Ik heb afgesproken met Chris en Guus, respectievelijk de gitarist en frontman van Foxlane, om de kwalificatiewedstrijd Nederland-Duitsland te gaan kijken. Tijdens die wedstrijd bestook ik ze ondertussen met vragen, want de band heeft een livesessie opgenomen bij zijn twee nieuwe singles!

Een schappelijke studentenkamer in Nijmegen, de biertjes staan klaar, de rommel van het avondeten is nog niet opgeruimd en het grote licht is vervangen door allerlei kleurrijke discolampen. Ik neem plaats op de bedbank, omsingeld door gitaren en versterkers, de voorbeschouwing staat op stil terwijl Fontaines D.C. door de speakers blaast. De voorspellingen zijn binnen, Chris meent dat het 2-0 gaat worden voor Nederland, Guus zit tussen hoop en vrees in: 1-1.

Jongens, volgend jaar is het EK, we hopen natuurlijk allemaal dat Nederland weer mee kan doen, maar waar hopen jullie zelf te zijn in 2020?
Met een brede glimlach zegt Guus: “In Amsterdam, op de tribune”, eigenwijs als hij is, maar ik bedoelde natuurlijk waar Foxlane op dat moment is.
Chris reageert iets zakelijker: “Hopelijk hebben we tegen die tijd Popronde en Eurosonic achter de rug. Dat is misschien wel wat hoog gegrepen, maar zeker niet onmogelijk! We hebben de laatste jaren sowieso al veel dingen mogen doen waar we ooit alleen maar over durfden te dromen, we verrassen onszelf ook de hele tijd, dus waarom zou het niet lukken?”

Guus is duidelijk de optimist, waar Chris het enthousiasme nog een beetje probeert binnen te houden. “We hebben net twee kersverse singles uit en samen met Jelle Weber hebben we, wat mij betreft, heel erg sicke video’s opgenomen. We hebben ons ingeschreven voor Popronde, net als honderden andere acts, dus het is nu even afwachten of we straks mogen knallen!”
Guus voegt toe: “En anders gaan we gewoon door met optreden, nog meer mensen leren kennen en heel veel biertjes achterover tikken!”

Het is wel duidelijk wie van de twee een rijbewijs heeft. Daar valt de 0-1 voor ‘die Mannschaft’, na wat gescheld, gemopper en gezeik op de verdediging kunnen we door.

Er zijn natuurlijk ontelbaar veel rammelende indiebands en er komen er elk jaar weer veel bij. Hoe onderscheiden jullie je van de rest?
Het antwoord is bijna romantisch, de heren kijken elkaar aan en zeggen, net niet in koor: “Norman!” Dat is natuurlijk de bassist van Foxlane. Ze lachen en nadat ze elkaar meerdere keren onderbreken in het begin van een uitgebreider antwoord weet Guus de beurt te bemachtigen: “We hebben wel de energie van garage, maar ik heb het gevoel dat we wel een heleboel andere dingen doen die je niet te vaak ziet bij garagebands, majeur zeventjes bijvoorbeeld.”
Chris houdt zijn statement kort: “Vooral de uitbuiting van de ritmesectie, die er vandaag niet is, maakt ons aanzienlijk anders.” De heren babbelen en discussiëren nog even door over de vraag, maar worden onderbroken door de 0-2 van Duitsland. “Die Serge Gnabry heeft Arsenal echt voor vijf miljoen verkocht!”, bromt Chris, fervent Arsenal-fan.

Na de rust gaan de heren weer zitten voor de tweede helft. Voor Guus hoeft het niet meer, een gespeelde wedstrijd meent hij, maar Chris wilt ‘de boys’ nog lekker zien ballen. De eerste vraag in de tweede helft is mijn mond amper uit of wonderboy Matthijs de Ligt kopt de bal binnen. Het geloof is terug en de boys zijn bijzonder uitzinnig. “Frenkie de Jong en De Ligt samen bij Barcelona, dat zou wat zijn”, zegt een dolblije Chris.

