Exact een jaar geleden verscheen op deze plaats mijn review van Ty Segall’s Emotional Mugger. Koning Midas, noemde ik garagerock’s bezigste bijtje destijds. Achteraf gezien is die benaming wellicht wat misplaatst, want waar Midas niet verder kwam dan goud, bestrijkt het repertoire van Segall inmiddels het hele motherfucking kleurenpalet. Het universum van Ty Segall blijkt er een van eindeloze mogelijkheden, zo bewijst ook de in stijlvol grijs gehulde, negende plaat van de Amerikaan. 

Stijlvol grijs volgt in de kleurenwaaier van Segall op het bonte, bordeauxrode Manipulator (2014) en het grimmige en gitzwarte Emotional Mugger (2016), waarop respectievelijk glamrock en progrock in pigment voorzagen. De één een bewuste (doch meesterlijke) pastiche, de ander een ambachtelijke conceptplaat. Zulke uitersten zijn op Segall’s nieuwste een stuk minder evident. Wederom, en duidelijker dan ooit, is dit een band effort: een garagerockplaat pur sang, in enkele takes live opgenomen met behulp van vaste collaborateurs als Mikal Cronin en Charles Moothart. Het fundamentele verschil met zijn twee voorgangers: het ontbreken van geluidsexperimenten, kekke orgeltjes en de helft van The Muggers. Bijgevolg is dit instrumentaal Segall’s eenvoudigste plaat in jaren en is er tegelijkertijd ruimte ontstaan om in de diepte te duiken.

Dat blijkt overigens nog niet meteen op Break A Guitar: de meest Ty Segall-esque der Ty Segall-songs en, in alle eerlijkheid, een steenpuist van een track. Gelukkig tempert Freedom de schade, en wel in twee minuten. In razend tempo smelten de smakelijkste ingrediënten uit Segall’s keuken samen tot een orgasmisch geheel. Orgasmisch is ook het daaropvolgende, tien minuten-durende Warm Hands (Freedom Returned): hier is een muzikant aan het werk die de opschepperij niet schuwt. Om elke hoek zit een geniaal riffje of riedeltje, maar een clusterfuck is het allerminst.

Wat volgt is een zestal tracks, waarop hard en zacht elkaar in perfecte symbiose afwisselen. Het melodieuze en glammy Talkin’, het stuwende The Only One, het overrompelende Thank You Mr. K., het stemmige liefdesliedje Orange Colour Queen, de White Fence sound-alike Papers en tot slot het aanvankelijk bijna verstilde, meeslepende Take Care (To Comb Your Hair): op papier is het een onwerkbaar ratjetoe, in werkelijkheid hebben Segall en consorten met ogenschijnlijk gemak en een (relatief) eenvoudige werkwijze een eenduidig geheel weten te smeden. De eenvoud is relatief, onze Ty is nooit een man geweest van subtiliteit, maar op deze plaat wel het codewoord. In dat opzicht is het misschien wel net zo’n meesterwerk als zijn twee voorgangers.

 

Daar zul je hem weer hebben, hoor!  GØGGS is alweer het achtste project van Ty Segall. Of we er ooit genoeg van hebben? Dacht het niet. Samen met Chris Shaw (van de band Ex-Cult, waarmee hij ooit een keer tourde) en bandmaatje Charles Moothart (van FUZZ en de Ty Segall Band) dropte Segall weer een heerlijke lo-fi track op Soundcloud.

Lekker agressief, hard, kort en een beetje zonder diepgang. Maar – zoals we de goeie, ouwe Segall kennen – ligt het toch weer lekker op het gehoor. Tevens vermeldt de trackbeschrijving nog even droogjes dat de band na hun single in november een album gaat maken met onder anderen Mikal Cronin en Cory Hanson van de lekkere psychedelische fuzzband Wand. Zin in!

