​Geluk komt Deerhunter frontman Bradford Cox niet bepaald aangevlogen. Geboren worden met het syndroom van Marfan en mede daardoor veel tijd in ziekenhuizen doorbrengen, zou veel mensen moedeloos maken. Een auto-ongeluk zorgde bovendien voor nog een bijna doodervaring.  Gelukkig kan Cox zijn fysieke en emotionele ellende kanaliseren in prachtige muziek. Op al het zevende Deerhunter album ‘Fading Frontier’ komt weer een fraai staaltje thematiek rond sterfelijkheid, ouder worden, (a)sexualiteit en (on)geluk voorbij.

Hoewel het album met ‘All The Same’ op een typische Deerhunter manier begint met meanderende gitaarpartijen en een psych/kraut opbouw wordt al snel duidelijk dat Fading Frontier uit een ander muzikaal vaatje tapt dan de boze en harde voorganger ‘Monomania’. Living My Life en Breaker, met het eerste duet tussen Lockett Pundt en Cox ooit, zijn uiteraard wel goed te herkennen als Deerhunter-nummers, maar zo radiovriendelijk en bij vlagen zelf gladgestreken, synthrijk en dik geproduceerd hoorden we ze tot nu toe zelden. Door Cox genoemde invloeden als R.E.M. en INXS klinken inderdaad door. Vreemd contrast bij deze nieuw gevonden muzikale openheid is de pessimistische kijk – soms zelfs op het naargeestige af – die de teksten van Cox geven. Zelfs in het muzikaal meest opgewekt klinkende nummer Snakeskin opent hij met “I was born, already nailed to the cross”.

Als je iets zoets eet en daarna iets zuurs, is de smaaksensatie extra groot. Met dat idee in het achterhoofd weet Deerhunter op ‘Fading Frontier’ slim oppervlakkige vrolijkheid met tekstuele diepgang te combineren, tot een plaat die op meerdere vlakken blijft hangen. Er staan misschien niet zulke hits op als op eerdere albums, maar als geheel is deze laatste plaat misschien wel hun beste.

De nieuwste plaat van Deerhunter is er een van contrasten. Het contrast met zijn voorganger is ten eerste enorm. ‘Fading Frontier’ klinkt fris, helder en opgeruimd, waar het rammelende ‘Monomania’ met reverb doordrenkt was. Het contrast is zo mogelijk nog groter binnen de grenzen van de nieuwe plaat, waarop muziek en lyriek elkaar fel tegenspreken. Daar is single Living My Life het toonbeeld van.

Kijk naar de titel en de clip en luister naar de zwoele, lichtvoetige, met elektronica ingekleurde muziek en Living My Life ontpopt zich als Deerhunter’s YOLO-song. Zo eentje om telkens opnieuw te luisteren, terwijl je met een zonnebril op je knar en je arm uit het raam, in je met kompanen gevulde Volkswagenbusje over het platteland raast. De songteksten verraden een ander schrijfmotief.

“The amber waves of grain are turning grey again.” Met verraderlijke zorgeloosheid in zijn stem, beschrijft Bradford Cox het vergaan de van de overvloedige graanoogsten, symbolisch voor de Amerikaanse Droom. En niet alleen in de Amerikaanse Droom is Cox zijn vertrouwen verloren, ook van de toekomst verwacht hij nauwelijks wat meer. Met plezier vooruit kijken kan hij niet meer, zo liet de 33-jarige zanger al in een interview met Pitchfork weten. Daar vindt hij zichzelf te oud voor. Het vervagende front uit de albumtitel blijkt het verlangen naar de toekomst, wat bij Cox volledig is weggeëbd. Ja, hij leeft zijn leven, maar als we zijn teksten mogen geloven, leeft Cox zijn leven zonder plezier en zonder houvast. “Off the grid and out of range.”

‘Fading Frontier’ schreef Bradford Cox in de pijnlijke nasleep van een auto-ongeluk dat hem bijna fataal werd. De zanger hield er geen permanent letsel aan over, al is hij na het ongeluk een ander persoon. Cox is een ernstiger persoon geworden en dat blijkt. Maar plezier kan de band, godzijdank, nog wel kwijt in de muziek. Deerhunter blijft Deerhunter en als je de zwartgalligheid even wegdenkt is lekker gaan nog steeds een optie met deze meestertrack. Check ook vooral de bijbehorende video, want veel idyllischer dan dat wordt het niet.