Emily Sprague weet met haar project Florist de luttele dingen in onze wereld bijzonder te maken. Het is haar weer gelukt met haar derde plaat Emily Alone, sterker nog: het is haar beste tot nu toe. Met vlagen doet het project denken aan Big Thief, met name de laatste plaat U.F.O.F.: zowel dat album als Emily Alone brengen naast een zekere melancholie ook een bepaalde warmte met zich mee.

Beide gebruiken daarnaast geluiden uit de natuur, zo is Sprague op Emily Alone beïnvloed door grote veranderingen in haar leven: het overlijden van haar moeder, een verbroken relatie en een verhuizing van New York naar Los Angeles. Al die verhalen zijn terug te horen op de plaat, waarop ze ditmaal in haar eentje op een periode vol verandering reflecteert en haar emoties blootlegt. Als luisteraar worden wij door Sprague meegenomen in een periode van eenzaamheid, verzoening en troost.

Een van de hoogtepunten op het album is de bijzondere track Celebration. Deze begint met een spoken word waarin Sprague, begeleidt door fluitende vogels en stromend water, een verhaal vertelt. Die passage gaat over in een prachtige folktrack waarin Sprague zichzelf op aarde terugvindt, alleen met zichzelf: ‘And if I lose my mind / Please give it back to the earth / Fire, water, wind / Earth, fire, water, wind.’

Ze eindigt met een sprankeling van hoop: het begin van een nieuwe toekomst waarin alle vroegere negativiteit wordt begraven. Sprague haar tedere zang en harmonisch doch minimalistisch getokkel geven vorm aan een gevoel waarin donkere contemplatie en de smachtende drang naar geborgenheid samenkomen. Het is minimalistisch en verdrietig, maar toch krachtig en warm. Sprague zegt zelf het volgende over het nummer: “Celebration’ is a love song for darkness and the peaceful end to all things. A song in three movements: reality, fantasy, memory.”