 

De bassist en longtime amigo van Ty Segall heeft een nieuw album: ‘MCIII’; een niet al te originele naam voor het vervolg van ‘MCII’ (2013). Maar dat nemen we voor lief. Cronin is op ‘MCIII’ een virtuoze duizendpoot. Noem het op en Cronin speelt het: trompet, saxofoon, whatever. Het maakt hem niets uit.

Het valt allereerst op dat ‘MCIII’ een album is in twee duidelijke delen: de eerste vijf songs zijn popnummers, gemaakt met een handjevol instrumenten dat Cronin tot zijn beschikking had. Vooral in dit gedeelte lijkt Cronin ietwat gereserveerd en legt hij meer en meer het accent op zijn popgeluid. De overige zes songs zijn rauwer en doen meer denken aan het werk op ‘MCII’. Daar worden we al vrolijker van.

 

 

Al met al is ‘MCIII’ nauwelijks een garagerockplaat vergeleken met Cronins eerdere werk. ‘MCIII’ is een album dat je rustig opzet, afluistert en je verder niet het gevoel geeft dat het een nieuw album is van Cronin. Daarmee heeft de voormalige garagerocker een risico genomen. Wellicht wint hij zieltjes met deze plaat, maar het is twijfelachtig of dit de fans van het eerste uur aanspreekt. Ben je fan van de poppy sound van Cronin? Great, dan is dit het album voor jou. Hou je meer van zijn oude garagesound, dan adviseer ik je om ‘MCII’ en het debuutalbum nog eens af te stoffen en op repeat te knallen.

In mei leggen alle vogels een ei, zo ook veel rare vogels van de muziekindustrie! Wij hebben de pareltjes van deze vijfde 2015-maand voor je op een rijtje gezet.

Jacco Gardner – Hypnophobia
1 mei (Excelsior/Polyvinyl)

“In de twee jaar tussen zijn twee albums is ook de muziek van Gardner twee jaar vooruit in de tijd gegaan: van het eind van de sixties naar begin jaren ’70. Voor ‘Hypnophobia’ liet hij zich inspireren door de zogenaamde library music die in dit tijdperk uitzendingen op tv sierde. Gardners dromerige barokmuziek klinkt dan ook alsof het uit een zwartwit-televisie komt.”

Mikal Cronin – MCIII
4 mei (Merge Records/Konkurrent)

“Het valt allereerst op dat ‘MCIII’ een album is in twee duidelijke delen: de eerste vijf songs zijn popnummers, gemaakt met een handjevol instrumenten dat Cronin tot zijn beschikking had. Vooral in dit gedeelte lijkt Cronin ietwat gereserveerd en legt hij meer en meer het accent op zijn popgeluid. De overige zes songs zijn rauwer en doen meer denken aan het werk op ‘MCII.'”

METZ – II
4 mei (Sub Pop/Konkurrent)

“In vergelijking met het debuut is ‘II’ – om het even cliché te zeggen – hetzelfde maar anders. Het geheel klinkt meer uitgebalanceerd. De band bewijst af en toe het evenwicht tussen kabaal en melodie perfect onder de knie te hebben. De melodie mag eens de boventoon voeren, zoals dat gebeurt in het furieuze Spit On You en het nerveuze Eyes Peeled.”

Palma Violets – Danger In The Club
4 mei (Rough Trade)

“Soundwise zijn er een aantal zaken veranderd sinds het debuut van Palma Violets. Veel vaker wordt er naar rustmomenten gezocht, zoals op het Bob Dylan-achtige The Jacket Song – waarachtig een oase van rust. Ongeëvenaard blijven de Londenaren echter in het maken van hoogst aanstekelijke garagepopliedjes, recht uit het hart en deze keer overgoten met een speelse, nonchalante drive.”

King Gizzard & The Lizard Wizard
25 mei (Heavenly Recordings/PIAS)

“Onze favoriete septet uit Melbourne doet niet graag tweemaal hetzelfde en slaat ook nu een geheel nieuw pad in. Op openingstrack The River is het afrobeat en jazz(!) wat de klok slaat en ook janglepop, soul en psychfolk drukken hun stempel op een plaat die daardoor erg zomers en sereen aandoet.”

