Zonder een stralende zon ziet de pont die ons naar de andere kant van het IJ brengt er een stuk minder fijn uit. Daar sta ik dan – mensen rond mij haasten zich om nog naar binnen te kunnen. Het is druk voor een grauwe donderdagmiddag in februari. De drukte ontvluchten doe ik even later met Aldous Harding tegenover mij. Over haar nieuwe plaat: Designer.
De Nieuw-Zeelandse is een dag in Amsterdam om te praten over haar derde album. Het is al ruim voorbij de middag en de vermoeidheid slaat toe. Het raam even open om toch wat frisse lucht naar binnen te laten. “It’s good to be here”, begint Harding. Ze staart naar buiten: fietsers die de volgende regenbui te snel af proberen te zijn, de pont die om de paar minuten van de ene naar de andere kant gaat. Routine. Ik vind het wel mooi, dat je zelf kan bepalen of alles wat buiten de vier muren waartussen je je bevindt een invloed op je heeft of dat je je terugtrekt in je bubbel.
“De plekken waar ik ben, hebben niet echt een invloed op mij. Niet rechtstreeks, maar ik zou het je niet met zekerheid kunnen zeggen. Ik let niet zo veel op alles rondom mij. Een landschap, een gevoel van nostalgie… Ik haal daar niet zo veel uit, dat beïnvloed niet echt wat ik wil zeggen. Denk ik.”
Ze denkt zorgvuldig na over elk woord en ik twijfel of het de vermoeidheid is na een hele dag praten of een zekere terughoudendheid. “We hebben een sprong gemaakt van onzekerheid naar artistieke zekerheid om vooruit te kunnen, maar toch vastgehouden worden door iets. Dat was Party, Designer laat je los. Ga maar!”
“Het is een nieuwe fase, een andere tijd”
We hebben het over Party en hoe Aldous Harding toen zei dat ze zich een stuk gelukkiger voelde. “Ik voel mij nu, met Designer, nog gelukkiger. I’m just growing up, ik leer steeds meer. Over alles. Het is een nieuwe fase, een andere tijd.”
Harding klinkt alsof ze er al drie levens op heeft zitten. Doordacht, bij momenten bijna afwezig, alsof een onderbewustzijn het overgenomen heeft en een gedachtestroom op ons afvuurt. Levenswijsheid. Wie door het mysterie wil prikken, moet geduld hebben.
Designer: het album
“Designer verwijst naar alles waaraan het doet denken. Hoe je het ook ziet. Sterk. Ik hou mij niet vast aan iemand. Je hoeft niet iets te zijn of te blijven. Beweeg. Je kunt een ruimte op zo veel manieren benutten. Ik moet aan dat nummer van Cat Stevens denken. ‘And if you want to be me, be me. And if you want to be you, be you. ‘Cause there’s a million things to do.‘ Ik houd van dat nummer, dat resoneert met wie ik ben: a lot of things. Elke staat waarin je je kunt bevinden, elke fase, betekent iets. Je moet niet bang zijn om jezelf voor schut te zetten of iets nieuws te proberen.”
Het gesprek wijkt een beetje af en opeens worden de zinnen aangevuld door stilte. Ze denkt na, alsof ze bang is om iets verkeerd te zeggen. “Sinds wanneer is gelukkig zijn, je geïnspireerd voelen en hard werken un-cool?” Als het al een vraag was, dan moet ik haar het antwoord schuldig blijven.
“Ik wil mensen laten voelen wat andere artiesten mij laten voelen”, gaat ze verder. “Soms hoor ik iets en denk ik: ‘dat is slim’, maar soms weet ik ook niet of de artiest de intentie had me zo te laten voelen. En dan loop ik ervan weg. Ik ga niet graven, hoef het niet te weten. Misschien wel als ik ouder word. I just wanna do something interesting, maar dat lijkt tegenwoordig als een hele opgave. Ik wil doen wat voor mij natuurlijk aanvoelt, maar ook anders.”
