Er is veel gebeurd in de drie jaar dat Jacco Gardner van de radar verdween: hij is de liefde achterna gegaan, verhuisd naar Lissabon, is druk aan de weg aan het timmeren met andere projecten zoals W.I.T.C.H. en Bruxas, maakt filmmuziek en werkt aan een optreden over de toekomst met zijn broer. Zijn nieuwe album Somnium is de kers op de appelmoes: een volledig instrumentale plaat die het avontuur vertegenwoordigd, geïnspireerd door het allereerste science fiction-boek.

Dwalend door de straten van Lissabon ontstond Somnium langzaam maar zeker in zijn hoofd en vond een vaste vorm in een kamertje omringd door synthesizers: “Het is een two-faced spot. Heel fijn en ontspannen, maar ook melancholisch. Dit is geen plaat die ik alleen maar in Lissabon had kunnen maken, ik heb de roeping om een instrumentale plaat maken altijd al gehoord. Bij mijn eerste album, Cabinet of Curiosities, wilde ik echt een popplaat maken, maar het was een uitdaging die naar een liveoptreden te vertalen. Bij die tweede, Hypnophobia, wilde ik wat meer experimenteren met precies de instrumenten die ik op het podium had.”

 

“Het is echt gemaakt als een sfeerimpressie; alsof ik een videogame heb gemaakt die ik als maker ook kan spelen”

 

“Somnium was als een stuk marmer, dat ik al jaren met mij meezeul en waarbij ik als een beeldhouwer het gevoel had dat er een meestwerk in zat. Dus ik hakte alles weg en onthulde datgene dat er al was. Ik vulde de arrangementen gevoelsmatig in, maar het bleef nog steeds mysterieus. Zelfs als ik nu nog naar de plaat luister, heb ik het idee dat ik hem kan ontdekken. Het is echt gemaakt als een sfeerimpressie. Alsof ik een videogame heb gemaakt die ik als maker ook kan spelen, omdat ik elke keer op een nieuw level iets nieuws ontdek. Bij die eerste platen heb ik dat niet, die draai ik nog vrij weinig. Als ik die luister is het bijna nostalgisch, dan denk ik slechts terug aan wie ik was toen was toen ik die nummers maakte en speelde. Op Somnium heb ik de ruimte om opnieuw te interpreteren.”

Somnium is een album zoals je nog nooit hebt gehoord van de hand van Jacco Gardner. Gemaakt met slechts synthesizers en drums van Nic Mauskoviç, in zijn kamer in Lissabon. Het duurt drie kwartier en is helemaal vrij van vocalen. Een muzikale ruimtereis, of een gids naar de meest verborgen hoekjes van je bewustzijn: “Het is eigenlijk een beetje een ouderwetse inslag, of in ieder geval een klassieke inslag, in de zin dat het bedoeld is om iets te ervaren over de duur van zo’n drie kwartier. Wat natuurlijk niet per se heel vernieuwend is, zelfs binnen de klassieke muziek vrij gebruikelijk. De progressie in klassieke muziek kan je op verschillende momenten naar een soort conclusiegevoel brengen.”

“Dit album valt onder die traditie. Tegenwoordig zijn er steeds meer albums, of steeds meer artiesten, die niet eens albums uitbrengen. De tendens komt vanuit de manier waarop we tegenwoordig via Spotify en YouTube naar muziek luisteren: nummers zijn in playlists gemikt en mensen maken daar hun eigen ervaring van. Mensen hebben gewoon niet meer zoiets van: ‘ik ga deze komende drie kwartier reserveren, zogenaamd, voor een ervaring tussen mij en de artiest.’ Dat is meestal al te veel gevraagd. Men heeft steeds meer iets van: ‘ik kan in die drie kwartier twintig artiesten luisteren. Dan kan ik veel meer verschillende dingen horen.’ Dit album heb ik deels als één stuk muziek gemaakt om een statement te maken, om men uit te nodigen de ervaring aan te gaan. Zet je notificaties uit, maak een wandeling, stap in een trein, rijd ergens naartoe, maar: onderga de ervaring.”

