De kunst van het skiptracen bestaat eruit via abstracte informatie zoveel mogelijk te weten te komen over een bepaald subject om deze vervolgens te kunnen opsporen. Het subject van Mild High Club was een zoektocht naar de geest en het geluid van de Amerikaanse muziek. Tijdens deze zoektocht lijken ze onder andere te zijn gestuit op The Art of Tea, een plaat van Michael Franks uit 1973.  

Overeenkomstig met de plaat van Franks, komt Skiptracing in eerste instantie vooral vrij zoet over. De oplettende luisteraar zal echter bij elke keer dat hij de plaat opnieuw opzet verrast worden door een nieuw stukje geluid. Plots zijn daar dan ook sporen van Steely Dan, de jazzy keys van Fagen en de gekke harmonische vocalen die Michael McDonald op Peg ten gehore brengt.

Net over de helft wanneer Kokopelli wordt ingezet en je denkt dat het album tot rust komt, blijkt schijn bedrog. Het nummer vat de plaat samen, met de charmante zanglijn die gevolgd wordt door een gitaarsolo met een absoluut absurde olifantachtige sound, waarna wat klinkt als een Rhodes piano het nummer kalm maar spannend afsluit. Deze plaat kent een hoop eastereggs, en het is een genot ze te zoeken. Van de vreemd gemoduleerde percussie, die van oor naar oor heen en weer gaat, tot de vreemde synthlijnen waarvan men enkel kan hopen dat ze live ook goed uit de verf komen. Aangezien ze op dinsdag 18 oktober in Paradiso staan, kun je daar achter komen!

Mild High Club is de muzikale uitlaatklep van weirdo Alexander Brettin uit Chicago. Hij maakt  psychedelische softrock die wordt vergeleken met het White-album era van The Beatles.

Een vergelijking die niks dan verwachtingen schept. Deze maakte de band in 2015 al waar in 0T301, volgende week keren Alexander Brettin en co. weer terug naar onze hoofdstad. Dit keer naar Sugarfactory. Het Nederlandse Torii zal ook van de partij zijn!

Bij zijn? Dat kan! Mail je naam en motivatie naar mabel@thedailyindie.nl!

” A STONE IN THE ZEN GARDEN OF LA SLACK FUNK PSYCHEDELIA”. We hebben er weer een heerlijk obscuur bandje bij! Mild High Club draait om het meesterbrein Alexander Brettin, die werkt vanuit het zonnige Los Angeles. Na in januari dit jaar de ontzettend lekkere single Window Pane te hebben uitgebracht die door menig muziekblog positief werd opgepikt, was het even wachten op het debuutalbum van deze dude in kwestie, live versterkt door een driekoppige – en net zo crazy – band.

De eerste langspeler ‘Timeline’, uitgebracht op Circle Star records, is een cozy plaat die perfect aansluit bij het herfstige weer wat we nu moeten doorstaan. Het melancholische Weeping Willow bevat de meest treurige riffs die je je maar kan voorstellen, maar gelukkig wordt dat weer gecompenseerd met de vrolijke deuntjes van onder andere het slacky Rollercoaster Baby en aanstekelijke, psychedelische Undeniable. Het hoogtepunt van het album is toch wel het nummer The Chat met features van onze favoriete cultheld Ariel Pink, die heerlijk funky uit de verf komt. Timeline is een diverse plaat die voor een debuut zeker een blijvertje is!