Kraakhelder klinken de eerste tonen van Vincent. Dat was voorheen niet zo vanzelfsprekend bij indierocker Will Toledo, maar sinds zijn band Car Seat Headrest tussen Savages, Yo La Tengo en Kurt Vile getekend is bij platenlabel Matador Records zijn de mogelijkheden eindeloos. Het is gedaan met de slaapkamersound.  

Teens Of Denial is de eerste échte langspeler die Toledo bij Matador uitbrengt, hoewel in oktober al een verzamelaar verscheen met een selectie van zijn vele internetreleases. Eerste single Vincent, onverminderd groots en evenzeer vies van de gebruikelijke songstructuren, bewijst dat Car Seat Headrest ook in volle glorie en productie zijn mannetje staat. Wilde de vocalen voorheen nog wel eens verzuipen in een gruizige zee van geluid, valt alles hier precies op zijn plaats. Ondanks de introductie van tweeënhalve minuut, de neurotische blazers en het knotsgekke slotstuk is het makkelijk om van dit bevlogen epos te gaan houden. Dat de Amerikaan hier klinkt als Julian Casablancas met borderline is alleen maar mooi meegenomen.

Ontstond lo-fimuziek ooit als het onvermijdelijke eindproduct van low-budgetopnames, tegenwoordig wordt het steeds meer een opzichzelfstaand genre. Muzikanten die ongetwijfeld hoogwaardige productietechnieken tot hun beschikking hebben, verleggen zich doelbewust tot een slaapkamersound. Eén van die muzikanten is Will Toledo, een Amerikaanse multi-instrumentalist die zijn Bandcamp-pagina in de afgelopen vijf jaar rijkelijk met albums heeft weten te vullen onder het pseudoniem Car Seat Headrest. Inmiddels heeft Toledo getekend bij het roemruchte label Matador Records en dient een groter publiek zich aan, dat op zijn wenken bediend wordt met de release van ‘Teens Of Style’.

Voor ‘Teens Of Style’ koos Toledo ervoor om het allerbeste van Car Seat Headrest opnieuw op te nemen en dit van een iets helderder geluid te voorzien. Een iéts helderder geluid, want aan de theatrale bombast die was ontstaan als dit elftal nummers in high fidelity was uitgevoerd, had zelfs Arcade Fire niet kunnen tippen. De grillige indierock van Car Seat Headrest blijft op deze manier zowel meeslepend als intiem, zowel groots als gevoelig. Gevoelig is ook het schrijven van Will Toledo, die zich als een ongeveinsde autobiograaf blootgeeft. Op misschien-wel-de-mooiste-track-van-het-jaar, ‘Times To Die’, zingt hij over zijn leven als muzikant in een omgeving waar niemand het muzikantenleven waardeert, met daarin zelfs een shoutout naar Matador-oprichter Chris Lombardi (“It’s a deal / I want a deal”) en op ‘Something Soon’ jammert Toledo over de troosteloosheid van zijn routineuze bestaan. Vaak is het onbeschroomd, hard en hartverscheurend.

‘Teens Of Style’ is niet alleen een compilatie van Toledo’s beste nummers; de beste facetten van bijna zes decennia aan rockmuziek komen aan de orde. Soms heel direct – de stem van Toledo vertoont een wonderlijke gelijkenis met die van Julian Casablancas – maar veel vaker verstopt onder de oppervlakte. Het is ontroerende muziek, het is weerzinwekkende muziek, het is eclectische muziek, het is nerveuze muziek, het is herriemuziek, het is wonderschone muziek, maar bovenal is het overweldigende muziek. De muziek die Toledo speelt en de teksten die hij schrijft sluiten naadloos aan bij de ongepolijste productie. Vergeet de kinderachtige naam: Car Seat Headrest ademt lo-fi perfectie.