“Stel, je kiest ervoor om ambient te luisteren op de fiets of in de trein, dan kies je al in wat voor sfeer je wil zitten op dat moment. Alsof je wat kaarsen aansteekt en de lampen dimt. Een bewuste keuze: ‘het komende uur wil ik dat ik me zo-en-zo voel.’ Maar het is best extreem om zulke keuzes te maken als consument, terwijl er dan juist zoveel te ontdekken valt. Veel meer dan als je naar popliedjes luistert op de radio. Ik hoop dat mijn popverleden een grotere groep mensen uitdaagt deze ‘experimentele’ plaat op te zetten. Ik hou van platen die het avontuur vertegenwoordigen, instrumentale platen die zonder tekst een verhaal weten te vertellen en een sfeer weten neer te zetten. Ik heb hem zelf al honderd keer geluisterd, en iedere keer relateert hij zich anders aan mijn gevoelens en gedachtes op dat moment.”

 

” Als ik erop zou zingen, dan zou de een tekst beelden oproepen, maar dan word je constant herinnerd aan degene die de plaat gemaakt heeft”

 

In het begin kun je het album aardig inschatten: de structuur van de nummers wekken het idee dat het niet meer dan drie minuten gaat duren, zelfs zonder couplet en refrein: “Dat heb ik expres gedaan, zodat ik mensen aan de hand kan nemen en na de herkenbare structuren iemand vrij kan laten, zodat hun gedachten op de vrije loop kunnen. Ik vind het dan ook helemaal niet erg als mensen halverwege vergeten dat de plaat opstaat, dat hun gedachten ergens anders zijn. Dat de muziek onderdeel wordt van je omgeving. Een soort filmsoundtrack voor jouw eigen moment, maar dan niet op een ontoegankelijke, experimentele manier. Ik wil alsnog dat het een popplaat is, ondanks dat veel mensen het niet zo zouden noemen.”

Dit is ook de reden waarom Gardners vocalen voor het eerst niet te horen zijn op dit album: “Deze plaat heeft een heel filmisch karakter. Als ik erop zou zingen, dan zou de een tekst beelden oproepen, maar dan word je constant herinnerd aan degene die de plaat gemaakt heeft. Alsof een regisseur ineens het beeld in wandelt en zegt: ‘Ik heb deze film gemaakt,’ en je vervolgens een lecture geeft over de shots. Dat is hoe de meeste popalbums zijn, ik wil juist een ervaring bieden waarbij men níét constant aan mij denkt, maar er iets betekenisvols uithalen voor hun eigen leven.”

 

De grote inspiratie van het album is het boek Somnium, van Johannes Kepler uit 1634. Het wordt beschouwd als een gigantische, astronomische ontdekking en het eerste sci-fi-boek ooit. Het idee is dat Kepler zich voorstelt een maanbewoner te zijn en de aarde ziet roteren vanaf een stille plek. Het is zoals men toentertijd naar de maan keek vanaf de aarde: “In het boek van Kepler zit een stuk over ruimtereizen en alle sensaties liggen heel dichtbij de realiteit, die pas vierhonderd jaar later ontdekt werd. Dus puur met zijn fantasie heeft hij een soort toekomstvisioen geschetst.”

Dit verhaal gaf Gardner een eigen twist tijdens zijn releaseshows in het planetarium van Artis, terwijl het licht van een volle maan de buitenlucht vulde en de sterrenhemel uitstond. De dome van het planetarium diende als een decor voor een bijzondere installatie. Met behulp van diverse lenzen gleden er organische vormen en cirkels boven onze hoofden langs. “Tijdens mijn optreden doe ik net alsof hij dat visioen heeft gekregen door deze installatie en de droom die daaruit voortkwam. Dus de bezoekers ondergaan weer opnieuw wat Kepler onderging: maar dan kun je je eigen verhaal eraan hangen.” En wie weet is er afgelopen vrijdag in het Planetarium een nieuw toekomstvisioen ontstaan.


