De Deense bad boys/nihlistische punkers van Iceage kwamen weer even flink huishouden afgelopen zondag in Amsterdam. De Melkweg bol van muzikaal kruid dat elk moment kon ontploffen tijdens de altijd in duister gehulde sets van de Denen. Elias Bender Rønnenfelt gedroeg zich weer als een op hol geslagen stier, de monitoren op de rand van het podium moesten het weer eens ontgelden. We hebben genoten, nu nogmaals met een heerlijk fotoserie van Dennis Wisse.
Een festival inrichten als dorp; voor Welcome to The Village is het al voor de derde keer op rij een succes. Het driedaagse popevenement op de Groene Ster in Leeuwarden biedt dit jaar een tijdelijk thuis aan 7.500 mensen – inclusief ruim vijfhonderd vrijwilligers. Het doel: een alternatief bieden op festivals van grote partijen als Mojo en Friendly Fire. Geen overvolle festivalweides dus, maar rust.
Ook wil het festival ingaan tegen het rendementsdenken – is dit nu al het woord van 2015? Om financieel succes, zo zegt men, draait het niet, wel gaat het om duurzaamheid. En dat zie je overal terug. Je mobiele telefoon opladen met bananenschillen? Check. Biologisch vlees? Check. We kunnen je vertellen: Koe Janneke is niet meer. De speciaal voor dit festival geslachte koe deed de gemoederen bij Telegraaf-lezers hoog opwaaien, maar het idee van de leiding is: laten zien waar het vlees vandaan komt. Iedereen zou van Koe Janneke gaan eten. Het enige probleem: de koe is al na een dag op. Uit betrouwbare bron weten wij inmiddels: er was een back-up-koe. Eind goed, al goed.
Yuko Yuko
Maar is het muzikaal ook wat? Zeker. Voor 85 euro krijgen bezoekers drie dagen lang een gevarieerd programma met pop, rock, funk, techno en een blik aan feestbands. De eerste dag zorgt Dokkumer wavegroep Yuko Yuko al meteen voor een hoogtepunt met postmoderne wave en elektronica. Britpopgroep Circa Waves uit Liverpool laat daarna de hoogtijdagen van The Kooks en The Libertines herleven. En T-shirt weather (de titel van hun bekendste single – red.), dat is het. Rapper Typhoon zorgt even later met de hiphop en ska van zijn succesplaat Lobi da Basi voor het feestje van de dag. Een perfecte afsluiter van de dag is zZz, het Amsterdamse orgelwave-duo. De hypnotiserende krautrock blijkt de ideale schakel te zijn tussen het dagprogramma vol bands en het nachtprogramma, waarbij techno en dancemuziek vaandeldragers zijn.
The Pains of Being Pure At Heart
Blood Red Shoes zorgt op de zaterdag voor een flinke tegenvaller. Klonk de hoekige grungerock van het duo ooit spannend en vernieuwend, nu overheersen oersaaie rechttoe-rechtaan-gitaarloopjes. Vergane glorie. Veel spannender is even later het optreden van de Rotterdamse no future-band Rats On Rafts, dat werk speelt van zijn nieuwe experimentele plaat Tape Hiss. Op plaat missen de nummers soms nog wat structuur, maar live werkt het experiment. The Pains of Being Pure At Heart laat daarna horen hoe het zou klinken als My Bloody Valentine samen met The Smiths zou spelen. Hoe? Als melodieuze, melancholische shoegaze. Erg goed. De dag wordt afgesloten door de Deense sixtiespopgroep The Asteroids Galaxy Tour. Alhoewel niet ieder nummer even hard weet te boeien, heeft de band een handvol klassieke indiehitjes, zoals Around the Bend en Heart Attack, die veel goedmaken.
PAUW
Een domper: na twee zonnige dagen begint de zondag met een heftige regenbui. Toch, rock-‘n-roll doet wonderen. Als de heren van de psychedelische rockband PAUW zijn begonnen, is de bui weer over. De op de jaren ’70 geïnspireerde muziek van de Twentse band boeit tot het einde. The Homesick, die andere band van leden van Yuko Yuko, speelt daarna een interessante mix van jaren ’80-post-punk en op Ariel Pink geïnspireerde psychedelica. Het feest is compleet bij het Cairo Liberation Front. Een optreden van dit Tilburgse duo komt neer op: Egyptische muziek uit een dj-set en een langharige mc die hier heel hard ‘Áááfika’, ‘Áááááfrika!’ doorheen schreeuwt. Hij deelt theedoeken aan het publiek uit om mee te zwaaien. Een foute parodie op het Midden-Oosten? Ontzettend, maar toegegeven: dit is toch wel erg komisch. Belgische legende dEUS mag het festival afsluiten en speelt werk dat voor oudere bezoekers geldt als klassiek, maar helaas onbekend is bij veel jongere bezoekers. Als algemene afsluiter blijkt deze band dus in praktijk wat minder geschikt dan verwacht.
