Veel internationaler dan Simon Keats kan het niet klinken. Toch liggen de wortels van Paul Zoontjens – je hoort het al – in Nederland. Om te kijken wat er allemaal kan gebeuren op muzikaal vlak, trok de man een paar jaar geleden voor een maand naar Los Angeles. Zonder geld. Zonder connecties. Vandaag krijgen we single vier van het nieuwe album en die kreeg als titel She’s A Girl. 

Alsof een nieuw album niet genoeg werk is, legde Zoontjens de lat nog wat hoger. Bij dat album zou ook een boek horen dat hij zelf zou schrijven. En zo geschiedde. De eerste single die in deze context het levenslicht zag was Free. Inmiddels zijn we een aantal nummers verder en ook met de nieuwste single bewijst Zoontjens dat hij als Simon Keats veel in zijn mars heeft.

She’s A Girl is americana op zijn best: sfeervol, warm en verhalend. Je wordt als luisteraar een verhaal ingezogen, net als bij een goed boek. Dat songwriten zit duidelijk wel goed Zoontjens. Geen ongelooflijk complexe muzikale partijen, maar wel een nummer waarvan we ons nu al kunnen inbeelden dat iedereen over tien jaar terugkijkt naar die zomer waarin dit de soundtrack van een stralende vakantie was.

Naar aanleiding van She’s A Girl, het nieuwe album dat eraan zit te komen en het bijbehorende boek, stelden we ook een paar vragen aan Simon Keats.

Wat houdt je deze dagen allemaal bezig?
“Mijn leven is het afgelopen jaar een stuk minder rock-‘n-roll geworden dan het was, maar man wat is het mooi. Ik ben sinds mei vorig jaar papa geworden: luiers, flesjes en rompertjes, dus. In de late uurtjes, als iedereen onder de wol is gekropen, maak ik mijn uren. Dan schaaf ik in stilte aan mijn liedjes en werk aan een ander project wat ik mij op de hals heb gehaald.”

Ik begreep dat je niet alleen een nieuw album hebt gemaakt, maar daarbij ook een boek aan het schrijven bent. Kun je ons daar eens iets meer over vertellen?
“Dat klopt en dat is in de goede zin van het woord een fikse uitdaging gebleken. Ik ga mezelf twee jaar om een album en een roman te schrijven die elkaar zouden complementeren. Om de paar maanden heb ik singles opgenomen en naar buiten gebracht. De huidige single She’s A Girl is nu de vierde en er volgen er nog vier. Ik houd er daarnaast nog enkele achter de hand als verrassing voor het fysieke album.”

“Uiteindelijk is er dus een album én een roman. Wat betreft het schrijven: voor de research moet ik soms boeken lezen om meer kennis op te doen over een onderwerp waar ik te weinig van af weet. Ik heb daarnaast twee rechercheurs en een psycholoog geïnterviewd om antwoorden te krijgen op een paar specifieke vragen die bepaalde personages oproepen. Ik lig nog op schema gelukkig…”

Wat zijn de thema’s die je behandeld met je nieuwe werk?
“We volgen het verhaal over een introverte en rebelse muzikant die slachtoffer wordt van negatieve beeldvorming en beschuldigingen uit de media. Een kat in het nauw dus. Het decor is Doolin, een ingeslapen dorpje langs een klif in Ierland. Er is liefde, moord, vriendschap, seks, drugs en muziek. Ik kan niet te veel verklappen, maar het wordt naar mijn bescheiden mening een waar meesterwerk.”

Over de nieuwe single: waar gaat die over voor jou?
“In She’s A Girl beschrijf ik een bizarre nacht tussen de hoofdpersoon en Katie in een minivan. Katie is in alle opzichten heftiger, intenser en gretiger. Hij voelt eerst nog wat weerstand, maar geeft zich snel over aan een van de wildste nachten van zijn leven, terwijl al zijn zintuigen in het rood uitslaan. Hij wordt op slag verliefd en dat heeft verregaande gevolgen.”

