Ja, ja. Het is FIDLAR wederom niet gelukt om niét aan een genotsmiddel te refereren. Nadat we vorige maand nog een uiteenzetting publiceerden over precies dat gegeven, brengt de band uit Long Beach nu doodleuk Have A Cigar uit. Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Want dit is geen track over jezelf met Havana’s de vernieling in roken, of orgieën gehuld in sigarenrook. Nope, FIDLAR covert hier ‘gewoon’ Pink Floyd. Oké…!
Toegegeven, je moet wel goed luisteren. Want hoewel het origineel uit 1975 de meest rockende track is van Pink Floyds elpee Wish You Were Here, schakelt FIDLAR uiteraard een tandje of elf op. Wat had je anders verwacht?
De oplettende kijker ziet ‘feat. Dr. Dre & AM’, maar dat beperkt zich tot de duidelijke sampling van Forgot About Dre – handige eyecatcher inderdaad. De samples dragen bij aan de paranoïde sound van Have A Cigar, die zelfs voor FIDLAR-begrippen een angstaanjagende, bijna screamo-aandoende track is. Ook de typische Floyd-gitaarsolo is hier vervangen voor het sonische equivalent van een epileptische aanval.
De track onderschrijft maar weer eens dat FIDLAR een gigantisch onbegrepen band is, die media te vaak en ten onrechte omschrijven als ‘feestband’. Want wie beter naar de muziek van het kwartet luistert, hoort dat alle drank- en drugsreferenties meer gaan over getroebleerde zielen die willen ontsnappen aan de werkelijkheid, dan over domme, zorgeloze feestbeesten.
Ook Have A Cigar is een kritische song, destijds bedoeld als Roger Waters commentaar op de hypocrisie van de muziekindustrie en druk die platenlabels op muzikanten leggen. Een statement waar FIDLAR zich ongetwijfeld in kan vinden: frontman Zac Carper legde in 2013 bijna het loodje na een overdosis heroine, daartoe aangezet door gelijke delen misbruik in zijn jeugd, de dood van zijn zwangere vriendin en immense druk om het succes van de debuutplaat van de band te evenaren.
En daarmee is het cirkeltje rond en is Pink Floyd coveren dan weer eigenlijk helemaal niet zo vreemd.
Na Alcohol is dit FIDLAR’s tweede wapenfeit dit jaar op weg naar een opvolger van het album Too uit 2015, maar er is nog niks bekend over het uitkomen van een nieuwe plaat. Wel speelt de band op zaterdag 14 juli op Kliko Fest in Patronaat.
Als je net als ondergetekende iets te veel GTA V hebt gespeeld was je eerste kennismaking met FIDLAR waarschijnlijk het nummer Cocaine, van de eerste zelfgetitelde plaat uit 2013. Nu heeft de band uit LA dat nummer een soort van spirituele opvolger gegeven: Alcohol. Net als Cocaine is dit nummer een heerlijk gruizige meeschreeuwer, zoals alleen onze favoriete skatepunkers ze kunnen maken.
In principe verschillen Cocaine en Alcohol ook niet zo veel van elkaar – de songs, dan. Beide zijn gebouwd op een stuwende gitaarriff en hebben een refrein wat bestaat uit zanger Zac Carper die luidkeels de naam van het desbetreffende genotsmiddel scandeert. Gelukkig is FIDLAR sowieso geen band waar we naar luisteren om geboeid te worden door de indrukwekkende muzikale ontwikkeling, dus een kniesoor die daarom zeurt. Wat in 2013 werkte, doet dat nu nog steeds.
Hopelijk is deze nieuwe track een voorbode van nieuw werk en (vooral) nieuwe bezoeken aan ons landje, want live is het ‘AAAAAAAALCOHOOOOOOOL’ meeschreeuwen nog veel leuker dan thuis op je stoel.
De normale Nederlander – je weet wel, dat fictieve figuur dat voor zoveel politieke problemen zorgt – kijkt met dank aan Netflix meer series dan ooit. Maar we kijken niet alleen. Wie Netflix even minimaliseert en zich richt op Facebook, Instagram of Twitter, hoort slechts nog stemmen en muziek. Helemaal niet erg, want muziek kan net zo belangrijk zijn als beeld.
