Wat ooit een zachtgroene mat was, is dit weekend veranderd in een geel-bruinige zandvlakte die een zachte gloed over het kleurrijke Zomerparkfeest legt. Niet zo vreemd, want er liep een recordaantal bezoekers over de zoden van het zonovergoten festival in Venlo. Wij waren op de zondag van het festival aanwezig voor een sfeerverslag en kwamen ogen en oren tekort.

Foto’s Tess Janssen

Het treinstation uitgekomen, lopen we buiten een goede 28 graden tegemoet en gaan we in een lint richting de ingang van het festival. Het park grenst aan het station, dus binnen tien minuten zijn we binnen en wandelen we al snel over de schaduwrijke laantjes van het omgetoverde Julianapark. De randen van het terrein zijn vol met barretjes en 1.001 eettentjes die eten uit de hele wereld hebben geïmporteerd. Het reuzenrad draait door de stille lucht heen en achterin het terrein zijn kunstinstallaties, het theater en de bioscoop te vinden. Daartussenin zijn alle podia gestopt waar artiesten van dichtbij en ver weg samenkomen. En waar je ook staat, de witte kerk prijkt boven de menigte uit en overal zijn mensen omringd door een zachte drone van geluid en miljoenen kleuren.

 

Warme funksensaties
Tussen de tentjes en de podia zijn er veldjes ingericht waar complete families en vriendengroepen aan lange tafels zitten te kletsen met rijen drankjes en schalen eten tussen ze in. Kinderen schieten tussen de tafels door, op weg naar de speciale kinderhoek en ik neem het allemaal rustig in mij op terwijl ik naar mijn eerste bestemming van de dag drentel.

In de Zelt speelt Arp Frique, de Rotterdamse funksensatie bracht dit jaar zijn debuutalbum Welcome To The Colorful World Of Arp Frique uit en verwelkomt vandaag een warm publiek in de tent tegenover de mainstage. Zomerparkfeest heeft maar een vonkje nodig om in de hens te vliegen en daar maakt de band gretig gebruik van. Arp Frique opent met een paar tracks waar een flink aantal instrumentale stukken in zitten, waarin een merkwaardig toffe combinatie naar voren komt. Enerzijds de exotische tinten waarmee de band zijn muziek glazuurt en aan de andere kant een soort arty eighties New York-performance. De overtuiging waarmee de band speelt helpt ook zeker mee, want hoeveel shows Arp Frique dit jaar ook al heeft gespeeld, de routine is er zeker niet ingeslopen en het spelplezier spat van het podium af vanmiddag. Het lijkt het alleen maar vergroot te hebben.

 

Dronende rap
De tropische schwung is aanstekelijk en de rest van de dag kan al niet meer stuk. We trekken naar het gezellige en tussen terrasjes ingeklemde Amigo-podium, waar ‘Belgium Finest’ Gangthelabel zijn nieuwste tracks zal laten horen. Je zou het collectief eerder plaatsen als een act afkomstig van een Amerikaanse kust, maar de drie komen gewoon straight outta Gent. Kwestie van tijd voordat we de jongens eens tegen zouden komen, want met onder meer supportshows bij Travis Scott en Chance The Rapper zijn ze verdomd lekker bezig.

Vandaag worden er voor de show oude en nieuwe bangers van stal gehaald, uiteraard ook van de vorige week uitgebrachte EP 3pack, Vol. 1. Het vurig rappende duo knalt hier in Venlo heen en weer over de stage, waar ze trouwens niet alleen zijn deze middag. Een groeiende zwerm kinderen staat voor en op het podium, met verbazing in de ogen omhoog kijkend, struikelend over kabels en high fives uitdelend met het rappende duo Pretty Boy Dro en 95 Kuston. De twee kunnen er wel om lachen en vuren één-voor-één verfrissende beats en raps af alsof ze met een verfrissend waterkanon is. Met een stortlading trapbeats die op den duur een soort dronend effect lijken te hebben, als een soort plezante ambient.