Wat zijn de plannen voor de rest van het jaar?
“We zullen met de band een vol weekend in Amsterdam blijven, waar we een hoop songs voor het album gaan opnemen bij Frans Hagenaars, dat is altijd een feest! Verder hoofdstuk voor hoofdstuk blijven werken aan het verhaal. Ik kan niet wachten tot ik alles kan laten zien en horen!”

De begindagen van The Daily Indie liggen inmiddels bijna vier jaar achter ons en zo ook de eerste keer dat wij de naam The Smoking Trees op papier zetten. Als die naam je nog steeds niets zegt, dan is het uiterst hypnotiserende Leslie’s Echo’s een uitstekende kennismaking.

Een uitgebreide discografie, jarenlang ervaring en een plaatsje op de artiestenlijst van Burger Records zijn blijkbaar geen garantie voor succes. The Smoking Trees kabbelt heerlijk door en daarmee ook de muziek. Die muziek mag je gerust vintage noemen, vooral in het geval van Leslie Echo’s van het nieuwste album The Archer And The Bull. Dankzij de eindeloze galm die de titel reeds doet vermoeden, wordt hier de indruk gewekt dat deze Californische dromer (één man genaamd Sir Psych bespeelt alle instrumenten!) nooit iets anders dan oerpsychedelica uit de late sixties heeft geluisterd. Bevalt ‘t? Dan is er nog een hele waslijst aan loeiwarme, hypnotiserende, folky tunes van The Smoking Trees om jezelf in onder te dompelen.

Dat de mannen van FIDLAR graag acteren, bleek al uit de clip van 40oz. On Repeat. In de nieuwe video van Punks, een van de hardere tracks van het vorig jaar verschenen album Too, zien we bassist Brandon Schwartzel over straat slenteren.  De straten hangen vol propaganda en schallen zelfs door de speakers. Op een van deze posters luidt de spreuk: ‘Want to be a super chromosome money making power plant?’.

Daar heeft Brandon wel oren naar.  Uiteindelijk belandt hij op een grimmig sekte-feest waar iedereen hetzelfde groene drankje drinkt. Dit drankje lijkt ervoor te zorgen dat er geld uit alle gaten van je lichaam komt. Brandon gooit zich helemaal vol maar lijkt het spreekwoord ‘wie het kleine niet eert, is het grote niet weert’ niet te kennen.

De video is geschoten in The Womb, de creatieve ruimte van The Flaming Lips, en dat kun je aan alle aparte attributen in de video zien. Cool nummer ook, maar doet de riff niet denken aan I Got Mine van een bekend bluesrockduo uit Ohio?

Alles overanalyseren, bedenken wat je anders had kunnen doen of wat had kunnen zijn. Met je kop in het verleden en op de automatische piloot doorgaan. Dat zijn de momenten die centraal staan op Local Natives eerste nieuwe single sinds tijden, Past Lives genaamd.
 

Met meer synths dan we kennen van de Amerikanen en drums die langzaam opbouwen, doet Taylor Rice met zijn warme hoge stem haast een oproep om juist die onvoorspelbaarheid van Het Leven te accepteren. Dingen gebeuren, misschien brengt het van alles overhoop. Omarm het, vindt de band. Past Lives kun je over een tijd terug horen op de nog aan te kondigen derde plaat.

Drie jaar na hun laatste album presenteren de garagerock-sympathisanten van Audacity ons hun vierde plaat, Hyper Vessels. In januari lanceerde de band hiervan al de lawaaierige single Dirty Boy, die voor dit nieuwe album weer veel geweld voorspelde. 

Bij Audacity kennen ze geen subtiliteit; de band knalt met schijnbare haast en drukte de poppy, punky songs door de versterkers. Voorgangers van dit nieuwe album, zoals Power Drowning uit 2009 en Mellow Cruisers uit 2012, waren van hetzelfde kaliber: ruw, luid en vooral ontzettend goed. Op Butter Knife uit 2013 ging de band net iets subtieler te werk. De ruwe kantjes werden enigszins gepolijst, hoewel dat niets afdeed aan de onstuimige sound die Audacity zo typeert. Als je verwachtte dat de band met Hyper Vessels deze rustigere tendens door zou zetten, dan word je verrast. Met Ty Segall als producer van de nieuwe plaat, is afgeborstelde en veilige muziek wel het laatste wat je moet verwachten.