Dat bewees Graham Coxon van Blur onlangs nog met zijn soundtrack voor The End Of The F***ing World, terwijl de Stranger Things-soundtrack van Kyle Dixon en Michael Stein een ware jaren tachtig-revival teweegbracht. Een andere serie die de aandacht trekt met zijn soundtrack is de Britse maffiaproductie Peaky Blinders. Nick Cave, Arctic Monkeys en Iggy Pop leverden de afgelopen seizoenen muziek voor de serie. Ook het Nijmeegse Foxlane spint echter garen bij het Britse programma.
Het is december 2017 als ik Guus Timmermans voor het eerst ontmoet, op de kerstborrel van The Daily Indie. Hij vertelt mij enthousiast over zijn band: Foxlane. Ze waren genomineerd voor de Beste EP van Gelderland en doen mee aan de Grote Prijs van Nederland. Nu bevat mijn playlist doorgaans weinig winnaars van beide competities, maar ik besluit bij thuiskomst toch een bezoek te brengen aan de Spotify-pagina van het viertal. Daar valt mij al snel op dat hun populairste single (Birmingham) 300.000 keer gestreamd is, bijna tien keer zoveel als de tweede track op de Foxlane-pagina. De band koestert bovendien bijna 40.000 maandelijkse luisteraars, die voor het grootste deel afkomstig zijn uit Londen, Parijs, Madrid, Istanbul en Barcelona. Ter vergelijking: Amber Arcades heeft er bijna 20.000, Pip Blom bijna 30.000.
Mazzel-royalties
Hoe dat kan, is niet moeilijk te ontdekken. Birmingham blijkt namelijk een prominente plek veroverd te hebben in veel playlists die gewijd zijn aan Peaky Blinders. De track prijkt in veel gevallen bijna bovenaan zulke afspeellijsten, ergens tussen eerdergenoemde grootheden. Veel websites vermelden daarnaast dat het nummer van het jonge kwartet deel uitmaakt van de muzikale begeleiding van The Noose, de loeispannende eerste aflevering van Peaky Blinders’ recente vierde seizoen. Als ik de aflevering meerdere malen gekeken heb, heb ik de andere vermelde nummers (van onder meer Savages, Yak en FIDLAR) wél gehoord, maar kan ik geen spoor ontdekken van Foxlane’s Birmingham.
Een paar dagen later besluit ik Guus ernaar te vragen. “Nee, we zitten niet in de serie zelf, alleen in de playlist”, lacht hij. “We hebben ooit een keer contact gezocht met een beheerder van zo’n playlist en veel geluk gehad.” Birmingham, zo vertelt hij, is niets meer of minder dan een ode aan Peaky Blinders. ‘We own Birmingham’, zingen de Nijmegenaren. ‘We’re the Peaky Blinders!’ Een mailtje van de seriemakers heeft Foxlane nog niet ontvangen, wat royalties wél: “Van de plays uit die playlist hebben we tegenwoordig een aardig zakcentje.” En die websites waarop vermeld staat dat Birmingham wel degelijk in de soundtrack zit, dat is gewoon ‘slechte journalistiek’, al zorgde het er wel voor dat de track soms vierduizend keer per dag gestreamd werd. Inmiddels is dat wat afgenomen, maar het maakt de tribute niet minder waardevol, weet Guus, die de serie nog maar eens tipt. “Ik zou het echt eens kijken, alleen om de muziek al!” Kortom, we voegen Peaky Blinders toe aan onze kijklijst en voegen nog een tip van onszelf toe aan die van Guus: luister Foxlane!
Dat de mannen van FIDLAR graag acteren, bleek al uit de clip van 40oz. On Repeat. In de nieuwe video van Punks, een van de hardere tracks van het vorig jaar verschenen album Too, zien we bassist Brandon Schwartzel over straat slenteren. De straten hangen vol propaganda en schallen zelfs door de speakers. Op een van deze posters luidt de spreuk: ‘Want to be a super chromosome money making power plant?’.