 


 

Op een wel zeer nieuwsgierig makende manier is Jacco Gardner sinds deze week terug met nieuw werk. Op 23 november verschijnt zijn nieuwe album Somnium en daarvan is nu het eerste stuk Volva uitgekomen. Een mystiek, exotisch en komisch voorproefje van nog geen twee minuten, dat tussen de sterren geschreven lijkt te zijn.

Inmiddels volgen we de muzikant alweer zo’n zes jaar en tot nu toe heeft hij ons altijd weten te verrassen. De laatste jaren heeft hij zich in Lissabon verdiept in de wonderen van de literatuur, film, filosofie, de natuur en de liefde. “Verhuizen naar Lissabon speelt een grote rol in dit album. De stad heeft iets mystieks,” vertelt Gardner daarover in een persbericht. “Vooral in de oudere buurten, vanwege de heuvels waarop alles gebouwd is. Als je door de straten loopt, voelt het alsof je je nog steeds in de natuur waant.”

Terwijl Gardner wordt opgezogen door zijn nieuwe woonplaats, fantaseert hij over werelden en personages uit de boeken die hij leest en hoe die zouden klinken als muziek. Hij vertaalt ze naar muziek, maar laat de figuren echter niet aan het woord op Somnium, want zijn derde album is geheel instrumentaal. Bij het beluisteren van het eerste stuk dat naar buiten is gebracht horen we direct de psychedelische pop erbovenuit springen, alleen het is deze keer onder meer gekruid met smaakjes die we ondertussen goed kennen van bands als Altın Gün (waarvan Gardner de debuutplaat produceerde). En op Volva horen we meerdere inspiratiebronnen doorschemeren. Eerder dit jaar spraken we de muzikant al over waar hij allemaal mee bezig is, zo is hij naast zijn eigen muziek alweer een tijdje bezig met Bruxas, speelt hij met W.I.T.C.H. en ontdekten we onder meer dat hij de soundtrack van een oude Faust-film (naar het verhaal van Goethe) heeft gemaakt.

1608
Somnium komt echter voort uit een ouder verhaal, namelijk het gelijknamige boek van Johannes Kepler uit 1608, wat ook wel bekend staat als het allereerste sci-fi-boek. Gardner vertelt daarover: “Ik vond het boek fascinerend, omdat Kepler zich bij wijze van spreken verplaatst in een fictieve wereld, die hij – net als zijn eigen reis – tot in de meest verbazingwekkende details vertelt. Veel van de denkbeeldige gevoelens die hij omschrijft komen overeen met wat er daadwerkelijk gebeurt wanneer je een ruimtereis ondergaat. En dat gebeurde pas vierhonderd jaar later. Je zou het een visioen uit de toekomst kunnen noemen en dat aspect vind ik heel mysterieus en krachtig.”

Het valt allemaal compleet op zijn plaats als je Volva hoort. Op zijn nieuwe werk probeert hij een diepere en verborgen realiteit aan te boren, ‘een visionaire ervaring’. Het nieuwe werk gaat diep en bevindt zich ergens in een periode waar er geen tijd lijkt te bestaan. “Het verleden voelt voor mij zo levend, zo mysterieus, dat ik moet concluderen dat het heden en de toekomst waarschijnlijk niet anders zijn”, vertelt hij. “Somnium is ergens een ode aan het album, een format op sterven na de dood in de voortvarende samenleving van vandaag. Het is vaak lastig om van een moment te kunnen genieten zonder enige onderbreking. Op deze plaat zijn er nog zoveel mysteries en wonderen te ontdekken.”

In de binnenhoes van zijn album zullen we de volgende woorden tegenkomen, refererend naar Nietzsche:

‘Return to the sphinx through the waves of illusion
Follow the wanderer crossing the gate
Shades are calling for a dance of diffusion
Travel the world that the watcher creates’

Neem dat in je op en luister hieronder naar Volva.

