Welcome to The Village
18 t/m 21 juli 2019

Een paar weken geleden verscheen alweer het vierde album van Flamingods: Levitation. Deze zomer staat de band, die zijn roots heeft in de kleine eilandstaat Bahrein, op Welcome to The Village in Leeuwarden. We belden met frontman Kamal Rasool die momenteel in het Verenigd Koninkrijk woont en ons met veel liefde vertelde over de bijzondere weg van zijn band. Alsof dat nog niet genoeg goed nieuws is, mogen we maar liefst vijf (!) albums weggeven.

Voor het eerst sinds debuutplaat Sun, zaten de leden van Flamingods weer samen in de repetitieruimte. Een jaar lang werd er vooral gejamd, riffjes en motieven werden uitgewisseld. Die interactie is terug te horen op Levitation. “Het resultaat is een natuurlijkere en meer organische sound. Vooraf bestond het songwriten vooral uit ideeën doorsturen, heel gefragmenteerd. Nu konden we echt op bepaalde geluiden werken en was er veel meer tijd om samen te werken aan dingen die nooit gelukt zouden zijn als we niet in dezelfde ruimte zaten.”

Het vorige album was heel erg geïnspireerd door de exotica waar heel wat bands naar teruggrijpen. Op Levitation horen we een euforisch geluid, waarbij ook disco en funk in de mix gegooid werden. Daarover weet Rasool het volgende te zeggen: “We wilden vooral de euforische gedachte van ‘loslaten’ vertalen en vangen in onze muziek. We hebben andere genres in de blender gegooid met psychedelica en ik hoop dat dat ook resoneert bij onze fans.”

“Er zitten heel wat thema’s in deze plaat verwerkt, maar de grote rode draad is dealing with life. Er gebeurde heel wat in ons leven terwijl we aan de plaat werkten, zo overleed KP’s (bandlid Karthik Poduval, red.) vader. Dat soort gebeurtenissen hebben een stempel gedrukt, maar we wilden dat ook overstijgen en positiviteit in het album verwerken.”

“Wij denken niet echt na over onze culturele diversiteit, mensen zouden dat wat minder moeten doen”

De trend van exotische, wereldse invloeden in Westerse muziek kan niemand ontgaan zijn, met in Nederland bands als Altın Gün en YĪN YĪN. Ook Flamingods kan als muzikaal exportproduct van de Verenigde Arabische Emiraten plaatsnemen in dat rijtje. “We hebben een achtergrond van high school-bands met drums, gitaren en bas. Op een bepaald moment wilden we experimenteren en dat was het punt waarop we terugkeerden naar onze roots. We hebben iemand uit Jamaica, India… Die rijke culturele achtergrond komt samen op het podium. Wij denken daar ook niet echt over na, mensen zouden dat wat minder moeten doen.”

Daar kunnen we ons alleen maar bij aansluiten: het traditionele witte, westerse beeld bij psychedelische muziek ruimt steeds meer baan voor diversiteit. Een realistischere representatie van de samenleving anno 2019. “De diversiteit die je nu zien in psychedelische muziek en rock in het algemeen, is er een waar bands voor ons voor gevochten hebben. Het is zo mooi en bijzonder om te zien dat dat nu eindelijk aan het gebeuren is.”

Ook Bahrein blijkt een broeihaard voor culturele diversiteit te zijn, als we Rasool mogen geloven. “Mensen realiseren zich vaak niet dat Bahrein echt een multicultureel eiland is, naast de Arabische populatie, is er ook een behoorlijke westerse invloed met een Amerikaanse basis en Britse scholen. Verder is er ook een Aziatische en West-Afrikaanse gemeenschap. We groeiden op tussen al deze verschillende culturen en hadden niet de luxe om elke week naar concerten te gaan. Dat bestond gewoon niet echt. Toen we achttien waren en in het Verenigd Koninkrijk woonden, raakten we opeens heel geïnformeerd over cultuur rond ons, zagen we dingen op tv en in magazines. Dat gegeven heeft voor ons wel een verschil gemaakt denk ik en het heeft er ongetwijfeld voor gezorgd dat we onze eigen manier bedacht hebben om muziek te maken.”

“Ik heb een soort rekenkundige formule bedacht om de flow van Koray te vatten”

Even terug naar Levitation, die nieuwe plaat die je meeneemt op een ongelofelijk mooie trip: “Het was een lastig album en we kwamen bij heel onverwachte oplossingen voor de problemen waar we tegenaan botsten. Een mooi voorbeeld daarvan is het nummer Koray. Het lukte me maar niet om de flow te vatten en toen heb ik een soort rekenkundige formule bedacht. Ik dacht dat ik gek werd, maar toen ik het nummer zong met deze formule in m’n hoofd, lukte het om een of andere gekke reden wel. Whatever works, toch?”

Ook het artwork van die laatste plaat is een streling voor het oog. De band ging in zee met de Indonesische artiest Ardneks en daar ontstond iets heel moois uit. “We hadden iets vrij specifiek in gedachten, dus we stuurden hem de nummers, teksten en het idee van wat we wilden overbrengen. Hij creëerde vervolgens een geheel nieuwe wereld en bracht het album tot leven. Dat artwork is een soort omarming van alle thema’s die erin verwerkt zijn. Sommige details verwijzen naar lyrics, een belangrijk deel van de plaat.”