Daar heeft Brandon wel oren naar. Uiteindelijk belandt hij op een grimmig sekte-feest waar iedereen hetzelfde groene drankje drinkt. Dit drankje lijkt ervoor te zorgen dat er geld uit alle gaten van je lichaam komt. Brandon gooit zich helemaal vol maar lijkt het spreekwoord ‘wie het kleine niet eert, is het grote niet weert’ niet te kennen.
De video is geschoten in The Womb, de creatieve ruimte van The Flaming Lips, en dat kun je aan alle aparte attributen in de video zien. Cool nummer ook, maar doet de riff niet denken aan I Got Mine van een bekend bluesrockduo uit Ohio?
Alsof je een duik neemt in het emoji-toetsenbord van je telefoon: zo voelt de video voor Why Generation van FIDLAR. Via de telefoon van drummer Max Kuehn kijken we mee hoe de garagepunkers in de vorm van animatiepoppetjes op weg zijn naar hun show. Terwijl de emoji-zon schijnt natuurlijk, en ze ook nog eens in een emoji-drol stappen.
In de video nemen de mannen uit Los Angeles de generatie Y flink op de hak. ‘How to live in the 21st century/ When every move you make everyone can see?’ Altijd maar alles willen vastleggen en delen, altijd maar op dat schermpje van je telefoon willen kijken. Zo ook bij het emoji-concert, waar telefoons keihard weg worden gemept door de band. Opletten dus, bij een volgende real life FIDLAR-gig.
‘Too’: zou het een verwijzing zijn naar ‘two’? Want we hebben het hier inmiddels over de tweede plaat van FIDLAR. Of bedoelen de vier Californische geinponems toch iets in de trant van ‘we can be this too’? Als in: je dacht dat je ons doorhad, maar we hebben je toch op het verkeerde been gezet?
In ons magazine legt frontman Zac Carper uit dat onder alle ongein van de eerste plaat toch echt wel een diepere, duistere laag verborgen lag. Deze is op nummer twee duidelijk meer komen bovendrijven. Aanvankelijk horen we FIDLAR op ‘Too’ zoals we de band kennen, met de poppy single 40oz On Repeat en vertrouwd aandoende schreeuwtrack The Punks Are Finally Taking Acid. Ah, drank- en drugsverwijzingen! Feest! Maar dan: titels als Sober, Overdose, Bad Habits? Ja, de jongens zijn volwassen geworden, geeft Carper toe.
Gelukkig is de volwassen versie van FIDLAR niet minder tof. Sterker nog: de band heeft zich bevrijd van het party-juk en lijkt in de studio van producer Jay Joyce uit Nashville meer te hebben gedurfd. De songs zijn minder immer gerade aus en bevatten meer dynamiek en melodie. Toch gaat ook af en toe de versnelling er weer op en schreeuwt Carper als vanouds zijn teksten vol vuilbekkerij. Die combinatie maakt ‘Too’ een veelzijdige en toch coherente plaat. Een plaat die aantoont dat FIDLAR niet alleen een veelzijdige band met duidelijk eigen stempel is, maar ook eentje om definitief rekening mee te houden in de toekomst.
Het ‘tweede album-complex’: er is veel over geschreven. En dat is niet voor niets. Wanneer je als band na jaren in de marge een succesvolle debuutplaat uitbrengt, krijg je voor de opvolger te maken allerlei belangen, verwachtingen en de bijbehorende prestatiedruk. Maar wie had verwacht dat ook de laidback feestbeesten van FIDLAR te maken zou krijgen met de classic sophomore slum?
Zac Carper, Brandon Schwartze en broertjes Elvis en Max Kuehn zitten er tamelijk relaxed bij. De Europese tour voor het 4 september verschenen tweede album ‘Too’ duurt maar drie weken. Niks vergeleken met de maandenlange, uitputtende Amerikaanse tour die het viertal dit voorjaar deed. FIDLAR is inmiddels wel wat gewend. Het jaar na de zelfgetitelde debuutplaat uit 2013 speelde, zoop en feestte de band uit LA zich non-stop een weg langs elk Amerikaans en Europees festival. Bij thuiskomst een jaar later begon het viertal meteen aan ‘de lastige tweede’. En dat werkte niet.
