HINK Festival
Zaterdag 1 december

 

Jazeker, een spiksplinternieuw festival waar de laatste maand van het jaar mee zal worden ingeluid. Programmeur en bedenker van HINK is Henk Koolen die aan ons vertelt: “Toen een paar maanden geleden er een zaterdagprogramma uitviel in het Paard, dacht ik: ‘schijt, ik ga daar gewoon zoveel mogelijk leuke artiesten programmeren’.” Zo gezegd, zo gedaan en op 1 december vindt de eerste editie van het HINK Festival plaats.

Zowel in de Grote Zaal, Kleine Zaal en het Paardcafé treden er artiesten op tijdens HINK. Van pianopoëten tot futuristische jazz en onvervalste noisepunk: alles is te vinden op het mini-festival. Wij duiken erin met de redactie om de beste tips te geven en je voor te stellen aan de bands die Koolen allemaal naar Den Haag heeft weten te halen.

Maar voor het zover is, spreken we nog even met Koolen, om erachter te komen wat er nou precies achter het HINK Festival schuilgaat: “Een van mijn grote ergernissen als programmeur is dat schijnbaar alle bands uit werkelijk de hele wereld willen touren tussen half oktober en begin december. Je ziet dat de agenda’s van de Nederlandse popzalen in die periode werkelijk uitpuilen van het aanbod”, vertelt hij. “Als programmeur kun je meer niet dan wel programmeren, simpelweg omdat er maar een bepaald aantal dagen in een maand zitten. Toen een paar maanden geleden er op 1 december zo maar een zaterdagprogramma uitviel in het Paard dacht ik: ‘schijt, ik ga daar gewoon zoveel mogelijk leuke artiesten programmeren’. Gewoon omdat het kan en omdat ze er zijn. Zo begon een leuk spelletje met boekingskantoren.”

“Dat ging ongeveer in de trant van: ‘Oh ja, dat vind ik wel een goede of interessante act. Kunnen ze toevallig op 1 december? Let’s do it.’ Een beetje zoals je een playlist in Spotify of iTunes samenstelt. Met als grote gemene deler: allemaal muziek die ik zelf goed vind. Het gevaar bestaat dat het resultaat dan van de ene muzikale hak op de andere genre-tak springt, maar dat valt in de praktijk reuze mee. Het aanbod bestaat deze keer uit americana-gerelateerde acts als Lera Lynn, Great Lake Swimmers, Saint Seneca en Micah P. Hinson en trippy electronica als Red Snapper, Szun Waves, Leifur James en Miho Hatori. Verder pure verstilde schoonheid van Ferdrico Albanese en om iedereen bij de les te houden nog wat steviger Belgisch werk van The Sore Losers en Cocaine Piss. Een playlist in 3D, sterker nog: MIJN playlist in 3D.”

Henk Koolen | Foto: Jan Rijk


 

Foto: Alex Kozobolis

Leifur James
Dan beginnen we direct met een van de spannendste acts van de avond: Leifur James uit Londen. Een artiest die onderdeel is van de nieuwe generatie artiesten die crossover-jazz maakt zoals het nog nooit gedaan is. Deze multi-instrumentalist is ongeveer een one-man movement. Zo heeft hij zijn complete debuutalbum A Louder Silence zelf ingespeeld. Een album dat speelt met analoge synths en allerlei elektronische invloeden. Het komt al een beetje naar voren in de titel van zijn album, maar James is naar eigen zeggen op zoek geweest naar: ‘The idea of space. Moments of blissful, structured intensity are juxtaposed with stillness and near silence – dark and light; loud and quiet.

Het is een album geworden waar zijn leven in samengevat is. Van de single Mumma Don’t Tell waarop hij piano speelt zoals hij dat hoorde van zijn moeder in zijn jeugd, die een klassiek geschoold pianiste is. En celliste, wat ervoor zorgde dat de kleine James al op zijn vierde de cello bespeelde. Tel daar zijn muzikale voorkeuren voor ambient, hiphop en house bij op en je krijgt een eigentijds album dat fans van Nicolas Jaar zeer aan zal spreken.


 

Red Snapper
Uit een geheel ander vaatje wordt er getapt met Red Snapper, de band al meer dan twintig jaar bezig is en op zijn minst een ‘begrip’ genoemd kan worden. De band bracht in de jaren negentig via Warp Records een paar puike platen uit, in een generatie met Aphex Twin, Massive Attack en Squarepusher. De Londense muzikanten zijn pioniers van de acid-jazz met legendarische albums als Prince Blimey en Making Bones. Nadat het misschien allemaal nogal wat hard ging, is de band er een tijdje uit geweest, maar kwamen de leden in 2007 weer bij elkaar omdat het boek voor hun gevoel nog niet dicht was.

