Enigszins bijgekomen van een korte nacht en een reverb-tsunami van jewelste is het gros van de Eindhoven Psych Lab-bezoekers weer fris, fruitig en klaar voor een tweede dag met wederom ’s werelds beste psychedelische bands van het moment. Ook dagjesmensen zijn er in overvloed, maar dat mag met namen als PAUW, Goat en Föllakzoid geen godswonder heten. Het verslag van dag één vind je hier.

ULRIKA SPACEK
Zelfs met zo’n lokaal Brabants biertje in je rechterhand kun je de keren dat de band rondom Rhys Edwards een blik in het publiek werpt gemakkelijk in vingers uitdrukken. Alleen de in het duister gehulde zanger lijkt te beseffen dat zijn band vanmiddag niet in de repetitieruimte speelt. Muzikaal geeft Ulrika Spacek een hele andere indruk: de band speelt op weergaloos hoog niveau. De complexe krautrock, met een vleugje Deerhunter, van het in februari verschenen debuut The Album Paranoia krijgt op het podium een hele nieuwe dimensie. Tijdens de talloze woede-uitbarstingen klinkt de band ongenadig hard en gedurende de rustmomenten komen de Londenaren bijna tot stilstand. Als er dan daadwerkelijk een halve minuut stilte valt voorafgaand aan de meest melancholische track van de set blijft de Observatory aan de lippen van Ulrika Spacek gekluisterd. Intens is het toverwoord bij dit vroege hoogtepunt van de tweede dag.

 

PAUW
PAUW: de band die voor 3FM nét aan de psychedelische kant is en op Eindhoven Psych Lab opvalt door de poppy sound; althans, op papier. De band uit Haaksbergen doet voor een halfgevulde zaal zijn uiterste best om aan te sluiten bij de op-en-top psychedelische programmering, met wisselend resultaat. Zanger Brian Pots lijkt niet helemaal goed bij stem en een moeizame soundcheck zorgt ervoor dat ook de rest van de band stroef uit de startblokken komt. In alle experimenteerdrang klinken de normaal zo sterke songs vanavond een beetje rommelig en verwaterd. Pas als een avontuurlijk intermezzo de twee langgerekte slotnummers High Tide en Shambhala inluidt, krijgen we een glimp van de bloedvorm waarin het viertal gelukkig vaak genoeg verkeert. PAUW zegeviert als het de psychedelische eend in de bijt is en dat is vanavond helaas niet het geval.

 

FLAMINGODS
Het mooie aan ‘psychedelische muziek’ is dat het uit alle hoeken van de planeet lijkt te komen, zoals uit woestijnstaatje Bahrein, waar Flamingods zijn oorsprong heeft. De muziek van het vijftal is als een tropisch warm bad met geestverruimende dampen. Het gevolg is een vrolijke en kleurrijke trip, maar dan zonder de urenlang hoofdpijn na afloop. Afwisselend is de band hysterisch als een soort oriëntaalse Thee Oh Sees of kinderlijk vrolijk als een soort Years & Years on acid en die combinatie levert, gepaard met de caleidoscopische projecties, elke track weer een hypnotisch, exotisch orgasme op van synthesizers, pauken, cowbells en een eindeloze hoeveelheid uitheemse instrumenten. Soms verzuipt Flamingods in zijn eigen overdaad, maar als frontman en Yannis Philippakis-lookalike al schreeuwend het publiek in duikt zit er niets anders op dan onverbiddelijk te dansen.

 

 

GNOD
Op het buitenterras treedt langzaam de schemering in, maar in de kleine zaal van de Effenaar is de duisternis inmiddels allesvernietigend. Minutenlang klinkt een dreigende bromtoon en dan is Gnod nog niet eens begonnen. De eerste bandleden die het podium betreden zijn de twee drummers die synchroon slaan om het hardst en het publiek met elke klap een muzikale stomp in de ribbenkast toebrengen. Als vervolgens de gitaristen en schreeuwlelijk Neil Francis het podium betreden is het duidelijk: dus zo klinkt de apocalypse. Gelukkig weten de krautrockers uit het Engelse Salford niet alleen te overdonderen, maar lukt het Gnod met een vijftal bijna metalesque tracks in drie kwartier vooral mateloos te fascineren. Naast de ribbenkast, mikt de band trouwens ook genadeloos op de trommelvliezen. Een deel van de zaal stroomt voortijdig leeg met de vingers in de oren. Dat is een puntje van kritiek.

