Resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst, behalve als het om de samenwerking tussen hiphop/jazz-collectief BadBadNotGood en Future Islands’ boegbeeld Samuel T. Herring gaat dan. Die twee werkten vorig jaar al samen op het heerlijke nummer Time Moves Slow – een van de hoogtepunten van BadBadNotGood’s ijzersterke plaat IV – wat blijkbaar zo goed beviel dat ze nu opnieuw de handen in elkaar geslagen hebben. Het eindresultaat heet I Don’t Know en kan zich zeker met zijn voorganger meten.  

Opnieuw creëert BadBadNotGood een rustig voortkabbelend muzikaal bedje voor Herring, waar hij zich vocaal helemaal op uit kan leven. De combinatie van deze twee op het oog verschillende grootheden pakt ook nu weer wonderschoon uit. Kippenvel gegarandeerd als Herring als een ware soulgigant met steeds meer pijn en moeite de titel van de track uit zijn keelgaten perst. Je moet alleen zijn gepatenteerde dansjes er maar even bij bedenken.  

Wat heb je nodig om door te breken als band? Future Islands had in feite genoeg aan één televisieoptreden en een goed nummer. Na een optreden bij David Letterman in 2014 veranderde de band, mede door de danspasjes van de fascinerende frontman Samuel Herring en de uitstekende single Seasons (Waiting On You) in één dag in een sensatie. Een paar jaar later is The Far Field, het nieuwe album van de band, dan ook een van de meest gehypte releases van dit (voor)jaar.

De Future Islands-formule mag inmiddels bekend zijn: Herring stort op een warm bedje van synthesizers en soepele bassen zijn hart uit over de luisteraar, wat leidt tot nummers die vaak even dansbaar als hartverscheurend zijn. De twee prachtige singles Ran en Cave zijn daar uitstekende voorbeelden van. Mede door die twee tracks en een nummer als Time On Her Side, met een van de beste refreinen die Herring ooit schreef, is de eerste helft van The Far Field een aaneenschakeling van hoogtepunten. Als de band de lijn van de eerste zes, zeven nummers had doorgezet, hadden we met een gedoodverfde kandidaat voor de eindejaarslijstjes te maken gehad, maar halverwege raakt de sleur er een beetje in.

 

 

In de tweede helft van het album wordt namelijk pijnlijk duidelijk dat The Far Field geen heel gevarieerde plaat is. De band doet drie kwartier lang voortdurend een beroep op hetzelfde klankenpalet en ook qua structuur liggen alle nummers dicht bij elkaar. Veelal zijn de songs zo sterk dat dat niet echt een probleem is, maar niemendalletjes als Day Glow Fire en Black Rose zijn nauwelijks van elkaar te onderscheiden. Shadows, een fijn duet met Debbie Harry aka Blondie, zorgt toch nog voor wat leven in de brouwerij, maar verder gaat het album als een nachtkaars uit. Een slechte plaat is The Far Field absoluut niet, daarvoor is de eerste helft te mooi, maar het voelt toch een beetje als een stap terug na de groei die Future Islands de afgelopen jaren heeft doorgemaakt.

Future Islands speelt dit jaar op Lowlands en op 13 november in Paradiso. 

 

Als het moment dat de chocolaatjes uit je adventskalender bijna op zijn en je weet dat kerstmis niet lang meer duurt. Of dat je als kind de avond voor je verjaardag wakker in bed ligt, omdat je reikhalzend uitkijkt naar de cadeautjes. Dat is precies hoe het wachten op de nieuwe plaat van Future Islands voelt.

