The Daily Indie kijkt er al maanden naar uit en over een paar weken is het dan echt zo ver! Dan kent Nederland een groot en onwijs tof psychedelisch festival in de vorm van het Eindhoven Psych Lab. Georganiseerd door De Effenaar gaat het 6 en 7 juni helemaal los in Eindhoven!

Mixtape
Wij blikken vast vooruit door middel van een verse mixtape. Vijftig minuten lang kom je langs twaalf bands die wij hebben geselecteerd. Waaronder Cosmonauts, Wooden Shjips, Great Ytene, The Underground Youth, Night Beats, The Wands, Suuns, Sonic Jesus en Hookworms. Enjoy en tot 6 en 7 juni!

2014 Coachella Valley Music And Arts Festival - Weekend 2 - Day 1

 

Ho eens! We hebben regelmatig leuke prijsvragen, maar deze is toch wel heel erg lekker. De Australische boys van Jagwar Ma komen zondag 18 mei naar Paradiso en The Daily Indie mag kaartjes weggeven! Oh yeah!

 

WINNEN
De Madchester sound op album ‘Howlin’ is ongeëvenaard en stond bij een aantal redactieleden bovenaan de lijst van beste albums van 2013. En terecht, want de aanstekelijke muziek van van de band is extravagant lekker! Maar goed, genoeg geklets voor nu, want hoe win je die kaarten?! Simpel, stuur een kort en leuk mailtje naar prijsvraag@thedailyindie.nl en wie weet groove je zondag op de soepele beats van Jagwar Ma!

 

De winnaars krijgen op uiterlijk zaterdag 17 mei bericht!

 

 

london calling

 

Daily Indie-schrijvers Ronald van Berkel en Yoram van Hees trekken op 9 & 10 mei naar Paradiso om verslag te doen van de eerste London Calling van 2014. Het duo doet allerlei ontdekkingen, waarvan je die van de eerste dag hier kunt lezen! Het verslag van de tweede dag vind je hieronder, waarbij de foto’s wederom afkomstig zijn van Remco Brinkhuis. Enjoy!

 

Dag twee van London Calling begint vroeg. Zo vroeg zelfs dat sommige mensen nog liggen te slapen. Matthew Daniel Siskin komt de kleine zaal namelijk ingesnelt in een versgekreukt pak en met de semi-akoestische gitaar in de hand. Hij verontschuldigt zich voor zijn chaotische opkomst want tot vijf minuten geleden lag hij nog te slapen. Met zijn warrige haar, gekreukte colbert en innemende voorkomen steekt de veelgemaakte vergelijking met Bob Dylan de kop op. Gelukkig weet hij dit zelf ook en om het commentaar maar voor te zijn, doet hij tussen neus en lippen door een kleine imitatie van zijn grote voorganger. Ook hij maakt gebruik van een pseudoniem, want waar Siskin in real life een behoorlijk succesvol, New Yorks marketingmannetje is, schreef hij onder de naam Gambles een intens ontroerend album (‘Trust’) over het verlies van een ongeboren kind en de vernietiging die het verdriet daarover met zich meebrengt. Zwaar? Absoluut, maar Siskin laat tussen de nummers door gelukkig wel de gesjeesde yup zien en weet er voor te zorgen de boel met zijn vlotte babbel aan elkaar te lijmen. Het leeuwendeel van het publiek is echter nog niet helemaal klaar voor het festival en Siskin verspilt de sfeer van zijn eigen optreden een beetje door steeds te vervallen in licht geïrriteerde opmerkingen over het gebabbel achter in de zaal. (YvH)

 

Aan Telegram de eer om de grote zaal op de zaterdag te openen. De vier heren uit Londen en Caerphilly komen lichtelijk nonchalant op en rommelen nog wat met hun instrumenten. Frontman Matt Saunders heet ons welkom met een dikke tongval besmeerde “Hello. Hello. We’re Telegram” en vanaf dat moment is het 35 minuten lang rocken geblazen. Telegram zwaait van shoegaze naar krautrock en dan weer naar psychedelica en dat alles met een vette flanger op de gitaar van Matt Wood en een dikke chorus op de zang van Matt Saunders. Ook in de ritmesectie gaat het voor de wind. Bassist Oli Paget-Moon (die soms doet denken aan Joey Ramone) en drummer Jordan Cook lijsten de gitarenmuren van Saunders en Wood perfect in. Cook is trouwens fantastisch om naar te kijken. De diameter van de Brit zijn polsen is haast gelijk aan die van zijn drumstokken, maar wat komt een kracht uit dat fragile lichaam. Hoogtepunten zijn Under The Night Time, Follow en het twee maanden geleden uitgebrachte Rule Number One.