The Homesick
dEUS
Drie dagen geslapen in een te kleine DDR-tent, uw verslaggever Giordano Mellin heeft het allemaal moeten verdragen, voor u. Here we go!
Foto’s: Rudy Sablerolle
Down The Rabbit Hole: Dag 1
Death From Above 1979
De band besloot in 2006 te stoppen, er was een reünie tijdens Coachella in 2011, een nieuw album in 2004 en ze stonden op Where The Wild Things Are in maart. Death From Above 1979 voelde een beetje als een knipperlichtrelatie, het was namelijk een veelbewogen periode voor de Canadezen. Maar vandaag staat de band in Beuningen. “You guys doing okay? Please go swimming after the show” klinkt er, en eigenlijk voelt het alsof we al de borstkrol doen in een ietwat krappe Speedo in een zee van zuur zweet. Dit, en het snoeiharde geluid, is waarschijnlijk de reden waarom het publiek zich inhoudt in een nogal benauwde Hotot. De heren zijn nog steeds rauwe rockers, hebben weinig interactie met het publiek, maar desondanks laten ze zien dat DFA1979 godvergeten goede herrie maken en nog steeds een topteam zijn.
zZz
De heren uit Amsterdam hebben onlangs het album ‘Juggernaut’ – dat vijf jaar op zich liet wachten- uitgebracht. Vijf jaar! ‘zZz’ wordt er mysterieus door de microfoon gefluisterd tijdens het optreden waarbij er direct kippenvel bij ons ontstaat. De alom bekende combinatie van een orgel, drums en synthesizers is typisch zZz, maar de aanvulling van een tamboerijn op zijn tijd is ook aangenaam. Hoe veelzijdig zijn deze gasten? De zogenaamde two-man-bands zijn erg in trek op Down the Rabbit Hole, zoals we al zagen bij Death From Above 1979. Dit zorgt ook voor een unieke sound; zZz heeft namelijk in de loop der jaren een typisch geluid gecreëerd: een kraut-geluid dat voor de Teddy Widder-tent om vijf uur ’s middags misschien te moeilijk én te technisch blijkt te zijn voor het publiek.
Rats On Rafts
Iets wat wij vandaag nog niet eerder zagen zijn visuals tijdens optredens; Rats on Rafts creëert een buitenaardse omgeving in de Teddy Widder met hun trippy effecten. In het begin lijkt het alsof ze de wat hardere garagerock nummers in Rotjeknor hebben gelaten en een bagpack gevuld met festivalvriendelijke nummers meegenomen hebben. Maar, bij het derde nummer laten de Rotterdammers eindelijk horen waar ze goed in zijn: het spelen van vunzige garagerock. Zodra gitarist Arnoud zowaar begint te grunten, komt dit als een aangename verrassing. Dit blijkt het tweede startschot te zijn voor de keiharde garagerock-nummers. Tijdens het optreden blijkt er een select groepje te zijn dat Rats on Rafts kent, maar de rest van het publiek moet nog overtuigd worden van hun kunsten.
Patti Smith
Het is superdruk in de Teddy Widder en de grijze lokken van Smith maken ons vrolijk en ietwat nostalgisch. Met wapperende handen zingt ze: “She looks so good. She looks so fine.” En we kunnen stiekem niet ontkennen dat we dan aan Smith denken in plaats van aan Gloria (red.). Wat opvalt is, dat naast de oude garde, er ook een hoop jonge mensen aanwezig zijn tijdens het optreden. Smith laat ons constant met luide kreten horen waarom zij nog altijd relevant en de koningin is. Verder had Smith ons ook nog het volgende te melden: “I’m sorry, I’m having some troubles with my voice”, daar hebben wij helemaal niets van gemerkt. Terwijl de oude garde verder speculeert over welk nummer ze nu gaat spelen, maakt de rest zich geen zorgen, it’s fuckin’ Patti Smith! En zo is het.