Verder in mei: 

01 mei

The Womb – The Womb

04 mei

Django Django – Born Under Saturn

Other Lives – Rituals

Best Coast – California Nights

11 mei

Juan Wauters – Who Me?

Crocodiles – Boys

Ben Khan – 1000 EP

The Holydrug Couple – Moonlust

Surfer Blood – 1000 Palms

The Weather Station – Loyalty

18 mei

Hot Chip – Why Make Sense?

Torres – Sprinter

Shamir – Ratchet

Thee Oh Sees – Mutilator Defeated

Tanlines – Highlights

Holly Herndon – Platform

Total Babes – Heydays

25 mei

Unknown Mortal Orchestra – Multi-Love

The Vaccines – English Graffiti

Op een reguliere maandagavond scheurde Ty Segall afgelopen week Paradiso compleet door tweeën met zijn mini-All-Star-Band. Na een wat moeizame start met slecht afgesteld geluid en rommelig gespeelde nummers ging het halverwege compleet los. De ene helft van het publiek was aan het crowdsurfen op de andere helft v/h publiek en het feest was compleet toen Ty er zelf ook nog even indook. The Daily Indie was erbij en legde het allemaal vast, check hieronder de foto’s van Rudy Sablerolle!

Ty Segall












meatbodies

 

Vorig jaar opereerden ze nog onder de naam Chad & The Meatbodies, maar inmiddels is het Chad & The gedeelte komen te vervallen. Voormalig naamgever Chad Ubovich is er nog wel gewoon bij, en maar goed ook, want door zijn ruime ervaring in de tourband van Mikal Cronin en sporadische invalbeurten bij Ty Segall is hij met name de reden waarom de band scherp in de gaten wordt gehouden door alle blogs en liefhebbers.

Garagepopper
Op het fameuze In The Red Records (oa Fuzz, Tyvek, Dirtbombs) is recentelijk een nieuwe 7” van Meatbodies verschenen met daarop twee nummers die al eerder op cassette zijn uitgebracht. Geen nieuw materiaal dus, maar wel weer een plekje in de spotlight met de recht-toe-recht-aan garagepopper Wahoo. Het is nummer is te snel voorbij om echt een voldaan gevoel te geven. Na een kort, voornamelijk akoestisch, intro is het een paar keer een refreintje en dan al snel de veelbelovende afsluitende solo.  Slim gedaan door het label dus, want nu zijn alle blikken weer gericht op het moment later dit jaar wanneer dan eindelijk de LP van Meatbodies uit komt. Wij hebben er in ieder geval zin in!

Luister het nummer exclusief via Pitchfork.

theeohsees

 

Liefhebbers van steengoede garage schrokken zich een hoedje, toen Thee Oh Sees een paar maanden geleden aankondigde om ‘tijdelijk tot misschien wel voorgoed’ on a break te gaan. Onverwacht, zeker niet na het sterke ‘Floating Coffin’ uit 2013. Er blijkt gelukkig niks van een break terecht te komen, want op het nieuwe album ‘Drop’ klappen de psych-goeroes van Thee Oh Sees er weer als vanouds vol op. 

Castle Face
Via het eigen label Castle Face Records van frontman John Dwyer komt ‘Drop’ uit, dat (met allerlei losse releases) zo’n beetje het twaalfde studio-album in acht jaar tijd is. Deze dans wordt geopend door het freaky pareltje en eerste single Penetrating Eye. Een geflipte opener met een energie-level van 38.000, dit kan niet meer misgaan! Want dan, nummer twee Encrypted Bounce, daar zijn we weer! De hoge, zo fuckin’ lekker typerende hoge samenzang die je hele onderbuik laat gloeien. Met haast Sonic Youth-achtige gitaarklanken aan de ene kant, wiebelende baspartijen en de solo-gitaar die op zijn Dwyeriaans overal heerlijk doorheen aan het friemelen is, bouwt het nummer naar een minutenlange durende climax, waarin Mikal Cronin nog een deuntje meespeelt op altsaxofoon.