We begrepen van Paradiso ingewijden dat ze weer snel weg moesten, dus vandaar deze vroege speelpositie voor een band die de zaal kapot had gespeeld als ze iets later op de affiche stonden. Hoe dan ook, Telegram maakt alle verwachtingen meer dan waar. Met deze band zit het helemaal snor (pun intended). (RvB)

 

 

Telegram

Telegram

 

 

Mocht je je ergeren aan de theatrale rocksterposes van Telegram, dan is er voor jou The Bohicas. Gewone gasten uit Noord-Engeland, benaderbaar, down to earth, ja ook wel een leren jackie aan. Oh, en ook is dit (samen met Telegram) de meest typische London-Calling-hitband van deze festivaleditie. The Bohicas klinkt opzwepend en opwindend. Alsof de Arctic Monkeys van nu hun songs schrijven met de energie van de Arctic Monkeys van eerst. Vanaf de eerste noot wordt het gaspedaal vol ingedrukt, heerlijk smerige gitaarsolo’s worden eruit geperst en nergens gaat de energie ook maar even omlaag. In tegenstelling tot Telegram is wel ieder nummer een schot in de roos; stuk voor stuk festivalstampers voor de komende maanden. (YvH)

 

 

Een set openen met je eerste en meest succesvolle single? Childhood is niet bang en doet het gewoon met Blue Velvet. Deze strategische keuze is wel link in de zin dat na zo’n groot wapenfeit de rest ook nog wel moet blijven boeien. Childhood is druk bezig geweest met het opnemen van hun debuutalbum, dat deze zomer ergens uit moet komen, en is vast besloten om ons er van te overtuigen dat hun nieuwe nummers net zo goed zijn als eerder werk uit 2010. We wisten al dat Chilhood goed was in dromerige surf pop, waarbij de verslavende melodieën je om de oren vliegen. Deze lijn is adequaat doorgezet met nummers als Falls Away, waarin weer zo’n sterk muzikaal thema zit en waarin heerlijk repetitief wordt gegrooved door drummer Chris O’Driscoll. Of Pinballs, een zes minuten durend epos dat ergens zweeft tussen surf en shoegaze en waarbinnen zes keer op de gekste plekken van tempo wordt verwisseld. Door dit soort trucjes blijft Childhood verrassen en komt het live ook goed uit de verf. (RvB)

 

 

Childhood

Childhood

 

 

Desperate Journalist op het podium van de kleine zaal doet denken aan de jaren tachtig. Zangeres Jo Bevan met kort blond haar en opgeknoopte blouse, bassist Simon Drowner met zwarte oogschaduw en blazer inclusief een paar oude punk-buttons, gitarist Rob Hardly compleet in het zwart en drumster Caz Hellbent in een blauw-wit gestipte polka dress. Ook muzikaal past dit goed in het einde van de jaren tachtig. Het werk van Desperate Journalist is muzikaal niet bijzonder ingewikkeld, maar is door de vele scherpe randjes, een flinke bak pit en het hoekige drumspel van Hellbent wel bijzonder interessant. Drowner staart het hele optreden – de reus die hij is – onafgebroken de zaal in, Hardly laat zien waar de term shoegaze vandaan komt en Bevan is de ideale frontvrouw. Ze zingt alsof haar leven ervan af hangt, maar schiet nergens uit de bocht. Tussen beukplaten Chrisina, Kitten en Organ zoekt Desperate Journalist even de rust op in de vorm van Wait. Bevan zingt bijna het hele nummer met haar ogen dicht en de verleiding is groot om niet hetzelfde te doen; even onszelf laten hypnotiseren. “We all make mistakes”, verkondigt Bevan dan in afsluiter Mistakes, maar wat ons betreft is Desperate Journalist de uitzondering op de regel. (RvB)

 

 

03 - Desperate Journalist

 

 