Omar Souleyman
In het publiek worden er sterretjes afgestoken om de komst van Souleyman te vieren. Een traditie of gewoon een hipsterding? Dan volgt direct de volgende prangende vraag in ons op: het is Ramadan, hoe zal hij hiermee omgaan op een festival? Souleyman is een persoonlijkheid an sich met zijn karakteristieke outfit incluis de bekende handklapjes en verscheen zo ongeveer op elk festival dat je je kunt voorstellen. Alhoewel wij helemaal niets begrijpen van de nummers, is er toch een verbintenis tussen ons en Souleyman. Wat we in elk geval ook snappen is als Souleyman “Hey” roept, je godverdomme mee moet klappen. Eventjes lijkt het alsof we ons begeven in een absurde grote shisha-lounge. Souleyman blijkt een markante persoonlijkheid te zijn en met weinig handgebaren weet hij de Fuzzy Lop om te toveren in een 1001-nacht sprookje, en dat tijdens Ramadan!
Down The Rabbit Hole: Dag 2
Dolomite Minor
Twee schuchtere, ietwat iele jongens uit Southampton betreden het podium. Maar zoals het volgende cliché gezegde luidt: “don’t judge a book by it’s cover”, deze jongens zijn dodelijk! De gitarist, wie je het liefst een stevige knuffel zou willen geven, speelt met z’n veel te grote Ibanez-gitaar de sterkste gitaarpartijen die we in de Fuzzy Lop gehoord hebben. Vunzige, distorted gitaareffecten en old skool metal invloeden met veel tempowisselingen, dit is goed. Heel goed! Nog even werken aan de stageperformance en Dolomite Minor wordt groot! Je hebt het hier als eerst gehoord!
Alabama Shakes
“We’re down in the rabbit hole, huh? Let me get some”, zo spreekt Brittany Howard, de zangeres van Alabama Shakes als de diva die ze is. Haar karakteristieke stem is nog rauwer en funkier dan ever in de Hotot-tent. We hebben altijd al een zwak gehad voor artiesten die een Nederlands woordje spreken tijdens een optreden: “Dankjewel, everybody.” Howard heeft haar hele team meegenomen; haar achtergrondzangeressen en zanger geven ons het gevoel alsof wij op zondag voorin zitten tijdens de kerkmis. Howard’s stem breekt barrières en geeft je soms het gevoel dat de speakers daadwerkelijk op ontploffen staan, een enge gedachte. Gedurende de show is zij onze rock-’n-roll-moeder en geeft ze een tutorial over hoe je het hardst kunt rocken op een festival inclusief elektrische gitaar, een blonde mohawk én een bloemenjurk. Een bloemenjurk! Naast ons staan er wat meisjes uit de UK die gedurende het concert meerdere malen “We love you, Brittany” roepen. Na de zesde keer besteedt ze hier uiteindelijk aandacht aan en komt met een subliem antwoord: “I hear you, but do you feel me?”
Foto: Jack Parker
Foto: Jack Parker
GOAT
GOAT komt uit Zweden en is een ‘alternatieve, experimentele band’. Alle leden verschuilen zich achter maskers en intrigerende kostuums. Dit stemt ons benieuwd naar het optreden. Een band zoals Empire of The Sun hult zich achter maskers en in outfits tijdens hun set, maar GOAT gaat een stap verder en vult dit aan met traditionele Arabische danspasjes en kledij. Dit is geen band, maar voelt meer als een kleinkunst act gecombineerd met wat muziek en gekke outfits. Desalniettemin vinden wij GOAT tof, maar zijn we ook benieuwd naar hoe de twee mysterieuze zangeressen er zonder maskers uit zien!
Foto: Jack Parker
Foto: Jack Parker
Iggy Pop
In de foto-pit is het nog nooit zo druk geweest. Heeft Iggy wat huisfotografen ingeschakeld? Iggy is gewoon weer lekker Iggy vanavond: sexy danspasjes, een ontbloot bovenlijf, vrouwelijke bewegingen en de nodige gesprekken tussen de nummers door: “Hi, I’m Iggy. What’s your name? That’s cool.” Voor iemand van 68 (!) jaar is hij nog springlevend en vitaal, om godverdomme jaloers op te worden. “I have a lust for life”, en dat merken we als we Iggy rond zien huppelen als een wulps konijn over het podium. Crowdsurfen is alweer een tijdje ‘verboden’ op festivals, en daar balen we natuurlijk van, maar tijdens het optreden ontstaat er een heuse marathon aan crowdsurfers en worden tieners – eentje ervan was rond de tien jaar – stuk voor stuk afgevoerd! Een ander belangrijk puntje: de eerste set tieten tijdens Down The Rabbit Hole zagen we tijdens dit optreden! Rock-’n-roll!