 

 

 

 

Freaky fuzz!
Dwyer flikt het altijd om het uiterste in zijn luisteraar omhoog te halen en hem compleet aan de speakers gekluisterd te houden. Zo ook door de rest van het album. Put Some Reverb On My Brother is ook zo’n nummer dat elke kant op kan gaan, en ook gaat. Klakkeloos vinden de meest plotselinge wendingen plaats, zit het vol gekke song-structuren, freaky tweede stemmetjes, overdonderend dikke fuzz-gitaren en een brug met luchtige akoestische gitaren: het zit er allemaal in. Via de razende madness van Drop naar het groovy en catchy Camera (Queer Sound) tot en met afsluiter The Lens, waar Dwyer in de fluweelzachte psychedelische jaren van de jaren zestig duikt. Dwyer heeft een rond, inventief en zeer kleurrijk album geschreven waar weer een hoop op te ontdekken valt. Inclusief lelijk artwork. Wat wil je nog meer? Kopen die handel!
Ricardo Jupijn

 

 

 

 

LAMC mikal cronin wand

 

Leer ons powerpop-koning Mikal Cronin kennen! Onze cover boy van Issue #06 met zijn destijds (en nog steeds) prachtige plaat ‘MCII’. Hij is ineens weer even terug met een nieuw nummer genaamd Soul In Motion, als onderdeel van de LAMC-serie.

 

Drumcomputer
Het nummer Soul In Motion had zo op ‘MCII’ gekund, ’t enige verschil met die nummers is dat er een drumcomputer gebruikt wordt op deze single. Lekker nummer dus, want een fijn stukje gitaarpop kun je wel overlaten aan Cronin. Maar goed,  heel vernieuwend is het niet voor de songwriter. Is dit overigens alles? Uiteraard niet, want de single heeft ook een B-kant, die vol is gespeeld door de band WAND. 

 

 

 

 

 

—————————————————————————————————————————————————————-

 

 

 

 

Wat meer informatie over de LAMC-serie:

We are launching the LAMC split 7” series in loving memory Ariel Panero, our dear friend and a partner in Famous Class.

The series gets its name from the epic Less Artists More Condos concerts that Ariel threw, showcasing amazing bands in some strange and unique venues. Ariel’s driving force was a desire to get the bands he believed in the recognition he felt they deserved. This series simply tries to honor that idea.

For each LAMC split 7” we ask one of our favorite bands to provide us with an unreleased track for the A-side. We then asked them to pick their favorite emerging artist to provide a track for the B-side. Ariel’s LAMC shows introduced New Yorkers to bands they might not have otherwise discovered – we hope that this series will do the same. We’ll also make the tracks available on the FAMOUS CLASS bandcamp page with 100% of the digital proceeds going to the Ariel Panero Memorial Fund at VH1 Save the Music.

Morgan Delt album

 

In het uitbrengen van glinsterende psych-pareltjes is Morgan Delt heer en meester, en dat hoorde Trouble In Mind Records (o.a. Jacco Gardner, Maston, The Limiñanas) ook. Meer dan een jaar geleden hebben we hem wel eens zwevend voorbij zien komen met zijn ‘Psychic Death Hole’ cassette, sinds eind januari laat hij met zijn zelfgetitelde debuutplaat nog eens zien wat voor zaligmakende psych deze caleidoscopische tovenaar in zich heeft.