Samen met Jungle gisteren is de grootste naam van deze editie van London Calling waarschijnlijk wel Royal Blood. Dat niet alleen, het is ook de hardste band van het festival. Drummer Ben Thatcher en zanger/bassist Mike Kerr zijn maar met z’n tweeën, maar maken herrie voor tien. Sinds het optreden van Blood Red Shoes in de kleine zaal is een duo hier niet meer zo’n meedogenloos vette bak herrie over het publiek uitgestort. Waar Kerr’s stem nogal eens te wensen overlaat in de eerder uitgebrachte nummers, wordt dit live volkomen gecompenseerd door de moddervette sound van dit tweekoppig monster. Kerr wurgt liefkozend allerlei gitaarakkoorden én baspartijen uit zijn basgitaar en met bij ieder contact tussen drumstok en –vel lijkt Paradiso op zijn grondvesten te schudden. Royal Blood biedt even een luid momentje om je oergevoelens te uiten. De fysiotherapeut gaat het morgen druk krijgen met alle nekklachten. (YvH)

 

 

Solids

Solids

 

 

Is Solids dan de Royal Blood van de toekomst? Of misschien de nieuwe Japandroids of Death From Above 1979? Dit Canadese duo speelt namelijk ook een gruizig potje noiserock, maar waar Royal Blood zwaar leunt op blues en groove, ontbreekt het bij Solids aan dynamiek. Misschien is het publiek verwend of simpelweg murw gebeukt, maar Solids weet op een tijdstip dat de meeste mensen wel te porren zijn voor een feestje, de kleine zaal haast leeg te spelen. Iets wat The Fat White Family doet in de grote zaal. Zij hebben de twijfelachtige eer om het livegebeuren hier af te sluiten, maar een gedeelte van het publiek dat lijkt te zijn gekomen voor de afterparty, kan overduidelijk niks met de muziek van deze jongens. Het is psychedelische punk met Horror-orgeltjes en western elementen. Schreeuwerig en lelijk. En heerlijk. Het is altijd fijn om nieuwe bands te zien die de missie van Sex Pistols voortzetten: verschillende nummers lijken een variatie op ‘Boredom’, maar vooral de presentatie van halfnaakt over het podium paraderende straatschoffies is een lust voor het oog. Het zal hun dus ook in de laatste plaats een rotzorg wezen dat Shaniqa en haar vriendinnen niks met de muziek kunnen. (YvH)

 

Fat White Family

Fat White Family

20JohnCoffey230414TV©DennisWisse

 

The Daily Indie is een Utrechts platform en de opening van nieuwe Tivoli-zaal is dan ook iets waar we niet alleen bij willen en moeten zijn, maar die we ook graag van alle kanten vast willen leggen. Niet één, maar liefst twee fotografen van The Daily Indie waren aanwezig. Bij deze de knalharde en heerlijke foto’s van Dennis Wisse. Enjoy!

 

 

Knalland

 

Mister And Mississippi

 

 

 

John Coffey

 

 

De mooiste stad van het land, met de mooiste grachten van Europa, zit op het moment middenin het net zo prachtige festival Tweetakt. Op het festival, dat nog tot en met 21 april duurt, staan op 11 april twee van Nederlands fijnste bandjes geprogrammeerd: Afterpartees en Twin Shades. The Daily Indie kan zich in haar thuisstad uiteraard niet bedwingen en staat vooraan om verslag te doen. Bijgaande foto’s komen van Rudy Sablerolle. de korte en slappe verhaaltjes erbij van Ricardo Jupijn.  

 

Afterpartees
Vanavond worden de praatjes van frontman Niek  Nellen niet zo goed als dat ze dat waren op Noorderslag (ook niet slecht, dat niet), maar het enthousiasme van Afterpartees is er zeker niet minder om. In de tot concertzaal omgebouwde broeikas op de Neude laat de band de temperatuur alvast een paar graden stijgen met hun seventies rock ’n roll. Zonder omwentelingen laat de band zien waar ze voor gekomen zijn: lol trappen, biertjes drinken en rocken. Missie geslaagd!

