We leven inmiddels alweer 15 jaar en drie maanden in de 21e eeuw. De eeuw van de 3D-printers, het Senseo koffiezetapparaat, smartphones, de Google Glass (die alsnog ten onder ging) en uiteraard van social media. Sites zoals Facebook, Twitter en Instagram hebben ons sociale leven in hun technologische greep. Zo heeft Facebook alleen al in Nederland 9,4 miljoen gebruikers, Twitter heeft er 2,8 miljoen en Instagram heeft de teller op 1,8 miljoen staan. Maar wie móét je nou volgen? Ja, James Blunt natuurlijk. Maar wij hebben onze favoriete social media-goeroe’s voor je op een rijtje gezet.

Iedereen kent garagerock-broertjes Eoin en Rory Loveless van Drenge als de ontzettende ruige, stoere gasten die het zijn. Maar wat velen niet weten is dat zij ook nog eens ontzettend grappig zijn. Ze weten zich met onder andere hun nieuwe album naar steeds grotere podia te slepen, zoals London Calling volgende maand, maar ontpoppen zich ook langzaam tot Twitter-legendes. Zo heeft Rory afgelopen weekend zijn (gebroken) hart gelucht over het feit dat hij zijn ouders en broer betrapte op een kopje thee bij hem om de hoek. Zonder dat hij was uitgenodigd. Auch.

Mac DeMarco: de man die geen introductie meer nodig heeft. De beruchte spleet tussen zijn tanden waar hij maar wat graag een viceroy-sigaret tussen steekt terwijl hij zijn heerlijke slackermuziek speelt is algemeen bekend. Maar ook zijn Instagram-account liegt er niet om. Zijn foto’s bestaan vooral uit selfies. selfies met drie kinnen, sefies met wobbleheads, selfies met boeddha’s…  maar daar gaat het niet over. Het gaat om de ietwat vulgaire locaties waar deze selfies geworden genomen. Al zijn favoriete dieren worden uitgebreid besproken (That Horse’s Ass, yo damn dogs pussy) evenals onze kinderhelden (mickeys pussy, Santa’s asshole.) Er is zelfs al een Ttwitter-account opgericht voor de locaties van DeMarco.

 

Mike Hadreas, oftewel Perfume Genius, is op twitter de GBF (gay best friend) die je nooit had. Een diva van de hoogste plank die regelmatig tweet over zijn liefde jegens Adele en Rihanna, kleding, huisinrichtingen en muffins. En dat op een grappige, maar toch bloedserieuze manier zoals alleen mr. Perfume Genius dat kan. Dames, hit that follow button, eindelijk een man die jullie begrijpt!

 

Allah-Las gaat vol in tegen de moderne shizzle-stroom van social media. Op zowel Twitter, Facebook als Instagram doorbreken zij de sleur met hun dagelijkse dosis retrokunst. Door de Facebookpagina van deze surfdudes uit Californië scrollen, is als het kijken van een lifestyle documentaire over de jaren 60. Deze kunst maken zij zowel zelf (vooral tourposters) of plukken zij van internet. Een sfeervolle toevoeging aan je vele timelines.

Ook Nederlandse artiesten kennen de weg door de social media-doolhoven. Elias Elgersma is met z’n posts voor Yuko Yuko en The Homesick al zo goed als een legende. Hij gooit nieuwtjes, straattaal en hashtags door elkaar met als resultaat de perfecte Social Smoothie. Als kers op de appelmoes heeft hij de <4 en de <$ geïntroduceerd. Wij mogen Elias met trots bekronen tot social media-koning (of farao) van Nederland.

axxa abraxas album band

 

Een debuutplaat die klinkt alsof hij decennia op zolder heeft gelegen. Alsof de platenmaatschappij vergeten is het album uit te brengen. Het nostalgische stoflaagje op ‘Axxa/Abraxas’, het debuut van de gelijknamige band is echter kunstmatig. Hobbelige, voortkabbelende road-songs met een ongelooflijk Amerikaans geluid. Een bekend ingrediënt, dat toch nieuw lijkt. Een traditionele hot dog, met een nieuwe mosterdsoort, zogezegd. 

