Vorig jaar maakten wij aangenaam kennis met Juan Wauters, een singer-songwriter met Argentijnse roots, straight outta Queens, New York. Nu is het de beurt aan een bandmaatje van Wauters om de spotlichten op te zoeken en ook hij heet Juan; Juan Zaballa.

Onder zijn artiestennaam Tall Juan heeft hij nooit een nummer gemaakt dat langer duurde dan tweeënhalve minuut. Zijn nieuwste EP ‘Why Not?’ duurt daarom, met een totaal van vier tracks, nog geen zes minuten. Wellicht heeft Juan het concentratievermogen van een banaan, waarschijnlijk is het zijn liefde voor de Ramones.

Die liefde uit zich ook in de sound die de EP domineert: het zijn vier ongecompliceerde, vrolijk gejaagde tracks met een vederlicht punkrandje. Ook het ongepolijste geblaat met de bijbehorende snik heeft Juan van Joey Ramone overgenomen. Het grote verschil zit ‘m in de roots: de muziek van Juan ademt, net als die van zijn vriend Juan, de sfeer van witte stranden en zonovergoten pampa’s. Hoe het komt dat ‘Why Not?’ zo’n extreem verslavend en aanstekelijk EP’tje is? Vraag dat maar aan Mac Demarco; die nam de productie voor zijn rekening.

Bekijk hieronder de livesessie van titelsong Why Not

Op een dag liet Juan Wauters zijn vaderland Uruguay voor wat het is en emigreerde hij naar the land of opportunity. Nog geen dertien jaar later lijkt de singer-songwriter volop te zijn geïntegreerd en omschrijft hij zichzelf als vertegenwoordiger van Queens, New York. De hoes van zijn tweede soloplaat ‘Who Me?’ spreekt boekdelen. Met vertrapte All Stars aan z’n voeten poseert Wauters vol trots voor de skyline van Manhattan.

Menig ander artiest zou voor hypocriet worden uitgemaakt, maar Juan Wauters ademt authenticiteit. De songteksten zijn ongecompliceerd doch boordevol bijdehante grapjes en pseudofilosofische wijsheden: “Like a movie that is good, you’ve required my attention”, zingt Wauters op I’m All Wrong, en dat doet hij met een onmiskenbaar Spaans accent. Hij blijft immers een Hispanic en dat schemert op ‘Who Me?’ wel vaker door, ook op muzikaal gebied. Witte stranden en zonovergoten pampa’s lijken nooit ver weg, dankzij het ritmische en lichtvoetige gitaarspel, zeker als op En Mi en Así No Más ook nog eens in het Spaans wordt gezongen. Toch lijkt het Queens van Nas en A Tribe Called Quest, zij het in mindere mate, zijn uitwerking te hebben gehad en dragen songs als Grey Matter en I Was Well een fijne stedelijke vibe met zich mee.

Negenentwintig minuten kort is eenvoud het devies – drie akkoorden per track is al vrij uitzonderlijk – en dat is nu juist de charme. Juan Wauters probeert niet, hij doet. En met net iets meer schwung dan op voorganger ‘N.A.P. North American Poetry’ levert dat een magnifieke plaat op.