 

 

 

 

Twin Shades
De fijnste psychedelica en desert garage wordt in Nederland gemaakt door het Amsterdamse Twin Shades. Dat moet inmiddels al een tijdje duidelijk zijn lijkt ons zo, maar gelukkig  laat de band op Tweetakt zich nog maar eens van hun beste kant zien voor de Twin Shades-leken onder ons. De grooves zijn vanavond namelijk weer om over naar huis te schrijven en laten het speciaal voor de gelegenheid gebouwde, houten cowboy-dorpje trillen in haar voegen. Zompige, vette, zwetende en schurende riffs gemengd met messcherpe vocalen denderen op diepe baslijnen, die worden ondersteund door een van Neerlands beste drummers. Volgens mij is het wel duidelijk. Zo niet, ga ze eens live zien als je dat nog niet gedaan hebt!

 

 

 

 

amen dunes daily indie copy

 

Het is weer maandag! Nieuwe week, nieuwe kansen! We beginnen gelijk met een fijne mixtape van acht nummers met een totale speelduur van 32 minuten en 19 seconden. Druk op play en laat je eens een half uurtje verwennen met nieuwe, diverse en uiterst fijne muziek.

 

Monday’s Mix
Wat hebben we zoal voor je? Nou, heel wat moois en lekkers! Zo komt er verfijnde elektropop van het Amsterdamse CHEATERS, hebben we de adembenemende nieuwe single van Amen Dunes, zijn de ruige boys van The Orwells van de partij, is er het heerlijk zachte werk van Sean Nicholas Savage en komt één van lekkerste singles van het jaar voorbij, namelijk die van Craft Spells. En dan hebben we het nog niet eens over de psych-folk van Woods en het onwijs soepele nummer Undress van Oscar & The Wolf gehad. Beng!

 

 

 

Sit Back And Enjoy!

DI20 (1 van 1)

 

Op vrijdag 4 april is het tijd voor de tweede editie van Unknown Pleasures in MC Theater, de avond die de venue samen organiseert met 3voor12/Amsterdam en The Daily Indie. Het is weer een avond vol kansen om nieuwe bands te ontdekken, en er staat van alles op het programma. Van duistere wave tot outsider pop en luchtige garage. Hieronder een verslag in tekst van Ricardo Jupijn en Wessel van Hulssen. De fotografie is verzorgd door Raoul Tonglet

 

Urban Grey
Het MC Theater warmt rustig op terwijl de eerste klanken in worden gezet van Urban Grey. De twee muzikanten geven zichzelf een synth- en drumsteuntje in de rug die uit de computer wordt getoverd. Op bas en elektrische gitaar wordt de duistere postpunk-toon gezet, waarbij de gaatjes dicht worden gesmeerd door de galmende vocalen die het plaatje compleet maken. Nummer na nummer komt de schwung er  meer in bij de mid-tempo grooves die de band subtiel over weet te brengen. Het tempo gaat langzaam omhoog op terwijl de zaal voller loopt. De set van de band bouwt naar weinig hoogtepunten toe, maar heeft een goede spanningsboog die tijdens de show beetgehouden wordt. Om kennelijk geen tijd te verliezen is de band al af aan het bouwen terwijl de laatste klanken uitgalmen en kan er snel verder worden gegaan met de tweede act van de avond: Yuko Yuko!

 

 

55 (1 van 1)

 

 

DI2 (1 van 1)

 

 

Yuko Yuko
In zijn eentje schrijft Elias Elgersma al zijn muziek en neemt hij zijn Yuko Yuko-avonturen op, maar na zijn ‘Cultlove’ EP blijkt er al snel vraag te zijn naar optredens van de Fries. Hij gaat aan de slag, vormt een live-band met vijf leden die de sound, blijkt al direct bij het eerste nummer, ontzettend goed weten te vertolken. Alle laagjes uit de muziek hebben hun eigen gezicht en komen helder naar boven drijven in de oceaan vol kolkende, catchy lo-fi geluiden. Het typerende blikkerige en tegelijkertijd warme geluid van Yuko Yuko blijft recht overeind staan en weet te intrigeren en imponeren. Het klinkt vol, dik, overtuigend en totaal niet als een band die pas een paar shows achter de rug heeft. Het hoge niveau stijgt naar hogere hoogtes, de opbouw is goed in balans, alle noten zijn raak, de bassist trekt zijn shirt uit en de show is compleet. Outsiderpop van een nieuw Nederlandse niveau. Yuko Yuko heeft het.

