Mooi en verdrietig nieuws in één bericht hebben we ook weleens bij The Daily Indie en vandaag is het weer eens zover. Vandaag brengt Sväva met Wild voorlopig zijn laatste single uit. Een band die we toch ook alweer een paar jaar volgen, volgens ons archief al sinds januari 2014 toen we over de eerste single Heather schreven. Maar we maken er geen sneu verhaal van, want Wild is een prachtige single en je weet nooit wat de toekomst brengt. 

De dromerige pop van de Friese band hebben we altijd met veel plezier gevolgd en ook in de nieuwe single hoor je weer precies waarom. Zoals de bandnaam ‘zweven’ in het Zweeds betekent, zo glijdt ook deze track als een soort drone-vlucht over donkere dalen in heuvelachtige gebieden. De synthesizers gloeien in de verte als brandhaarden, de gitaren galopperen kloppend over zanderige velden terwijl de zanglijnen worden opgezogen in het maanlicht.

Na bijna zes jaar is het niet niets om voorlopig een punt achter je band te zetten, dus we besloten Sväva-vocaliste en -bassiste Bente Hout eens te vragen wat hier nou allemaal achter zit.

Bente, vertel eens: hoe zit het nou precies allemaal?
“Ruim anderhalf jaar na de release van de tweede EP van Sväva brengen we vandaag onaangekondigd de single Wild uit. We schreven het nummer in samenwerking met Friese producers en co-writers Ico Balt en Marcel Caron van Snoet & Smoel, die verantwoordelijk zijn voor het produceren van het merendeel van onze releases. De release van Wild staat symbool voor een muzikale groet, waarmee we een periode van ruim zes jaar markeren.”

Kun je ons iets meer vertellen over deze single?
“Wild ligt inmiddels al zo’n twee jaar op de plank, maar in de tussentijd is Sväva inactief geraakt. Omdat we toch enthousiast zijn over het nummer, hebben we besloten het zonder verdere aanleiding alsnog uit te brengen. Soms krijgen we de vraag of er weer nieuw werk aan komt, en wanneer we weer op het podium te zien zullen zijn. Het antwoord daarop is niet een keiharde ‘nooit’, want we sluiten niet uit dat we ooit weer muziek met elkaar zullen maken. Maar voorlopig richten we onze focus alle vier op andere bands, projecten en woonplaatsen, en mogelijk blijft dat zo.”

Hoe gaat het nu met de band? 
“Gitariste en toetseniste Michelle Hindriks verhuist in oktober voor een langere periode naar Brighton, waar ze haar solo-project CIEL zal doorontwikkelen met Britse bandleden, maar ook muziek zal schrijven voor een nieuw project samen met mij. Ik zal hieraan werken tijdens een reis door Nepal en China, en aansluitend het tijdelijk wonen in Aarhus. Het is de eerste keer dat wij samen schrijven, zonder fysiek bij elkaar in één ruimte te zijn. Volledig online, dus. Een tof experiment: nieuw werk tot stand laten komen door individueel te schrijven en vervolgens online opnames en schetsen uit te wisselen. De jongens richten zich voorlopig beiden op andere projecten.“

Op 17 augustus verscheen het vierde album Slow Air van Still Corners. Het album omvat tien nummers, waarvan er al drie werden uitgebracht in aanloop naar de release. Hoewel Slow Air over het algemeen een vertrouwd geluid heeft, voor kenners van Still Corners, is duidelijk hoorbaar dat de sfeer en thematiek hun wortels vinden in andere grond dan voorgaand werk. Letterlijk. Het van oorsprong Britse duo verhuisde voor het schrijven en opnemen van dit album naar Austin, Texas. De verandering van thuisstad resulteert in liedjes waarbij je direct de droge en desolate Amerikaanse landschappen kunt inbeelden. Momenteel verblijven zangeres Tessa Murray en songwriter en producer Greg Hughes, in Woodstock, New York. Onze interviewer Bente Hout belt met ze.

Ik vraag waar ze zoal mee bezig zijn, enkele dagen na de release van Slow Air. Het antwoord, enigszins verrassend, luidt: “Frogs.” Ik lach. “Het zijn bijzonder prachtige, kleine wezentjes. En ze zijn overal, hier in Woodstock. Ik val vaak in slaap met een orkest van kikkers op de achtergrond”, aldus Greg. “Maar natuurlijk ook met Slow Air”, lacht Tessa. “Het is altijd spannend om een nieuwe plaat uit te brengen.”

Ander klimaat
Tessa en Greg schreven Slow Air nadat ze samen verhuisden naar Austin. “We waren toe aan iets nieuws en wilden graag ergens anders wonen, maar wisten niet direct waar”, licht Greg toe. “Mijn band met Austin gaat al ver terug, naar de tijd dat ik er aan de universiteit studeerde, voor ik naar het Verenigd Koninkrijk verhuisde. Tessa en ik zijn daarna samen nog een aantal keer naar Austin gegaan voor SXSW.” Het duo hakte de knoop door en ging op zoek naar een huis dat geschikt was om een album in te schrijven en op te nemen. Na een paar weken zoeken vonden ze het perfecte stekje, met een gigantische woonkamer. “Het warmere klimaat was overigens ook een reden om voor Austin te kiezen”, vult Greg nog aan. “We hebben altijd geschreven in de UK, waar het vaak koud en regenachtig is, en waren benieuwd naar wat een ander klimaat met onze muziek zou doen.”

