Ondergetekende schrijft deze recensie met de benen op het dashboard van een klassieke convertible. Een zonovergoten, subtropisch landschap flitst aan weerskanten voorbij. Of nee, de setting is een wildkampeerplaats in de bossen van Californië, bij zonsondergang. Ach, het zijn stuk voor stuk onwaarheden. Fantasieën die geruisloos het brein binnensluipen bij de eerste klanken van Whitneys langverwachte debuut Light Upon The Lake.
Aan het roer van Whitney staan twee kapiteins: Max Kakacek en Julien Ehrlich: twee meestercomponisten die hun kunst na Smith Westerns nu binnen een bloedeigen project praktiseren. Achter de kapiteins staat een vijftal matrozen dat de lieflijke vintagepop onder anderen van een koperen randje voorziet. Voor hen, de blazers, is Light Upon The Lake een triomf. Geen van de tien songs had zonder hen dezelfde fijnproeversnostalgie gehad. Het instrumentale, jazzy huzarenstukje Red Moon leunt zelfs volledig op de trompettist van dienst.
Bekijk hier de te gekke TDI Video-sessie die we in samenwerking met Subbacultcha! deden met Whitney:
Mede dankzij het blazersensemble heeft Whitney zijn zomerse, zorgeloze en sporadisch sentimentele sound, maar ook de slidegitaar en de songteksten doen hun werk goed, soms iets te goed. ‘I wanna take you out / I wanna drive around with you with the windows down’, zingt Ehrlich op No Matter Where We Go, gepaard met een southern rockgitaartje en gevolgd door de zoveelste ‘nanana’ van het album. Op een dergelijk moment buigt de – overigens veel te korte – langspeler zich zeer voorzichtig richting een pastiche.Dit is geen plaat voor de nuchtere doeners. Het album luistert als een esthetische coming-of-age-roman zoals dromerige teens en tweens ze graag in de trein lezen en dat is een compliment. Vol rake (doch zachte) klappen zoals single No Woman staat Light Upon The Lake niet; vol mooie, romantische, meeslepende en vooral zonovergoten liedjes wel. En daarmee is het voldoende voer voor vele vakantietripjes in de aankomende zomermaanden.