 

 

DI13 (1 van 1)

 

 

DI21 (1 van 1)

 

 

DI16 (1 van 1)

 

 

Apneu
De avond wordt afgesloten door ervaringsdeskundigen en indie-zwaargewichten uit Amsterdam: Apneu. Pure niets-aan-de-hand-we-zijn-hier-om-lol-te-hebben rock. Altijd snel, een lekker hoog rammel-gehalte en bij voorbaat in nummers van min twee minuten. De frontman doet een stuk ducktape onder het oog, haarband om het hoofd, de drummer tikt af, en gaan. De energieke garagerock van Apneu is live exact hetgeen wat het is en wat het moet zijn. Het is snel, rammelt aan alle kanten maar ontspoort nooit. Geen extra poespas, hier staan gewoon vier jongens op een podium die extreem aanstekelijke muziek maken. Het eindeloos melige enthousiasme van de band speelt hier een grote rol in, alsof de nummers al niet catchy genoeg zijn.

 

 

 

COVER ISSUE 10

Illustratie: Sjors Driessen

 

 

The Daily Indie is een gratis en interactief muziekmagazine dat zich richt op nieuwe en alternatieve muziek. Vol interviews, muziektips, fotoseries, columns, albumrecensies, een concertagenda en een hoop losse rubrieken.

 

The Daily Indie | Issue #10
In de tiende editie zijn er interviews te lezen met The War On Drugs, Real Estate, Bombay Bicycle Club, East India Youth, Howler, The Sweet Release Of Death, Naive Set, Shiny Darkly en Eyedress.

 

Verder zijn er losse rubrieken als The Daily Video, The Daily Literature, The Daily Art en Best Of The Blog en hebben we Apneu gevraagd om een Spotify Mixtape te maken.

 

Los van deze rubrieken hebben we uiteraard een hoop bladzijden volgeschreven over allerlei kersverse nummers, redactietips, een hele hoop albumrecensies, een bomvolle concertagenda en lees je tussendoor een aantal prikkelende columns. En daarnaast hebben we nog veel, en ja, veel meer deze issue!

 

—————————————————————————————————————————————————––

 

The Daily Indie is speciaal ontworpen als interactief muziekmagazine. Waardoor je niet alleen over de artiesten kunt lezen, maar dat je ze ook direct kunt beluisteren op Spotify/Bandcamp/SoundCloud, de band kan liken op Facebook of een videoclip van ze kunt bekijken op YouTube. Zo weet je ook echt waar je over leest!

 

—————————————————————————————————————————————————––

 

 

Download de app
Via de volgende link kan je The Daily Indie downloaden op je iDevice: The Daily Indie | App Store
Uitgever: Rising Step

icon-Available-on-the-AppStore

—————————————————————————————————————————————————––

 

Lezen via Issuu
Geen smartphone of tablet? Geen probleem! Je kan The Daily Indie hieronder gewoon lezen via Issuu.

 

 

 

 

Screenshots

 

poster paradiso 20 maart klein

 

 

Wat is er leuker dan een avond organiseren met bands waar je zelf stiekem fan van bent? The Daily Indie doet het al een tijdje in Paradiso tijdens Dondergrondse, met op 20 maart wel een heel speciale editie! We halen namelijk twee Belgische bands naar Amsterdam die ons persoonlijk gaan laten zien wat er allemaal broeit in de alternatieve, Belgische scene. Te weten dat de psychpoppers van Tubelight + Double Veterans in de Kleine Zaal zullen spelen op 20 maart! En dan ook nog eens DJ-set van Krach! En alle bezoekers kunnen op de gastenlijst worden gezet? Holy smokes!

 

Meld je op Facebook aan voor de gastenlijst door even op het bericht te reageren dat bovenaan staat: https://www.facebook.com/events/832598550088511/

 

 

Tubelight
In 2012 stond de band al in de finale van Humo’s Rock Rally, een bijzonder goede graadmeter voor de kwaliteit van Belgische bands. Inmiddels is er met het fuzzy Coming After You ook een bijzonder sterke en vooral catchy single uitgekomen. In België dus al lekker aan de gang, maar ook Nederland moet eraan geloven, zo gaat de band mee als support tijdens wat Nederlandse shows van Customs. Maar zeker niet voordat ze eerst op ons feestje hebben gespeeld in Paradiso. This is going to be groovy. Kijk trouwens uit voordat je hieronder op play klikt, hij blijft de rest van de week in je hoofd hangen. Niet dat het erg is. I’m just sayin’.

