Tien jaar na de oprichting is White Lung met Paradise alweer toe aan zijn vierde plaat. Na het erg goed ontvangen Deep Fantasy uit 2014 rezen de verwachtingen voor de opvolger torenhoog. Gelukkig bewijzen de drie Canadezen drietal met Paradise dat ze nog beter kunnen.
Vanaf openingsnummer Dead Weight grijpt White Lung je aandacht en laat die pas weer los wanneer frontvrouw Mish Barber-Way haar laatste schreeuw uit haar lijf perst. Zoals we van de groep gewend zijn, ligt het tempo kneiterhoog en is er geen moment rust. Niet dat dat met een speelduur van maar 28 minuten nodig is, trouwens.
De songs op Paradise zijn allemaal net iets strakker geproduceerd en iets meer pop dan we voorheen van White Lung hoorden. Dat zorgt er niet voor dat de band minder scherp is, in tegendeel zelfs: White Lung klinkt op Paradise frisser en relevanter dan ooit. Het nummer Below, haast een ballad, is hier het perfecte voorbeeld van. De combinatie van Barber-Ways krachtige stem en het vlekkeloze gitaarwerk van Kenneth William klinkt als een perfect geoliede punkmachine. Nummers als Kiss Me When I Bleed, Hungry en Vegas blijven zo dagen in je hoofd hangen.
De eerste drie albums van White Lung waren al erg goed, maar de nieuwe sound die de band op Paradise laat horen is een logische, die de band naar een hoger niveau tilt. Mish Barber-Way en de haren bewijzen hiermee nog maar eens dat ze zonder twijfel een van de beste punkbands van het moment vormen.
