‘Mocht Robert Smith van The Cure aan zware psychoses lijden, hoe zou het dan klinken in zijn hoofd?’, zal de Amerikaan Luis Vasquez zich waarschijnlijk niet afgevraagd hebben bij het produceren van deze plaat. Niettemin is ‘Deeper’ een goeie evenaring ervan.

The Soft Moon, waarmee je in TDI MAG Issue #18 een interview kunt lezen, heeft zijn wortels in Oakland. ‘Deeper’ is de derde studioplaat van het eenmansproject en wijkt inzake muziekstijl weinig af van zijn voorgangers. Vasquez creëert op het album een eigen atmosfeer. Beats, synths en de door reverb en echo doordrenkte vocalen vormen een intens, hermetisch afgesloten geheel. Van de nummers kun je je afvragen of ze misschien in een psychiatrische instelling zijn opgenomen. Wasting begint meeslepend, maar zodra de drum en zang hun intrede doen, wordt er opgebouwd naar een stevig schurende apotheose.

Hetzelfde gebeurt op Try, waar je eerst een dertigtal jaren terug in de tijd wordt gekatapulteerd. Vervolgens krijg je een industriële geluidsgolf over je heen terwijl een benauwende ‘the end is on my mind’ op de achtergrond weergalmt.

Het album afsluiten doet Vasquez in stijl. Being bevat de meeste van de eerder opgesomde elementen, maar eindigt in heilloze ruis. Dilettanten van duistere muziek met een jaren ’80-toets (of fans van slijpschijven) zullen zeker hun gading vinden op ‘Deeper’. Onder meer geschikt voor de fans van SUUNS. Op 5 (Melkweg) en 6 (Eindhoven Psych Lab) juni zal de band voet op Nederlandse bodem zetten.

The Soft Moon speelt 6 juni op het Eindhoven Psych Lab

Luis Vasquez glimlacht de hele dag door, maar hij is geen blij man. The Soft Moons derde album ‘Deeper’ is het document van een gekwelde ziel en met gemak het meest duistere album van het jaar tot nu toe. De thema’s: dood, depressie en zelfmoord. En dat mag iedereen dit keer horen.

Vasquez zit er relaxed bij wanneer The Daily Indie hem ontmoet, maar schijn bedriegt. Het achterste van zijn tong laat de zanger nooit zien en wat hij echt voelt, blijft voor iedereen een raadsel. Zeker is dat ‘Deeper’ Vasquez niet gemakkelijk afging. Hij zat een jaar lang in een zelfgekozen isolement om het album te schrijven.

“Ik wilde weg van mijn familie en vrienden, weg uit de comfortzones”, zegt hij. “Ik haat het proces van het schrijven van een liedje, ik stort emotioneel in. Ging mijn debuut over mijn verleden en ‘Zeros’ over mijn frustraties over het leven, deze plaat is meer een innerlijke reis. Op tour zijn heeft natuurlijk zijn invloed gehad op het schrijfproces. Als je op het podium staat, leer je steeds beter hoe je jouw verhaal kan overbrengen. Ik ben nog steeds op zoek naar complete catharsis, het volledig leegmaken van jezelf. Het geeft ook een soort zelfvertrouwen: op het podium voel ik een zelfverzekerdheid die ik nergens anders voel.”

Woorden
In tegenstelling tot op zijn voorgaande albums, gebruikt Vasquez op het nieuwe album zijn stem meer om woorden over te brengen, in plaats van als instrument. “Bij vorige albums kon ik de woorden niet vinden”, vertelt hij. “Nu ben ik mijn angst en depressie zo onder ogen gekomen dat ik er woorden aan kon geven. Na het schrijven van deze songs voelde ik me lichter, ik ben nu optimistischer. Ik glimlach veel, dat is mijn manier om het leven dragelijk te maken. Ik heb een soort sadistische haat-liefdeverhouding met mijn gevoelens en dit is de manier waarop dat eruit komt. Het is naast tekstueel duidelijker óók melodieuzer geworden. Toen ik als jongen in allemaal bands speelde, zong ik altijd melodieën. Dat ben ik bij The Soft Moon een lange tijd kwijt geweest. Nu heb ik dat element weer proberen terug te vinden.” ‘Deeper’ klinkt daarnaast een stuk minder trippy. Het trekt de luisteraar minder Vasquez’ wereld in. Bewust, volgens de zanger: “Dat gebeurt bij dit album inderdaad niet. Ik wil de luisteraar zonder antwoorden achterlaten. Geen oplossingen, maar een pure open vraag over de essentie van het bestaan. Niemand weet waarom we hier zijn, niemand weet wat het doel is. Ik wil die vragen recht in de ogen kijken. En daarbij komen gedachten van zelfmoord ook op. Het opnemen van een album is een heel gecontroleerd proces, je kunt alles overdoen en tot in de oneindigheid dingen aanpassen. Je kunt dus ook de tijd nemen om jezelf helemaal in de spiegel te bekijken en alle vragen die je hebt over leven en dood tot in de oneindigheid te overwegen. Er zijn alleen geen antwoorden. Ik ben er in geslaagd meer woorden te geven aan de grote onduidelijkheid in mezelf.”

Zuiverende werking
The Soft Moons eerste twee platen waren opgenomen en geproduceerd door Vasquez zelf. Deze keer ging hij echter een collaboratie aan met een producer Maurizio Baggio, op tournee ook geluidsman van The Soft Moon. “Als je op tour bent, leer je alle kanten van elkaar kennen”, verklaart hij. “De goede, maar ook zeker de nare kanten. Natuurlijk moest ik wennen aan de samenwerking, maar het kwam voort uit wat we live deden en dat hebben we omgezet naar geluid. Maurizio snapt wat ik wil doen. Maar het was ook wel vreemd om het resultaat aan mijn band te laten horen. Mijn drummer zei: ‘ik vind het echt te gek, maar ik heb het met je te doen dat je dit het komende jaar dag in dag uit wilt gaan spelen, iedere keer op het podium die confrontatie met jezelf aan te gaan’. Maar zoals ik al zei, ik voel me er nu optimistischer over. Nu het eruit is, gaat er een zuiverende werking vanuit. Misschien is dat voor de luisteraar niet direct te horen, maar nu is het voor mij zaak om dit over te brengen.”

Vasquez nipt relaxed van zijn pilsje en glimlacht inderdaad vrij veel. Als een man die een veelbelovend derde album gaat uitbrengen en daar weer een jaar de hort mee op kan. Maar dat betekent niet dat het hem gemakkelijk afgaat. “The Soft Moon heeft mij gevonden”, zegt hij samenzweerderig. “Ik ben het eigenlijk niet. Ik heb het gevoel dat ik door een andere kracht, iets externs wordt geleid om dit te gaan doen. En om eerlijk te zijn, ik haat het. Ik haat dat ik iedere keer weer helemaal tot op het bot moet gaan. Het liefst deed ik dit niet, was dit niet nodig geweest, maar ik kan niet anders.” Om te besluiten: “Ik heb eigenlijk hierna nog één ding wat ik nog kwijt wil. Vier albums, dat is genoeg, dat is compleet. Ik heb misschien nog één laatste ding te zeggen.” En weer die glimlach. We mogen blij zijn dat wij Luis Vasquez niet zijn. En zo waar: nog blijer dat hij wel zijn muziek maakt. Hij blijft een raadsel.