Pardon our French, maar godverdomme, hier houden wij van op de vrijdagavond. En jij ook. Geen discussie mogelijk! Het is enige tijd geleden dat onze favoriete New Yorkse punkers ons iets voorschotelden, dus hier is Capitalized van Big Ups, om dat goed te maken.

Capitalized is het eerste moordwapen, uh, wapenfeit van de nieuwe plaat van de boze punkrockers uit New York, waarbij je twee minuten lang wakker wordt gehouden door de vertrouwde ondefinieerbare teksten, snoeiharde gitaren en drums die je van plafond tot vloer laten beuken. Als je dacht dat de Netflix-documentaire ‘Making a Murderer’ je dagelijkse fix was, dan heb je Big Ups nog niet gehoord. ‘Before A Million Universes’, het vervolg op het fenomenale ‘Eighteen Hours Of Static’ uit 2014, komt op 4 maart uit. Dood aan het kapitalisme, leve Capitalized!

Op een dag liet Juan Wauters zijn vaderland Uruguay voor wat het is en emigreerde hij naar the land of opportunity. Nog geen dertien jaar later lijkt de singer-songwriter volop te zijn geïntegreerd en omschrijft hij zichzelf als vertegenwoordiger van Queens, New York. De hoes van zijn tweede soloplaat ‘Who Me?’ spreekt boekdelen. Met vertrapte All Stars aan z’n voeten poseert Wauters vol trots voor de skyline van Manhattan.

Menig ander artiest zou voor hypocriet worden uitgemaakt, maar Juan Wauters ademt authenticiteit. De songteksten zijn ongecompliceerd doch boordevol bijdehante grapjes en pseudofilosofische wijsheden: “Like a movie that is good, you’ve required my attention”, zingt Wauters op I’m All Wrong, en dat doet hij met een onmiskenbaar Spaans accent. Hij blijft immers een Hispanic en dat schemert op ‘Who Me?’ wel vaker door, ook op muzikaal gebied. Witte stranden en zonovergoten pampa’s lijken nooit ver weg, dankzij het ritmische en lichtvoetige gitaarspel, zeker als op En Mi en Así No Más ook nog eens in het Spaans wordt gezongen. Toch lijkt het Queens van Nas en A Tribe Called Quest, zij het in mindere mate, zijn uitwerking te hebben gehad en dragen songs als Grey Matter en I Was Well een fijne stedelijke vibe met zich mee.

Negenentwintig minuten kort is eenvoud het devies – drie akkoorden per track is al vrij uitzonderlijk – en dat is nu juist de charme. Juan Wauters probeert niet, hij doet. En met net iets meer schwung dan op voorganger ‘N.A.P. North American Poetry’ levert dat een magnifieke plaat op.

The Strokes is weer aan het opnemen en speelt deze zomer een aantal mooie festivals door Europa. De legendarische New Yorkse rockers zijn niet de enige die op de affiches te vinden zijn, gitarist Albert Hammond Jr. is ook van de partij met zijn nieuwe solowerk.

Zijn eerste full length sinds 2008 gaat ‘Momentary Masters’ heten en verschijnt eind juli via Vagrant. Single Born Slippy – dat overigens niets met de gelijknamige klassieker van doen heeft – is het eerste voorproefje en maakt dat we erg uitkijken naar deze release. De strakke gitaarlijntjes die we gewend zijn van de gitarist vliegen door de rondte, maar het opvallendste zijn Hammonds vocale kwaliteiten, die duidelijk gegroeid zijn de afgelopen jaren. Hij neemt je mee op een poppy reis en zorgt voor een aantal pakkende oorwurmen. ‘Momentary Masters’ kan wel eens een verrassende release gaan worden deze zomer, die het niveau van de laatste Strokes-plaat overstijgt.

Een wacky clip bij een subliem weemoedig nummer. Mac DeMarco komt begin augustus – na zijn onwijs goed gewaardeerde derde plaat van vorig jaar – alweer met een opvolger. De titeltrack van dat album staat inmiddels online, waarin DeMarco zoals altijd weer lekker gek aan het doen is.

Gehuld in een Michael Jackson t-shirt en dansjes nadoend met een masker op van de fameuze zanger, zien we DeMarco daarnaast nog wat instrumenten bespelen op gekke locaties. In combinatie met de fijne melodiën en rustgevende toetsenpartijtjes is Another One een prima audiovisueel exemplaar en toevoeging aan DeMarcos snel groeiden oeuvre.

BY THE WAY: er is ook een contest gaande vanuit DeMarco waarbij 69 cent overmaakt van zijn rekening naar degene die de mooiste cover van Another One weet te maken. Hoe je het nummer speelt, vind je in deze video, opgenomen door de componist himself. 