Down The Rabbit Hole: Dag 3
Young Fathers
Het verhaal achter deze Schotse groep is dat ze alle drie de naam van hun vaders dragen en toevallig hebben ze ook allemaal dezelfde leeftijd. Tijdens een hiphop-event in Edinburgh kwamen de drie elkaar tegen toen ze slechts veertien jaar waren en vormde direct een groep. Ze zijn echter niet alleen met zijn drieën, tijdens de set worden ze namelijk ook begeleid door Steven Morrison, de drummer/DJ in de band, waar we eigenlijk ook een apart artikel aan kunnen wijden. Morrison heeft een pikzwarte bomberjack aan en slaat op zijn drums als een bezetene waarbij we bijna in een hypnotische staat belanden. Maar neen, we moeten ons ook focussen op de rest van de groep die energiek bezig is op het podium; variërend van Michael Jackson-achtige danspasjes tot zoete R&B vocalen, raps en spoken word, het is teveel om op te noemen. Young Fathers is een act waarbij je héél gefocust moet zijn, want er gebeurt te veel tijdens een optreden. Tof en bijzonder!
Natalie Prass
Het is zondagmiddag en best vroeg (13.30) voor een festival. Natalie Prass uit Richmond, Virginia treedt op. De irritante ‘goed gestijlde’ presentatrice waar we al drie dagen tegenaan moeten kijken (festivalpresentatrices zijn altijd irritant) van de Fuzzy Lop, kondigt Prass aan met een gedichtje waar Prass zelf over begon. Het gedichtje is niet de moeite waard. De muziek van Prass blijkt gelukkig wel perfect te zijn voor deze zondagmiddag; niet te zwaar op de maag, simpele, lieve singer-songwriter muziek. Prass oogt zelf heel onschuldig, schattig en breekbaar, net als haar muziek. “Watskebeurt” zegt Prass veelvuldig tijdens het optreden, schattig, maar op den duur vrij irritant. Vanuit het publiek klinkt er coyote gehuil en dit blijkt Prass op te vangen en speelt hier mee tijdens het optreden, leuk! Ergo, Natalie Prass: lief en onschuldig – typische muziek voor op een zondag.
Ook Gezien!
Birth Of Joy
King Gizzard & The Lizard Wizard
Happyness
The War On Drugs
Best Kept Secret 2015 was weer een hell of a ride. Drie dagen lang hebben we ons vermaakt tot we niet meer konden. Dag 1 kon je hier al vinden, net als dag 2 hier. En hieronder is het tijd voor de allerlaatste dag die het festival ons te bieden had. Een perfecte afsluiter van een weekend vol ontdekkingen.
Alvvays
Black Mountain
First Aid Kit
Future Islands
Royal Blood
Sunset Sons
Waxahatchee
Het was weer geniet dit weekend. Hier nog wat sfeerfoto’s om mee af te sluiten, tot volgend jaar weer!
Foto’s van de eerste dag op Best Kept Secret vind je hier, bij deze gaan we verder met de tweede dag, die volstond van wat prettig climaxjes. Zo gingen onder andere Cheatahs, Hookworms, Temples en John Coffey langs de lens van Rudy Sablerolle.
Cheatahs
Hookworms
John Coffey
Matthew E. White
Noel Gallagher
Ride
Temples
Het kan je niet ontgaan zijn, maar Best Kept Secret beleefde afgelopen weekend weer een zeer succesvolle editie in Hilvarenbeek. Een muzikaal hoogtepuntje dat zich verspreidde over drie dagen met voortreffelijke muziek, een uitgelaten sfeer en zoals altijd: heerlijk eten en drinken. Fotograaf Rudy Sablerolle vertrok naar het zuiden en kwam terug met een reeks foto’s om de herinneringen nog eens rustig op te halen of te balen dat je er niet bij was. Te beginnen met de openingsdag.
Voor je digitale agenda: schrijf je hier alvast in voor volgend jaar!