 

Kleurrijke draaikolk
Je stort jezelf in een kleurrijke draaikolk vol invloeden van Wilson, Boettcher en Barrett, waar je niet snel meer uitkomt. Je wordt opgezogen door de obscure schoonheid die zich voor het eerst laat horen op de opener Make My Grey Brain Green. Te omschrijven als ‘flowerdelia’ wordt Barbarian Kings gelijk afgeschoten als opvolger; een nummer waarin eigenlijk alles achterstevoren afgespeeld lijkt te worden. Mr Carbon Copy heeft zelfs iets van The Strokes in zich, waarna je helemaal niet meer weet waar je belandt bent.

 

In de bizarre luisterervaring hoor je dingen die je waarschijnlijk nog niet eerder hebt gehoord. ‘Morgan Delt’ is een behoorlijke natte droom voor psych-rockers die niet vies zijn van een potje experiment. Maar het is niet alleen maar moeilijke, rare, niet vol te houden en in LSD ondergedompelde muziek dat de klok slaat. Onder al die geflipte, door elkaar heen wurmende lagen, zitten fonkelende nummers verstopt die uit een ver en  niet bestaand land lijken te komen. Dromerig, pulserend en hallucinerend zijn de drie kernwoorden die op de muziek van Delt van toepassing zijn. Tel daar een analoog en stoffig klinkende tape-sound bij op en je hebt een nieuwe, favoriete artiest.

 

Unieke, psychedelische stijl
Het tempo houdt hij erin met het, voor zijn doen, catchy Chakra Sharks en het stompende Backwards Bird Inc. Afsluitend met Tropicana en Main Title Sequence, die de hele plaat opsommen, kom je tot een prachtig einde van een luisterervaring waarbij je al het gevoel van tijd en plaats kwijt bent geraakt. Een unieke, psychedelische stijl die 2014 gelijk goed open weet te breken. Laat je zintuigen de vrije gang  en de krankzinnig fijne nummers alles overnemen.

 

 

 

Concertagenda week 33

De week waar velen op hebben gewacht is eindelijk aangebroken: Lowlands is daar. Gelukkig is er meer te beleven dan dit massafeest in de polder, zie hier het overzicht van alle The Daily Indie-waardige concerten van deze week.

 

Mikal Cronin

In de gehele garage revival duikt deze week Mikal Cronin op. Mooie bruine ogen, een surfers look en wat gruizige gitaren zijn natuurlijk nooit verkeerd. Doet het al erg goed op de festivals dus kan ook zeker in het clubrijtje niet ontbreken.

  • Dinsdag 13 augustus, Doornroosje Nijmegen.
  • Woensdag 14 augustus, Vera Groningen.

 

Godspeed You! Black Emperor

Deze Canadese band hypnotiseert de wereld al bijna twintig jaar met haar noiserock. Varierend van negen tot soms wel twintig bandleden, blaast deze band je omver met hun grootse muzikale arrangementen, bijgestaan door prachtige visuals. Zeker een bezoekje waard!

Woensdag 14 augustus, Paradiso Amsterdam.

 

Merchandise

Bij Pitchfork zijn ze al groot fan en ook de rest van de wereld volgt snel: Merchandise’s mix van rock, lo fi en new wave werkt aanstekelijk. Op Le Guess Who? May Day een groot succes en dus nu verplichte kost.

Woensdag 14 augustus, Melkweg Amsterdam.

 

Calexico

Calexico betovert keer op keer met een prachtige mix van indierock, americana en alt-country. Hoe meer instrumenten hoe beter! En wat is nou mooier dan een concert in een openluchttheater?!

Donderdag 15 augustus, Openluchttheater Caprera Bloemendaal.

 

Lowlands

Eindelijk daar: Lowlands Festival. Niet alleen zie je hier oud gedienden maar ontdek je ook de wat nieuwere bands. En voor je het weet staan ze na drie jaar ineens op het hoofdpodium (zoals Tame Impala die in 2010 nog in de Charlie speelden). Dit jaar onder andere: Foals, Band Of Horses, Chvrches, Jacco Gardner, Haim, John Coffey, Traumahelikopter, Mozes And The Firstborn, Mister And Mississippi, Miles Kane, Mikal Cronin, Peace, Theme Park en Villagers.