“Laten we het even over de teksten gaan hebben.”, terwijl ik het zeg wendt Chris zijn blik al naar Guus, de frontman. Waar gaan de twee nieuwe singles over?
“Uhm, oke, komt ‘ie! Reinc. gaat over de angst voor de dood en dat terwijl ik nog heel jong ben”, zegt Guus met een vers biertje achter de kiezen. “Ik hoop eigenlijk wel dat er iets bestaat als reïncarnatie. Niet dat ik gelovig ben, maar dat lijkt me nou wel heel erg mooi. Er zit natuurlijk ook nog een cultuurhistorisch aspect aan, aangezien ik me…”, Guus wordt onderbroken door de 2-2 van Nederland. Depay scoort, “Klasbak dat ‘ie is”, schreeuwt Guus.

Als de blijdschap wat is gezakt gaat Guus verder: “Ik pak het wel gewoon op bij Halley’s Comet, de rest was toch alleen interessant vanuit mijn studie!”, hij neemt een slok bier en dan kan Guus er weer tegenaan. “Halley’s Comet is een verwijzing naar een komeet genaamd Halley die in 2061 weer langs onze aardkloot zal vliegen, maar eigenlijk gaat het erover ik bang ben voor een saai leven, routinematigheid, een eentonig bestaan en dat er in 2061 dan maar allemaal legendarische dingen mogen gebeuren!”

En de covers, die heb jij gemaakt, toch Chris? Vertel, wat zien we nou precies?
“Ja, dat klopt. De cover is eigenlijk een vrij simpel oventje wat in de studio stond waar we onze livesessie hebben opgenomen. We vonden het wel iets hebben, iets retro-moderns. Dat vind ik wel passen bij de muziek, het oude met het nieuwe. We hebben daarnaast een soort.. hoe zal ik het noemen, een eerie sfeer proberen te pakken.”

Eerie, als in.. spannend? Eng?
“Iets spannends, ja, iets griezeligs, het onbekende, op zoiets doelde ik wel ja!” 

Hebben jullie dat in de videoclip ook proberen aan te houden?
Guus knikt meteen, maar Chris gaat verder: “Zeker, dat ligt ook wel in het verlengde van de nummers, qua sound, maar ook als het gaat om de teksten. Allebei de nummers gaan over een vorm van angst.” Op het moment dat Guus wilt invallen scoort Duitsland de 2-3, vlak voor het einde van de wedstrijd. Verbitterd begint Guus maar weer aan wat hij wilde zeggen: “De angst van het onbekende, wilde ik daaraan toevoegen. De dood, of juist een vorm van leven die ik niet wil.”

“En als jullie zo doorgaan ook niet zullen krijgen!” De heren lachen: “Dat is waarom we het doen, hè”, voegt Guus er aan toe terwijl de jassen aan worden getrokken om wat frisse lucht te happen.

Car Pets
Zaterdag 2 maart

Afgelopen zaterdag presenteerden wij de albumpresentatie van de Utrechtse band Car Pets zijn debuutalbum Patio. In het westen van Utrecht was het feest in een volle dB’s. Het drietal maakte er samen met Foxlane een verdomd speciaal en lekker avondje van.

We hebben een aantal maanden naar de release uitgekeken, onder meer met de premières van de singles Directed en Concrete Corner. Afgelopen zaterdag was het dan eindelijk zover en werd de plaat in volle glorie gepresenteerd aan het publiek, inclusief een kippenvol-moment dankzij het Bird Pack-koor, dat voor betraande ogen zorgden in het publiek.

Wij stuurden onze razende fotograaf Ab Al-tamimi richting dB’s om de band op de gevoelige plaat te leggen. Voor nog meer mooi beeld leverde ook Lisanne Lentink nog een aantal foto’s aan van de band, de laatste vijf in de onderstaande serie zijn van haar hand.