 

 

 

 

 

Double Veterans
“Wàt was dat?!,” dachten we toen we bij de Mozes & The Firstborn homecomingshow Double Veterans aan het werk zagen. Twee gitaren en een drumkit, meer hebben deze drie gasten uit de buurt van Antwerpen niet nodig voor een pot furieuze, psychedelische garagerock. Het loopt dan ook lekker over de grens. Hoog tijd om dat als de sodemieter naar Paradiso te halen, dit willen we niet voor onszelf houden! Wow, fuckin’ wow!

 

 

 

 

 

 

Krach
Tijd vliegt, het is nu drie jaar geleden dat Krach met hun titelloze debuutalbum de muziekwereld in werd geknald. De mix tussen groovende rock en scherpe elektronica was misschien wel de meest geslaagde cross-over tussen die twee genres die ooit in ons kikkerlandje geproduceerd was. Weten we het nog?! Ja? Mooi! Die gasten komen namelijk binnenkort met een nieuwe plaat en die staat verdomme weer als een strak gemetseld huis. Maar omdat de heren niet alleen muziek kunnen maken, maar ook een potje kunnen DJ’en, dat gaan ze 20 maart laten zien. Volgens eigen zeggen gaan de heren “alleen maar obscure techno uit ’99” draaien. Dat belooft wat! En dan draait The Daily Indie tijdens zijn DJ-set wel die ongelooflijk lekkere, nieuwe single die je hieronder vindt.

 

 

eagulls band

 

 

De Britse gasten van Eagulls zijn heel erg lekker bezig voor de liefhebbers van postpunk. Hun muziek klinkt beestachtig ruw, opgejaagd, angstig en lijkt wel midden in de nacht opgenomen in een spookachtig bos. Een tijdje geleden spraken we de band uit Leeds over hun heden, verleden en toekomst. 

 

Zo, wat zijn jullie allemaal uit aan het spoken?

“Niet zoveel op het moment, we hebben vooral weinig geslapen.”

 

Jullie speelden onlangs op het grote showcase-festival CMJ in New York, hoe was dat en hoe spring je eruit tussen 1.400 anders shows?

“Dat was te gek, er waren best wel wat mensen bij de shows. We hebben lang gespaard en al ons geld gestoken in een pers-guerrilla, ha ha! Nee, je weet niet hoe dat soort dingen gaan, we werden wel een keer door de New York Times en Rolling Stone genoemd, dat scheelt misschien wel. Maar je moet gewoon doen wat je altijd doet. Het gaafste was toch wel dat we vuurwerk af gingen steken van een of ander duur appartement in Brooklyn en er allerlei alarmen afging en de politie verhaal kwam halen. Good times.

 

Waarom moeten onze lezers jullie muziek zeker luisteren?

“Ik denk omdat het eerlijk en oprecht is, we houden niet van onzinnige bullshit rondom de band. We spelen en schrijven vanuit onszelf, hebben het niet over irrelevante zaken en ik denk dat mensen dat wel voelen.”

 

 

 

 

Hoe zijn jullie gegroeid als band de laatste paar jaar?

“We hebben er nog steeds veel plezier in, alleen we houden onze ogen wel goed open nu het steeds beter gaat met de band. We zijn vrij cynisch geworden, ook wel over de muziekindustrie en dat is ook wel terug te horen in onze muziek. Ik denk dat we veel realistischer en minder naïef zijn dan in het begin. We stoppen al onze energie nu vooral in de muziek en het toeren, want we werken hiernaast nog steeds helaas, dus we hebben echt geen tijd voor onzin.”

 

Ik ken jullie pas net, maar jullie komen over als aardige gasten. Waar komt die rauwe energie en gemene sound vandaan?

“Dit is de enige kans om dat te doen denk ik. Om alle adrenaline te laten stromen, niet na te hoeven denken, alles eruit te gooien en ontzettend veel plezier te maken.”

 

Hoe creëer je spanning in de studio?

“Dat is moeilijk te zeggen eigenlijk… Sommigen van ons wonen en werken ook nog eens samen, dus we zien elkaar soms veel te veel. En misschien ook wel omdat we, vanwege de financiën, maar een bepaalde tijd hadden om op te nemen in de studio. Op dat moment moest het simpelweg gebeuren. Ik (George Mitchell, zanger red.) had ook nog een flinke infectie op mijn borst en dat had ik pas veel te laat door, maar toen moest ik dus nog de zang opnemen.”