 

 

FÖLLAKZOID
Evenals Gnod heeft Föllakzoid een onwijs lange adem. Vier tracks speelt het langharige drietal uit Chili in zestig minuten tijd. Daarmee vereist de band volledige toewijding van de toeschouwers. Geef je echter over aan Föllakzoid en het is alsof de tijd een uur lang stil staat. De ritmes, de riffs en zelfs de visuals lijken zich eindeloos te herhalen. De enige interactie is onverstaanbaar en de beweging op het podium is nihil. Toch heerst er een onweerstaanbare, bezwerende magie in de zaal. Alsof de minimalistische, intergalactische kraut een toverspreuk en Föllakzoid een cult van magiërs is. Alsof de monotoon gesproken woorden van Gonzalo Laguna als een soort abracadabra de grote zaal in trance moeten wiegen. Slotstuk Feuerzeug voert het tempo van de set in de laatste vijftien minuten met een weergaloze groove op tot een punt waarop stilstaan daadwerkelijk een opgave wordt. Voor hen die de moeite namen om zich over te geven, speelde hier misschien wel dé band van de avond.

 

 

GOAT
Het blijft een eigenaardige gewaarwording, zeker na de o-zo gewone jongens van Föllakzoid: met de grootst mogelijke nonchalance komt het zestal Zweden van Goat, van top tot teen gehuld in tulbanden, sluiers en Afrikaanse gewaden, het podium op om in alle rust te soundchecken. Naadloos loopt de soundcheck vervolgens over in de daadwerkelijke show, als de verrassing reeds in gewenning is veranderd. Zo weird als de verschijning doet vermoeden wordt Goat nergens, maar de eclectische mix van alle denkbare Afrikaanse muziekstromingen plus de topzware gitaarriffs en basloopjes levert wel een hoogst fascinerend resultaat op. Dat er binnen de songs echter weinig gebeurt en weinig veranderd, kunnen de hysterische frontvrouwen met hun extravagante dansmoves niet verbloemen, maar who cares? Het einddoel voor Goat lijkt om een volledige mensenmassa in beweging te krijgen en daar slaagt Goat met vlag en wimpel voor.

 

 

Onze fotograaf Rudy schoot nog veel meer plaatjes op de zaterdag van Eindhoven Psych Lab. Bekijk ze hieronder!

Het is druk in Eindhoven. Guus Meeuwis speelt namelijk vier avonden zijn ‘Groots met een zachte G’-show in het Philips Stadion. Maar over Guus Meeuwis gaan we het vandaag niet hebben. In de Effenaar vind namelijk een tien keer vetter evenement plaats: Eindhoven Psych Lab! Wel heeft good old Guus een verkeersinfarct in de stad tot gevolg. Veel te laat komt ondergetekende bij eindbestemming de Effenaar aan en mist daardoor opener Rats On Rafts. Hij is niet de enige: ook de bands Useless Eaters en The Oscillation zijn niet op tijd voor hun show. Slow start, maar we zijn er.

 

Throw Down Bones
Twee mannen met gitaren, wat trommels en een laptop staan op het podium.Het is aan de Italiaanse band Throw Down Bones de moeilijke taak om het licht verwarde publiek van Psych Lab – omdat er geschoven is in het tijdschema weet niemand naar welke band zij nu staan te kijken – weer terug bij zinnen te krijgen met een flinke dosis psych. De visuals tijdens Psych Lab zijn een enorm groot pluspunt. Zonder dat je het direct door hebt, staar je een heel optreden naar de trippende intensieve beelden die voorbij komen. Throw Down Bones werkt met dezelfde spanningsboog als op een goede technoplaat. Repeterende lagen, met af en toe een dynamische uitspatting. Het voelt alsof de band naar een enorme climax toewerkt, maar die steeds heel subtiel uitstelt. Die climax wordt uiteindelijk een tromduel tussen twee muzikanten. Throw Down Bones is intens. Met een lichte koppijn en een grote voldoening een mooi begin van de avond.

Hills
Hills brengt krautrock met een donkere grime. Het mooie is dat Hills regelmatig de vocalen gebruikt als extra instrument. Lage langgerechte klanken komen goed tot hun recht in de lange jams die de band brengt. Ook hier zijn de visuals van planeten een grote toevoeging aan de sfeer. Gehoord in de zaal: ‘de drumster heeft weinig liefde voor de click track’. Klopt: het is jammer dat de Zweedse er af en toe naast zit. Juist wanneer je in de muziek zit, is het storend wanneer de ritmesectie steekjes laat vallen. Wanneer halverwege de set de toetsenist zijn orgeltje inruilt voor een gitaar, valt er een klein gat. Dit wordt hard afgestraft: een groot deel van het publiek loopt weg. Zouden deze mensen allemaal op weg gaan naar Camera, dat op dat moment in de Observatory begint?