 

Even uitpissen en inzingen
We wandelen over het terrein waar je maar nieuwe plekjes en hoekjes blijft ontdekken, ik sla ergens een verkoelende Radler achterover en ga nog even naar het toilet voor de volgende show begint. Nog geen drie seconden later word ik links en rechts ingeklemd bij de pisbakkenmuur door een inzingende band die mij trouwens wel erg bekend voorkomt. Het is het trio heren van Big Thief, dat zo plaatsneemt naast en achter Adrianne Lenker, die uit het andere gedeelte van het plastic gebouwtje gewandeld komt. Ik loop ondertussen onhandig in de weg ‘oh, sorry. No-no, you go first. No, me, you, sorry. There we go!‘ en het is ondertussen anderhalve minuten voor showtijd als de band links vertrekt richting het podium en ik er rechts omheen ga richting de ingang van de Arena-tent. In de tent wordt de zon felrood en koningsblauw afgebroken en vallen druppeltjes zweet en bier van het balkon naar beneden op de grote groep nieuwsgierige bezoekers.

De band begint en tovert de tent binnen een paar maten om in een liefdevolle muziekkoepel. Een echte rock-‘n-roll-show vol emotie die de natte zweetharen achterover blaast. Met het innige trio bas/drum/gitaar dat dicht op elkaar staat en elkaar nauwlettend in de gaten houdt, terwijl de goden ondertussen door Adrianne’s lijf varen en haar schitterende, licht overslaande stem over het publiek zweept.

 

Genoeg voor de boeg
We hebben even een korte pauze in ons programma en laten eens lekker de Limburgse gemoedelijkheid over ons heen komen. Er heerst vandaag een sfeer om over naar huis te schrijven (bij dezen) en het is prima opgaan in de hechte sfeer op het terrein. Zomerparkfeest voelt als een familiefeest, alleen dan met een programmering die je elke keer weer laat denken: ‘o, dat is leuk’, ‘die zijn tof’, ‘die wil ik zien’ en ‘staat die er ook?!’ Zo zijn we vandaag muzikaal al lekker onderweg, maar hebben we nog genoeg voor de boeg.

 

Rock-‘n-roll-preken
We gaan deze zondag de avond inluiden met Tusky, de nieuwe podia slopende punkformatie van de Lage Landen. Het viertal speelt in de Amigo en heeft alle gitaarliefhebbers verzameld op het basketbal-achtige veldje om eens goed de rock-‘n-roll te preken. We gaan naar een nieuwe dimensie, vanaf de eerste inzet is het raak en is het één-twee-drie-vier: alles naar de klote!

De dag des Tusky is na een paar nummers echt aangebroken; het publiek rent rondjes voor het podium, beukt op elkaar in, terwijl Tusky-gitarist Sjors van Reeuwijk AKA Neptunus (zie foto) ziet dat het goed is en ondertussen wordt iemand die zijn zonnebril verloren is op het podium getrokken door frontman Alfred van Luttikhuizen. Een echte Ray-Ban nog wel, een man met hart voor de zaak! En dan nog iets, dat wist ‘ie nog niet, vandaag gaat hij zijn allereerste stagedive maken. Het publiek dikt in voor het podium en bij de drop draait hij zich om en laat zich in het publiek vallen. Ondertussen trilt de ritmesectie de hemel uit de lucht en gaat de band er nog eens goed voor staan om er een verrassende System Of A Down-cover uit te knallen. Holy shit!

 

De spacemobiel van Sun Ra
De zon zakt ondertussen schuin naar beneden, de schaduwen en de rijen worden langer bij de voedselstraat en de avond zakt tussen de eettafels en het schuifelende publiek dat op weg is naar de volgende act. Het gras is compleet verkruimeld tot zand en mijn zwarte Nike’s zijn onherkenbaar veranderd in een nieuw zomers modelletje. We lopen ondertussen handenwrijvend nar de Zelt voor een ritje in de spacemobiel van Sun Ra Arkestra. De glitters glinsteren zich een weg door de met muziekliefde bezwangerde lucht als de band verschijnt en de energie van dit veelkoppige spirituele jazzmonster is voelbaar tot in de vezels van het verdorde gras die plots weer groen lijken te worden.

Onder leiding van Marshall Allen, de Tweede Wereldoorlog-veteraan(!) die in mei 94 jaar oud werd, stijgen we met de band een kosmische ring of zes omhoog. Een helende show die zowat nog kleurrijker is dan het reuzenrad naast de tent. De gezichten van de band staan continu op standje ‘genieten’ en het is hemels om deze band de harten van het publiek tot de rand te zien vullen. Al zou het geluid uit hebben gestaan, dan zou het nog een wervelende show zijn geweest. Met het invallende duister en de meteorietenregen vanavond is het een magische slotavond. Het lijkt wel een droom.