“De enige ‘regel’ die we onszelf oplegden tijdens het schrijven van dit album was dat het mooi moest zijn, en stil, en een gevoel van ruimte moest oproepen”

Dat de verhuizing invloed heeft gehad op hoe het vierde album klinkt ten opzichte van zijn voorgangers, is een feit. “Maar dat is ook logisch”, zegt Tessa. “Als je de UK gewend bent, is de VS gigantisch. Ik weet nog goed dat we de video voor Black Lagoon aan het filmen waren in Carmel, Californië en ik uit het raam van de auto keek. Ik verwonderde mij over al die piepkleine wegen die leken te verdwijnen in het niets. Waar gaan ze heen? En wie is daar dan?” Greg lacht en vult aan: “Ja, of van die gebouwen met daar omheen helemaal niks. Dat ziet er zo vreemd uit, maar toch ook heel mooi. Ik denk dat het besef van ruimtelijkheid in de VS ons direct intrigeerde en de inspiratie vormde van de vibe van de nieuwe plaat.”

Verre bestemmingen
Veel aspecten van het album zijn direct terug te leiden naar de nieuwe omgeving. Evenals de titel: Slow Air, die het duo bedacht naar aanleiding van de omstandigheden in het huis waarin ze schreven en opnamen. Hartje Texaanse zomer, geen airco. “De lucht was zo dicht en vochtig. Wel even iets anders dan we gewend waren.” Ik merk op dat ik vind dat er juist zoveel ademruimte in de liedjes op de plaat zit. “Klopt”, bevestigt Greg meteen. “Slow Air bevat een heleboel ruimte en leegte. Soms is wat je niet speelt, wat je weglaat, net zo krachtig en inspirerend als wat je wel speelt. De enige ‘regel’ die we onszelf oplegden tijdens het schrijven van dit album was dat het mooi moest zijn, en stil, en een gevoel van ruimte moest oproepen.” Ik vraag ze hoe ze het resultaat uiteindelijk zelf zouden omschrijven. Er volgt een stilte. “Muziek om verliefd van te worden”, antwoordt Tessa dan. “Muziek om mee op reis te gaan. Naar verre bestemmingen.”

Het valt mij op hoe close het duo overkomt. Dat ze ieder aspect van hun creatieve proces hetzelfde lijken te hebben ervaren. Als ik ze vraag of mijn observatie klopt, hoeven ze daar niet lang over na te denken. “Ja, dat klopt zeker. Op dit moment zou ik onze connectie bijna telepathisch willen noemen”, constateert Greg. Tessa vult hem aan: “Onze schrijfprocessen gaan vaak van start met een idee op het keyboard van Greg. Ik verzin vervolgens een zanglijn en daarna vullen we van beide kanten laag voor laag meer elementen toe. We zitten in een stadium waar dat eigenlijk bijna als vanzelfsprekend gebeurt.” Een unieke muzikale klik dus, maar voelt schrijven dan nooit geforceerd? “Natuurlijk wel”, antwoordt Greg. “Maar dat herkent iedere muzikant. We hebben geleerd om op zulke momenten het liedje los te laten. Om het gewoon even opzij te schuiven en er later op terug te komen. Goeie liedjes schrijven zichzelf en het is beter om dat proces niet in te weg te staan. Dat is iets waar Tessa en ik in het begin van onze samenwerking al achter zijn gekomen.”

“Het live spelen geeft ons ook de bevestiging dat onze muziek mensen inspireert. Uiteindelijk doen we het toch daarvoor”

Het uitbrengen van een nieuwe plaat, een mijlpaal valt het gerust te noemen, biedt altijd de mogelijkheid om weer even stil te staan bij de successen tot op dat moment. Ik vraag mij af welke momenten in hun carrière Tessa en Greg als hoogtepunten ervaren. “Eigenlijk is de hele carrière een hoogtepunt”, zegt Greg. “Nee, maar echt. We werken met een fantastisch label voor publishing, Sub Pop, en hebben zelf de touwtjes in handen voor onze vinyl-releases, door dat te doen via ons eigen label Wrecking Light Records. We beschikken beiden over een ‘hands on’-mentaliteit. Zo hebben we altijd zelf onze muziek opgenomen en gemixt, dus het starten van een eigen label voelde als een logisch verlengde daarvan.”

Tessa onderbreekt hem. “Wat je vraag over hoogtepunten betreft. Voor mij is het rondreizen het grootste hoogtepunt aan de jaren met Still Corners. Dat we dat mogen doen, voelt nog steeds als een privilege. We hebben zoveel mooie plekken gezien en inspirerende mensen ontmoet tijdens onze tours. Het live spelen geeft ons ook de bevestiging dat onze muziek mensen inspireert. Uiteindelijk doen we het toch daarvoor.”