 

Op de Facebook-pagina van het zeskoppige collectief rondom singer-songwriter Ben Asbury (23 jaar) prijkt een tegeltjeswijsheid: “When you follow your bliss, doors will open where they were not open before — or would not open for anyone else.” Met ‘Axxa/Abraxas’ wordt de muzikale deur niet geopend, maar ingebeukt. Openingstrack Ryan Michalak (Is Coming To Town) begint weliswaar dromerig, maar schudt de luisteraar daarna al snel wakker met onophoudelijk gitaargerammel  (de overige instrumentatie mag er overigens ook wezen). Het enige aspect dat blijft hangen uit de droom is Asbury’s fijne, zweverige stem, die één van de grote steunpilaren van de plaat blijkt. De meeste nummers zijn niet uniek, maar dat hindert eigenlijk geen moment. ‘Axxa/Abraxas’ is een zorgeloze, zonnige plaat.

 

 

 

 

Of de bandnaam, die toch al zo lastig uit te spreken is, blijft hangen, is een vraag. Of de nummers blijven hangen, een weet. De Amerikanen weten namelijk op de overwegend lang durende nummers, zeker voor het punk-genre, de interesse van het luisterend oor feilloos vast te houden. Going Forth neemt wat gas terug, I Almost Fell schakelt verder. ‘Axxa/Abraxas’ is een plaat met klassieke indie-rock, ontdaan van de elektronische poespas. Juist dat punt maakt het album, op dit moment nog meer dan de artiest zelf, tijdloos.
Dirk Baart

 

 

 

KrachPersfotoMaart2014

 

Drie jaar heeft het geduurd, maar Krach is er: de release van het tweede album. Het maken ‘Last Time I Checked This Was My House’ kwam langzaam op gang, maar toen de Krach-diesel eenmaal op gang was gekomen was het volle kracht vooruit. Op de eerste warme lentedag van het jaar schuift The Daily Indie aan bij David Hoogerheide, de man achter de toetsen. Ook wel de synthesizer-nerd van de band (zoals hij zelf zegt tijdens het gesprek).

 

Tekst door Wessel van Hulssen

 

Op debuutalbum ‘Krach’ hoorde je een rockband die door dance geïnspireerde rocknummers speelt. Rock is de basis, dance zit erbij. Deze focus ligt nu exact andersom. Synthesizers hebben nu de prominente rol, gitaren pakken meer dan voorheen de achtergrond. Dance eerst, maar nog steeds gespeeld door een rockband, dat wel.

 

Kan jij je vinden in deze beschrijving?
“Ik denk het wel”, aldus Davis. “Op de vorige plaat stonden rock-nummers en dance-nummers. Op de nieuwe plaat wordt veel meer de combinatie gezocht. Elke sound moet nog steeds wel wringen. Een synthesizer-sound die net een beetje vals is vind ik soms veel mooier dan het perfecte en het mooie. Dat wringen is iets wat Krach altijd al in zich heeft gehad.”

 

 

“Toen hebben we onszelf gereset. Alle beperkingen of ideeën wat de nieuwe songs moesten zijn flikkerden we het raam uit.”

 

 

Hoe waren de afgelopen drie jaar voor de band? Waarom heeft het uiteindelijk zo lang geduurd?
“Het was in het begin heel moeilijk. Het jeukte al snel, we wilden nieuwe nummers maken. Het hele schrijfproces kwam veel langzamer op gang dan verwacht. We wilden het beste album ooit maken, wat sowieso niemand ooit lukt. We wilden heel veel, vooral het aantal ideeën wat de nieuwe songs allemaal in zich moesten hebben was enorm. We zaten vast. We hadden vijftig nummers gemaakt waarvan er geen één echt af was. Niks kwam af. Toen besloot Peter, onze bassist, om uit de band te stappen. Hij was juist diegene in de band was die nummers makkelijker af kon maken. Hij kon knopen doorhakken waardoor nummers een af geheel werden. Misschien was dat wel het typische tweede-album syndroom. We beperkten onszelf in ons eigen proces.”

