We hebben op de redactie lang naar Misty Fields toegeleefd, het festival dat afgelopen weekend plaatsvond in Asten-Heusden en elk jaar weer een waanzinnige hoeveelheid toffe acts samen weet te brengen in de bosrijke omgeving van het festival. Vanuit The Daily Indie gingen er twee fotografen naar het festival om de magie van het festival op de gevoelige plaat vast te leggen.

Want er was genoeg te beleven en daarom waren Sabrine Baakman en Ab Al-tamimi te vinden in Brabant en schoten ze de ene na de andere toffe pic. Van Tony Clifton tot Cut Worms, Equal Idiots, METZ, Moaning, Tijuana Panthers, Korfbal en allerhande feestvreugde. Ja, het leven was mooi op Misty Fields.

Wát een naam dropte Rotown in januari. Thee Oh Sees kwam voor een exclusieve show naar Nederland, en dan ook nog eens in de Rotterdamse Maassilo: een onverwachte en spannende plek voor livemuziek. Alsof dat allemaal nog niet feestwaardig genoeg was, bombardeerde het podium de avond tot een heus minifestival. Met vijf Nederlandse acts als voorprogramma, een platenmarkt, burgers en genoeg speciaalbier bij de bar, kon het niet anders dan dat het een goed gevulde avond zou worden.

 

De deuren van de Maassilo openen vroeg: om half 8 staan de eerste bands van de avond al in de startblokken. De aftrappers zijn twee acts van uitersten. Cultheld van Rotterdamse bodem Harry Merry is met zijn weirdo-keyboard pop al vanaf de eerste toon heerlijk vervreemdend. Misschien lijkt het allemaal wel een geïmproviseerd optreden, en zeker met nog een fel schijnend daglicht op het podium is de setting niet helemaal ideaal. Maar wie echt goed luistert naar wat Harry Merry ten gehore brengt, snapt dat deze man een genie is. Ariel Pink heeft al gezegd groot fan te zijn van deze Rotterdammert, we geven hem geen ongelijk.

Aan de andere kant van het doolhof van een pand is Charlie & the Lesbians, vanzelfsprekend, het rookhok van de Maassilo compleet aan het afbreken. De punkers vallen duidelijk in de smaak: als de show voorbij is racet menig bezoeker naar de labelmarkt om bij de stand van het nieuwe label Osso Crosso een cassettebandje van de band op te kop te tikken. Niet veel later wordt er een streep door de prijslijst gezet: uitverkocht!

Op de labelmarkt valt er tussen de shows door ook lekker te cratediggen. De platen speciaalzaak Grey uit Breda heeft een collectie meegenomen, De befaamde Rotterdammer Hans Tweedehands bracht zijn koffer mee, waar Thee Oh Sees frontman John Dwyer ook van lijkt te genieten. Met zo’n vijf platen onder zijn arm verdwijnt hij naar de backstage. Ook zijn naast het label Osso Crosso Mink Records (the Stangs, the Mighty Breaks, the Hazzah) en Coaster Records (Mountain States, Bounty Island, Goodnight Moonlight) aanwezig om hun releases te promoten.

Na een galmende zZz op het hoofdpodium is het de beurt aan Korfbal en J.C. Thomaz & the Missing Slippers. Minpuntje: de supportacts beginnen telkens op hetzelfde tijdstip. Voor veel mensen heen-en-weren dus. De band Korfbal was daar ineens. De band die als een ‘grap’ ontstond uit o.a Yuko Yuko en Creepy Karpis doet het toch beter dan zij in eerste instantie verwacht hadden. De eerste EP getiteld Hitkrant verschijnt dit najaar op cassette bij Subroutine Records, en is de band ook nog eens terecht geselecteerd voor de Popronde dit jaar. De band vult een dik half uur met catchy tunes die van pop naar garage schieten en met veel riffjes uit onverwachte hoeken.

Rond half tien lijkt men genoeg gewacht te hebben: vooraan bij het podium beginnen zich al flinke rijen te vormen om zo veel mogelijk van de de legendes Thee Oh Sees mee te kunnen krijgen. Wanneer om tien uur de drummers Dan Rincon en Paul Quattrone aftikken lijkt die moeite gelijk tevergeefs te zijn: bier vliegt binnen no-time in het rond en een kolkende moshpit weet Rotterdam flink te laten dansen. Thee Oh Sees zegeviert vanavond: met een discografie van bijna twintig(!) studio-albums weet de band rondom John Dwyer wel hoe ze een concert zonder dieptepunten in elkaar moeten zetten. Met bekende nummers als the Dream en Web is het bijna een hitjes-set. Maar nadat de band pakweg anderhalf uur speelt en het publiek anderhalf uur danst kunnen wij wel concluderen dat Thee Oh Sees bij elke show wel zegeviert, maar vanavond heeft het met de industriële setting van de Maassilo nét een tikkie extra.

 

 

Op deze koude maandagavond is het afwachten of er stadjers zijn die de weg naar de Kelderbar in Vera kunnen vinden. Vanavond biedt de kelder een podium aan het Amerikaanse Omni. Deze uit Atlanta afkomstige postpunkers kwamen afgelopen jaar met een debuut-EP, genaamd Deluxe, waarmee de band hoge ogen gooiden bij Amerikaanse recensenten. Maar eerst is het aan de jongens van Korfbal om de avond af te trappen.

 

Korfbal
Deze band is niet gemengd zoals de naam misschien doet vermoeden, er verschijnen namelijk vier kerels op het podium. Met de snaarinstrumenten op kinhoogte en drumstokken soepeltjes tussen de vingers, begint Korfbal aan de set. De band laat direct de souplesse horen in de alternatieve rocknummers die door de kelder zweven. Met leden uit bands The Homesick, Creepy Karpis en Yuko Yuko, is de stijl van deze nieuwe formatie te beschrijven als collegerock.  De nummers zitten technisch slim in elkaar en krijgen kleur en kracht door de drummer, die met verve elke tempowisseling aangaat en bijna de show steelt. De band heeft twee gitaristen, maar de solo-gitarist lijkt nogal wat kansen te missen om meer toe te voegen aan de muziek. Er zit weinig zang in de liedjes, die instrumentaal toch hier en daar wat leeg klinken. De bandleden lijken wel veel plezier te hebben in het maken van hun muziek, wat een positieve invloed heeft op het publiek.

 

Omni
Headliner Omni trapt de set af met het nummer Afterlife van hun eerste EP. Zweverige gitaarlijntjes die worden ondersteund door onbuigzaam drumspel. De muziek knipoogt duidelijk naar newwave met zelfs een vleugje dreampop en zit vol met sfeervolle gitaarlijnen. De leden van Omni staan wat verveeld op het podium en gitarist Frankie Broyles wekt op geen enkel moment de illusie dat hij het maar enigszins naar zijn zin heeft. Dankzij geluidsman Douwe Doorduin (The Black Cult) is het absoluut niet nodig om oordoppen tevoorschijn te halen, jammer genoeg wordt de zang daardoor wel overstemd door het geweld van de muziek. Er wordt nog een nieuw nummer gespeeld, maar dit is meer van hetzelfde. Zonder een connectie te maken met het publiek volgen de liedjes elkaar snel op en binnen een uur is het optreden voorbij. De Kelderbar in Vera is uitermate geschikt om een intieme sfeer te creëren met het publiek, daar zijn deze acts beide niet helemaal in geslaagd.