Het is onmogelijk om het niet even over de toekomst te hebben. Van Flamingods, maar ook van exotica in muziek. “Het zijn golven, soms zijn mensen gewoon heel open, maar dat tij kan zomaar keren en dan zijn we weer bij grunge-bands uit de jaren negentig die allemaal hetzelfde klinken. Je weet nooit wat resoneert bij mensen. In dat opzicht kan je wel zeggen dat muziek een soort cyclus doormaakt langs verschillende genres. Als je geluk hebt, kan je ook met iets heel anders komen waar mensen dan plots toch naar gaan luisteren. In Nederland zijn daar mooie voorbeelden van, zoals The Mauskovic Dance Band en Altin Gun.”

“Psychedelische muziek is belangrijk in tijden als deze, waarin alles zo politiek is. Mensen hebben een natuurlijke drang van escapisme en dat zien we ook in muziek. Toeval of niet, maar het is telkens in tijden waarin de politiek geen stabiele factor is, dat psychedelische muziek weer zijn opmars maakt. De openheid voor en appreciatie van andere culturen, dat kan gewoon nooit slecht zijn, lijkt me.”

“Met Levitation hebben we onze grenzen opgezocht en die willen we nu verder overschrijven“

Mocht je nou denken dat de band gaat rusten nu die nieuwe plaat eindelijk uit is, dan heb je het mis. “Het duurde zo lang voor Levitation klaar was en dan hebben we het nog niet eens over de druk van een label in die fase. Ik heb mijn huis zes maanden niet verlaten, maar deze keer pakken we het anders aan. Daarom zijn we van plan deze zomer te gaan schrijven aan het volgende album. Met Levitation hebben we echt onze grenzen opgezocht en die willen we nu verder overschrijden.”

---

Deze zomer, op 21 juli, staat de band op Welcome to The Village in Leeuwarden. Wil je je helemaal voorbereiden, dan hebben we goed nieuws. Wij mogen maar liefst vijf albums weggeven. Wil je daar een goede kans op maken, stuur dan voor 1 juli een mailtje naar ricardo@thedailyindie.nl met daarin een leuk verhaaltje over een van de nummers op Levitation.

WEBSITE WELCOME TO THE VILLAGE | FACEBOOK-EVENT | TICKETS

---

Enigszins bijgekomen van een korte nacht en een reverb-tsunami van jewelste is het gros van de Eindhoven Psych Lab-bezoekers weer fris, fruitig en klaar voor een tweede dag met wederom ’s werelds beste psychedelische bands van het moment. Ook dagjesmensen zijn er in overvloed, maar dat mag met namen als PAUW, Goat en Föllakzoid geen godswonder heten. Het verslag van dag één vind je hier.

ULRIKA SPACEK
Zelfs met zo’n lokaal Brabants biertje in je rechterhand kun je de keren dat de band rondom Rhys Edwards een blik in het publiek werpt gemakkelijk in vingers uitdrukken. Alleen de in het duister gehulde zanger lijkt te beseffen dat zijn band vanmiddag niet in de repetitieruimte speelt. Muzikaal geeft Ulrika Spacek een hele andere indruk: de band speelt op weergaloos hoog niveau. De complexe krautrock, met een vleugje Deerhunter, van het in februari verschenen debuut The Album Paranoia krijgt op het podium een hele nieuwe dimensie. Tijdens de talloze woede-uitbarstingen klinkt de band ongenadig hard en gedurende de rustmomenten komen de Londenaren bijna tot stilstand. Als er dan daadwerkelijk een halve minuut stilte valt voorafgaand aan de meest melancholische track van de set blijft de Observatory aan de lippen van Ulrika Spacek gekluisterd. Intens is het toverwoord bij dit vroege hoogtepunt van de tweede dag.

 

PAUW
PAUW: de band die voor 3FM nét aan de psychedelische kant is en op Eindhoven Psych Lab opvalt door de poppy sound; althans, op papier. De band uit Haaksbergen doet voor een halfgevulde zaal zijn uiterste best om aan te sluiten bij de op-en-top psychedelische programmering, met wisselend resultaat. Zanger Brian Pots lijkt niet helemaal goed bij stem en een moeizame soundcheck zorgt ervoor dat ook de rest van de band stroef uit de startblokken komt. In alle experimenteerdrang klinken de normaal zo sterke songs vanavond een beetje rommelig en verwaterd. Pas als een avontuurlijk intermezzo de twee langgerekte slotnummers High Tide en Shambhala inluidt, krijgen we een glimp van de bloedvorm waarin het viertal gelukkig vaak genoeg verkeert. PAUW zegeviert als het de psychedelische eend in de bijt is en dat is vanavond helaas niet het geval.