Google je nu op ‘year+leave the earth’, dan vind je enkel doemdenkerij en wetenschap, maar als het aan ons ligt komt daar snel verandering in. De debuutsingle van YEAR is, na reeds twee (!) shows in Paradiso en voorprogramma’s voor Alamo Race Track en Cheatahs, met ingang van deze week ein-de-lijk een voldongen feit en hij heet… Leave The Earth.

YEAR dus. Met bandleden van Eerie Wanda, Lola Kite en Jacco Gardner is de viermansformatie de nieuwste parel uit het kleine stukje Californië dat zich ergens om en nabij Amsterdam lijkt te bevinden. Leave The Earth is ondergedompeld in de sixties-vijver die ook de bovengenoemde acts niet vreemd is, maar laat daarentegen ook andere invloeden doorschemeren. Combineer een scheutje Real Estate, een litertje The Byrds, enkele eetlepels shoegaze, goed roeren, en je krijgt deze onweerstaanbare single, die enkel zijn korte duur als euvel heeft.

 

We duiken in onze rubriek eens dieper in het Nederlandse muzieklandschap. En wat komen we daar zoal tegen? Bijvoorbeeld de band die begin september de show van DRINKS (de samenwerking tussen Tim Presley van White Fence en Cate le Bon) op mag leuken als supportact.

We hebben het hier over de band YEAR, een pico bello band die bestaat uit leden van Jacco Gardner band en Lola Kite. Twee sowieso niet misselijke bands waarbij een optelsom/mengsel van de twee haast niet mislukken kan. De sound die het oplevert is niet heel erg onverwacht, maar wel heel erg prettig. Sixties lo-fi gitaartjes, gemoedelijk tempo en een meeslepende zang in de mix.

Voor fans van: Jacco Gardner, Naive Set, The Feelies

De band is al geboekt voor Incubate in september, wat erg goed nieuws is. Want het valt ons op dat Death And Vanilla tot nog toe weinig in de picture is geweest. Jacco Gardner liket de band op Facebook en dat is een prima indicatie voor deze dromerige, psychedelische muziek.

De Zweden draaien op hun laatste plaat – To Where the Wild Things Are – rond in een surrealistische, Californische kosmos, gevuld met allerlei hallucinerende beelden die zich achter je oogleden opwerpen. Op je rug liggen luisteren naar een plaat is zelden zo lekker geweest. En met een licht lugubere ondertoon blijf je onbewust op je hoede.

Oh yeah, daar is ie weer! Onze jaarlijkse – haast traditionele – prijsvraag voor Welcome to The Village. Recreatiegebied de Groene Ster in Leeuwarden wordt weer drie dagen omgetoverd tot het mooiste kleine dorp van Nederland op 17, 18 en 19 juli. The Daily Indie interviewde medeoprichter Sjoerd Bootsma eerder dit jaar al eens over het festival, dat lees je hier. Voor nu gaan we over naar de prijsvraag en alle smakelijke bands op de line-up.

Schrijf even mee, want de programmering dit jaar is zeer ruim, divers en kwalitatief erg sterk. Wat te denken van artiesten als Villagers, The Pains Of Being Pure At Heart, Circa Waves, The Growlers, Rats On Rafts, Citizens!, God Damn, Weval, Mountain States, Jerry Paper, zZz, Jacco Gardner, Tijuana Panthers, Yuko Yuko en Yawns. Een goed muziekprogramma dus, in combinatie met een prachtige omgeving, lekker en lokaal eten en drinken. Wat wil een mens nog meer vraag je je af?

Nou, dat weten wij wel, hoor. Erbij zijn uiteraard! Dat kan dus door middel van onze prachtige actie in samenwerking met het festival. Want als jij een kort, enthousiast verhaaltje naar prijsvraag@thedailyindie.nl stuurt met daarin de reden dat jij graag naar Leeuwarden vertrekt in juli, maak je zomaar kans op twee weekendtickets inclusief camping. Mailen met die handel, dus!

*Mailen kan tot en met 01 juli! Winnaars krijgen bericht per mail.