Oké, ik ben een beetje laat, maar dat is omdat afgelopen week zo druk en intens en fantastisch was in de studio, en dat is een goed ding, toch? Waar was ik ook alweer… (Deel 1 en Deel 2.)

O ja, het weekend na de eerste oefensessies gaf Shane een performance in het Rubin’s Museum op een vertelavond die werd georganiseerd door de dochter van Patti Smith. Omdat de avond een speciaal Moederdag-thema had kwam Patti zelf ook langs om een verhaal te vertellen. Met een clubje van tien mensen zaten we  de hele avond in een hippiecirkel op de grond om naar verhalen van elkaar te luisteren. Dat was best wel cool. Hier een foto van mijn nieuwe vriend Benjamin die nogal onder de indruk is van Patti Smith die naast hem zit:

Maandag hadden we nog een eerste (en laatste) oefensessie met de complete band. Ik was best wel onder de indruk, deze gasten zijn wel echt pro. Speel een nummer drie keer met ze door en ze nailen het inclusief fills en versieringen. Hier een foto van mijn droomteam bij elkaar:

Aan in de studio
Dinsdag was het eindelijk aan in de studio. Dit was de eerste keer dat ik ooit in een fatsoenlijke studio opnam, dus ik was best nerveus dat ik dure dingen kapot zou maken of zo. Maar dat viel mee, ook al bleek Strange Weather echt een enorm gave studio te zijn met heel veel mooie dingen die potentieel kapot hadden kunnen gaan. Mijn nieuwe favoriete instrumenten zijn de Optigan – ik noem hem liever ‘de Disney-machine’ – en de Marxophone. Hier een foto van de studio in al zijn glorie:

Muzikale vrienden
Ook kwamen er geregeld muzikale vrienden binnenlopen in de studio om even te hangen en te luisteren naar de opnames. Soms wilden ze ook nog wel een stukje meespelen op de plaat. Zo leerde ik een heel toffe chick kennen die gitaar speelt in de band van Kevin Morby. Ze heeft een vette slide-solo ingespeeld op een van mijn tracks:

De week was belachelijk productief. Gemiddeld namen we zo’n twee a drie nummers per dag op, waardoor het aan het einde van de week al tien nummers op de band stonden. We konden zelfs al wat overdubs met orgeltjes en synths doen – wat cool is – want de komende zitten we in een iets minder fancy studio om vooral vocalen op te nemen.

Shows
Oja, ik heb ook nog twee shows gespeeld. Eentje in Cake Shop en een paar dagen later in de Union Pool. Shows spelen hier is te gek om te doen, maar over het algemeen wel iets minder goed geregeld dan in ons eigen landje, zeker als nieuw bandje dat niemand nog kent. Hier hoef je er bijvoorbeeld niet op te rekenen dat je eten krijgt voor de show. Of überhaupt geld voor je optreden.Dit is het meisje dat voor mij speelde in de Cake Shop:

Dit is de poster voor mijn gig in de Union Pool:

Until next time
Ik heb tot nu toe een hamburger met vlees gegeten maar hij was niet erg goed. Daar moet verandering in komen. Tot volgende keer! Peace

Wow, er is al weer een week voorbij, dat ging best wel snel. Onder het mom van ‘foto’s zeggen meer dan heel veel woorden’, heb ik een fotoverslagje van deze week gemaakt (met ook wat woorden). 

De eerste paar dagen hier stonden vooral in het teken van ont-jetlaggen. Ik heb onder andere veel in parken gezeten en nog wat teksten herschreven. Dit hier was een bijzonder fijn park – het East River State Park – met een heel mooi uitzicht op de skyline van Manhattan:

Na een paar dagen ontmoette ik via via Nick Helderman, een Nederlandse fotograaf die een tijdje in New York woont en met hele toffe bands hier werkt (METZ bijvoorbeeld!). Nick bleek een super toffe dude te zijn dus we hebben plannen gemaakt om de komende week samen wat foto’s te gaan maken van mijn avonturen hier in de studio. Ook hebben we een middagje door bakken met platen gezocht, dat was heel leuk:

Er zijn hier sowieso echt heel veel platenwinkels, met heel veel mensen er in die dingen kopen. Waar platenzaken in Nederland met moeite het hoofd boven water houden, lijkt het hier wat beter te gaan. Ik liep ook dit gave exemplaar tegen het lijf bijvoorbeeld:

Naast veel platenwinkels zijn er ook heel veel toffe shows. Elke dag van de week kan je wel kiezen uit minstens drie toffe gigs om heen te gaan. Tot nu toe zag ik J Fernandez, een psychedelische orgelwizard, en gister mijn buddies van John Andrews & the Yawns (het erg fijne solo-project van de drummer van Quilt/Woods).

