Twee jaar na het album ‘Noctuary’ is The Holydrug Couple terug met een nieuwe plaat vol psychedelica. Het nieuwe wapenfeit van het Chileense duo hypnotiseert, bedwelmt en zorgt ervoor dat je jezelf achteraf even in de arm moet knijpen om te kijken of je wel echt in het hier en nu leeft. 

Met dromerige synthesizers, drums op het ritme van je hartslag en bijna wanhopige teksten á la Tame Impala zuigt The Holydrug Couple je mee in de wondere wereld van het album ‘Moonlust’. De eerste songs luisteren licht en zweverig weg en een dromerig gevoel besluipt je. Dreamy – what’s in a title – is daar het perfecte voorbeeld van: een subtiel ritme, met een flinke dosis synths en een engelachtige stem, die je meeneemt in de belevenissen die je meemaakt als je slaapt. Vervolgens klinkt de plaat wat actiever, met meer variatie in de nummers. Een song als Baby, I’m Going Away heeft een hoger tempo waarvan je niet in een kabbelende roes belandt.

​​

Het fijne aan dit album is dat alles in elkaar overvloeit. De afwisseling van rustige en hardere songs is prettig luisteren. De nummers vormen een eenheid, maar kunnen ook prima op zichzelf staan. Al met al is ‘Moonlust’ een sterke opvolger van het duo uit Chili. Een album met een sprankelende en frisse vibe, dat je mee terugneemt naar de seventies en een tikkeltje Frans klinkt. Het zomerse gevoel is absoluut aanwezig.

Het noisey indierockviertal uit Boston onder leiding van gitarist en zangeres Sadie Dupuis brengt met ‘Foil Deer’ de opvolger uit van het heerlijke debuutalbum Major Arcana (2013), een plaat die ramvol zat met pakkende rocksongs. 

 

 

Op deze nieuwe klinkt Speedy Ortiz veelzijdiger en orgineler dan ooit tevoren en lijkt de band vooral een hoop nieuwe dingen te willen proberen. Hét voorbeeld hiervan is Puffer, waarop de knallende bas het nummer zowat een R&B-feel geeft. ‘Foil Deer’ is Speedy’s meest gerichte en uitgedachte project tot nu toe. De band laat duidelijk horen geen one-trick pony te zijn: ‘Foil Deer’ is misschien wel de fijnste rockplaat van 2015 tot nu toe.

 

De bassist en longtime amigo van Ty Segall heeft een nieuw album: ‘MCIII’; een niet al te originele naam voor het vervolg van ‘MCII’ (2013). Maar dat nemen we voor lief. Cronin is op ‘MCIII’ een virtuoze duizendpoot. Noem het op en Cronin speelt het: trompet, saxofoon, whatever. Het maakt hem niets uit.

Het valt allereerst op dat ‘MCIII’ een album is in twee duidelijke delen: de eerste vijf songs zijn popnummers, gemaakt met een handjevol instrumenten dat Cronin tot zijn beschikking had. Vooral in dit gedeelte lijkt Cronin ietwat gereserveerd en legt hij meer en meer het accent op zijn popgeluid. De overige zes songs zijn rauwer en doen meer denken aan het werk op ‘MCII’. Daar worden we al vrolijker van.

 

 

Al met al is ‘MCIII’ nauwelijks een garagerockplaat vergeleken met Cronins eerdere werk. ‘MCIII’ is een album dat je rustig opzet, afluistert en je verder niet het gevoel geeft dat het een nieuw album is van Cronin. Daarmee heeft de voormalige garagerocker een risico genomen. Wellicht wint hij zieltjes met deze plaat, maar het is twijfelachtig of dit de fans van het eerste uur aanspreekt. Ben je fan van de poppy sound van Cronin? Great, dan is dit het album voor jou. Hou je meer van zijn oude garagesound, dan adviseer ik je om ‘MCII’ en het debuutalbum nog eens af te stoffen en op repeat te knallen.

 

Aan het einde van 2013 was daar plots het nummer Red Eyes. Een vijf minuten durend teken van terugkeer  van The War On Drugs. Een korte introductie (voor wie het interview nog niet heeft gelezen deze issue): The War On Drugs is een band ontsproten uit het creatieve brein van multi-instrumentalist Adam Granduciel die toegankelijke psych/rock muziek maakt met sterke hints van americana. In 2011 verscheen het tweede album ‘Slave Ambient’ onder luid gejuich waardoor menig muziekliefhebber met hooggespannen verwachtingen uitkeek naar een eventuele opvolger.

 

Bandreceptuur
Na acht maanden durende opnamesessies is die langverwachte opvolger nu dan eindelijk hier onder de titel ‘Lost In The Dream’.  Het album begint met het bijna negen minuten durende nummer Under The Pressure. Deze track wijst onmiddellijk naar de eerstvolgende afslag richting je dagdromen, want wederom zijn Granduciel en consorten er in geslaagd een heerlijke sfeer te creëren waarbij een uurtje kan worden weggedroomd. Tweede nummer en single Red Eyes is misschien wel het meest toegankelijke stuk muziek dat de band voort heeft gebracht en tevens het nummer dat het meest tegen vorig album ‘Slave Ambient’ aanleunt. Later in het album diept de band zijn geluid meer uit dan ooit tevoren en voegt verrassende, nieuwe accenten toe aan de bekende bandreceptuur. ‘Lost In The Dream’ toont zich uitermate sterk met nummers als Eyes To The Wind, Burning en het epische An Ocean In Between The Waves.

 

 

 

 

De echoënde gitaar en dito zang, de subtiele pianopartijtjes, de soundscapes en samples, de opbouw en vooral die langgerekte afbouw van nummers klinken als van alles, maar wanneer het wordt samengevoegd toch het meest als The War On Drugs. De verwachtingen zijn niet alleen ingewisseld maar ruimschoots overtroffen met dit weergaloze album, dat gemaakt is voor nachtelijke uurtjes op de snelweg. Een album om van voor tot achter te luisteren, zonder skippen. Een wereldplaat!
Rob Verkerk