De Texanen van White Denim kwamen ongeveer tien jaar geleden in de picture met hun gejaagde en hyperenergieke garageblues. Met Stiff zijn de muzikanten toe aan het zevende album en ook nu bewandelt de band weer een iets andere weg dan op hun voorgaande werk. Detail: de helft van de originele band vervangen door nieuwe leden. 

Of het nou aan deze nieuwe leden ligt of niet, het staat vast dat het experimentele en progressieve – wat er onder andere voor zorgt dat deze band zo bijzonder interessant is – minder naar boven komt op Stiff. Het is eerder te merken dat White Denim terugvalt op oude blues en vooral ook meer soul-invloeden op heeft genomen. Op zich natuurlijk niet erg, maar om heel eerlijk te zijn maakt het ongeveer de helft van de plaat redelijk degelijk en af en toe zelfs saai.

Op puur muzikaal en technisch vlak zijn er maar weinig bands die kunnen tippen aan het vakmanschap van de vier leden van White Denim. Dit is in de meeste nummers zeker terug te horen, maar de echte energie en goede refreintjes komen slechts in de opener Had 2 Know (Personal), Mirrored in Reverse en enkele andere songs terug.

Wat overblijft is een plaat die weliswaar onderhoudend is, maar niet meer die energieboost teweegbrengt die eerder werk wel over wist te brengen. Als ze weer eens in de buurt zijn, zou ik zeker gaan kijken, want live zijn ze onovertroffen. Thuis kun je misschien beter teruggrijpen op een van de vorige albums.

We love Cheatahs! De vierkoppige shoegazeformatie is één van onze favoriete acts van het moment en maakte afgelopen jaar met hun laatste plaat ‘Mythologies’.  Zoals we vorige maand in onze recensie van nieuwste track Freak Waves schreven: “De bezwerende stem van frontman Nathan Hewitt klinkt dromerig, zit onder de delay en glijdt als een spookverschijning tussen de hooks en riffs door.”

Cheatahs staan mede bekend om hun indrukwekkende live-performance, die we al eerder konden meemaken op onder andere Le Guess Who? en Best Kept Secret ( twee keer zelfs!) en menig poppodium. Ook deze maand zal de band Nederland weer aandoen met vijf shows door heel Nederland, waaronder de Sugarfactory, Vera, het Stroomhuis en V11. Daarnaast zal Cheatahs ook een optreden geven in één van de meest gruizige en gezelligste plekken van Utrecht, de ACU! In samenwerking met EKKO zal de band er op donderdag 21 januari een gegarandeerd verpletterend concert weggeven. En wat nog beter nieuws is, wij mogen daar 2×2 kaarten voor weggeven.

Bij zijn? Mail dan voor donderdag 21 januari naar prijsvraag@thedailyindie.nl waarom jij deze kaartjes zou moeten winnen!

‘Too’: zou het een verwijzing zijn naar ‘two’? Want we hebben het hier inmiddels over de tweede plaat van FIDLAR. Of bedoelen de vier Californische geinponems toch iets in de trant van ‘we can be this too’? Als in: je dacht dat je ons doorhad, maar we hebben je toch op het verkeerde been gezet? 

In ons magazine legt frontman Zac Carper uit dat onder alle ongein van de eerste plaat toch echt wel een diepere, duistere laag verborgen lag. Deze is op nummer twee duidelijk meer komen bovendrijven. Aanvankelijk horen we FIDLAR op ‘Too’ zoals we de band kennen, met de poppy single 40oz On Repeat en vertrouwd aandoende schreeuwtrack The Punks Are Finally Taking Acid. Ah, drank- en drugsverwijzingen! Feest! Maar dan: titels als Sober, Overdose, Bad Habits? Ja, de jongens zijn volwassen geworden, geeft Carper toe.

Gelukkig is de volwassen versie van FIDLAR niet minder tof. Sterker nog: de band heeft zich bevrijd van het party-juk en lijkt in de studio van producer Jay Joyce uit Nashville meer te hebben gedurfd. De songs zijn minder immer gerade aus en bevatten meer dynamiek en melodie. Toch gaat ook af en toe de versnelling er weer op en schreeuwt Carper als vanouds zijn teksten vol vuilbekkerij. Die combinatie maakt ‘Too’ een veelzijdige en toch coherente plaat. Een plaat die aantoont dat FIDLAR niet alleen een veelzijdige band met duidelijk eigen stempel is, maar ook eentje om definitief rekening mee te houden in de toekomst.

