The Daily Indie Presents
Death Valley Girls
Vrijdag 22 februari

De tekst voor je nummers schrijven net voor je de studio in trekt, dat is wat we bedoelen met een rock-‘n-roll-lifestyle, toch? Geen probleem voor Death Valley Girls. De Amerikaanse garagerockers staan binnenkort in Patronaat, maar in de tussentijd lees je hier alvast veel meer over de band. Want wat is nou precies de link tussen Iggy Pop en Death Valley Girls?

Lid van The Daily Indie? Dan maak je goede kans op vrijkaartjes voor deze show!

We moeten even terug de tijd in, maar het was Iggy Pop die Death Valley Girls in 2017 ‘a gift to the world’ noemde in zijn programma op BBC Radio 6. Regisseur Kansas Bowling kwam achteraf met het idee om een videoclip te maken waarin Iggy Pop de rol van Andy Warhol op zich nam in het iconische filmpje van de kunstenaar die een hamburger eet. En zo geschiedde…

Whopper?
In de videoclip van Disaster (Is What We’re After) – afkomstig van de band zijn album Darkness Rains – zien we The Godfather of Punk rustig een hamburger verorberen. In de film 66 Scenes of America van Jørgen Leth doet Warhol er ruim vier minuten over een befaamde Whopper-hamburger, die hij overigens niet eens volledig op eet. Verkoos Warhol dan toch de McDonalds-burger boven die van Burger King zoals altijd wordt beweerd? Afgelopen weekend ging het er weer over, toen Burger King een fragment van de video gebruikte tijdens de Super Bowl-finale.

De burger is een soort gemene deler waarbij de sociale klasse van de consument niet uitmaakt. Daarmee kunnen we een parallel trekken naar muziek, want ook daar maakt je plek op de onzichtbare, maar onbewust zeer aanwezige, sociale ladder niet uit.

Of er verder een link is tussen het iconische filmpje van Andy Warhol en de single van Death Valley Girls betwijfelen we. Anderzijds is het al een behoorlijk statement om een legende als Iggy Pop in je videoclip te hebben. Met een hamburger en een fles Heinz-ketchup.

Lilith
Goed nieuws voor mensen die niet alleen willen feesten bij Death Valley Girls, als support speelt Lilith die avond! Goede poppunk uit Noordwijk door een trio dat wordt geïnspireerd door de vurige riot grrrl-beweging uit de jaren negentig. De band beschrijft zijn muziek als de liefdesbaby uit de lesbische relatie tussen Brody Dalle en Taylor Swift.

De eerste songs zijn vorig jaar verzameld op de EP Good Girls Swallow, volgende maand komt het tweede deel Bad Girls Spit uit. Benieuwd hoe dat klinkt? Kom dan 22 februari lekker op tijd naar Patronaat en ga het checken!



Wil je naar deze show toe?
Deze Patronaat-avond met Death Valley Girls wordt gepresenteerd door The Daily Indie, dus als je lid bent van ons, maak je dikke vette kans op kaarten! Hoe dan? Nou, als je nou voor een tientje per jaar lid wordt van The Daily Indie, stuur ons een mailtje en we gaan het regelen voor je!

WEBSITE PATRONAAT | FACEBOOK-EVENT | WORD LID

De normale Nederlander – je weet wel, dat fictieve figuur dat voor zoveel politieke problemen zorgt – kijkt met dank aan Netflix meer series dan ooit. Maar we kijken niet alleen. Wie Netflix even minimaliseert en zich richt op Facebook, Instagram of Twitter, hoort slechts nog stemmen en muziek. Helemaal niet erg, want muziek kan net zo belangrijk zijn als beeld.

Dat bewees Graham Coxon van Blur onlangs nog met zijn soundtrack voor The End Of The F***ing World, terwijl de Stranger Things-soundtrack van Kyle Dixon en Michael Stein een ware jaren tachtig-revival teweegbracht. Een andere serie die de aandacht trekt met zijn soundtrack is de Britse maffiaproductie Peaky Blinders. Nick Cave, Arctic Monkeys en Iggy Pop leverden de afgelopen seizoenen muziek voor de serie. Ook het Nijmeegse Foxlane spint echter garen bij het Britse programma.