 

Orkestrale poppen
Van het ene orkest lopen we toch ook nog even naar de andere kant van het terrein naar het andere ‘orkest’, waar levenskunstenaar en orkestrale sixtiesmuziek makende Jonathan Bree zijn opwachting maakt bij Amigo (lees hier ons interview met Jonathan Bree van eerder deze maand). Een show als een koortsdroom van het gezicht- en emotieloze vijftal mensen/poppen. Allesbehalve drum, bas en zang komt het kamerorkest plus elektrische gitaren van Bree vanavond uit een meelopend bandje, terwijl twee danseressen kunstzinnige dansen uitvoeren op het podium en de zanger als een standbeeld met de microfoon in de losse pols en een geknakt draadje hoog naar de hemel staat te kijken.

De show zweeft ergens tussen een neo-klassiek theaterstuk en een performance in het Stedelijk, alsof we in een underground-disco in een ander universum staan. Vervreemdend lekker allemaal, eentje die de vele bezoekers met een half-open mond niet snel meer zullen vergeten. Ik niet in ieder geval.

 

De klapper van het weekend
Afsluiten doen we vanavond met het speciale Vrienden van Indie Live-programma, georganiseerd door de lokale helden van Afterpartees. Alle ins en outs van dit festijn kon je al eerder lezen op onze site, maar het komt erop neer dat de band met Clean Pete, Mozes and the Firstborn en Canshaker Pi twee uur lang op één podium elkaar liedjes, nieuwe liedjes, covers en alles wat je kunt verzinnen door elkaar heen spelen.

De feestvreugde is waanzinnig groot op het heerlijke en veel te kleine podium en alles komt voorbij: van Bowie tot Iggy Pop, Lou Reed, Herman Brood, The Black Lips, Dandy Warhols: je kunt het zo gek niet verzinnen. Het was feest, het was aan, het was de perfecte afsluiter van een prachtig weekend. Zomerparkfeest: tot in 2019!

Photos by Erik Luyten Photography – All rights reserved


 

Zomerparkfeest
9, 10, 11 & 12 augustus

 

Nog maar twee dagen tot het Zomerparkfeest in Venlo losbarst! Een tijdje terug gaven we je al onze tips voor het festival en vandaag hebben we de eer om Jonathan Bree te interviewen en compleet in de stemming te komen voor het festival. Voor de ongetwijfeld bijzondere show tijdens de Zomerparkfeest-zondag (daarover later meer) hadden we graag kaarten weggegeven, alleen het festival is gratis! Mocht je na al die dikke tips en dit interview denken: ‘daar wil ik heen!’ Vergezel ons dan in Venlo, want wij zijn er zondag zelf ook bij!

De muzikant, producer, engineer en labelbaas uit Nieuw-Zeeland die we vandaag spreken ken je misschien al van zijn werk als solo-artiest of van zijn werk met de indiepop-groep The Brunettes. Mocht je hem een beetje of helemaal niet kennen: mooi, want vandaag stellen we hem uitgebreid aan je voor. De beste man heeft nogal een verhaal…!

Jonathan Bree is in de wieg gelegd om muziek te maken, zo schrijft hij op zijn negende al zijn eerste liedje en op zijn twaalfde drumde hij in bands met twintigjarigen. Een jaartje later gaat hij bij zijn vader wonen in Australië, die als spirituele goeroe in de Byron Bay opereert. Vervolgens verlaat hij het huis al op zijn veertiende, verkoopt hij drugs om te overleven tijdens zijn high school-periode alvorens hij op zijn negentiende weer terug in Auckland is. Hij begint het bandje The Brunettes, die meerdere platen uit zullen brengen en met het debuutalbum Holding Hands Feeding Ducks (2002) nog steeds een kleine klassieker in handen heeft.