De passende opener van de plaat is Counting the Days, die klinkt als een melige rocksong die in beschonken toestand op een underground feestje werd bedacht. No More Mr. Nice Guy en Umbrellas passen ook binnen dit sfeertje, als schoolvoorbeelden van de garagerockende punkbeweging. Naast deze lossere songs, zijn de mannen van Audacity ook zeker niet vies van een vleugje melodie. Fire bijvoorbeeld blijft op dit vlak misschien wel het langst hangen van de gehele plaat. Kortom, Audacity is diverser en volwassener geworden. Daar heeft Ty Segall vast iets mee te maken.

Clips van together PANGEA hebben vaak een (te) hoog DIY gehalte. Bij deze is dat dan ook niet veel anders. De buddies van Mozes and the Firstborn lopen door een zonnig L.A. en playbacken er gretig op los. Drummer Erik laat er geen twijfel over bestaan dat het hier niet om een livevideo gaat en mist zijn snare met elke slag. Special effects en chromakeys worden niet geschuwd. Maar dan wel heel DIY.

Hier wat er in de clip gebeurt:

0:46 Een vierluik van de muzikanten, met elk een kleurige achtergrond. Allemaal met hun instrument. Lekker nonchalant.

1:27 De kleurige muren kunnen natuurlijk ook als greenscreen gebruikt worden!

1:58 Daar liggen ze dan, op een mooi groen stukje zode, hoofdjes bij elkaar, alsof ze tienermeisjes zijn die meezingen met hun favoriete track.

2:17 Exploderende koppies & vonkjes.

We zien dit echter graag door de vingers. Want wat is My Head Is On Too Tight weer een lekker nummer. Oordeel zelf.

Los Angeles is de stad van Bleached vandaan komt. In deze ‘City Of Angels’ wordt met die engelen overduidelijk niet verwezen naar de bandleden van Bleached. Op het nieuwe werk van de band hoorden we de drie dames al giftiger dan ooit te voren, en op deze nieuwe single Keep On Keepin’ On voel je dat ze het menen.

Waar het debuutalbum van het trio nog wat meer een Californisch briesje bevatte, is het weer met de nieuwe tracks volledig omgeslagen naar een heuse onweersbui. Het tweede album, ‘Welcome The Worms’, wordt op 1 april verwacht.

Een paar maanden geleden hadden we ze met Snakedog, een furieus en blaffend nummer. Rauw en catchy, hoe we het lekker vinden. Inmiddels is er een nieuw nummer uit in de vorm van Cat Man + info over een nieuw album. Op 21 januari verschijnt namelijk de plaat ‘Badillac’ van de gierende garagerockers. Op de nieuwe single horen we toch een flink donkerder geluid dat meer richting doomy garagesurf gaat.

Noir
Gezien de sound ook erg doet denken aan de klanken van een band als The Wytches, kunnen ‘doom’ en ‘noir’ wel eens een interessante stroming gaan worden in 2014. Bekijk voor nu de clip Cat Man hieronder!

Foto’s: Crump Trevor

Ineens is daar in januari 2013 een nieuw bandje met een wel heel erg lekker verfrissend en tegelijkertijd ouderwets geluid. FUZZ. De band probeert nog wat geheimzinnig te doen over de desbetreffende bandleden, maar het is al snel duidelijk: Ty Segall en Charles Moothart hebben wéér een nieuwe band opgericht, het moet niet veel gekker worden met die gasten! Dit keer met Segall op drums, Moothart in zijn eentje op gitaar en Roland Cosio op bas. (Een interview met de band lees je in ons nieuwe magazine!)