 

 

 

Een tijdje terug schreven we al eens over Amsterdam Woods Festival, een nieuw en tot de verbeelding sprekend festival in de bossen van het Amsterdamse Bos. Nu is de line-up rond gemaakt met een aantal sterke namen als Jacco Gardner, Villagers, Tubelight en Crushed Beaks. Check hieronder alle info over het festival en vol Amsterdam Woods Festival hier op Facebook!

Volledige line-up
Met nog acht namen is de line-up volledig bekend! Het laatste weekend van augustus komen ook Villagers, Jacco Gardner, Fyfe, Hannah Lou Clark, Crushed Beaks, Weval, Leaf Erikson en Tubelight optreden op Amsterdam Woods Festival! De eerste veertien namen van de line-up die al eerder bekend waren gemaakt zijn The Veils, I Am Kloot, Josef Salvat, Mister & Mississippi, Alamo Race Track, Kovacs, My Bubba, Intergalactic Lovers, Afterpartees, Palio Superspeed Donkey, Douglas Firs, Nelson Can, Hydrogen Sea en Kim Churchill.

Muziekdocumentaires
Bij het Amsterdam Woods Festival draait het om de gehele muziekbeleving. Daarom worden er op het Amsterdam Woods Festival naast muziek ook muziekdocumentaires vertoond, die speciaal worden geselecteerd door IDFA en de Melkweg.

Camping
Op nog geen tien minuten lopen afstand van het festival terrein ligt camping Het Amsterdamse Bos, waar festivalgangers met open armen worden ontvangen. Festivalgangers kunnen er aan het eind van de avond voor kiezen om in hun eigen bed te gaan slapen, maar ze kunnen ook gebruik maken van de camping, die zowel tentplaatsen, stacaravans als huisjes aanbiedt.

Kaartverkoop
Het terrein opent op vrijdag 28 augustus vanaf 17u en op zaterdag 29 en zondag 30 augustus vanaf 12u. Er zijn zowel dag- als weekendtickets te koop. Weekendtickets zijn €70 en voor CJP-pashouders €65, waarbij alle weekendbezoekers de vrijdagavond cadeau krijgen. Dagtickets voor de vrijdag zijn €20, zaterdag en zondag €37,50. Campingplekken zijn te reserveren via www.campingamsterdamsebos.nl.

In mei leggen alle vogels een ei, zo ook veel rare vogels van de muziekindustrie! Wij hebben de pareltjes van deze vijfde 2015-maand voor je op een rijtje gezet.

Jacco Gardner – Hypnophobia
1 mei (Excelsior/Polyvinyl)

“In de twee jaar tussen zijn twee albums is ook de muziek van Gardner twee jaar vooruit in de tijd gegaan: van het eind van de sixties naar begin jaren ’70. Voor ‘Hypnophobia’ liet hij zich inspireren door de zogenaamde library music die in dit tijdperk uitzendingen op tv sierde. Gardners dromerige barokmuziek klinkt dan ook alsof het uit een zwartwit-televisie komt.”

Mikal Cronin – MCIII
4 mei (Merge Records/Konkurrent)

“Het valt allereerst op dat ‘MCIII’ een album is in twee duidelijke delen: de eerste vijf songs zijn popnummers, gemaakt met een handjevol instrumenten dat Cronin tot zijn beschikking had. Vooral in dit gedeelte lijkt Cronin ietwat gereserveerd en legt hij meer en meer het accent op zijn popgeluid. De overige zes songs zijn rauwer en doen meer denken aan het werk op ‘MCII.'”

METZ – II
4 mei (Sub Pop/Konkurrent)

“In vergelijking met het debuut is ‘II’ – om het even cliché te zeggen – hetzelfde maar anders. Het geheel klinkt meer uitgebalanceerd. De band bewijst af en toe het evenwicht tussen kabaal en melodie perfect onder de knie te hebben. De melodie mag eens de boventoon voeren, zoals dat gebeurt in het furieuze Spit On You en het nerveuze Eyes Peeled.”