“Er ligt veel druk op mij, mensen verwachten iets van mij en dan zijn er nog mijn eigen verwachtingen van wie ik moet zijn”
Ze laat de woorden even bezinken. Misschien is het anno 2019 helemaal niet zo vanzelfsprekend meer om die dingen te doen. Hoe zorg je ervoor dat je interessant en relevant bent? “Er ligt veel druk op mij, mensen verwachten iets van mij en dan zijn er nog mijn eigen verwachtingen van wie ik moet zijn.” En op dat moment besef ik mij dat Aldous Harding – hard nut to crack – ook maar gewoon een mens is, met dezelfde twijfels en onzekerheden als diegene die we allemaal hebben.
Climbing the stairs
“Het zijn stapjes: van de debuutplaat, via Party en dan nu Designer. Het voelt alsof ik een trap op loop, elke stap voelt anders. Hoe verder ik kom, hoe meer energie ik krijg. Daar zijn verschillende redenen voor: de keuzes die ik gemaakt heb, maar vooral ook de realisatie dat je niet serieus moet zijn om serieus genomen te worden. Ik weet niet wat het doel van het leven is, dus ik kan niet veralgemenen, maar ik doe waar ik zelf zin in heb. Vrijheid. In a way. Je moet jezelf dat comfort geven, want je zet jezelf al op om te falen als je gedreven wordt door de gevolgen wanneer je iets niet zou doen. Ik wil niet iets maken met een doel. Ik bedoel, natuurlijk heeft het een doel, maar dat is eerder persoonlijk.”
“Ik zou het wel kunnen, stoppen, maar ik zie daar nu niet echt een reden toe”
En de volgende stap, die ligt alweer om de hoek. Designer is nog niet eens verschenen wanneer we dit gesprek voeren, maar Harding is al bezig met what’s next. “Helaas, het is mijn job, maar ik kan niet stoppen. Als er iets gebeurt, wil ik daar een nummer over schrijven en voor je het weet ben je alweer een stuk verder. Ik ben niet goed in ergens mee ophouden, dat is een beetje mijn obsessieve kant. Ik zou het wel kunnen, stoppen, maar ik zie daar nu niet echt een reden toe.”
Ik wil mezelf
Op Heaven Is Empty horen we het al: ‘People ask me all the time what I want. The answer is one.’ Maar wie is one? “Dat ben ik. Ik wil wat ik wil. Als je zegt wat je wilt, dan gaat het per definitie toch al om jezelf, dan mag je zeggen dat je andere mensen wilt helpen. Dat is wat jij wilt. En ik, ik wil mezelf, want uiteindelijk is dat alles wat ik heb. Zelfs al heb ik andere mensen, die heb ik niet als ik mezelf niet heb.”
“Ik ben niet onzeker over mijn ideeën, maar wel over mijn ability om de druk te kunnen dragen”
Waar we een paar minuten geleden nog voorzichtige antwoorden kregen, is Harding heel zeker van wat ze hier zegt. Ietwat dromerig, maar de boodschap is duidelijk. “Ik ben niet onzeker over mijn ideeën, maar wel over mijn ability om de druk te kunnen dragen. Het is niet de muziek zelf, maar alles wat erbij komt, dat is veel enger. En ik ben de enige hier en er is een limiet van hoeveel we van de wereld rond ons kunnen zien.”
Ik zie de tijd opeens heel snel aan mij voorbijrazen en stilaan voel ik dat ik weer in de echte wereld kom. Opeens hoor ik gesprekken uit de ruimte naast mij en ik weet dat mijn tijd er bijna op zit. Nog even over optreden, want dat heeft Aldous Harding – zo blijkt – al maanden niet meer gedaan. “Als ik op het podium sta, wil ik het publiek alles geven. Soms word ik mij heel bewust van wat ik aan het doen ben en dan is de magie weg, niet voor het publiek, soms wel voor mezelf. Je gaat zo op in een moment en opeens realiseer je je wat je aan het doen bent. Ik denk dat je dat soms, als je goed oplet, ook kan zien.” Net voor ik de kamer verlaat, kijk ik haar aan. Voorzichtig vraag ik of het wat uitmaakt als iemand dat dan ziet. “Actually, no. It doesn’t.”
In juni speelt speelt Aldous Harding op Best Kept Secret en 27 november is zij live te zien in Paradiso.