 

Gouden tarwevelden
Na tien jaar houdt de band het voor gezien en komt Bree al snel met de schemerige plaat The Primose Path op de proppen. Via het licht orkestrale en Lee Hazlewood-achtige A Little Night Music komt hij uit bij de melancholische sixtiespop op Sleepwalking. Over naar de man zelf, maar voordat we ‘m van alles gaan vragen, waar bevindt Bree zich op het moment van spreken? “We rijden door de prachtige countryside van Engeland en zijn onderweg naar Leicester en luisteren naar Al Bowlly, omringd door gouden tarwevelden”, vertelt hij. “We doen op het moment ‘whose song‘ in de bus, elk bandlid mag stiekem vijf liedjes in een playlist droppen, die vervolgens in willekeurige volgorde wordt afgespeeld. Ik beveel het ten harte aan. Good face reading exercise.”

We vragen Bree wat hij allemaal aan zijn hoofd heeft deze dagen? “Touradministratie. Dit is mijn eerste grote tour als een solo-artiest en sommige aspecten zijn mij wel bekend, maar de verantwoordelijkheden zijn een stuk groter. Ik kijk in ieder geval naar alles uit, ik ben bijvoorbeeld nog nooit in Roemenië of Griekenland geweest, dus dat gaan extra bijzondere optredens worden, denk ik.”

Het gaat hem kennelijk goed af, want naast mooie shows zien we op zijn Instagram ook een sessie(?!) in Abbey Road. Wat is daar precies de bedoeling van? “We hebben wat dingetjes opgenomen in Studio Two en dat was best bijzonder. Daarnaast hebben we nog wat foto’s gemaakt die snel het levenslicht zullen zien.” Ook zien we in zijn tourschema een gat van paar weken, blijft Bree in Europa hangen? “Zeker, ik ga op tour met Princess Chelsea in september. No rest for the wicked.”

 

Sleepwalking
We gooien het gesprek over naar zijn nieuwe album, want dat lijkt in Nederland nog een onontdekt pareltje te zijn. Hoe ontwikkelde deze nieuwe plaat zich? “Voor mij is het een geleidelijke ontwikkeling vanaf het vorige album. Oorspronkelijk had ik dertig opnames liggen voor een triple-album, maar ik heb toch besloten om er eentje van te maken”, vertelt Bree. Als we hem vragen naar het specifieke geluid op de nieuwe plaat, weet hij ons het volgende te melden. “De sleutelelementen voor het geluid zijn denk ik de bendy strings en de dulcitone (een soort voorloper van de Fender Rhodes) en op momenten de cimbalom.”

Dat verklaart ineens een hoop als je naar de plaat luistert. Toch zijn wij wel nieuwsgierig hoe hij die mystieke, bitterzoete en retro-futurische sound op de band heeft gekregen. Of zoals ‘Mychael Helmz’ het verwoordt onder de clip van You’re So Cool: ‘This song creeps me out in all the rightest of ways…’. Het antwoord van Bree is nog mysterieuzer dan we zelf hadden kunnen verzinnen. Want niet alleen is de altijd gemaskerde band van Jonathan Bree – ook live – een opvallende verschijning, het leidt ook tot inspiratie. “Ik laat mij leiden door het masker en de stemmen die mij vertellen wat ik moet doen.”

 

Stille kracht
Ondertussen is de stille kracht achter zijn werk, Princess Chelsea, ook op zijn nieuwe album te horen. Wat voor invloed heeft zij op zijn werk? “Ik zou haar de redacteur van mijn werk willen noemen. Soms zijn we het oneens met elkaar en blijf ik bij mijn oorspronkelijke idee. Maar vaker is ze een goede springplank voor verschillende ideeën.” Bree heeft wel plezier gehad bij het maken van dit album weet hij te melden. “Vooral het afmaken vond ik fijn. Uiteraard vind ik het tof om iets te creëren, ik zie het ook niet als een groot obstakel, maar het is nog fijner om dingen af te ronden.”

De sound van Bree is prachtig vormgegeven in de studio, maar hoe gaat hij dit live eigenlijk doen? “Live spelen we met een vijftal. Het is uiteraard geen orkest, maar het klinkt verdomd goed. Kom vooral zelf luisteren.” En dan nog laatste vraag voordat we Bree weer verder laten fladderen in het Engelse landschap: hoe weten we zeker dat hij achter dat masker zit zondag tijdens Zomerparkfeest? “Door de trillerige jodel in mijn stem?”


 

WEBSITE ZOMERPARKFEEST | FACEBOOK-EVENT | ZOMERPARKFEEST IS GRATIS TOEGANKELIJK