Nog maar anderhalve week tot The Far Field verschijnt, de opvolger van het fantastische Singles uit 2014. Na single Ran geeft het trio uit Baltimore ons nog een nieuw voorproefje: Cave. Waar een aardig aantal Future Islands-tracks de opbouw flink weet te rekken, grijpt Cave je met z’n uptempo-drum, statige bas en droevige synths al binnen een paar seconden bij de lurven. De single past perfect in het oeuvre van de heren: expressieve synthpop doordrenkt met Samuel Herring’s onmiskenbaar krachtige stem. Vaak hoopvol, maar in Cave klinkt hij haast eenzaam en verslagen. “I don’t believe anymore/Don’t believe anymore/Cause what was gold, is gone and cold”, zingt Herring vol emotie.

Die emotie wordt in de lyricvideo prachtig belichaamd door de Amerikaanse doventolk Jonathan Lamberton, die de songtekst weergeeft in gebarentaal. Hij beweegt gepassioneerd en dramatisch, net zoals Herring dat kan. Hypnotiserend bijna. Een lyricvideo was nog nooit zo mooi.

In de tijd waarin vrijwel alle muziek binnen handbereik is via streamingsdiensten, kun je je afvragen wat voor nut het nog heeft om als band een tv-optreden te doen. De kracht van netwerk-tv als medium is de laatste jaren flink gedaald, maar Future Islands bewees een paar jaar geleden dat een optreden in een talkshow toch zijn vruchten af kan werpen.

De synthpopband uit Baltimore was vrij underground, totdat de danspasjes van zanger Samuel Herring in The Late Show with David Letterman een hit werden op internet. De band kwam in de spotlight en de hartverscheurende synthpopballad Seasons (Waiting On You) werd een bescheiden hit. Daarna werd het al vrij gauw stil rond de band, maar na een afwezigheid van circa twee jaar zijn ze nu terug met een nieuwe single: Ran.

Toegegeven, wie niet heel aandachtig luistert naar Ran kan zo maar denken dat Seasons (Waiting For You) op staat. Zeker in het refrein lijken de twee nummers vrij veel op elkaar. Dat is aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant geldt: if it ain’t broke, don’t fix it. Want Ran is dan misschien enigszins een herhalingsoefening, het is wel een enorm ontroerende herhalingsoefening. Er zijn maar weinig zangers in het genre die zo veel emotie in ieder woord leggen als Herring en de rest van de band speelt daar uitzonderlijk goed op in. Future Islands heeft dus opnieuw een kippenvelbom van jewelste afgeleverd en hoewel we op het nieuwe album The Far Field (release: 7 april) graag wat innovatie zouden horen, is deze single wel perfect om je met een warm hart door de koude winterdagen te loodsen.

 

 

BadBadNotGood geldt als een frisse wind. Hun combinatie van hiphop en moderne jazz doet het bijzonder goed. De heren hebben dan ook al een indrukwekkend cv aan samenwerkingen opgebouwd (o.a.  Frank Ocean, Tyler the Creator en Danny Brown). Vorig jaar bracht de band nog een volledig album uit met de rapper Ghostface Killah. Dit jaar is het weer tijd voor een eigen studioalbum en werkt saxofonist Leland Whitty mee.

In 2014 gooide BadBadNotGood een herinterpretatie online van Future Islands’ hit Seasons. Waarschijnlijk is deze niet onopgemerkt gebleven bij Future Islands zelf, aangezien zanger Sam Herring meezingt op de nieuwe single Time Moves Slow.Zijn soulvolle klaagzang brengt het nummer naar een hoger niveau en voelt erg tijdloos aan. Dit nummer kan zich meten met het beste werk van BadBadNotGood.

 

Best Kept Secret 2015 was weer een hell of a ride. Drie dagen lang hebben we ons vermaakt tot we niet meer konden. Dag 1 kon je hier al vinden, net als dag 2 hier. En hieronder is het tijd voor de allerlaatste dag die het festival ons te bieden had. Een perfecte afsluiter van een weekend vol ontdekkingen. 

Alvvays

Black Mountain

First Aid Kit

Future Islands

Royal Blood

Sunset Sons

Waxahatchee

Het was weer geniet dit weekend. Hier nog wat sfeerfoto’s om mee af te sluiten, tot volgend jaar weer!