Op London Calling 2012 mochten we voor het eerst kennis met ze maken: Jane Penny en haar altijd van line-up veranderende TOPS. Sindsdien heeft ze ons nooit meer laten gaan. Bijna exact twee jaar geleden stond de band voor het laatst in Nederland, met het album Picture You Staring. Daar speelde de band twee nieuwe nummers, met de vage belofte van een nieuw album. De singles kwamen, het album bleef uit: tot afgelopen week. Gisteravond speelde de band Sugar at the Gate voor een stijf uitverkochte De School.

Better Person
Een onheilspellende gedaante betreedt onder bloedrood licht als eerste het podium in De School. Waar de vorige twee gigs van TOPS in Nederland nog werden gesupport door lokale bandjes Yuko Yuko en Goodnight Moonlight zoekt de band dit jaar haar heil in Berlijn, bij Adam Byczkowski AKA. Better Person. Een einzelganger van Poolse afkomst die vanavond nog het meest lijkt op de liefdesbaby van Dracula en een personage uit Westside Story. Met een intense blik staart hij de al aardig volle zaal in, waarna hij beats uit zijn telefoon tovert.

 

Een beeld dat niet bepaald past bij de sfeer die hij neerzet, want ineens zijn we beland in een rokerig café in de jaren 80. Zijn fluwelen stem in combinatie met de catchy doch dramatische, droefgeestige beats laat  publiek alvast rustig wennen aan een avondje dansen, maar  geeft helaas ook de gelegenheid om hun verhaal aan elkaar kwijt te kunnen. Het publiek is niet de enige die praatgraag zijn, ook Byczkowski zelf kan er wat van. Zijn ongemakkelijke, omslachtige anekdotes slaan als een tang op een varken maar weten telkens weer een nieuw muzikaal, kwalitatief hoogstandje in te luiden. Als een donkere rookwolk bekruipen de depressieve gevoelens ons en lijkt de ene helft van de zaal in trance te geraken, waar de andere in slaap dommelt. Een dunne lijn waar Byczkowski mee touwtjespringt vanavond.

 

TOPS
Deze depressieve vlaag is volledig verdwenen wanneer TOPS het podium betreedt. In de oude school walmen de herinneringen van jonge, onzekere, onschuldige scholieren nog uit de stenen wanden de bloedhete zaal in. Alle outkasts en muurbloempjes van weleer lijken vanavond te zijn uitgerukt om TOPS, twee jaar na hun laatste optreden in Nederland, te bewonderen. Het rokerige café van Better Person is opgeschoven naar een schoolfeest uit de jaren 80. De ogen worden linea recta naar de innemende Jane Penny gesleept, die ons toegiechelt voor ze Circle in the Dark van het tweede album Picture You Staring inluidt. Snel daarna slingert ze nieuw werk de zaal in, waarna de duistere single Anything volgt. Deze wist ons vorig jaar al door het hart te harpoeneren, en doet niks minder in de zaal vanavond. Een voorbode voor de rest van de verrukkelijke avond. Want wat volgt is een avond die in het teken staat van het kersverse album, maar ons alsnog de oude parels niet onthoudt. 

TOPS is duidelijk gegroeid in de jaren dat we hen hebben moeten missen. Niet alleen in attitude en kwaliteit, maar ook in formatie. Waar Penny namelijk eerst de toetsen zelf voor haar rekening nam, heeft ze de taak nu overgedragen aan een nieuwe toetseniste. Dit geeft de betoverende vrouw alle ruimte om haar tot in de kern te leren kennen.  Ze heeft een stem die zonder moeite hemelhoog schiet en zich dan weer neer laat storten in de nostalgische diepte. Haar danspasjes zijn vederlicht en aandoenlijk tijdens de upbeat momenten, maar de blik in haar grote ogen meters diep wanneer ze zich in aan de mellow nummers waagt. Het ene moment is ze de girl next door, dan het meest sexy meisje van de school. Ook heeft Penny dit keer een nieuw wapen in de tourbus geladen: een dwarsfluit. Deze pakt ze er tot twee keer toe bij, waarmee ze het publiek bezweert tot een aanbiddende schare fans.