Maandag was de eerste oefensessie. We repeteren in een ruimte die Looming Productions heet. Het is een bijzondere locatie. Van buiten zou je bijvoorbeeld niet zien dat er een oefenruimte complex in zit:

Van binnen is het ook bijzonder. Vooral omdat het echt best wel crappy is allemaal, haha. Maar ook heel charmant. Het is in ieder geval een “typical New York experience” is mij verteld, en daar ben ik helemaal voor in natuurlijk.

Deze eerste sessies waren alleen met Shane (de gitarist) en Ben (de producent), om wat feeling te krijgen met de nummers en de structuren te snappen, zodat alles sneller gaat als we zo met de volle band gaan oefenen en opnemen.

Dit is Shane die volgens mij net een grapje had verteld:

Dit is Ben die naast producent ook gitarist en bassist en pianist en tijdens deze sessie ook drummer is:

Ok, dat was het wel voor deze week! De hamburger-teller staat op 1 tot nu toe (en dat was ook een veganistische hamburger dus ik weet niet of dat telt). Daar ga ik wat aan doen deze week.

Peace x

Het is een jaar stil geweest rondom het project van Annelotte de Graaf sinds de debuut-EP van Amber Arcades in mei 2013 uitkwam, maar ze heeft zeker niet stil gezeten. Naast dat ze tegenwoordig ook frontvrouw is van noisy garagepop outfit Boner Petit is ze de afgelopen maanden druk bezig geweest met het afmaken van nieuwe nummers voor Amber Arcades, die ze de komende maand in New York gaat opnemen. Voor Daily Indie houdt de muzikante een dagboek bij van haar belevenissen in de Big Apple.

Daar zit ik dan – terwijl ik dit schrijf – in New York. Als ik uit het raam kijk zie ik de skyline van Manhattan, maar toch kan ik nog steeds maar moeilijk beseffen dat ik echt hier ben. Misschien komt dat door de jetlag waardoor ik sinds gisteren in een soort zombie-esque staat verkeer, waardoor alles een beetje langs me heen gaat. Misschien ook doordat dit hele plan eigenlijk altijd een soort abstract gegeven is geweest in mijn hoofd.  Ik riep al maanden dat ik dit ‘ooit’ wilde gaan doen, maar dat de daadwerkelijke uitvoering van dit plan steeds dichterbij kwam leek al die tijd aan me voorbij te gaan.

Ergens in november vorig jaar begon ik me te beseffen dat ik toch wel al een flinke stapel liedjes had opgebouwd en daarmee begon de vraag zich op te dringen wat ik daarmee wilde gaan doen. Ik ben niet iemand die van half werk houdt. Als ik een album ging maken moest het ook helemaal het album worden dat ik wilde, zonder halve keuzes. Ik besloot eens uit te zoeken welke producenten er zaten achter een aantal albums die ik te gek vind en kwam op een handjevol namen uit die ik op goed geluk een e-mail stuurde. Drie producenten reageerden enthousiast dat ze wel wat hoorden in mijn muziek en het komende half jaar tijd hadden om dit te gaan doen.

Na heel wat heen en weer mailen en skypen over planning en productieideeën kwam ik uiteindelijk op Ben Greenberg uit. Al ken ik Ben op dit moment alleen nog maar via skype en e-mail, volgens mij is hij best een awesome dude. Hij speelt in duizend-en-een-bands (waaronder old school punkers The Men, experimentele industrial outfit Uniform en ambient drone gitaar project Hubble) en werkt al sinds zijn tienerjaren als producent. Hij produceerde veel van de albums van de bands waar hij in speelt, maar ook andere prominente New Yorkse namen zoals Beach Fossils.

Een mooie bijkomstigheid was dat Ben in New York City woont, waar ik ook wat muzikale vrienden heb zitten. Halverwege vorig jaar leerde ik de gasten van Quilt kennen toen ik een show in De Nieuwe Anita met de band speelde. De band woont in NYC en toen ik vroeg of de muzikanten op de plaat wilden meespelen zeiden ze gelukkig ja! Ze bleken Ben ook weer te kennen uit de muziekscene in New York, wat volgens mij echt een klein en fijn incestueus wereldje is. De drummer van Quilt kon helaas niet meedoen want die is in nu op tour met Woods, maar Ben regelde zijn maat Jackson Pollis voor de drumpartijen, die jullie misschien kennen als drummer van Real Estate. Best wel vet.

Lang verhaal kort: ik boekte een vliegticket en nu ben ik dus hier. Ik heb nog drie dagen om over mijn jetlag heen te komen voor we maandag beginnen met oefenen en de pre-productie. Ik ben stiekem best wel zenuwachtig, maar ik vind het vooral heel erg vet om hier te zijn.