Het is december 2017 als ik Guus Timmermans voor het eerst ontmoet, op de kerstborrel van The Daily Indie. Hij vertelt mij enthousiast over zijn band: Foxlane. Ze waren genomineerd voor de Beste EP van Gelderland en doen mee aan de Grote Prijs van Nederland. Nu bevat mijn playlist doorgaans weinig winnaars van beide competities, maar ik besluit bij thuiskomst toch een bezoek te brengen aan de Spotify-pagina van het viertal. Daar valt mij al snel op dat hun populairste single (Birmingham) 300.000 keer gestreamd is, bijna tien keer zoveel als de tweede track op de Foxlane-pagina. De band koestert bovendien bijna 40.000 maandelijkse luisteraars, die voor het grootste deel afkomstig zijn uit Londen, Parijs, Madrid, Istanbul en Barcelona. Ter vergelijking: Amber Arcades heeft er bijna 20.000, Pip Blom bijna 30.000.

 

Mazzel-royalties
Hoe dat kan, is niet moeilijk te ontdekken. Birmingham blijkt namelijk een prominente plek veroverd te hebben in veel playlists die gewijd zijn aan Peaky Blinders. De track prijkt in veel gevallen bijna bovenaan zulke afspeellijsten, ergens tussen eerdergenoemde grootheden. Veel websites vermelden daarnaast dat het nummer van het jonge kwartet deel uitmaakt van de muzikale begeleiding van The Noose, de loeispannende eerste aflevering van Peaky Blinders’ recente vierde seizoen. Als ik de aflevering meerdere malen gekeken heb, heb ik de andere vermelde nummers (van onder meer Savages, Yak en FIDLAR) wél gehoord, maar kan ik geen spoor ontdekken van Foxlane’s Birmingham.

Een paar dagen later besluit ik Guus ernaar te vragen. “Nee, we zitten niet in de serie zelf, alleen in de playlist”, lacht hij. “We hebben ooit een keer contact gezocht met een beheerder van zo’n playlist en veel geluk gehad.” Birmingham, zo vertelt hij, is niets meer of minder dan een ode aan Peaky Blinders. ‘We own Birmingham’, zingen de Nijmegenaren. ‘We’re the Peaky Blinders!’ Een mailtje van de seriemakers heeft Foxlane nog niet ontvangen, wat royalties wél: “Van de plays uit die playlist hebben we tegenwoordig een aardig zakcentje.” En die websites waarop vermeld staat dat Birmingham wel degelijk in de soundtrack zit, dat is gewoon ‘slechte journalistiek’, al zorgde het er wel voor dat de track soms vierduizend keer per dag gestreamd werd. Inmiddels is dat wat afgenomen, maar het maakt de tribute niet minder waardevol, weet Guus, die de serie nog maar eens tipt. “Ik zou het echt eens kijken, alleen om de muziek al!” Kortom, we voegen Peaky Blinders toe aan onze kijklijst en voegen nog een tip van onszelf toe aan die van Guus: luister Foxlane!

Drie dagen geslapen in een te kleine DDR-tent, uw verslaggever Giordano Mellin heeft het allemaal moeten verdragen, voor u. Here we go! 

Foto’s: Rudy Sablerolle

Down The Rabbit Hole: Dag 1 

 

Death From Above 1979
De band besloot in 2006 te stoppen, er was een reünie tijdens Coachella in 2011, een nieuw album in 2004 en ze stonden op Where The Wild Things Are in maart. Death From Above 1979 voelde een beetje als een knipperlichtrelatie, het was namelijk een veelbewogen periode voor de Canadezen. Maar vandaag staat de band in Beuningen. “You guys doing okay? Please go swimming after the show” klinkt er, en eigenlijk voelt het alsof we al de borstkrol doen in een ietwat krappe Speedo in een zee van zuur zweet. Dit, en het snoeiharde geluid, is waarschijnlijk de reden waarom het publiek zich inhoudt in een nogal benauwde Hotot. De heren zijn nog steeds rauwe rockers, hebben weinig interactie met het publiek, maar desondanks laten ze zien dat DFA1979 godvergeten goede herrie maken en nog steeds een topteam zijn.

 

zZz
De heren uit Amsterdam hebben onlangs het album ‘Juggernaut’ – dat vijf jaar op zich liet wachten- uitgebracht. Vijf jaar! ‘zZz’ wordt er mysterieus door de microfoon gefluisterd tijdens het optreden waarbij er direct kippenvel bij ons ontstaat. De alom bekende combinatie van een orgel, drums en synthesizers is typisch zZz, maar de aanvulling van een tamboerijn op zijn tijd is ook aangenaam. Hoe veelzijdig zijn deze gasten? De zogenaamde two-man-bands zijn erg in trek op Down the Rabbit Hole, zoals we al zagen bij Death From Above 1979. Dit zorgt ook voor een unieke sound; zZz heeft namelijk in de loop der jaren een typisch geluid gecreëerd: een kraut-geluid dat voor de Teddy Widder-tent om vijf uur ’s middags misschien te moeilijk én te technisch blijkt te zijn voor het publiek.

