde, NSFW-achtige videoclip dient als kompaan voor de eerste single, Straight Lines – waarop alle instrumenten daadwerkelijk als gelijken op één lijn zitten. Maar zelfs als alle instrumenten én de mannelijke én de vrouwelijke vocalen elkaar overlappen, blijft Straight Lines een opgeruimd geheel. Zet ‘m op repeat, want deze tracks alsmede de bijbehorende plaat én de clip behoren tot de plezierigste van 2015.

 

Zomaar een bandje uit Berlijn dat je van links en rechts van de sokken blaast. Wait, what?! Berlijn? Suns Of Thyme is inderdaad een Duitse band met een verbluffende sound en strakke nummers. En dat komen wij ook niet zo vaak tegen. De band weet een harmonieuze brug te bouwen tussen psychedelische rock uit de jaren zestig en dikke new wave en shoegaze uit de jaren tachtig en negentig.

 

Feedbackende grooves
Het begint allemaal met de duistere opener Violent Eyes, waarbij zanger Tobias Feltes je direct in zijn wereld meesleurt met zijn donkere, heldere en indrukwekkende stem. Het ijs is gebroken, de spanning is eraf en de versnelling gaat omhoog op nummer twee The Way. De drums laten zich horen, de gitaren feedbacken zich een weg door de soepele grooves en de plaat is los.

 

 

 

Wat volgt is een album dat zich niet vast laat pinnen en zijn eigen weg bewandelt. Het up-tempo One Song weet je te hypnotiseren, waar Soma – God For Gods met een opzwepend couplet en een catchy refrein je weer wakker schudt. ‘Fortune, Shelter, Love and Cure’ is dan nog niet op de helft en trekt hem nonchalant door met een sitar op The Years We Go Is Not Enough en het freaky, oosterse Asato Maa.

 

Scherp randje
Het gaat alle kanten op met deze Duitsers. Een levendige plaat met een scherp randje. Misschien niet zo mega-origineel en alles, maar dit kwartet heeft op momenten wel een groove om u tegen te zeggen en een partij nummers die geen moment vervelen. En dat is ook zeker wat waard.

 

 

 

 

Het is niet vaak zo dat je als band bestempeld wordt met dream-pop, post-punk, synth-pop en goth pop tegelijk. Mode Moderne kent het: er valt niet één label op hun vast te lijmen, maar deze vierkoppige band beweegt zich flink tussen allerlei stempeltjes door.

 

Eerste indruk
Op het eerste gezicht denk je meteen aan Britse gitaarpop uit de jaren ‘80. Logisch, gelijkenissen met Morrissey komen al bijzonder snel naar voren door dezelfde kenmerkende melancholiek in de stem. Dan schieten namen als Wild Nothing en The Pains of Being Pure At Heart je plotseling te binnen. Je interesse is gewekt en dat kan alleen maar goed zijn.

 

 

Morrissey… en Ian Curtis?
Deze vrolijke dream-pop gem, verweven met warme synths, zing je al gauw na twee à drie luisterbeurten mee. Dat wil niet zeggen dat elk nummer van het nieuwe album, ‘Occult Delight’, even zoet en lief is als Baby Bunny.  Aan de hand van slechts dit nummer, uit zijn context van het album gehaald, kun je je haast niet bedenken dat het album ondergedompeld is in post-punk en new wave-invloeden. In het nummer She, Untamed is bijvoorbeeld de vergelijking met, inderdaad, Joy Division onmiskenbaar, tot op de zwaarmoedigheid van Ian Curtis toe.

 

 

Manchester?
Nu zou je verwachten dat dit bandje uit Manchester komt, maar niets  is minder waar. Mode Moderne is een Canadese band dat net hun derde album uit heeft gebracht.  Het nieuwe album ‘Occult Delight’, uitgebracht op 21 januari 2014, is te streamen op label Light Organ’s Soundcloud en op Spotify. Op de laatste is eveneens eerder uitgebrachte werk te vinden.