Wat ging er mis? Carper: “We kamen thuis en hadden geen idee wat we moesten doen. We schreven dertig, veertig songs, maar we waren niet tevreden. We probeerden te klinken als FIDLAR, de songs klonken als variaties op de eerste plaat. We schreven niet meer voor onszelf. We waren een soort merk geworden en dat was een vreemde, enge gewaarwording. Maar dat was ook het keerpunt waarop we ons realiseerden dat we tijd nodig hadden om te resetten. Daarop zijn we bijna een jaar lang vooral weg bij elkaar geweest. We hebben toen maar één of twee shows gespeeld. Ik maakte een lange surftrip langs de kust en begon weer te schrijven, omdat ik het wílde, niet omdat het móést. Toen begon het weer te lopen. We moesten duidelijk een stap terug nemen om te realiseren dat het vooral leuk moest blijven.”
Je zei over ‘Too’: ‘For this record we wanted to challenge ourselves to admit we don’t know everything’. Wat bedoelde je daarmee? “De eerste plaat werd geproduceerd door Brandon en mij. We leefden praktisch in de studio en maakten een plaat omdat het kon. Nu realiseerden we ons dat je in de studio gemakkelijk vast komt te zitten in dezelfde maniertjes van produceren. Dus we dachten: laten we accepteren dat we onszelf moeten dwingen iets anders te doen.”
Is de plaat daarom gemaakt met producer Jay Joyce in Nashville? Dat lijkt nogal een stap. “Jay is geweldig. Hij doet precies wat een producer moet doen. Hij is heel goed in zorgen dat je niet obsessief bezig bent met een bepaald ritme. Zo van: ‘als je nu eens tada tada tada da da speelt, in plaats van tadadadadadadada’. In de basis zijn het allemaal FIDLAR-songs gebleven, maar we hebben niet dezelfde plaat opnieuw gemaakt.”
Dat zeggen bands altijd, maar wat is er dan precies anders? “Dat klopt, we zijn dezelfde band, we maken niet ineens hiphop of zo. Het is vooral iets dat we onszelf voorhouden, omdat wij het belangrijk vonden. Maar de plaat is dit keer live opgenomen, dat geeft een andere feel. Dat kon eerst natuurlijk niet omdat Brandon of ik achter de knoppen zaten. Ook waren de songs altijd behoorlijk simpel: coupletje, refreintje, coupletje, refreintje, staccato gezongen en met dikke, dubbele gitaarlagen. ‘Fidlar’ was een hele harde plaat. Nu zit er meer melodie en dynamiek in de songs. We hadden beschikking over andere instrumenten in Jays studio, zoals een mellotron of een orgel. Soms zeiden we: ‘laten we het hier bij één gitaarlijn houden.’”
De tracklist valt ook op. Naast de titels zoals we die van FIDLAR gewend zijn (40oz On Repeat, The Punks Are Finally Taking Acid), zijn er ook titels als Sober, Overdose, Stupid Decisions en Bad Habits. Zijn jullie volwassen geworden? “Het gaat over de slechte kanten van feesten (lacht)! Maar serieus: ik denk dat we opgroeien, ja. Dat feestimago is saai, want hoe kan je verder ontwikkelen, weet je wel? Het is wel een beetje irritant dat we steeds gezien worden als feestband. Op zich kan ik dat, door songtitels als Cheap Beer en Cocaine, niemand verwijten hoor, maar als mensen beter zouden luisteren, zouden ze horen dat het meestal geen feestsongs zijn, zelfs niet die op de eerste plaat. Het voelde goed om ze snel en hard te spelen, maar de teksten zijn altijd vrij duister geweest.”