Vrijdag 16 t/m zondag 18 augustus, Biddinghuizen. 

 

Pukkelpop

Veel van hetzelfde maar ook net even anders: Pukkelpop is een goede concurrent van Lowlands. Net over de grens in België zie je daar Eminem, The XX, The Prodigy, Nine Inch Nails, Eels, Franz Ferdinand, Surfer Blood, Allah-Las, Local Natives, en nog vele anderen!

Donderdag 15 t/m zaterdag 17 augustus, Kiewit/ Hasselt België. 

 

Verder deze week

  • The Staves. Maandag 12 augustus, Tivoli Utrecht & dinsdag 13 augustus, Rotown Rotterdam.
  • Woven Hand + The Black Heart Rebellion. Dinsdag 13 augustus, Patronaat Haarlem.
  • U.S. Girls + Slim Twig + Mark McQuire. Donderdag 15 augustus, Roodkapje Rotterdam.
  • Noorderzon. Donderdag 15 augustus t/m zondag 25 augustus, Het Noorderplantsoen Groningen.
  • I Am Kloot. Vrijdag 16 augustus, Tivoli Utrecht. 
  • Cloud Boat + Beacon. Vrijdag 16 augustus, De Nieuwe Anita Amsterdam.

The Daily Indie Issue #06

 

Foto Cover: Melissa Houben

The Daily Indie is een gratis en interactief muziekmagazine dat zich richt op nieuwe, alternatieve muziek. Vol interviews, muziektips, fotoseries, columns, albumrecensies, een concertagenda en een hoop losse rubrieken.

The Daily Indie | Issue #06
In de zesde editie zijn er interviews te lezen met Mikal Cronin, SPLASHH, Beach Fossils, The Black Lips, The Wytches, Bass Drum Of Death, Childhood, , MMOSS, Charlie Boyer And The Voyeurs, Cousins, Melted Toys, Miles Kane en Jackson Scott.

Verder zijn er losse rubrieken als The Daily Video en Best Of The Blog, zijn onze wegwerpcamera’s deze editie door meerdere handen gegaan op ons eigen feestje in Paradiso, hebben we WOLVON gevraagd een Spotify Mixtape te maken. Verder hebben we uiteraard een mooie playlist met kersverse nummers, een hoop albumrecensies en een bomvolle concertagenda.

Daarnaast zijn we naar Brighton geweest om een uitgebreide special te maken over het Engelse showcase-festival The Great Escape, lichten we het literaire tijdschrift Das Magazin uit, is er een fotoserie over de band HEALTH en kun je de winnaars van de fotografische wedstrijd I Shot The Band in ons blad zien! Vermaak in de vorm van columns komt deze keer van Thomas Snoeijs en Joris Postulart. Dat, en nog veel meer!

Luisteren waar je over leest
The Daily Indie is speciaal ontworpen als interactief muziekmagazine. Waardoor je niet alleen over de artiesten kunt lezen, maar dat je ze ook direct kunt beluisteren op Spotify/Bandcamp/SoundCloud, de band kan liken op Facebook of een videoclip van ze kunt bekijken op YouTube. Zo weet je ook echt waar je over leest!

 

—————————————————————————————————————————————————––

 

Download de app
Via de volgende link kan je The Daily Indie downloaden op je iDevice: The Daily Indie | App Store 

icon-Available-on-the-AppStore

—————————————————————————————————————————————————––

Android?
The Daily Indie is ook beschikbaar voor Android-gebruikers. Download ‘m hier in de Google Play Store.


google-play-logo1

—————————————————————————————————————————————————––

 

Lezen via Issuu
Geen smartphone of tablet? Geen probleem! Je kan The Daily Indie hieronder gewoon lezen via Issuu.

 

 

—————————————————————————————————————————————————––

 

Preview Gallery Issue #06