 

 

Parquet Courts
Parquet Courts is een beetje de vreemde eend in de bijt. De vier heren uit New York hebben weinig te maken met het psychedelische geweld in de line-up van Psych Lab. In april verscheen de nieuwe plaat Monastic Living, waarop de band wat gas leek te hebben teruggenomen en waarop invloeden van The Velvet Undergrond goed te horen zijn. Het eerste deel van de set van Parquet Courts bestaat voornamelijk uit tracks van deze plaat. Geef de band eens ongelijk, nieuw werk wil je natuurlijk graag laten horen. Toch spelen Andrew Savage en de zijnen hun nummers live met heel wat meer vuur, en dat komt goed uit. Ondanks dat het niet zo druk is in de grote zaal, lijken er wel veel fans aanwezig te zijn die het oeuvre van Parquet Courts kennen. Achteraf gezien is een set van 45 minuten veel te kort voor een band deze. Er zijn nog zo veel vette nummers die niet aan bod zijn gekomen en met wat meer up-tempo nummers had het publiek goed gedaan.

Temples
Bovenaan de line-up schittert de naam Temples. Toch best knap voor een band met maar één album op zak. Waar de meeste bands op dit festival meer lange jams spelen, heeft Temples echte liedjes. James bagsahw en Thomas Warmsley staan dromerig en rustig op het podium en spelen hun psychpopsongs stuk voor stuk erg perfectionistisch. Waar ze eerder steken lieten vallen tijdens de live vertolking van de plaat, klinkt Temples tegenwoordig steengoed live. Er komt ook wat nieuw werk voorbij. Een van die nummers doet denken aan David Bowie. Goed om te horen dat Temples zich door blijft ontwikkelen en niet alleen in het gehypte psychpop genre blijven steken. Toch zou wel leuk zijn als de band af en toe wat meer buiten de lijntjes zou durven kleuren.

Useless Eaters
Toch maar het einde van de set van Temples skippen, om in de Observatory nu eindelijk Useless Eaters te gaan zien. Voor deze band is het eigenlijk wel een geluk bij een ongeluk te noemen dat ze te laat waren: ze hebben nu namelijk een veel mooiere plek te pakken op het programma. Ook het publiek weet Useless Eaters op dit late tijdstip nog te vinden. Na een dag vol psych is het namelijk wel even lekker om wat pun geweld te horen. En ja hoor, een bescheiden moshpit ontstaat al snel in het midden van de zaal. Een waardige afsluiter van Eindhoven Psych Lab dag 1.

 

Acht jaar na de debuutplaat van The Last Shadow Puppets mochten we vorige week eindelijk los op het vervolg: Everything You’ve Come To Expect. Bijbehorend gegeven is dat de band rond Alex Turner en Miles Kane, naast een gigantisch lange lijst festivals en Engelse clubshows, ook poptempel Paradiso aandoet. Het album werd matig ontvangen, dus het is de vraag of de band dit live goedmaakt.

Als de lichten in de grote zaal van Paradiso dimmen en het mini-orkest begint te spelen, is al één ding duidelijk: dit wordt een show met waarop niet alleen de geweldige arrangementen van de Puppets zelf te horen zijn, maar ook het orkest dat we op Everything You’ve Come to Expect horen. Calm Like You is een goed gekozen opener en wordt luidkeels meegezongen. Van dit moment wordt gebruik gemaakt en de band zet gelijk The Age Of The Understatement in.

Zowel Turner als Kane zet een puike show neer, maar beide heren verschillen toch veel van elkaar. Kane is opzwepend, energiek en komt redelijk jolig over, terwijl Turner qua houding tussen smooth en arrogant balanceert. Het duo laat constant zien dat ze er zin in hebben en hebben meerdere malen een onderonsje. Tijdens The Element Of Surprise staat Kane voor de strijkers, waar hij bijna het hele nummer blijft dansen. Turner moet lachen om wat er gebeurt en kan zelfs enkele zinnen niet uitspreken. Het is duidelijk dat de band meer op de achtergrond is, terwijl de frontmannen de hele show lang een groot toneelstuk opvoeren. De twee zijn constant met elkaar bezig, maar vinden toch momenten om het publiek op te zwepen en contact te zoeken met de mensen op het balkon.

Het hoogtepunt van de show is de solo van het nummer The Dream Synopsis, waarbij Turner op zijn knieën gaat zitten voor Kane, alsof ze een Romeo en Julia theaterstuk opvoerden. Heel overdreven en fantastisch om naar te kijken. Daarnaast speelt de band tijdens de encore een cover van I Want You (She’s So Heavy) van The Beatles. Het nummer wordt foutloos uitgevoerd en meegezongen door heel Paradiso.

The Last Shadow Puppets zet een theatrale en energieke liveshow neer en zoekt onverwacht veel contact met het publiek. De set bevat geen dieptepunten en de bekendste songs worden luidkeels meegeschreeuwd. ‘’We love you Amsterdam’’ zegt Turner. Deze liefde is vanavond uiteraard honderd procent wederzijds.