 

FLAMINGODS
Het mooie aan ‘psychedelische muziek’ is dat het uit alle hoeken van de planeet lijkt te komen, zoals uit woestijnstaatje Bahrein, waar Flamingods zijn oorsprong heeft. De muziek van het vijftal is als een tropisch warm bad met geestverruimende dampen. Het gevolg is een vrolijke en kleurrijke trip, maar dan zonder de urenlang hoofdpijn na afloop. Afwisselend is de band hysterisch als een soort oriëntaalse Thee Oh Sees of kinderlijk vrolijk als een soort Years & Years on acid en die combinatie levert, gepaard met de caleidoscopische projecties, elke track weer een hypnotisch, exotisch orgasme op van synthesizers, pauken, cowbells en een eindeloze hoeveelheid uitheemse instrumenten. Soms verzuipt Flamingods in zijn eigen overdaad, maar als frontman en Yannis Philippakis-lookalike al schreeuwend het publiek in duikt zit er niets anders op dan onverbiddelijk te dansen.

 

 

GNOD
Op het buitenterras treedt langzaam de schemering in, maar in de kleine zaal van de Effenaar is de duisternis inmiddels allesvernietigend. Minutenlang klinkt een dreigende bromtoon en dan is Gnod nog niet eens begonnen. De eerste bandleden die het podium betreden zijn de twee drummers die synchroon slaan om het hardst en het publiek met elke klap een muzikale stomp in de ribbenkast toebrengen. Als vervolgens de gitaristen en schreeuwlelijk Neil Francis het podium betreden is het duidelijk: dus zo klinkt de apocalypse. Gelukkig weten de krautrockers uit het Engelse Salford niet alleen te overdonderen, maar lukt het Gnod met een vijftal bijna metalesque tracks in drie kwartier vooral mateloos te fascineren. Naast de ribbenkast, mikt de band trouwens ook genadeloos op de trommelvliezen. Een deel van de zaal stroomt voortijdig leeg met de vingers in de oren. Dat is een puntje van kritiek.

 

 

FÖLLAKZOID
Evenals Gnod heeft Föllakzoid een onwijs lange adem. Vier tracks speelt het langharige drietal uit Chili in zestig minuten tijd. Daarmee vereist de band volledige toewijding van de toeschouwers. Geef je echter over aan Föllakzoid en het is alsof de tijd een uur lang stil staat. De ritmes, de riffs en zelfs de visuals lijken zich eindeloos te herhalen. De enige interactie is onverstaanbaar en de beweging op het podium is nihil. Toch heerst er een onweerstaanbare, bezwerende magie in de zaal. Alsof de minimalistische, intergalactische kraut een toverspreuk en Föllakzoid een cult van magiërs is. Alsof de monotoon gesproken woorden van Gonzalo Laguna als een soort abracadabra de grote zaal in trance moeten wiegen. Slotstuk Feuerzeug voert het tempo van de set in de laatste vijftien minuten met een weergaloze groove op tot een punt waarop stilstaan daadwerkelijk een opgave wordt. Voor hen die de moeite namen om zich over te geven, speelde hier misschien wel dé band van de avond.

 

 

GOAT
Het blijft een eigenaardige gewaarwording, zeker na de o-zo gewone jongens van Föllakzoid: met de grootst mogelijke nonchalance komt het zestal Zweden van Goat, van top tot teen gehuld in tulbanden, sluiers en Afrikaanse gewaden, het podium op om in alle rust te soundchecken. Naadloos loopt de soundcheck vervolgens over in de daadwerkelijke show, als de verrassing reeds in gewenning is veranderd. Zo weird als de verschijning doet vermoeden wordt Goat nergens, maar de eclectische mix van alle denkbare Afrikaanse muziekstromingen plus de topzware gitaarriffs en basloopjes levert wel een hoogst fascinerend resultaat op. Dat er binnen de songs echter weinig gebeurt en weinig veranderd, kunnen de hysterische frontvrouwen met hun extravagante dansmoves niet verbloemen, maar who cares? Het einddoel voor Goat lijkt om een volledige mensenmassa in beweging te krijgen en daar slaagt Goat met vlag en wimpel voor.

 

 

Onze fotograaf Rudy schoot nog veel meer plaatjes op de zaterdag van Eindhoven Psych Lab. Bekijk ze hieronder!

 

 

Het is buiten warmer dan je je ooit voor had kunnen stellen in deze periode, en daar hoort natuurlijk een lekker nummer bij! Gelukkig kwamen we langs laatst langs Ale Cramps van Boneyards, die garage met surf op een zeer aangename weet te verbinden en genoeg goede vibes geeft om de dag nog net wat stralender te maken.

 

Split cassette
Ale Cramps is onderdeel van een split cassette die Boneyards samen met Flamingods heeft gemaakt, die uit wordt gebracht door Boogatapes. Met de in reverb gedrenkte zang, hard vibrerende gitaren en continue scherpe en harde riffs die op je af worden gevuurd, doet de single wat denken aan de stijl van de ultieme garage-koning John Dwyer (Thee Oh Sees), en that’s not a bad thing. Anyway: een single om alvast op je ‘summer playlist’ te zetten.  Enjoy!