De normale Nederlander – je weet wel, dat fictieve figuur dat voor zoveel politieke problemen zorgt – kijkt met dank aan Netflix meer series dan ooit. Maar we kijken niet alleen. Wie Netflix even minimaliseert en zich richt op Facebook, Instagram of Twitter, hoort slechts nog stemmen en muziek. Helemaal niet erg, want muziek kan net zo belangrijk zijn als beeld.

Dat bewees Graham Coxon van Blur onlangs nog met zijn soundtrack voor The End Of The F***ing World, terwijl de Stranger Things-soundtrack van Kyle Dixon en Michael Stein een ware jaren tachtig-revival teweegbracht. Een andere serie die de aandacht trekt met zijn soundtrack is de Britse maffiaproductie Peaky Blinders. Nick Cave, Arctic Monkeys en Iggy Pop leverden de afgelopen seizoenen muziek voor de serie. Ook het Nijmeegse Foxlane spint echter garen bij het Britse programma.

Het is december 2017 als ik Guus Timmermans voor het eerst ontmoet, op de kerstborrel van The Daily Indie. Hij vertelt mij enthousiast over zijn band: Foxlane. Ze waren genomineerd voor de Beste EP van Gelderland en doen mee aan de Grote Prijs van Nederland. Nu bevat mijn playlist doorgaans weinig winnaars van beide competities, maar ik besluit bij thuiskomst toch een bezoek te brengen aan de Spotify-pagina van het viertal. Daar valt mij al snel op dat hun populairste single (Birmingham) 300.000 keer gestreamd is, bijna tien keer zoveel als de tweede track op de Foxlane-pagina. De band koestert bovendien bijna 40.000 maandelijkse luisteraars, die voor het grootste deel afkomstig zijn uit Londen, Parijs, Madrid, Istanbul en Barcelona. Ter vergelijking: Amber Arcades heeft er bijna 20.000, Pip Blom bijna 30.000.

 

Mazzel-royalties
Hoe dat kan, is niet moeilijk te ontdekken. Birmingham blijkt namelijk een prominente plek veroverd te hebben in veel playlists die gewijd zijn aan Peaky Blinders. De track prijkt in veel gevallen bijna bovenaan zulke afspeellijsten, ergens tussen eerdergenoemde grootheden. Veel websites vermelden daarnaast dat het nummer van het jonge kwartet deel uitmaakt van de muzikale begeleiding van The Noose, de loeispannende eerste aflevering van Peaky Blinders’ recente vierde seizoen. Als ik de aflevering meerdere malen gekeken heb, heb ik de andere vermelde nummers (van onder meer Savages, Yak en FIDLAR) wél gehoord, maar kan ik geen spoor ontdekken van Foxlane’s Birmingham.

Een paar dagen later besluit ik Guus ernaar te vragen. “Nee, we zitten niet in de serie zelf, alleen in de playlist”, lacht hij. “We hebben ooit een keer contact gezocht met een beheerder van zo’n playlist en veel geluk gehad.” Birmingham, zo vertelt hij, is niets meer of minder dan een ode aan Peaky Blinders. ‘We own Birmingham’, zingen de Nijmegenaren. ‘We’re the Peaky Blinders!’ Een mailtje van de seriemakers heeft Foxlane nog niet ontvangen, wat royalties wél: “Van de plays uit die playlist hebben we tegenwoordig een aardig zakcentje.” En die websites waarop vermeld staat dat Birmingham wel degelijk in de soundtrack zit, dat is gewoon ‘slechte journalistiek’, al zorgde het er wel voor dat de track soms vierduizend keer per dag gestreamd werd. Inmiddels is dat wat afgenomen, maar het maakt de tribute niet minder waardevol, weet Guus, die de serie nog maar eens tipt. “Ik zou het echt eens kijken, alleen om de muziek al!” Kortom, we voegen Peaky Blinders toe aan onze kijklijst en voegen nog een tip van onszelf toe aan die van Guus: luister Foxlane!