 

Volgens mij heeft dat juist wel gewerkt als ik zo naar die nummers luister!

“Misschien is dat ook wel goed geweest voor dat scherpe randje, ha ha. Toen was het in ieder geval verschrikkelijk, dat kan ik je wel vertellen.”

 

 

Nieuws single Possessed

 

 

Hebben jullie al zin in de release volgend jaar?

“Poeeeee, we spelen al die nummers al live, we kunnen echt niet wachten tot die uitkomt, man! Het is een diverse plaat geworden, wij zijn er echt heel erg blij mee.”

 

Wat zijn de volgende stappen?

“Heel veel toeren, de plaat uitbrengen en hopen dat we hiernaast kunnen stoppen met werken. Of ontslag krijgen, dat zou misschien ook wel prima zijn. Dan hebben we de perfecte reden om hier volledig voor te gaan.”

 

 

De zelfgetitelde debuutplaat van Eagulls komt 3 maart uit via Partisan Records

 

 

Concertagenda week 10

Nu de kreet #lente viraal gaat is de tijd voor festivals echt aangebroken. Deze week zullen Where The Wild Things Are en Bruis@TheDocks de spits afbijten, maar daarna zullen er vele volgen. Doordat men in de hoofdstad deze week bezeten is van het electronica- en dancefestival 5 Days Off, is er verder helaas niet heel veel te beleven.

 

Iceage

De jonge honden van Iceage komen uit Denemarken en hebben live al een enorme reputatie. Harde punk zoals men het ooit bedoelde! Er is geen touw aan vast te knopen, doet pijn aan de oren en is razendsnel voorbij, maar god wat is het lekker.

  • Woensdag 6 maart, Area51 Eindhoven.
  • Zaterdag 9 maart, Vera Groningen.

 

Chad Valley

Deze week presenteren wij Chad Valley uit de Subbacultcha!-stal. Jaren 80 pop met een grote hoeveelheid aan synthesizers. Zeker zijn cd checken want daar staan ook mooie samenwerkingen op met onder andere Active Child en Twin Shadow.

  • Donderdag 7 maart, Spiegelbar Tivoli Utrecht.
  • Vrijdag 8 maart, Sugar Factory Amsterdam.

 

Nelson Can + Sir Yes Sir

Gratis bandjes kijken is natuurlijk iets waar wij geen nee tegen zeggen. Ditmaal in het Patronaat in Haarlem. Zo komen de drie Deense dames van Nelson Can. Met alleen drums, een bas en zang zorgen ze voor een simpele sound, maar zeker met pit. De Antwerpse band Sir Yes Sir zag je misschien al bij De Wereld Draait Door. Frontman Tijs Delbeke zorgt voor een goede portie indie rock.

Je kan overigens Nelson Can ook vandaag in Paradiso bewonderen, alleen betaal je dan wel zeven euro.

Donderdag 7 maart, Patronaat Haarlem.

 

Bruise@TheDocks

Om de opening van het nieuwe pand van het Maastrichtse poppodium Muziekgieterij te vieren, is er een nieuw mini-festival in het leven geroepen: Bruise@TheDocks. Voor nog geen luttele 45 euro zie je onder andere DeWolff, Mozes And The Firstborn, Wallace Vanborn, Fidlar en Mister And Mississippi.

Vrijdag 8 en zaterdag 9 maart,  Muziekgieterij Maastricht.

 

Girls Names 

Het kwartet van Girls Names stond al eerder op Le Guess Who? en Eurosonic. Men neme wat synthesizers, een galmpje en wat rammelende gitaren. En zo heeft men er weer een fijn lo-fi noisepop bandje bij. Count us in!

Zaterdag 9 maart, De Nieuwe Anita Amsterdam.

 

 

Verder deze week 

  • I Am Oak + Herrek. Donderdag 7 maart, LuxorLive Arnhem.
  • Jake Bugg. Vrijdag 8 maart, Melkweg Amsterdam & zondag 10 maart, Tivoli Utrecht.
  • Where The Wild Things Are. Vrijdag 8 t/m zondag 10 maart, De Eemhof Zeewolde.
  • Villagers. Zaterdag 9 maart, Tivoli Utrecht.