Een power-trio waar je je vingers bij aflikt en die precies doet wat een power-trio zou moeten doen. Zo’n band waar je een ongekende adrenaline-kick van krijgt, waarvan je hun naam in grote letters achterop je leren jas wilt naaien, je haar laat groeien, je wilt stoppen met je baan, tattoos wilt laten zetten en drugs gaat gebruiken in een of andere vieze underground-scene. Héérlijk.

Aan obesitas lijdende gitaarriffs
Het in ieder geval direct duidelijk waar het over gaat bij de heren. Namelijk: moddervette, aan obesitas lijdende gitaarriffs en buitengewoon brute drumpartijen waarvan je spontaan op drumles wilt. Luisteren naar deze plaat en ook maar iets anders doen dan luchtdrummen en compleet in trance raken van de muziek is dan ook eigenlijk niet mogelijk (ik heb deze recensie ook niet kunnen schrijven met de plaat op. Niet te doen).

Moothart, eerder o.a. de sound-architect van ‘Slaughterhouse’ (Ty Segall Band, 2012), is nu de enige gitarist en laat vanaf opener Earthen Gate direct horen wat voor onbetwiste riffmeister hij is. Als geheel laat de band ook gelijk horen wat de sfeer is, ze beuken er allemaal op los alsof ze op pad zijn om iemand hardhandig aan het vermoorden. De verrukkelijk analoge opnames klinken dan ook griezelig rauw, beestachtig hard en verschrikkelijk genadeloos. Het album zit vol barbaarse en buitensporige spierballenrock, wat Sleigh Ride als geen ander nummer demonstreert. De freaky en psychopathisch klinkende zang van Segall gaan heerlijk samen met zijn bevreemdende teksten over isolatie en houses of steel. De drums zijn losjes, maar ook duivels strak, razend en vooral bliksems lekker.

There’s more
En hoewel het lijkt alsof er alleen maar geramd wordt de hele tijd, pakt de band op de juiste momenten haar rust. Het duidelijkst op het derde nummer What’s In My Head wat, naast één van de hoogtepunten van het album, ook een heerlijke brug tussen al het muzikale geweld is. De rest van de plaat zijn er weinig van dit soort ‘tussennummers’, maar pikt de band meer momenten uit. Zoals het felle Hazemaze, dat in het midden stilvalt om vervolgens op te bouwen naar een compleet ander mid-tempo einde van het nummer. Op Loose Sutures neemt Segall zelfs  geheel een stapje terug met al zijn drumfills en blijft alleen Cosio over. Dan zit je inmiddels al in de slipstream van het einde van de plaat met het kort en krachtige Preacher, dat opgevolgd wordt door een verrassing in Raise, waar Moothart naar voren stapt en sterk de eerst zangpartijen overneemt en Segall tweede stem neemt (misschien wel de beste tweede zanglijn van het jaar). Afsluiter One vat alles samen en laat je nog zes minuten lang genieten van al de power dat dit trio te bieden heeft. En na de laatste klap weet je het meteen: er nog veel meer materiaal in deze band voor de toekomst.

It’s all about the music
Het is wat het is: drie gasten die hoorbaar de tijd van hun leven hebben en ervan genieten om heerlijk met elkaar te freaken en vrij zijn om te doen wat de fuck ze dan ook maar willen doen. It’s all about the music, man.

Een ongekend slecht opgenomen EP, die precies daardoor de heerlijke charme krijgt die het nodig heeft. De gitaren klinken van hout, de zang zit onder een dikke laag stof en ruis, en de doffe drums zweven daar een beetje omheen. De muziek die door de Cigarette Bums uit L.A. wordt gemaakt is een combinatie van ouderwetse garage, beatmuziek, surf, punk en vuige rock ‘n roll. Zeven nummers telt deze rammelende ‘Holy Smokes’ EP en is echt een bijzonder fijne aanrader voor iedereen die zijn muziek graag vuil, dansbaar en fuzz-geladen heeft.

[bandcamp album=3517367734 bgcol=FFFFFF linkcol=4285BB size=grande3]