Lo-Fang is een klassiek getrainde multi-instrumentalist die de hele wereld rondreed, om er tijdens al dat reizen op het idee kwam om muziek op te gaan nemen. Niet met een bepaald doel, laat staan om een album te maken, maar zo’n krappe drie jaar later is dat er toch van gekomen. En wel in de vorm van debuutalbum ‘Blue Film’. Een langspeler die zijn charme in de details kent en elke luisterbeurt weer iets nieuws en fragiel van zich laat horen.
Maar dit gegeven, het pragmatisch opnemen van muziek, kent ook zijn kantzijde: het is zonder gedachte gedaan, en dat wordt gehoord. Elk nummer op het album staat op zichzelf en biedt een totaal andere aura en sfeer dan de rest van de songs. Hoewel alle nummers ingenieus in elkaar zitten en goed het geluid van de afgelopen vier jaar aan muziek vertegenwoordigen, kent het weinig eigens. Het is goede muziek, erg goed zelfs, maar staat los van elkaar en is op momenten wat inwisselbaar. Dit is niet vervelend, en al helemaal niet wanneer de covers Boris en You’re The One That I Want (inderdaad, die is van Grease) aan bod komen, welke op hun beurt ook weer omgetoverd zijn tot folk-achtige electromuziek met R&B-invloeden.
Dat de nadruk op het gedetailleerde instrumentengebruik ligt, staat na het eerste nummer al vast, en die mentaliteit wordt gaandeweg in het album niet aangepast. Dat het meer een opsomming van nummers is geworden in plaats van een album, krijg je op de koop toe.
Robbert van Kortenhof
