Na een show op Best Kept Secret vorig jaar, het uitbrengen van hun album ‘Leave Me Alone’ en een aantal shows op Eurosonic dit jaar, zijn de vunzige-garagerock-makende dames uit Madrid terug in ons land. Soms gepaard met een, euh, iets minder strak geluid, weet Hinds toch de hele avond te overtuigen. Afgelopen zaterdag had de band een geheel eigen show in Bitterzoet, als je wil zien hoe de temperamentvolle band de Amsterdamse zaal veroverde, bekijk dan hieronder het fotoverslag van fotograaf Rudy.

Hinds hartje The Parrots; de twee grootse namen van de huidige Madridse underground hebben elkaar gevonden. Beide bands presenteren in dezelfde double music video hun eigen single alsof het een Happy Meal is. 

Voor de stoere jongens is er All My Loving van The Parrots: een punkrock-partytrack à la FIDLAR, maar dan vrijwel volledig onverstaanbaar. De band speelt in de clip op een skatebaan vol illegale vuurtjes, vuurwerk en oplaasdolfijnen. Voor de meisjes is er Hinds, de band die zich steeds meer ontpopt als een soort lo-fi-Spice Girls on crack, met het giechelnummer Davey Crockett. De glitters vliegen je om de oren. Sixties-rockers The Parrots en de rammelpop van Hinds? Je zou denken dat zo’n combinatie niet zou werken, maar niets is minder waar: het klinkt stiekem allemaal verdomd aanstekelijk.

Beide tracks zijn trouwens covers. ‘All My Loving’ is oorspronkelijk van supergroep The Almighty Defenders (Black Lips & The King Khan & BBQ Show) en het origineel van Davey Crockett komt van garagerock-culthelden Three Headcoats. De vertolking die The Parrots en Hinds in de double music video aan de nummers geven compenseert daarentegen ruimschoots voor dit gebrek aan inventiviteit. Klikken is een must, want de hipsterfeels zijn real!

Eens in de zoveel tijd maakt ons hartje een sprongetje en Lois is de veroorzaker van de laatste keer dat dit gebeurde. Lois is opnieuw een prachtvoorbeeld van een opkomende muzikant in de broeierige en uiterst creatieve en energieke lo-fi-scene die zich in Madrid aan het ontwikkelen is. 

Lois Brea Ares mengt een fiftiesreverbgeluid met hoge uithalen die hij op een bijzonderenswaardige manier om de minimale instrumentatie heen weet te wikkelen. We kunnen nog niet helemaal de vinger leggen op deze fanatieke crooner, maar dat is waarschijnlijk precies hetgeen wat zijn muziek zo lekker maakt.