Palma Violets – Danger In The Club
4 mei (Rough Trade)

“Soundwise zijn er een aantal zaken veranderd sinds het debuut van Palma Violets. Veel vaker wordt er naar rustmomenten gezocht, zoals op het Bob Dylan-achtige The Jacket Song – waarachtig een oase van rust. Ongeëvenaard blijven de Londenaren echter in het maken van hoogst aanstekelijke garagepopliedjes, recht uit het hart en deze keer overgoten met een speelse, nonchalante drive.”

King Gizzard & The Lizard Wizard
25 mei (Heavenly Recordings/PIAS)

“Onze favoriete septet uit Melbourne doet niet graag tweemaal hetzelfde en slaat ook nu een geheel nieuw pad in. Op openingstrack The River is het afrobeat en jazz(!) wat de klok slaat en ook janglepop, soul en psychfolk drukken hun stempel op een plaat die daardoor erg zomers en sereen aandoet.”

Verder in mei: 

01 mei

The Womb – The Womb

04 mei

Django Django – Born Under Saturn

Other Lives – Rituals

Best Coast – California Nights

11 mei

Juan Wauters – Who Me?

Crocodiles – Boys

Ben Khan – 1000 EP

The Holydrug Couple – Moonlust

Surfer Blood – 1000 Palms

The Weather Station – Loyalty

18 mei

Hot Chip – Why Make Sense?

Torres – Sprinter

Shamir – Ratchet

Thee Oh Sees – Mutilator Defeated

Tanlines – Highlights

Holly Herndon – Platform

Total Babes – Heydays

25 mei

Unknown Mortal Orchestra – Multi-Love

The Vaccines – English Graffiti

Het was een tijdje stil rondom onze Nederlandse psychsuperheld Jacco Gardner. Na zijn debuut in 2013 veroverde hij namelijk de wereld. In het toongevende Britse blad NME worden artiesten ondertussen met hém vergeleken, in plaats van andersom. De single Find Yourself had de weg naar onze oren al gevonden. Het nieuwe album ‘Hypnophobia’ is nu ook (eindelijk) daar, op maar liefst drie labels: Polyvinyl in Amerika, Full Time Hobby in Europa en Excelsior in Nederland.

In de twee jaar tussen zijn twee albums is ook de muziek van Gardner twee jaar vooruit in de tijd gegaan: van het eind van de sixties naar begin jaren ‘70. Voor ‘Hypnophobia’ liet hij zich inspireren door de zogenaamde library music, die in dit tijdperk uitzendingen op tv sierde. Gardners dromerige barokmuziek klinkt dan ook alsof het uit een zwarwit-televisie komt. Sommige tracks (Another You, Find Yourself, Hypnophobia) wekken zelfs de illusie dat ze zo als een duizend-en-één-nachtsoundtrack zouden kunnen dienen in een oude Disneyfilm. Sprookjesachtig prachtig, zoals we van Gardner gewend zijn.
Vrijwel de hele plaat is door de man zelf ingespeeld. Het ‘Cabinet Of Curiousities’-orgel is vervangen door een gitaar en diverse – ietwat bizarre instrumenten – die Gardner in de loop der jaren heeft verzameld via tweedehands spullensites, waaronder een klavecimbel en een door de fabrikant van Barbie gemaakte speelgoedversie van de mellotron. De televisiemakers van weleer hadden in hun handjes mogen knijpen met zulke library music. Jacco Gardner is en blijft one of a kind.

De plaat is uitgekomen op 1 mei op Polyvinyl en Excelsior. 

 

 

 

 

Het was ons weer het maandje wel bij The Daily Indie. Naast Issue #19 hebben wij ons ook ontfermd over London Calling Times: het krantje dat tijdens het showcasefestival twee avonden te lezen was in Paradiso. Maar uiteraard blijft TDI MAG ons kindje. Wacht, zeiden we TDI MAG? Ons magazine heeft weer een update gehad; The Daily Indie Magazine is nu de naam! Behalve een nóg mooiere voorkant is er echter weinig gesleuteld aan de inhoud. Het nieuwe tijdschrift staat als vanouds bol van de interviews, specials en nieuwe muziek zoals jullie die van ons gewend zijn. 

