De bassist en longtime amigo van Ty Segall heeft een nieuw album: ‘MCIII’; een niet al te originele naam voor het vervolg van ‘MCII’ (2013). Maar dat nemen we voor lief. Cronin is op ‘MCIII’ een virtuoze duizendpoot. Noem het op en Cronin speelt het: trompet, saxofoon, whatever. Het maakt hem niets uit.
Het valt allereerst op dat ‘MCIII’ een album is in twee duidelijke delen: de eerste vijf songs zijn popnummers, gemaakt met een handjevol instrumenten dat Cronin tot zijn beschikking had. Vooral in dit gedeelte lijkt Cronin ietwat gereserveerd en legt hij meer en meer het accent op zijn popgeluid. De overige zes songs zijn rauwer en doen meer denken aan het werk op ‘MCII’. Daar worden we al vrolijker van.
Al met al is ‘MCIII’ nauwelijks een garagerockplaat vergeleken met Cronins eerdere werk. ‘MCIII’ is een album dat je rustig opzet, afluistert en je verder niet het gevoel geeft dat het een nieuw album is van Cronin. Daarmee heeft de voormalige garagerocker een risico genomen. Wellicht wint hij zieltjes met deze plaat, maar het is twijfelachtig of dit de fans van het eerste uur aanspreekt. Ben je fan van de poppy sound van Cronin? Great, dan is dit het album voor jou. Hou je meer van zijn oude garagesound, dan adviseer ik je om ‘MCII’ en het debuutalbum nog eens af te stoffen en op repeat te knallen.
