The Daily Indie is, hoe kan het ook anders, op Eurosonic Noorderslag dit weekend! Groningen the place to be voor het checken van de muzikale beloftes van 2019, maar daarnaast zouden we The Daily Indie niet zijn als we ook op zoek gingen naar de minder voor de hand liggende parels uit de Europese underground. Je leest het hier in onze dagelijkse reportage vanuit het Hoge Noorden.

Tekst Bart Breman & Tess Janssen
Foto’s Tess Janssen

Openingsdag woensdag is de ‘rustige’ dag van het festival. Er zijn iets minder podia open en er staan een aantal bands die je op donderdag en vrijdag ook zou kunnen zien. De praktijk wijst echter anders uit. Op de eerste avond staan direct een aantal grote hypes geprogrammeerd en bij verschillende podia is het dringen geblazen.

In De Stadsschouwburg, bijvoorbeeld, is direct druk en dat zal het ook de hele avond bijven. Bij opener Klangstof, bij de Belgen van Warhola en bij de zoetgevooisde R&B van Mahalia kom je maar moeilijk binnen. Niks ten dele van hun uitstekende muziek, maar je kunt wel afvragen wat acts als Klangstof en Warhola voor extra’s toevoegen aan dit festival. Beide hebben al de nodige kilometers gemaakt en zijn eigenlijk al lang en breed doorgebroken.

Klangstof © Tess Janssen

Het nieuwe werk dat Klangstof presenteert is wél weer een verrassing; het klinkt poppy en fris. Het schetst een mooi contrast met oude nummers van ’that greatest hits album’ (Close Your Eyes To Exit uit 2016, red.), zoals Koen van de Wardt grapt, die nog steeds heerlijk dromerig klinken. Maar een half uur is net niet genoeg om het publiek in te pakken en mee te nemen. Hiervoor is toch de ervaring van een volledig concert vereist. That said: we verheugen ons op het nieuwe werk van Klangstof.

De grootste rij vind je – zoals gebruikelijk – bij poptempel Vera. Het Engelse Black Midi is de band waar het vanavond om draait. Eigenlijk is dat best bijzonder: de band heeft welgeteld één liedje uitgebracht, maar wordt wel meteen onthaald als één van de beste bands van het moment. Die hype maakt de band dan weer wel behoorlijk waar. Met veel genoegen benen de Londenaren hun postpunk uit. Met een geluid dat ergens tussen Talking Heads en fIREHOSE in zit, doen ze er alles aan om het publiek op de kast te jagen: gekke stemmetjes, plotselinge gitaaruitbarstingen en half afgemaakte nummers zijn de norm. De jonge Britten zijn dwars, vervreemdend en onvoorspelbaar maar het is alleen niet alleen gekdoenerij: het is bijzonder strak en inventief. Black Midi is spek voor de bek van beroepsneuroten.

Black Midi © Tess Janssen

Verrassingen van de avond
Je eigen plan trekken en op de gok maar ergens binnenvallen kan soms heel goed uitpakken. Terwijl elders de rijen epische vormen aannemen, speelt het Deense Klimaforandringer voor een mannetje of veertig. Je zou ze een veel groter publiek gunnen, al zit dat er op basis van hun muziek waarschijnlijk niet in. De band experimenteert er op los met lang uitsponnen nummers en vervormde zang. De inspiratie komt voornamelijk uit de afrobeat, wat een leuk contrast geeft met de hagelwitte mannen die het spelen. De energie, het fladderende gitaarwerk en de dubbele percussie lengen ze aan met krautrock en freejazz. Je krijgt een even opzwepende als neurotische mengelmoes van muzikale stijlen en invalshoeken. Lang niet altijd makkelijk, maar wel bijzonder origineel en betoverend. 

Klimaforandringer © Tess Janssen

Ook indrukwekkend zijn de gitaarstormen van twee bands uit focuslanden Tsjechië en Slowakije. Bij Manon Meurt worden ze verpakt in shoegaze á la My Bloody Valentine. Fijn is dat de band de vaart er lekker in houdt. Dat maakt de muziek aangenaam dromerig, maar nergens navelstaarderig. De stem van met een bloemetjeskroon getooide zangeres Kateřina Elznicová is ver naar achteren gemixed en de melodieuze gitaarliedjes eindigen steevast in een fikse bak herrie.

Manon Meurt © Tess Janssen

Het Slowaakse The Ills neemt wat langer de tijd om hun punt te maken. Ze laten je wegdromen met zorgvuldig opgebouwde postrock. Je krijgt het twinkelende gitaarwerk dat je kent van Explosions in the Sky en de oorverdovende crescendo’s van een band als Mogwai. Heel vernieuwend is het niet, maar de band snapt dondersgoed hoe ze de dramatische en sfeervolle muziek moet brengen. Ook heel aardig is de heroin chic van Le Villejuif Underground uit Frankrijk. Met metalige gitaren, praatzang en vreemde synths zit de band in het sfeertje van The Modern Lovers en The Velvet Underground en dat is altijd leuk. Eentonig is het wel en na een half uurtje heb je het wel weer gezien. 

The Ills © Tess Janssen

Stilte
Je komt ook acts tegen bij wie een half uur luisteren als een eeuwigheid voelt. Her Skin is zo’n band, al zijn ze daar niet helemaal zelf schuldig aan. De zichtbaar nerveuze band worstelt met onwillige gitaarversterkers en hun fluisterzachte, naar country neigende liedjes worden wat ontsierd door een vrolijk babbelend publiek.  

Dat zelfde publiek babbelt in veel grotere getalen verder bij Shht. Praten bij deze Belgen kan  gerust wat harder, want het volume van de band is er naar. Je aandacht erbij houden is weer niet strikt noodzakelijk. Shhht is vast heel leuk om half twee ’s nachts, als je stomdronken binnen waggelt. Vroeg op de avond slaat de noisey funk met vervormde stemmetjes behoorlijk snel dood. Shhht is wat je krijgt als dEUS heel veel drugs voert en carnavalsmuziek laat spelen. Best geinig, maar toch vooral een gimmick.