The Strokes is weer aan het opnemen en speelt deze zomer een aantal mooie festivals door Europa. De legendarische New Yorkse rockers zijn niet de enige die op de affiches te vinden zijn, gitarist Albert Hammond Jr. is ook van de partij met zijn nieuwe solowerk.

Zijn eerste full length sinds 2008 gaat ‘Momentary Masters’ heten en verschijnt eind juli via Vagrant. Single Born Slippy – dat overigens niets met de gelijknamige klassieker van doen heeft – is het eerste voorproefje en maakt dat we erg uitkijken naar deze release. De strakke gitaarlijntjes die we gewend zijn van de gitarist vliegen door de rondte, maar het opvallendste zijn Hammonds vocale kwaliteiten, die duidelijk gegroeid zijn de afgelopen jaren. Hij neemt je mee op een poppy reis en zorgt voor een aantal pakkende oorwurmen. ‘Momentary Masters’ kan wel eens een verrassende release gaan worden deze zomer, die het niveau van de laatste Strokes-plaat overstijgt.

Het is alweer ruim zes maanden (een eeuwigheid!) geleden dat King Gizzard & The Lizard Wizard de psychparel ‘I’m In Your Mind Fuzz’ uitbracht en dus is het hoog tijd voor een nieuwe plaat. Die nieuwe plaat heet ‘Quarters’ en bestaat uit, jawel, vier nummers van elk tien minuten en tien seconden.

Ons favoriete septet uit Melbourne doet niet graag tweemaal hetzelfde en slaat ook nu een geheel nieuw pad in. Op openingstrack The River is het afrobeat en jazz(!) wat de klok slaat en ook janglepop, soul en psychfolk drukken hun stempel op een plaat die daardoor erg zomers en sereen aandoet. Ook krijgen de leden die op voorgaande platen soms wat voor figurant leken te spelen op ‘Quarters’ eindelijk hun welverdiende hoofdrol. Daarmee is dit King Gizzards meest verfijnde plaat tot nog toe.

Begin mei komt Other Lives met een nieuw album, genaamd ‘Rituals’. Reconfiguration is de eerste single van het derde album van de mannen uit Oklahoma. Het nummer begint kalm en kabbelt rustig voort, waardoor er een warme sfeer ontstaat die je naar allerlei spannende plekken voert.

De hypnotiserende stem van Jesse Tabisch doet het nummer korter lijken dan het in werkelijkheid is. Hoewel ook dit nummer in het typische stramien van ‘Other Lives -songs’ past, geeft het toch weer een nieuw gevoel mee. Het is opener dan voorgaande nummers, waar vaak een duister randje aan zat en dat geeft een goede hoop voor de rest van het album (die je hier kunt beluisteren).

Gisteravond was het weer raak in Rotown! De Britten van Superfood kwamen namelijk naar de havenstad om een potje werk te knallen van hun zeer aangename debuut ‘Don’t Say That’.  Maar zo lekker als het van tevoren klonk, zo fijn was het live helaas niet… Er waren weinig strakke noten te horen, de bassist wist niet op welke planeet hij zich bevond en meer dan dertig minuten speeltijd zat er niet in. Fotograaf Rudy Sablerolle stond desondanks vooraan en schoot de volgende platen. 

Superfood werd ontdekt door Harrison Koisser van Peace, die de band liefdevol onder de vleugels nam. Net als grote broer Peace heeft de band goed naar de britpop uit de jaren negentig geluisterd. Debuutplaat ‘Don’t Say That’ komt 3 november uit en als de show op London Calling en de songs op internet een voorbode zijn, is die plaat onmiskenbaar geïnspireerd op het Cool Britannia-era.

Maar Superfood leukt zijn songs graag op met fijne psychy baslijntjes in vierkwartsmaat. Hierdoor slaagt het viertal erin om een onweerstaanbare mix te maken van een hedendaagse en nostalgische sound. Het debuutalbum ‘Don’t Say That’ luister je hier!

De review van The Daily Indie lees je in onze nieuwste magazine.