Chet Faker
Drenge
FIDLAR
Strand Of Oaks
The Jesus And Mary Chain
The Libertines
The Daily Indie heeft vrijdagavond een geweldige avond gehad in het noorden van Amsterdam. De New Yorkers van DIIV waren na lange tijd weer eens in Nederland om de Tolhuistuin te bezweren. Het was net zo magisch als de twee eerdere keren dat we deze geweldige band zagen, in een verlaten kerk in Den Haag op Rewire 2012 en in volgepakte EKKO tijdens het Le Guess Who?. Het was warm, het was donker en het publiek was enthousiast. De jaren dat we DIIV gemist hebben, hebben ze gebruikt om de sound tot in de puntjes te perfectioneren. Eén ding is na deze magische avond zeker: we gaan weer heel veel van de band horen. Zeker met het nieuwe album ‘Is The Is Are’ op komst. Exciting stuff.
Zeker nadat de avond werd geopend door TV Wonder, waarme we laatst nog een knallende sessie opnamen voor TDI Video!
TV Wonder
DIIV
The Sweet Release Of Death heeft bij ons altijd een speciaal plekje gehad en de Rotterdamse noisepoppers volgen we dan ook al een geruime tijd bij The Daily Indie. Na het vurige debuutalbum ‘Bulb‘ werden we helemaal gegrepen door TSROD en interviewden we de band in 2014 om meer over ze te weten te komen. Vandaag publiceren we (net als vorig jaar) foto’s van hun Oost-Europese tour die de band in mei deed. De resultaten – plus de bespreking van hun nieuwe single – vind je hieronder.
1st show of the tour in Chmury Warsaw
You get points for taking pictures of picture takers
Wroclaw after a show in a tower with Evvolves
Taking trucker showers with the girls of Evvolves
Sven showing our new merch case he found on a boat
Sven brushing his teeth in Torun
Setting up for a show in Chomutov with Blue Crime and Slumberland
Poland
Magda from Evvolves & Alicia eating in Sohaczew
Going home while the sun sets in Germany
Drunk dancing in Ostrava
Blue Crime on a boat in Prague
Artist Sven working on Martijns pedalcase
Admiring a Polish pope calendar in Skinny Girlss house in Lodz while others contemplate life
Fox / This Radar
Op de nieuwe single Fox rinkelen de snerpende gitaren in een bad vol Sonic Youth- en Pixies-invloeden en doet het trio, met uitgekiende bas- en drumloopjes, de term noisepop van voor tot achter eer aan. Een goed gebalanceerde mix van geluid, opbouw, spanningsbogen en de fascinerende zang van Alicia Breton Ferrer, maken van Fox een single die eigenlijk niet mag ontbreken in je tapecollectie. De single wordt namelijk uitgebracht in een exclusieve oplage van honderd stuks via Katzwijm Records en wordt ondersteund door B-kant en voortreffelijke cover van This Radar. Dat nummer, oorspronkelijk van Space Siren, is een ongeveinsd eerbetoon aan de vorig jaar overleden gitarist Corno Zwetsloot, die naast gitarist in de laatstgenoemde band ook producer en leermeerster was voor TSROD. De band heeft met This Radar een prachtig hommage geleverd aan deze nog zeker niet vergeten geweldenaar.
Een album wordt later dit jaar verwacht, we houden je op de hoogte!
We hadden je al gewaarschuwd in ons laatste magazine voor deze avond, want 20 mei in Poppodium EKKO zou garant staan voor een potje rauwdauwen waar jonge honden wel brood van lusten. Vanavond zouden er drie ferme tikken worden ingedeeld – met chronologisch The Black Cult, The Miseries en Warm Soda – op het podium. Fotograaf Rudy Sablerolle stond vooraan en dook er vol in met zijn lens. Ready set go!
The Black Cult
The Miseries
Warm Soda
Gisteravond kwam Peace met hun nieuwe plaat ‘Happy People’ naar Amsterdam om de Bitterzoet eens flink te laten dansen. De Britten hadden er duidelijk heel veel zin en lieten met hun enthousiasme de heupen van het publiek flink tekeer gaan. Als klap op de vuurpijl speelde band zelfs nog vier nummers als toegift en lieten ze het Amsterdamse publiek alsnog smachten naar meer. Fotograaf Rudy Sablerolle was erbij en schoot de volgende platen!
Peace
Op een reguliere maandagavond scheurde Ty Segall afgelopen week Paradiso compleet door tweeën met zijn mini-All-Star-Band. Na een wat moeizame start met slecht afgesteld geluid en rommelig gespeelde nummers ging het halverwege compleet los. De ene helft van het publiek was aan het crowdsurfen op de andere helft v/h publiek en het feest was compleet toen Ty er zelf ook nog even indook. The Daily Indie was erbij en legde het allemaal vast, check hieronder de foto’s van Rudy Sablerolle!
Ty Segall
