In het universum van The Daily Indie mag de naam City and Colour niet direct een belletje doen rinkelen, maar de punkkids van weleer (guilty as charged) hoef je niet uit te leggen wie Dallas Green (een ‘city’ en een ‘colour’, vat u hem?) is. De gitarist van de legendarische Canadese posthardcoreband Alexisonfire maakt al vijftien jaar soloplaten, maar verschijnt dankzij de nieuwe muzikale richting eigenlijk nu pas echt op onze radar.

Alexisonfire uit het Canadese Ontario stamt uit de stortvloed van punk- en emobands van rond de eeuwwisseling. Sinds de oprichting in 2001, de break van de band zo’n tien jaar later en de reünie die nu sinds 2015 voortduurt, groeide het vijftal uit tot een van de meest succesvolle Canadese groepen van deze eeuw. Onwaarschijnlijk ook: Alexisonfire begon als pure nerdy screamo-band (dat was toen een hip genre), ontwikkelde zich tot solide posthardcoreband die zijn hand niet omdraaide voor festivals en stadions (check bijvoorbeeld dit optreden op Reading Festival 2015), maar bleef altijd klinken als wat de band zelf omschreef als ‘two boarding school girls in a violent knife fight‘.

De muzikaal vechtende kostschoolmeisjes in dit verhaal zijn zanger George Pettit (een soort rauw schreeuwende gorillaman die tijdens optredens steevast met ontbloot bovenlijf crowdsurfers van het publiek trekt om ze bovenhands terug de moshpit in te flikkeren) en gitarist/zanger/muzikaal meesterbrein Dallas Green. Deze van top tot teen getatoeëerde houthakker fungeert met zijn zoetgevooisde engelenstem als tegenhanger van Pettit en voorziet daarmee de muziek van de band van de toegankelijke factor die wellicht het onwaarschijnlijke succes van Alexisonfire verklaart.

Emotionele folkliedjes
Hiernaast bestiert Green al sinds 2005 met eveneens toenemend succes zijn soloproject City and Colour. Het contrast met Alexisonfire kan niet groter zijn. Op zijn eerste platen Sometimes, Bring Me Your Love en Little Hell zingt Green emotionele folkliedjes over onrust en eenzaamheid tijdens zijn vele reizen door het Noord-Amerikaanse continent, al strummend op een akoestische gitaar met verder af en toe een harmonica. Het zou zo de soundtrack zouden kunnen zijn van een eigentijdse On The Road van Jack Kerouac.

City and Colour mag aan deze kant van de Atlantische Oceaan nog altijd weinig bekendheid genieten, in de VS en Canada is Green absoluut geen obscure act: zijn single The Girl uit 2007 heeft meer dan 58 miljoen (!) streams op Spotify. Het succes veroorzaakte in 2012 mede de break tussen de leden van Alexisonfire, waarna Green zich vol op zijn eigen muziek kon storten. Of hem dat heel goed deed, valt te betwisten. Hoogte- of dieptepunt was een album met P!nk, waarna nog twee niet bijzonder noemenswaardige soloplaten volgden, tot in 2015 de reünie van Alexisonfire weer alle aandacht van Green opeiste. Vorig jaar verscheen nog wel een liveplaat, Guide Me Back Home; profetische titel, dus wij hadden City and Colour eerlijk gezegd een beetje afgeserveerd.

Wanderlust-thematiek
Tot begin deze maand ineens Astronaut op onze radar verscheen. Gebleven zijn Greens engelenstem en wanderlust-thematiek. Maar hij is niet op reis door de midwest, hij zweeft vele kilometers boven aarde in de stratosfeer: zowel qua teksten als muzikaal. Op zijn rug zitten geen akoestische gitaar en mondharmonica meer, maar een dikke elektrische gitaar, een verzameling effectpedalen en psychedelische synths. Het zorgt voor een heel andere Green dan je voorheen kon horen, en waarmee de aspiraties voor de grote zalen onmiskenbaar zijn. Maar belangrijker: naast een potentiële festivalbanger is Astronaut ook gewoon een heel goed liedje, dat bijvoorbeeld ook zo door POND gemaakt had kunnen zijn. Het kan dan ook zomaar in de smaak vallen bij muziekliefhebbers die helemaal niks konden met de posthardcore van Alexisonfire of de akoestische folk die Green eerder maakte.

Astronaut is de eerste single van een nieuwe plaat die dit najaar moet verschijnen op Greens eigen label Still Records en werd gisteren direct gevolgd door tweede wapenfeit Strangers. We horen minder spacey muziek en meer gitaar en vierkwartsmaat, en daarmee heeft Astronaut vooralsnog onze voorkeur.

Maar je kunt onmogelijk ontkennen dat Dallas Green in zijn kleine pink meer talent heeft voor onweerstaanbare, melodieuze en prachtig gearrangeerde liedjes, dan menig ander muzikant in zijn hele lijf. Als zijn muziek (deze, Greens eerdere solowerk of Alexisonfire) je niks zegt, is het best de moeite waard om een paar uur te spenderen om op ontdekkingsreis te gaan door de discografie van deze veelzijdige artiest.