En zo kun je een van de vooruitstrevendste bands uit Engeland gewoon in Den Haag zien op 1 december. Met Hyena als laatste wapenfeit uit 2014. Een album vol afrofunk, psychedelische soundscapes, jazz en breakbeat. Wat je precies kunt verwachten weet je nooit bij deze band, dat maakt het ook zo tof om naar een Red Snapper-show te gaan.


 

The Sore Losers
Geheel uit een andere hoek komt de Belgische bluesrockband The Sore Losers. Zoals een goede Belgische band betaamt, stond hij een jaar na de oprichting in de finale van de Humo Rock Rally, waar de band er vandoor ging met de tweede plaats. Maar laat je niet afleiden door die zilveren medaille. En ook niet dat dat medium zijn recensie van de laatste plaat, Gracias Señor, aftrapt met het woord ‘knuffelbaar’. Dit is namelijk een gouden tip. Een ander Belgisch medium, Dansende Beren, noemt het liever ‘stijlvol gas terugnemen’, een kritiek waar wij ons meer in kunnen vinden. En dat ze het gas op kunnen voeren, laat de band wel zien in zijn liveoptredens of voorgaande platen als Roslyn of onze favoriet: Skydogs, een hardrockplaat die regelmatig flink knipoogt naar stevig werk uit de jaren zestig.


 

 

Micah P. Hinson
Donkere en bittere americana groeit het beste op een zure bodem. Het is een beschrijving die past bij deze doorgewinterde Texaanse dertiger met Buddy Holly-montuur: Micah P. Hinson. Het is een man die al een heel leven aan misère erop had zitten voor hij legaal een slok alcohol mocht nemen. Hij bracht zijn jeugd met name door op straat en in de gevangenis. Dat terwijl de jongeman verslaafd was aan tal van verdovende middelen. Gelukkig kon hij een stevig stukje muziek maken en dat viel ene John Mark Lapham (van The Earlies en die tegenwoordig in MIEN speelt) op, die Hinson onder de aandacht bracht van platenlabels. Dat hield de 22-jarige van de straat, bood hem de mogelijkheid te gaan studeren, hij vond een baantje bij een stripboekwinkel en hij maakte zijn zeer goed ontvangen debuut Micah P. Hinson and the Gospel of Progress.

In 2011 overleefde hij een heftig auto-ongeluk dat hem deels verlamde. Het was wederom een zware weg, waarover hij in detail vertelde aan Outline. Hij maakte het prachtige auto-biografische Micah P. Hindson and the Nothing, waar op het prachtige I Ain’t Moving met een duistere vorm van ironie wordt ingegaan op de gebeurtenis: ‘You can push me all you dare but I ain’t moving / and you can’t please me all you need but I ain’t deciding’. Zijn persoonlijke en spirituele reis door het leven wordt voortgezet op zijn laatste release: When I Shoot At You With Arrows, I Will Shoot to Destroy You. Als dat je nog niet genoeg geprikkeld heeft om te gaan kijken, doet het onderstaande live-optreden dat gegarandeerd.


 

Szun Waves
Psychedelische jazz is er in een van de mooiste eigentijdste vormen te vinden tijdens het HINK Festival. Het Londense collectief Szun Waves komt met zijn gloednieuwe debuutalbum New Hymn To Freedom naar Den Haag. De Londense jazzscene lijkt wel in de fik te staan, want de ene na de andere vernieuwer staat op in deze creatieve beweging. Er is een omgeving gecreëerd waarin iedereen elkaar aan lijkt te steken met nieuwe ideeën en klanken. Met Szun Waves heeft Luke Abbott, die onderdeel is van James Holden zijn indrukwekkende Border Community, de crossover gevonden tussen synthesizer-freakouts en klassieke spirituele jazz uit de jaren zestig. Zes stukken muziek die volledig geïmproviseerd op de band zijn gezet en zonder enige vorm van nabewerking zorgen voor een transcendentale ervaring. Droney psychedelica die op veel momenten geen jazz of wat dan ook meer is te noemen, maar meer een soort out of body-experience.

Van Drowned In Sound ontving het album een dikke negen en Pitchfork schreef er het volgende vloeiende stuk over: ‘Constellation, the album’s grand, searching opener, wherein saxophonist Jack Wyllie, synth experimentalist Luke Abbott, and drummer Laurence Pike slowly bloom together into a noisy flower, full of yearning spirituality, knotty runs, and wonderful internal exchanges, all of it at once synthetic and organic. Als het zoemen van de planten en de sterren en de zon die door een vergrootglas schijnt op dorre aarde. We hebben een mooie live-uitvoering van het nummer Constellation voor je opgezocht om alvast in hogere sferen te komen.


 

WEBSITE PAARD | FACEBOOK-EVENT | TICKETS