Drie jaar heeft het geduurd, maar Krach is er: de release van het tweede album. Het maken ‘Last Time I Checked This Was My House’ kwam langzaam op gang, maar toen de Krach-diesel eenmaal op gang was gekomen was het volle kracht vooruit. Op de eerste warme lentedag van het jaar schuift The Daily Indie aan bij David Hoogerheide, de man achter de toetsen. Ook wel de synthesizer-nerd van de band (zoals hij zelf zegt tijdens het gesprek).
Tekst door Wessel van Hulssen
Op debuutalbum ‘Krach’ hoorde je een rockband die door dance geïnspireerde rocknummers speelt. Rock is de basis, dance zit erbij. Deze focus ligt nu exact andersom. Synthesizers hebben nu de prominente rol, gitaren pakken meer dan voorheen de achtergrond. Dance eerst, maar nog steeds gespeeld door een rockband, dat wel.
Kan jij je vinden in deze beschrijving?
“Ik denk het wel”, aldus Davis. “Op de vorige plaat stonden rock-nummers en dance-nummers. Op de nieuwe plaat wordt veel meer de combinatie gezocht. Elke sound moet nog steeds wel wringen. Een synthesizer-sound die net een beetje vals is vind ik soms veel mooier dan het perfecte en het mooie. Dat wringen is iets wat Krach altijd al in zich heeft gehad.”
“Toen hebben we onszelf gereset. Alle beperkingen of ideeën wat de nieuwe songs moesten zijn flikkerden we het raam uit.”
Hoe waren de afgelopen drie jaar voor de band? Waarom heeft het uiteindelijk zo lang geduurd?
“Het was in het begin heel moeilijk. Het jeukte al snel, we wilden nieuwe nummers maken. Het hele schrijfproces kwam veel langzamer op gang dan verwacht. We wilden het beste album ooit maken, wat sowieso niemand ooit lukt. We wilden heel veel, vooral het aantal ideeën wat de nieuwe songs allemaal in zich moesten hebben was enorm. We zaten vast. We hadden vijftig nummers gemaakt waarvan er geen één echt af was. Niks kwam af. Toen besloot Peter, onze bassist, om uit de band te stappen. Hij was juist diegene in de band was die nummers makkelijker af kon maken. Hij kon knopen doorhakken waardoor nummers een af geheel werden. Misschien was dat wel het typische tweede-album syndroom. We beperkten onszelf in ons eigen proces.”
En toen?
“Toen hebben we onszelf gereset. Alle beperkingen of ideeën wat de nieuwe songs moesten zijn flikkerden we het raam uit. We hebben verder gewerkt aan ideeën gepakt die we gewoon gaaf vinden. Toen hebben we ook meteen een producer erbij gezocht.”
Dit werd uiteindelijk Reyn Ouwenhand. Wat was de reden om met hem te gaan werken?
“Bij ons eerste bezoek aan zijn kerk/studio was er direct een klik. Hij is net als wij ook fan van Soulwax, dat helpt altijd. We stuurden hem alle onze ideeën en delen van songs op en daar heeft hij direct een selectie gemaakt tussen wat hem wel en niet aansprak. We hebben direct elf studiodagen bij hem geboekt.”
“We moesten van hem iedere studio-dag een nummer afmaken. Als iets vet klinkt, nemen we het op en gaan we door. Bij Reyn was weinig ruimte voor twijfel. Was de bridge nog niet goed genoeg, dan gingen we ter plekke een nieuwe bridge maken. Hij mixt ook al tijdens het opnemen, dus je hoort meteen of iets wel of niet werkt. Als iets goed klinkt hoeven er ook niet oneindig veel toeters, bellen en shakers bij. Bijna alle tweede, derde, vierde stempartijen die Reinier had verzonnen zijn nooit opgenomen. Na één of twee stemmen klonk het compleet. Dat werkte voor ons heel verfrissend, zo’n efficiënte en directe aanpak.”
Was Reyn de nieuwe ‘afmaker’ in de groep, een rol die jullie sinds het vertrek van Peter niet meer hadden?
“Ja, eigenlijk wel. Het is wel nog een extra vertrouwensrol die je de producer geeft, maar we vertrouwden hem daar volledig in. Hij heeft een hele goede muzieksmaak, wij waarderen zijn mening enorm.”
Vlak voordat Krach aan de tweede plaat ging werken hebben ze opgetreden onder de noemer ‘Krach VerKracht’, waarin ze live remixes van zichzelf aan elkaar speelde. De dance-elementen van de band kwamen hier heel goed naar boven.
Wat was de rol van Krach VerKracht in het licht van de tweede plaat? Was het een brug van album één naar album twee, of meer een ‘side-project met dezelfde band’?
“Achteraf gezien: een side-project met dezelfde band. Het was een beetje mijn ding, want ik ben de synthesizer-nerd. ‘Last Time I Checked This Was My House’ is een band-album. Een elektronisch georiënteerde plaat, maar wel eentje die door een hechte groep is gemaakt.”
Het album ‘Last Time I Checked This Was My House’ is tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal. Aanstaande zaterdag 12 april is de release-party in OT301.
