We hadden wel door dat er op muzikaal gebied iets bijzonder lekkers gaande is in het noorden van het land, we noemen alleen maar The Future’s Dust en Sväva. Maar The Daily Indie wist tot van de week nog niet dat Bradford Cox (Deerhunter/Atlas Sound) een kleine broer in Friesland had wonen die op zijn nieuwe plaat ‘Cultlove’ helemaal niet onder doet voor zijn broer. Yuko Yuko, ook wel Elias, weet nostalgische en stoffige klanken op een bijzonder puike manier te combineren.
Als we van tevoren één kernwoord los moeten laten op de muziek van Yuko Yuko, dan is het ook wel ‘lo-fi’ (of: low-budget). En er wordt hier maar eens weer bewezen dat daar mooie dingen uit kunnen ontstaan. Het begint al sterk met de heerlijke groove op het verdomd fijn en analoog klinkende Desire Song, maar op hoogtepunt Would You Join My Cult? komt de plaat echt los en slokt die je helemaal op tot het einde. Je verdwaalt acht nummers lang in een wereld vol ruis, felle kleuren, verspringende beelden en draaiende tape-machines.
Zolderkamertje
We’re The Fertile People en Artificial Father maken een middenstuk om je vingers bij af te likken. Klinkend als een zolderkamertje zie je Elias ook helemaal voor je: opgesloten op zijn kamer pielt hij dag en nacht aan zijn nummers en bouwt hij ze vanaf de grond in zijn eentje op. Met een kluizenaars-gevoel waar we zo dol op zijn (zoals Morgan Delt dat ook heeft bijvoorbeeld).
Het klinkt allemaal lekker gruizig en ouderwets en waarschijnlijk is de luisterervaring van ‘Cultlove’ ook het best als je hem op een walkman luistert. Met alle iele gitaartjes, jaren tachtig drumcomputers en plastic synthesizers ga je terug in de tijd. Naar de tijd dat ik zelf nog klein was, je teevee een bol beeldscherm had en een klap gaf als je hem aanzette. Toen je met een potlood je bandjes recht moest trekken en je Scooby Doo en Teenage Mutant Ninja Turtles keek op ouderwetse videobanden. En daar hebben we direct nog een ander kernwoord te pakken die het artwork van Yuko Yuko in één woord vat: ‘VHS’.
Eerste live-show
Op het vederlichte Angel Jane en het intieme Crying In The Discotheque laat Elias nogmaals horen wat ‘ie allemaal in zijn mars heeft. Hij zit ook niet bepaald stil, want in januari heeft hij ook al ‘Diary of Purple Songs’ uitgebracht, een negentien nummers tellende plaat met kort achter elkaar opgenomen nummers. En we hebben het gevoel dat er vrij snel weer iets uit zal komen van deze productieve Fries. Live is Yuko Yuko in ieder geval op 5 maart te zien in Studio/K te Amsterdam, wat ook direct de eerste live-show ooit van de band zal zijn. Een knappe en zeer intrigerende artiest. Luister het voor je eigen bestwil.