In september tourt het duo door Noord-Amerika en Europa met Slow Air. Een flinke tour, van vier maanden, en met ruim vijftig shows op de planning. Ik vraag of ze er naar uitkijken. “Ontzettend”, zegt Greg enthousiast. “We hebben altijd veel plezier in samen schrijven en opnemen, dat proces is geweldig en bevredigend. Maar, het kan ook heel intens en vermoeiend zijn, om zo diep te graven en hard te werken om iets moois te creëren. Na zo’n proces is het fantastisch om op tour te gaan. Dat voelt zo anders.” Tessa is het met hem eens. “De tijd gaat heel snel tijdens een tour. Alles vervaagt en even leef je een heel gek en spannend leven dat voorbij flitst. Je staat op, stapt in een busje, rijdt naar een onbekende plek, ontmoet allerlei mensen, proeft allerlei onbekende gerechten, en dat een paar maanden lang.” Ik zeg dat dat heel vermoeiend klinkt. Ze lachen. “Het is vooral heel bijzonder. We voelen ons bevoorrecht om dit te mogen doen.”

In december speelt Still Corners in Groningen (Vera, 6 december), Den Haag (Paard, 7 december) en Amsterdam (Q-Factory, 8 december).

Ieder genre heeft periodes waarin bepaalde invloeden wel en niet hip, origineel en nieuw zijn. De Britse producer Everlone trekt zich naar eigen zeggen niks van aan. Met Narrow Sea heeft hij een super rustgevend mooie compositie gemaakt. Donderdag 22 mei is hij in Nederland voor een optreden!

Vluchtige soundscapes
Dat Everlone zelf verkondigt dat hij music for the senses maakt is aan alles te horen in Narrow Sea. Een bad aan zweverige synthesizers, subtiele gitaren en vocalen dompelen je onder in een muzikaal warm bad. De weinig aanwezige afwisseling neem je hem hierdoor totaal niet kwalijk. Wat je Everlone wel kwalijk kan nemen is dat Narrow Sea maar tweeënhalf minuut lang duurt. De weid uitgetrokken akkoorden vliegen langzaam voorbij, je hebt na twee minuten pas het gevoel een couplet gehad te hebben. De repeat-knop heb ik daarmee al vrij vaak aangetikt.

Donderdag 22 mei treedt Everlone op in het Amsterdamse Odeon op de door MassiveMusic georganiseerde Massive Talent Night. De rest van de line-up bestaat uit Santoré (FR) en Ashtraynutz (NL).

Adult Jazz: een band die een kleine twee maanden geleden nog hoge ogen gooit met hun debuutsingle Sprinful. Een nummer dat, zoals geschreven, steeds verrast en door het nummer heen evalueert. Hier komt niet alleen kwaliteit bij kijken, maar ook een opstapdrempel. Het vergt veel luisterrondjes en een hoop aandacht om aan het geluid te wennen en is zeker niet voor iedereen weggelegd. 

Doei opstapdrempel, hoi dromenland
Is daarmee deze muziek enkel bedoeld voor het alternatieve luisterpubliek? Alles behalve. Het nieuwe nummer Am Gone kiest namelijk voor aantrekkelijke samples en een uitnodigende baslijn in combi met een minimale, maar onregelmatige drum. Hier en daar wat neuriën en je bent zo vijf verfijnde minuten verder. Waar de expertise dit keer ligt, is makkelijk te zeggen: de gitaarlijnen. Onvoorspelbaar, gecreëerd met een kijk op het geheel en hoe deze inspelen op de rest van het instrumentengebruik, verdient kudo’s.  Dit keer geen drempel, maar een dromerig indiepop-nummer.

The Fauns is een jonge, vijfkoppige band uit Bristol die makkelijk in één adem kan worden genoemd met andere nu-gaze en dreampop bands als The Pains Of Being Pure At Heart,  Blonde Redhead en The History Of Apple Pie. Vier jaar geleden verraste The Fauns vooral de lokale muziekscene van Bristol met zijn titelloze debuut. Invada Records was zo onder de indruk dat zij meteen vroegen om een tweede plaat.

‘Lights´ laat een rijk geluid horen en sleurt je uit je luie stoel om je vervolgens in een heerlijke wolk van dreampop te smijten.

Pulserende baslijnen
The Fauns broeit en betovert. De manier waarop frontvrouw Alison Garner een krappe veertig minuten haar teksten uitademt tegen de mooie muur van geluid, ligt vanaf de eerste seconde fijn in het gehoor. Het langste nummer van de plaat en tevens de lead single Seven Hours biedt een mooie kans om het brede geluidenpalet te ontdekken die The Fauns voor dit album gebruiken.  Op het nummer 4am neemt de muziek van de band een wending die sterk doet denken aan The XX. Absoluut hoogtepunt op de plaat is With You, met een stevig pulserende baslijn die wel wat langer door had mogen gaan.

Afsluiter Give Me Your Love plaatst je kalm terug in je stoel waarna je vinger snel naar de repeatknop zal reiken. Van shoegaze moet je houden, maar wat kan het toch mooi zijn!