 

En toen?
“Toen hebben we onszelf gereset. Alle beperkingen of ideeën wat de nieuwe songs moesten zijn flikkerden we het raam uit. We hebben verder gewerkt aan ideeën gepakt die we gewoon gaaf vinden. Toen hebben we ook meteen een producer erbij gezocht.”

 

Dit werd uiteindelijk Reyn Ouwenhand. Wat was de reden om met hem te gaan werken?
“Bij ons eerste bezoek aan zijn kerk/studio was er direct een klik. Hij is net als wij ook fan van Soulwax, dat helpt altijd. We stuurden hem alle onze ideeën en delen van songs op en daar heeft hij direct een selectie gemaakt tussen wat hem wel en niet aansprak. We hebben direct elf studiodagen bij hem geboekt.”

 

 

 

 

“We moesten van hem iedere studio-dag een nummer afmaken. Als iets vet klinkt, nemen we het op en gaan we door. Bij Reyn was weinig ruimte voor twijfel. Was de bridge nog niet goed genoeg, dan gingen we ter plekke een nieuwe bridge maken. Hij mixt ook al tijdens het opnemen, dus je hoort meteen of iets wel of niet werkt. Als iets goed klinkt hoeven er ook niet oneindig veel toeters, bellen en shakers bij. Bijna alle tweede, derde, vierde stempartijen die Reinier had verzonnen zijn nooit opgenomen. Na één of twee stemmen klonk het compleet. Dat werkte voor ons heel verfrissend, zo’n efficiënte en directe aanpak.”

 

Was Reyn de nieuwe ‘afmaker’ in de groep, een rol die jullie sinds het vertrek van Peter niet meer hadden?
“Ja, eigenlijk wel. Het is wel nog een extra vertrouwensrol die je de producer geeft, maar we vertrouwden hem daar volledig in. Hij heeft een hele goede muzieksmaak, wij waarderen zijn mening enorm.”

 

Vlak voordat Krach aan de tweede plaat ging werken hebben ze opgetreden onder de noemer ‘Krach VerKracht’, waarin ze live remixes van zichzelf aan elkaar speelde. De dance-elementen van de band kwamen hier heel goed naar boven.

 

Wat was de rol van Krach VerKracht in het licht van de tweede plaat? Was het een brug van album één naar album twee, of meer een ‘side-project met dezelfde band’?
“Achteraf gezien: een side-project met dezelfde band. Het was een beetje mijn ding, want ik ben de synthesizer-nerd. ‘Last Time I Checked This Was My House’ is een band-album. Een elektronisch georiënteerde plaat, maar wel eentje die door een hechte groep is gemaakt.”

 

Het album ‘Last Time I Checked This Was My House’ is tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal. Aanstaande zaterdag 12 april is de release-party in OT301.

 

 

TOWNS band

 

Vanuit Bristol zet TOWNS een ferme voet tussen de deur. Dit is aanstekelijke beatmuziek waar de bovenste laag jaren zestig stof door de bandleden van af is geblazen. Wat er dan overblijft hoor je in het nummer Young At Heart, dat een onweerstaanbaar meezing-gehalte heeft.

 

Tamboerijntje
TOWN’s frontman James MacLucas lispelt een klein beetje en brengt zijn lyrics daardoor nonchalant over: “You make me so young at heart – Take my hand we’ll touch the stars – I’ll take you where you want to be.” Die toon wordt ondersteund door een harmonisch achtergrondkoortje vol ooh’s en aah’s. De fuzzy gitaren en mid-tempo drums vormen een ideale ondersteuning voor dit opgewekte nummer, waarin ook een goed geplaatst tamboerijntje niet ontbreekt.