Oké, ik ga nog een hopeloze poging doen om wat te slapen, aangezien ik al om vijf uur vanochtend klaar wakker was. Peace uit, tot volgende week! Dan ga ik vertellen hoe het allemaal is gegaan met de oefensessies en hoeveel hamburgers ik al heb gegeten. Xx

It’s got soul, it’s got groove, it’s got feeling, it’s got good sounds and it’s got hooks. It’s got everything I fuckin’ need. The Mystery Lights, een partijtje vago’s uit New York die verdomd lekkere muziek maken. Mensen hebben het over The Black Keys en zo, ’t zal wel, ik zou naar The Mystery Lights luisteren als ik jou was.

What Happens When You Turn The Devil Down
What Happens When You Turn The Devil Down? Ik heb geen idee, man. Maar ik ben ook niet echt iemand die voor  dat soort vraagstukken moet consulteren. Ik ga meer voor de galmende gitaren, de stoffige drums en de zang die ik écht voel. The Mystery Lights klinkt als een mix tussen sixties garage en seventies punk. Maar vooral oprecht, gruizig en hoeft een soul die je in geen enkele fancy studio kan kopen.

De EP ‘The Mystery Lights EP’ kun je beluisteren via Bandcamp.

Simple and Sure. Als je het muzikaal vergelijkt met het eerdere werk van The Pains Of Being Pure At Heart, dan kun je dat inderdaad wel stellen. De gruis is weggeblazen en de synthesizers hebben de gitaren overgenomen. Het is wel lekker, maar toch wel echt even flink wennen. 

Gelikt?
De nieuwe plaat van de New Yorkse band heet ‘Days Of Abandon’ en zal 21 april verschijnen. Bij het voorproefje van het nieuwe album is er weinig meer over van de oude, vertrouwde sound. Het lijkt alsof de band op de single Simple And Sure voor het eerst in jaren figuurlijk het licht aan heeft gedaan. Catchy, lichtvoetig, schattig en makkelijk in het gehoor liggend.

Hopelijk is het allemaal niet té licht verteerbaar, want The Pains zijn op hun best als ze diep onder je huid gaan zitten en niet meer loslaten. Het zal nog wat luisterbeurten vergen om erachter te komen of de nieuwe sound niet te snel van je al zal glijden.

Ik stel je voor aan het trio Made Violent. De uit Buffalo, New York afkomstige Justin Acee, Joe White en Rob Romano maken snelle skate-punk met een licht poppy randje, geïnspireerd door onder andere The Strokes, FIDLAR en Wavves. De jonge honden hebben net hun allereerste single uitgebracht, genaamd Wasted Days.

Dansen, rennen, springen, schreeuwen
De single is een gedreven, toegankelijk nummer, waar in elke partij de energie er overduidelijk vanaf spat. De vocals doen hier en daar denken aan Julian Casablancas, maar White heeft een goed eigen geluid en is fijn om naar te luisteren. De snelle en hoge drum-, gitaar- en baspartijen zorgen voor een instant vrolijk en gemotiveerd gevoel.  De band krijgt het in drie minuten voor elkaar dat je wil dansen, rennen, springen en schreeuwen, het liefst allemaal tegelijkertijd.

Ongelooflijke gedrevenheid
Met hun ietwat geeky uitstraling, snelle, originele riffjes en de ongelooflijke gedrevenheid om bekend te worden kan het haast niet anders dan dat Wasted Days bij gaat dragen aan een doorbraak voor de band. Made Violent doet helaas alleen enkele shows in hun eigen land, maar hopelijk zien we deze vrolijke gasten snel terug op een festival als London Calling.

The next big thing. Drowners zou het wel eens kunnen zijn. De jeugdige New Yorkers produceren aanstekelijke indie-pop met een ruig randje van punk en garage-rock. De gloednieuwe single A Button On Your Blouse, afkomstig van het onlangs uitgebrachte debuutalbum, is een bewijs van kwaliteit.

Stevige balans
Een korte introductie: Drowners bestaat uit de Amerikanen Matt Hitt, Jack Ridley, Erik Snyder en Lakis Pavlou. De vier heren zijn eruit als een stereotype indie-band met zonnebrillen, nonchalant kapsels en leren jackies. Het uiterlijk komt als twee druppels water overheen met de muziek. Vrolijk, maar tegelijk stevig. Juist die balans blijkt de grootste kwaliteit van Drowners te zijn op hun naamloze debuutplaat.

Aanstekelijke mix
De single is misschien wel het hoogtepunt van dat album. Een vrolijk nummer, dat na de eerste luisterbeurt nog lang na blijft echoën. Het nummer is een aanstekelijke mix van gitaarlijntjes, stevige drums en energieke samenzang. Een gouden combinatie, zo blijkt. Een nummer dat kenmerkend is voor het hele debuutalbum. Drowners is en klinkt fris en jong en bezorgt een glimlach op het gezicht van de luisteraar. Een naam om in de gaten te houden. Pak je surfboard en verdrink in Drowners’ A Button on Your Blouse!