De complete show wordt in balans gehouden door de uitschieters naar beide kanten. Het lange, voortslepende The Hollow Sound Of The Morning Chime weet te betoveren waarna direct onze dansmoves worden getest met instant hit Way To Be Loved. Bij de vorige twee keer was dit de uitsmijter, waar de outro meerdere keren herhaald werd en de energie door het dak spoot. Dit trucje laten ze dit jaar achterwegen, er is een nieuwe uitsmijter; Petals. Het funky, catchy nummer van onze zomer van 2017. TOPS weet al jaren te verrassen en te betoveren. Loeisterke nummers doordrongen met charisma van Jane Penny. Dit is vanavond wederom naar een nieuw level getild. 

De Leidse/Amsterdamse band Torii schittert in de nieuwe TDI videosessie. De band brengt 17 maart zijn debuut-EP ‘Submerged’ uit op Purple Noise Record Club. De gelaagde nummers van de band doen denken aan Radiohead, John Maus en Deerhunter en zijn opgenomen in een antikraakpand in Leiden. Op het moment van interviewen is band deze voormalige school net abrupt uitgezet. In een nieuwe oefenruimte praat TDI met twee vijfde van de band: zanger en gitarist Domenico Mangione en toetsenist Jilles van Kleef.​

Laten we beginnen bij de basics: hoe is Torii ontstaan?

Domenico: “Torii is ontstaan uit een periode waarin ik veel muziek schreef. Gek genoeg kwamen er al snel best wat aanvragen om live te spelen. Dat terwijl we nog vrijwel niets online hadden staan behalve wat weird ass demo’s. Pas sinds februari vorig jaar bestaat Torii als een ‘echte’ band.”

Hoe en waar is ‘Submerged’ tot stand gekomen?

D: “Ik heb het opgenomen in een school in Leiden. Ik woonde daar antikraak en Jilles woonde in het pand daarnaast. Ik had veel opname apparatuur staan en had genoeg ruimte, waardoor we alles tegelijkertijd konden inspelen. De basis van de EP is dus ook helemaal live opgenomen. Uiteindelijk heeft Tijmen van Wageningen van de band The Womb alles gemixt.”

Komen daar ook die meeuwen, die je af en toe op de EP hoort, vandaan?

Jilles: “Ja, er was echt een meeuwenplaag daar. Als je naar buiten ging, kwamen ze om je heen cirkelen en probeerden ze expres op je te schijten, verschrikkelijk was dat.”

D: “Een middag regende het keihard en de meeuwen waren aan het krijsen, dus had ik het raam opengezet en dertig minuten aan omgevingsgeluid opgenomen. Dat hebben we in de EP verwerkt. Dat mis ik soms wel in opnames van artiesten: de sfeer van de omgeving. De locatie draagt echt iets bij. “

Hoe zit het met de tekst: wat betekenen de nummers op de EP?

D: “Voor mij is zang in Torii meer een instrument dan een overdrager van tekst. Dat betekent echter niet dat de teksten niet belangrijk zijn, de plaat is doordrenkt met thematiek. Ik heb erg last van depressie en ben daar veel mee bezig. Voor mij is muziek heel reflectief. Als je je depressief bent voel je je vaak heel erg gedissocieerd. Alsof de werkelijkheid net niet klopt, er net niet is. Daarom heet de plaat ook ‘Submerged’. Het beschrijft het gevoel alsof je onder water zit, alsof er een barrière is tussen jou en de wereld.”

J: “Het gaat om een soort geïsoleerdheid, afgesneden van de rest. Dat heeft ook te maken met de betekenis van onze bandnaam, namelijk ‘poort’. De muziek is een soort poort naar dat geïsoleerde gevoel.”

D: “Het nummer Submerged is bijvoorbeeld opgebouwd uit één akkoordstructuur, het is één stuk dat zich herhaalt en daarmee weer het concept bevestigt en misschien zelfs versterkt. Het is een existentialistische isolatie waarbij je alles in je leven langs ziet gaan.”

Op 17 Maart is de releaseshow van ‘Submerged’ in De School in Amsterdam, in samenwerking met Subbacultcha.

Ook in samenwerking met Subbacultcha: onze videosessie met de Torii!