Rats On Rafts
Iets wat wij vandaag nog niet eerder zagen zijn visuals tijdens optredens; Rats on Rafts creëert een buitenaardse omgeving in de Teddy Widder met hun trippy effecten. In het begin lijkt het alsof ze de wat hardere garagerock nummers in Rotjeknor hebben gelaten en een bagpack gevuld met festivalvriendelijke nummers meegenomen hebben. Maar, bij het derde nummer laten de Rotterdammers eindelijk horen waar ze goed in zijn: het spelen van vunzige garagerock. Zodra gitarist Arnoud zowaar begint te grunten, komt dit als een aangename verrassing. Dit blijkt het tweede startschot te zijn voor de keiharde garagerock-nummers. Tijdens het optreden blijkt er een select groepje te zijn dat Rats on Rafts kent, maar de rest van het publiek moet nog overtuigd worden van hun kunsten.

 

Patti Smith
Het is superdruk in de Teddy Widder en de grijze lokken van Smith maken ons vrolijk en ietwat nostalgisch. Met wapperende handen zingt ze: “She looks so good. She looks so fine.” En we kunnen stiekem niet ontkennen dat we dan aan Smith denken in plaats van aan Gloria (red.). Wat opvalt is, dat naast de oude garde, er ook een hoop jonge mensen aanwezig zijn tijdens het optreden. Smith laat ons constant met luide kreten horen waarom zij nog altijd relevant en de koningin is. Verder had Smith ons ook nog het volgende te melden: “I’m sorry, I’m having some troubles with my voice”, daar hebben wij helemaal niets van gemerkt. Terwijl de oude garde verder speculeert over welk nummer ze nu gaat spelen, maakt de rest zich geen zorgen, it’s fuckin’ Patti Smith! En zo is het.

Omar Souleyman
In het publiek worden er sterretjes afgestoken om de komst van Souleyman te vieren. Een traditie of gewoon een hipsterding? Dan volgt direct de volgende prangende vraag in ons op: het is Ramadan, hoe zal hij hiermee omgaan op een festival? Souleyman is een persoonlijkheid an sich met zijn karakteristieke outfit incluis de bekende handklapjes en verscheen zo ongeveer op elk festival dat je je kunt voorstellen. Alhoewel wij helemaal niets begrijpen van de nummers, is er toch een verbintenis tussen ons en Souleyman. Wat we in elk geval ook snappen is als Souleyman “Hey” roept, je godverdomme mee moet klappen. Eventjes lijkt het alsof we ons begeven in een absurde grote shisha-lounge. Souleyman blijkt een markante persoonlijkheid te zijn en met weinig handgebaren weet hij de Fuzzy Lop om te toveren in een 1001-nacht sprookje, en dat tijdens Ramadan!

Down The Rabbit Hole: Dag 2

Dolomite Minor
Twee schuchtere, ietwat iele jongens uit Southampton betreden het podium. Maar zoals het volgende cliché gezegde luidt: “don’t judge a book by it’s cover”, deze jongens zijn dodelijk! De gitarist, wie je het liefst een stevige knuffel zou willen geven, speelt met z’n veel te grote Ibanez-gitaar de sterkste gitaarpartijen die we in de Fuzzy Lop gehoord hebben. Vunzige, distorted gitaareffecten en old skool metal invloeden met veel tempowisselingen, dit is goed. Heel goed! Nog even werken aan de stageperformance en Dolomite Minor wordt groot! Je hebt het hier als eerst gehoord!

Alabama Shakes
“We’re down in the rabbit hole, huh? Let me get some”, zo spreekt Brittany Howard, de zangeres van Alabama Shakes als de diva die ze is. Haar karakteristieke stem is nog rauwer en funkier dan ever in de Hotot-tent. We hebben altijd al een zwak gehad voor artiesten die een Nederlands woordje spreken tijdens een optreden: “Dankjewel, everybody.” Howard heeft haar hele team meegenomen; haar achtergrondzangeressen en zanger geven ons het gevoel alsof wij op zondag voorin zitten tijdens de kerkmis. Howard’s stem breekt barrières en geeft je soms het gevoel dat de speakers daadwerkelijk op ontploffen staan, een enge gedachte. Gedurende de show is zij onze rock-’n-roll-moeder en geeft ze een tutorial over hoe je het hardst kunt rocken op een festival inclusief elektrische gitaar, een blonde mohawk én een bloemenjurk. Een bloemenjurk! Naast ons staan er wat meisjes uit de UK die gedurende het concert meerdere malen “We love you, Brittany” roepen. Na de zesde keer besteedt ze hier uiteindelijk aandacht aan en komt met een subliem antwoord: “I hear you, but do you feel me?”