 

Het komende voorjaar zal de volledige EP van deze Britten worden uitgebracht via Howling Owl. ‘Get By’ zal om precies te zijn op 8 maart verschijnen. Afgaande op Young At Heart belooft TOWNS ons een frisse plaat die balanceert tussen 60’s beat, shoegaze en 90’s brit/gitaarpop.

 

 

 

 

reverberation radio

 

 

Reveberation Radio is een soort goede vriend met een uiterst fijne muzieksmaak die je elke week een nieuwe mixtape opstuurt. De sfeer van deze podcasts is simpelweg uniek, de samenstelling wekt een onverklaarbaar lekker gevoel op. Oude muziek van Love, The Soft Machine, Neil Young, The Byrds, Spacemen 3 en Lee Hazlewood wordt moeiteloos gemixt met bands als Allah-Las, King Tuff, Foxygen, White Fence en Beach Fossils. En dan hebben we het nog niet gehad over het waanzinnige artwork dat elke playlist zo prachtig siert. Een ontdekking om innig te koesteren.

 

Volgen
Volg ze op Facebook of subscribe via iTunes. Hieronder kun je alvast wat van de laatste podcasts terugvinden.

 

 

 

 

 

cover

 

The Daily Indie is een gratis en interactief muziekmagazine dat zich richt op nieuwe, alternatieve muziek. Vol interviews, muziektips, fotoseries, columns, albumrecensies, een concertagenda en een hoop losse rubrieken.

The Daily Indie | Issue #05
In de vijfde editie zijn er interviews te lezen met Kurt Vile, CocoRosie, Daughter, Dead Ghosts, Iceage, Earth Mk. II, Halasan Bazar, Kim Janssen, Torre Florim & Roos Rebergen, Herrek, COPPERSKY, Kleinindustrie, Warm Soda en The Men.

Verder doet Pien Feith deze keer mee aan de rubriek ‘Elf vragen aan…’, geven we een wegwerpcamera mee op tour aan The Black Atlantic, hebben we Nouveau Vélo gevraagd een Spotify Mixtape te maken, een lijst met kersverse nummers, een hoop albumrecensies en een bomvolle concertagenda.

Daarnaast hebben we een special gemaakt over het tienjarig bestaande indie-label Snowstar Records uit Utrecht, zijn er losse rubrieken als The Daily Video en Best Of The Blog en hebben we columns van Casper Pennings en Tim Maarten Verheijen. Dat, en nog veel meer!

The Daily Indie is speciaal ontworpen als interactief muziekmagazine. Waardoor je niet alleen over de artiesten kunt lezen, maar dat je ze ook direct kunt beluisteren op Spotify/Bandcamp/SoundCloud, de band kan liken op Facebook of een videoclip van ze kunt bekijken op YouTube. Zo weet je ook echt waar je over leest

Foto Cover: Thijmen Sietsma

—————————————————————————————————————————————————––

Download de app
Via de volgende link kan je The Daily Indie downloaden op je iDevice: The Daily Indie | App Store 

icon-Available-on-the-AppStore—————————————————————————————————————————————————––

Android?
Er wordt gewerkt aan een app voor Android, in de tussentijd kun je The Daily Indie uitstekend lezen als je de app van Issuu hebt geïnstalleerd op jouw Android device. Of je kunt het magazine hier downloaden en lezen via je pdf-reader op je smartphone of tablet!

—————————————————————————————————————————————————––

Lezen via Issuu
Geen smartphone of tablet? Geen probleem! Je kan The Daily Indie hieronder gewoon lezen via Issuu.

[issuu viewmode=presentation layout=http%3A%2F%2Fskin.issuu.com%2Fv%2Flight%2Flayout.xml showflipbtn=true documentid=130513073947-1f283f6130854bcf8d9fb55fea443f84 docname=issue5 username=thedailyindie loadinginfotext=The%20Daily%20Indie%20%7C%20Issue%20%2305 showhtmllink=true tag=concert width=600 height=800 unit=px]

—————————————————————————————————————————————————––

 

Preview Gallery Issue #05