Hadden jullie verwacht dat je bij je tweede plaat een grote band zou zijn? “We zijn nog steeds blut, haha. Voor ons voelt het niet als een enorme sprong, er zijn een paar jaar overheen gegaan. Ik weet niet of we het hadden verwacht. Je ziet de groei en het is geweldig, maar het is niet iets dat je verwacht. Je merkt het aan de kleine dingen. Op festivals spelen we nu later op de avond voor een groter publiek. We hebben nu voor de eerste keer eigen hotelkamers, een tourmanager, iemand voor de merch. Je wil altijd blijven groeien…”
Waar houdt het op? Vorige keer dat The Daily Indie met jullie sprak was jullie droom om met The Hives te touren net uitgekomen… “Toen wilden we toeren met The Pixies en dat is nu ook gelukt. En nu? The Pixies zijn! Spelen met Jimi Hendrix! Serieus: het is fijn dat we door kunnen gaan en het groeit. Het is nu een carrière en we verdienen eraan. Maar we zijn harde werkers en willen het zo groot mogelijk zien worden. Joey Ramone werd eens in een interview gevraagd naar zijn ultieme doel en hij zei: ‘ik wil de grootste band ter wereld worden’. Dat zei hij over The Ramones! Het is bizar dat zo’n grote band die ambitie heeft. Maar ik denk dat het goed is. Richt je op de sterren en waar je landt, land je. Dat is een verkeerd gebruikte uitspraak van Kanye, inderdaad. Haha!”
Het kan je niet ontgaan zijn, maar Best Kept Secret beleefde afgelopen weekend weer een zeer succesvolle editie in Hilvarenbeek. Een muzikaal hoogtepuntje dat zich verspreidde over drie dagen met voortreffelijke muziek, een uitgelaten sfeer en zoals altijd: heerlijk eten en drinken. Fotograaf Rudy Sablerolle vertrok naar het zuiden en kwam terug met een reeks foto’s om de herinneringen nog eens rustig op te halen of te balen dat je er niet bij was. Te beginnen met de openingsdag.
Voor je digitale agenda: schrijf je hier alvast in voor volgend jaar!
Chet Faker
Drenge
FIDLAR
Strand Of Oaks
The Jesus And Mary Chain
The Libertines
Na vorig jaar maar liefst 2 EP’s uit te brengen en op tour te zijn geweest met onder andere FIDLAR en The Arctic Monkeys, hebben garagerockers The Orwells hun nieuwe album ‘Disgraceland’ alweer aangekondigd. Tegelijkertijd hebben ze ook meteen nog een nieuw nummer van het album gedeeld: Let it Burn.
Energieke lompheid
De band staat bekend om hun enorm wilde optredens die wel eens flink uit de hand dreigen te lopen, en in de video van Let it Burn zien we precies daar wat mooie beelden van terug. Ook het nummer zit vol met diezelfde heerlijke energie en lompheid waaraan de band die reputatie te danken heeft. Na iets meer dan 3 minuten weet je precies wat The Orwells doen en hoe goed ze daar wel niet in zijn. Olaf Slootweg
Ik stel je voor aan het trio Made Violent. De uit Buffalo, New York afkomstige Justin Acee, Joe White en Rob Romano maken snelle skate-punk met een licht poppy randje, geïnspireerd door onder andere The Strokes, FIDLAR en Wavves. De jonge honden hebben net hun allereerste single uitgebracht, genaamd Wasted Days.
Dansen, rennen, springen, schreeuwen
De single is een gedreven, toegankelijk nummer, waar in elke partij de energie er overduidelijk vanaf spat. De vocals doen hier en daar denken aan Julian Casablancas, maar White heeft een goed eigen geluid en is fijn om naar te luisteren. De snelle en hoge drum-, gitaar- en baspartijen zorgen voor een instant vrolijk en gemotiveerd gevoel. De band krijgt het in drie minuten voor elkaar dat je wil dansen, rennen, springen en schreeuwen, het liefst allemaal tegelijkertijd.
Ongelooflijke gedrevenheid
Met hun ietwat geeky uitstraling, snelle, originele riffjes en de ongelooflijke gedrevenheid om bekend te worden kan het haast niet anders dan dat Wasted Days bij gaat dragen aan een doorbraak voor de band. Made Violent doet helaas alleen enkele shows in hun eigen land, maar hopelijk zien we deze vrolijke gasten snel terug op een festival als London Calling.
Zo, we hebben even een la opengetrokken met nieuwe muziek voor je. Van garagehelden als Thee Oh Sees, de surfhelden van FIDLAR tot lage basheld James Blake en onze eigen helden uit het zuiden: Nouveau Vélo.
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.Check!