Foto: Melanie Marsman

Voor deze issue hebben wij weer een flink rondje Nederland gedaan, zo waren wij in Rotterdam om Purity Ring te interviewen, vroegen wij Jacco Gardner en Will Butler het hemd van het lijf in Amsterdam. Ook Drenge en East India Youth moesten aan ons vragenvuur geloven. Alle artiesten zijn uniek op hun eigen manier en hebben elk een bijzonder leeswaardig gesprek opgeleverd. Eén ding hebben deze backgroundstory’s gemeen: de artiesten vertellen namelijk allemaal over hun nieuwe album, en die zijn beslist eindlijstjeswaardig. 

 Foto: Ida Blom

Genre-starters

Speaking of which: zelf hebben wij ook het een en ander te melden over albums. Zo is ‘II’ van Metz ons Album van de Maand en ook de albums van onder andere Mikal Cronin, Palma Violets, Circa Waves en Sufjan Stevens ontkomen niet aan onze pittige, maar o zo rechtvaardige mening. En nu we toch nog in de albumvibe zitten, wij stellen je vol enthousiasme voor aan onze nieuwste rubriek: Avant la Lettre. Wij van The Daily Indie zijn dan wel 24/7 met nieuwe muziek in de weer; we weten wel waar het vandaan komt. Daarom bespreken wij elke maand een album die de grondvesten vormt voor zoveel artiesten waar wij nu van genieten. Met allereerst: ‘Nuggets.’ De allereerste Garagerock-compilatie, gesierd door artiesten zoals The Kingsmen, The Sonics en Birdwatchers. Pittig spul!

Eindhoven Psych Lab

Ook op het gebied van livemuziek is mei niet bepaald zuinig en hebben we weer een mooie lijst samengevat van de tofste gigs. Juni begint ook lekker met het Eindhoven Psych Lab Festival, dat weer plaats zal vinden in de Effenaar en met een line-up, gevuld met onder andere Moon Duo, The Soft Moon, Morgan Delt, Ultimate Painting en Bed Rugs, die er niet om liegt. Wij hebben dit festival eens even goed uitgelicht in een mooie spread, dus je kunt je alvast goed inlezen voordat je naar het zuiden gaat 5 en 6 juni (want ja, je moet erbij zijn!). 

TDI Radar

Zeker niet over het hoofd te zien is onze Radar, want daar draait het tenslotte allemaal om. Nieuwe muziek! Deze maand plukten wij onder andere Communions, Spring King en Sheer Mag uit de bergen bandjes die deze wereld te bieden heeft. Daarnaast wordt onze verkering met EKKO verder uitgelicht, samen met een prachtige poster van Jeroen Klootsema voor de avond op woensdag 20 mei (met Warm Soda, The Miseries en The Black Cult). En als de slagroom op de taart, hoe kan het ook anders, hebben wij weer de beste nummers van de afgelopen maand op een rijtje gezet; met als song van de maand The Maccabees – Marks To Prove It. TDI MA….. The Daily Indie Magazine Issue #19 is vandaag uitgekomen! Koop hem hier!

 Foto: Robin Alysha Clemens

Ondergetekende is een uur te vroeg in Amsterdam-Noord beland, waar vertoeven aan het water een goed plan blijkt te zijn om op deze zonnige dag de tijd te doden. Op de agenda staat een persdag bij Excelsior rond Jacco Gardners nieuwe album ‘Hypnophobia’. Later, zittend aan een picknicktafel in de tuin van het label, praat The Daily Indie met deze oude bekende over zijn nieuwe plaat. En synthesizers.