Voordat Cloud Nothings in 2012 doorbrak met het fenomenale ‘Attack On Memory’, bracht de band uit Ohio al twee platen uit die zo’n beetje in het blije surf- en grungepunk-hoekje zaten. Des te meer viel het op dat Cloud Nothings op ‘Attack On Memory’ vooral kwáád was. Heel kwaad. De plaat kende een spaarzaam luchtig momentje, maar op het gros van de songs schreeuwde voorman Dylan Baldi de longen uit zijn lijf, al dan niet zijn gitaar molesterend in minutenlang, in distortion gedrenkt beukwerk.

Donkere periode
In interviews vertelde Baldi destijds steevast dat hij door een donkere periode van zijn leven ging en dat zo van zich af wilde schreeuwen. Dat lijkt anno 2014 enigszins gelukt. ‘Here And Nowhere Else’ is een luchtigere en positievere plaat. Dat wil niet zeggen dat Cloud Nothings terug gaat naar zijn begindagen. Op Just See Fear en No Thoughts zet Baldi als vanouds zijn schuurpapieren, niet door enige zangtechniek gehinderde strot vol open. Anderzijds zijn opener Now Hear In en single I’m Not Part Of Me onmiskenbaar catchy, bijna vrolijk.

Beide persoonlijkheden
En het vergt wat luisterbeurten, zeker wanneer je zoals ondergetekende het indrukwekkende ‘Attack On Memory’ nog vers in het geheugen hebt. Maar ‘Here And Nowhere Else’ is absoluut geen slechte plaat. Nee, een nieuwe Wasted Days staat er niet op. Het ruim zeven minuten durende Pattern Walks heeft een opvallend gelijke structuur, maar is velen malen minder, eh, ja, boos. En dat tekent de hele plaat. Wie beide persoonlijkheden van Cloud Nothings wel goed trok, zal ook geen moeite hebben met deze nieuwe.
Robin van Essel

Het uit Londen afkomstige Cheatahs kwam al op de Daily Indie-radar toen ze in 2012 op Le Guess Who? speelde. Dat het debuutalbum verschijnt op het Wichita-label (waar onder andere ook FIDLAR, Cloud Nothings en The Cribs getekend zijn) maakte de interesse naar Cheatahs alleen maar groter. En of dat goed uitpakt!

Classic shoegaze
Op deze titelloze plaat gooit het viertal classic shoegaze in de blender met net zo klassieke grunge-elementen. De balans tussen zweven (shoegaze) en beuken (grunge) is de rode draad in alle nummers, wat voor een flinke bak spanning zorgt. Opener Geographic doet dit meteen formidabel door overstuurde akkoorden te rammen en lang uit te laten klinken, om in de refreinen vervolgens een hook van jewelste erin te gooien. Door het album heen zijn er genoeg liedjes die meer naar één of de andere kant leunen.

Memorabele gitaarloopjes
Wat grunge en shoegaze met elkaar gemeen hebben is de sterke popsong-basis die iedere song heeft. Onder alle gruizige gitaren en zweverige vocalen gaan bergen aan memorabele gitaarloopjes en simpele songstructuren schuil. De complexiteit die veel galm en gruis kunnen veroorzaken is hier nergens te bekennen.

Op papier is hetgeen wat Cheatahs doet verre van origineel, maar een heel album lang pakken de ideeën van de band wonderbaarlijk goed uit. Het is niet een opvallende plaat, maar wel een heel goede plaat met heel veel charme. Eentje voor de jaarlijstjes? Kans is groot dat Cheatahs zeker op die van mij terecht komt.
Wessel van Hulssen

Gisteren kwam Cloud Nothings‘ nieuwe album ‘Here and Nowhere Else’ officieel uit. Dat verdient natuurlijk wat celebratie met een bizarre nieuwe videoclip! De afsluiter van de nieuwe plaat én eerste single, I’m Not Part of Me, wordt niet gesierd door beelden van de schorre frontman Dylan Baldi, maar een slumber party hebbende groep meisjes die meer zouden passen in een One Direction-video.

Ouijabord
Alsof de absurde tweestrijd tussen Baldi’s kermende stem en onmiskenbaar roze dames niet merkwaardig genoeg is, raken de meisjes na gebruik van een mysterieus hallucinatoir drankje bedwelmd en wordt alles geleidelijk steeds vreemder. Onder begeleiding van de dames die een plastic rockband vormen en met hun iPhones en een Ouijabord spelen, bereikt Cloud Nothings een bizar hoogtepunt en proclameert onze redactie enthousiast: ‘Best.Video. Ever’.