Foto: Jack Parker 

Foto: Jack Parker 

GOAT
GOAT komt uit Zweden en is een ‘alternatieve, experimentele band’. Alle leden verschuilen zich achter maskers en intrigerende kostuums. Dit stemt ons benieuwd naar het optreden. Een band zoals Empire of The Sun hult zich achter maskers en in outfits tijdens hun set, maar GOAT gaat een stap verder en vult dit aan met traditionele Arabische danspasjes en kledij. Dit is geen band, maar voelt meer als een kleinkunst act gecombineerd met wat muziek en gekke outfits. Desalniettemin vinden wij GOAT tof, maar zijn we ook benieuwd naar hoe de twee mysterieuze zangeressen er zonder maskers uit zien!

Foto: Jack Parker 

Foto: Jack Parker 

Iggy Pop
In de foto-pit is het nog nooit zo druk geweest. Heeft Iggy wat huisfotografen ingeschakeld? Iggy is gewoon weer lekker Iggy vanavond: sexy danspasjes, een ontbloot bovenlijf, vrouwelijke bewegingen en de nodige gesprekken tussen de nummers door: “Hi, I’m Iggy. What’s your name? That’s cool.” Voor iemand van 68 (!) jaar is hij nog springlevend en vitaal, om godverdomme jaloers op te worden. “I have a lust for life”, en dat merken we als we Iggy rond zien huppelen als een wulps konijn over het podium. Crowdsurfen is alweer een tijdje ‘verboden’ op festivals, en daar balen we natuurlijk van, maar tijdens het optreden ontstaat er een heuse marathon aan crowdsurfers en worden tieners – eentje ervan was rond de tien jaar – stuk voor stuk afgevoerd! Een ander belangrijk puntje: de eerste set tieten tijdens Down The Rabbit Hole zagen we tijdens dit optreden! Rock-’n-roll!

Down The Rabbit Hole: Dag 3

Young Fathers
Het verhaal achter deze Schotse groep is dat ze alle drie de naam van hun vaders dragen en toevallig hebben ze ook allemaal dezelfde leeftijd. Tijdens een hiphop-event in Edinburgh kwamen de drie elkaar tegen toen ze slechts veertien jaar waren en vormde direct een groep. Ze zijn echter niet alleen met zijn drieën, tijdens de set worden ze namelijk ook begeleid door Steven Morrison, de drummer/DJ in de band, waar we eigenlijk ook een apart artikel aan kunnen wijden. Morrison heeft een pikzwarte bomberjack aan en slaat op zijn drums als een bezetene waarbij we bijna in een hypnotische staat belanden. Maar neen, we moeten ons ook focussen op de rest van de groep die energiek bezig is op het podium; variërend van Michael Jackson-achtige danspasjes tot zoete R&B vocalen, raps en spoken word, het is teveel om op te noemen. Young Fathers is een act waarbij je héél gefocust moet zijn, want er gebeurt te veel tijdens een optreden. Tof en bijzonder!

Natalie Prass
Het is zondagmiddag en best vroeg (13.30) voor een festival. Natalie Prass uit Richmond, Virginia treedt op. De irritante ‘goed gestijlde’ presentatrice waar we al drie dagen tegenaan moeten kijken (festivalpresentatrices zijn altijd irritant) van de Fuzzy Lop, kondigt Prass aan met een gedichtje waar Prass zelf over begon. Het gedichtje is niet de moeite waard. De muziek van Prass blijkt gelukkig wel perfect te zijn voor deze zondagmiddag; niet te zwaar op de maag, simpele, lieve singer-songwriter muziek. Prass oogt zelf heel onschuldig, schattig en breekbaar, net als haar muziek. “Watskebeurt” zegt Prass veelvuldig tijdens het optreden, schattig, maar op den duur vrij irritant. Vanuit het publiek klinkt er coyote gehuil en dit blijkt Prass op te vangen en speelt hier mee tijdens het optreden, leuk! Ergo, Natalie Prass: lief en onschuldig – typische muziek voor op een zondag.

Ook Gezien!

Birth Of Joy

 

King Gizzard & The Lizard Wizard

 

Happyness

 

The War On Drugs