Op ‘Hypnophobia’ experimenteert Jacco Gardner met library music: muziek die in films voorkomt en veelal instrumentaal is. Denk bijvoorbeeld aan het werk van de Italiaanse componist Ennio Morricone en de soundtrack van de film Suspiria, gemaakt door Goblin. Deze sound is prominent aanwezig op ‘Hypnophobia’. Hoe is dit tot stand gekomen? “Op de eerste plaat was ik al bezig met library music zonder dat ik eigenlijk wist wat de term inhield”, vertelt Gardner. “Maar uiteindelijk kwam ik erachter: ‘O ja, dat is een ding’. Toen ben ik er helemaal ingedoken en begon ik meer naar films te kijken uit de jaren zeventig en tachtig. Met name Disneyfilms uit de jaren tachtig hebben mij geïnspireerd om dit album te maken. Vanwege de combinatie tussen iets dat duister en kinderlijk is. Bijvoorbeeld de film Return of Oz is superdisturbing en totaal niet geschikt is voor kinderen.”

Hoorn
Gardners fascinatie voor fantasy- en horrorelementen in kinderfilms op ‘Hypnophobia’ maakt benieuwd naar zijn eigen kindertijd in Hoorn. “Ja, een moeilijke periode was dat, niet echt per sé leuk. Ik was altijd al een loner, al ik trok wel vaak op met Hugo (van de Poel, van Earth Mk. II – red.) ondanks dat hij in een ander jaar zat. Resultaat was dat ik verplicht werd om ook met andere mensen om te gaan. Je kunt nu eenmaal niet vier jaar lang in je eentje op school rondhangen, je moet sowieso vaak samenwerken. Dus ook met mensen met wie ik vrijwel niets gemeen had.” Gardner had het kortom niet makkelijk in Hoorn, iets dat vandaag de dag weerspiegelt in zijn eigenzinnige muziek, die ook lang niet door iedereen begrepen wordt. Sowieso heeft de muzikant Engels bloed, maar is er eigenlijk nog wel iets typisch Nederlands aan Jacco Gardner? “Goede vraag…”, bekent hij. “Dit is echt een lastige, omdat ik me tijdens het maken van mijn muziek juist niet per se op Nederland richt. Ik vind het moeilijk om het zelf te zeggen, waarschijnlijk kan iemand anders het heel duidelijk aanwijzen. Misschien de structuur van hoe ik mijn muziek maak. Het heeft ook wel iets Duits, dat hele rigide ding, dat komt ook wel terug in de Nederlandse cultuur.”

Analoog vs Digitaal
Het mag bekend zijn dat het verzamelen en gebruiken van allerlei instrumenten een belangrijk aspect is van Gardners muziek. Zo kreeg hij op zijn debuut ‘Cabinet Of Curiosities’ hulp van muziekkunstenaar Jean Audier. Op ‘Hypnophobia’ gebruikte Gardner verscheidene analoge en digitale instrumenten, bijvoorbeeld de Korg MS-20, een analoge synthesizer uit de jaren zeventig, die typerend is voor zijn geluid. Gardner vertelt vol passie dat hij fan is van zowel analoog als digitaal: “Door de combinatie kom je geluiden tegen die je vroeger nog nooit eerder hoorde, omdat ze in die tijd niet konden. Dat maakt het zo fascinerend, omdat je die hele synthesizerwereld opnieuw kan verkennen. Ik koop mijn instrumenten voornamelijk op Marktplaats en soms ook via eBay. Ik zit niet tot diep in de nacht op instrumenten te bieden, hoor. Ik gebruik een auction sniper (een tool die de advertentie in de gaten houdt en automatisch voor je biedt – red.).” Iedereen koopt wel eens iets op internet waar je later spijt van hebt.

Zo ook Gardner: “Ja, mijn Yamaha NP-30, een grote elektronische piano uit de jaren zeventig met gewogen toetsen. Ik had daar iets meer van verwacht, omdat er tof elektronisch harpsichords-geluid uitkwam, maar ik heb dat ding nog nooit gebruikt. Dus als iemand dit leest en denkt: dat wil ik nog graag hebben…”