De ene dag kent niemand je muziek, de andere dag sta je met je smoel voor de camera van de VPRO en diens 3voor12. Er valt niet onderuit te komen, en we schreven het zelf ook al in de vorige issue: Young & Sick is booming en legt het pad van succes met zevenmijlslaarzen af. Dit deed hij voorheen door het anoniem uitbrengen van muziek op het internet, dat weinig gevolgen kende. Maar die tijden liggen sinds het begin van april achter ons; Nick van Hofwegen heeft zijn debuutalbum uitgebracht en draagt de naam Young & Sick zelf.

 

Oerwoud
Het idee achter de band kent vele invloeden, zoals R&B, een beetje alternatieve rock en zelfs ingrediënten uit het oerwoud dat zich soulmuziek noemt. En met zoveel inspiratiebronnen, moet je je als soulpop-act kunnen onderscheiden; en dat doet Van Hofwegen maar zelden. Nummers als Ghost Of A Chance en Glass zijn sterke onderdelen van het album, die zowel overtuigen als charmeren. Maar tegenover deze nummers staat het mindere deel van het geheel. De plaat is daarentegen op geen enkel moment minder dan ‘ontzettend gepolijst’, maar dat gegeven heeft niet altijd genoeg in huis om zich als volwaardig album overeind te houden.

 

 

 

 

Van Hofwegen zet anderzijds wel een prestatie van formaat neer met zijn stem en het gebruik daarvan. Hiermee weet hij de luisteraar al in de eerste minuten van het album voor zich te winnen. De zang spreekt daarmee zowel de doorgewinterde soulpop-kenner, als iemand die nieuw is voor dit specifieke genre aan. De nummers zelf zijn ook gelaagd en experimenteel genoeg om vaker luistervoldoening uit te halen. De band had winst kunnen pakken op het feit dat het experimentele stopt bij de begeleiding en zang. De samples die we over de langspeler verspreid horen, zijn dan ook geluiden die vrij bekend zijn bij het luisterpubliek. Nergens wordt er een geluid gecreëerd waar men van verbaasd zal staan, of nog niet eerder in de nummers heeft gehoord.
Robbert van Kortenhof

 

Woensdag 7 mei te zien op London Calling in de Tolhuistuin!

 

 

 

 

Uit het niets was daar een nieuwe kolonisator van de Nederlandse indie-wereld: Young & Sick treedt in de elektronische voetstappen die de afgelopen jaren in groten getale zijn achtergelaten. Zonder in Nederland al veel muzikale potten te hebben kunnen breken, staat Young & Sick deze zomer op zowel SXSW als Coachella . Reden genoeg om zijn nieuwste experiment eens goed onder de loep te nemen.

 
Muzikale puzzel
Met gelaagde electro-tracks bouwt Young & Sick, alias van Nick van Hofwegen, toe naar zijn officiële debuutalbum. Glass is een nieuwe stap in het proces dat de Nederlander met zevenmijlslaarzen aflegt. Elk geluidje, elk bliepje en elke baslijn lijkt met een weegschaaltje te zijn afgewogen. Young & Sick produceert muzikale puzzelstukjes die direct op elkaar aansluiten. De afbeelding die die puzzel uiteindelijk vertoont is een combinatie van dromerige en dansbare elementen.

 

Interessant patroon
Het elektronische aspect, dat op Glass duidelijk de overhand houdt, legt een onbreekbare basis voor de wat psychedelisch aandoende vocalen. Met strengen van elekcro, soul en R&B weeft Young & Sick een energiek en interessant patroon. De plaats die Van Hofwegen al zo vroeg in zijn carrière heeft geclaimd in de line-up van bijkans de grootste Amerikaanse festivals, blijkt volkomen terecht.

 

De artistieke kant van Young & Sick, die in het verleden onder meer een albumcover voor Foster the People ontwierp, is hoorbaar in zijn muziek. Nederland, en de wereld in het verlengde daarvan, mag zijn borst natmaken. Voor één keer zal het contact met elektronica dan geen kortsluiting veroorzaken.

 

 

 

 

 

 

 

Wanneer een artiest of band in Nederland op het punt staat om door te breken, staat 3FM daar voor de deur om die credits op zich te mogen nemen. Zij helpen je door de laatste fase naar bekendheid. Geen slecht gegeven, zou zelfs gewaardeerd mogen worden, maar sommige artiesten zijn te alternatief of hebben uit principe niets met deze manier van faam bereiken. Zo ook Young & Sick: een ‘music and art project’ dat zonder enige aankondiging op Coachella en SXSW staat. Interessant detail: geestesvader is ene in Nederland opgegroeide ‘Nick’ die tegenwoordig in Amerika werkt.

 

Bekend worden volgens het boekje
De muziek die het drietal maakt, is niet wereldvreemd. Een simpele drumlijn en enkele synthese klanken zijn, blijkbaar, genoeg om de luisteraar te veroveren en hem haar er in te laten verliezen. Althans, dat is wat er met mij gebeurde, en vele anderen. De grote vraag die rest is natuurlijk: hoe kan een groep zonder pardon, of überhaupt bekendheid, in het niets op twee van de bekendste festivals ter wereld staan? Nou, dat komt door een opkomende branche in Amerika, managers met inzicht en op het juiste moment in de juiste trein stappen.

 

Kijk naar (rust in vrede) The Child of Lov. Een Nederlandse artiest die ongegeneerd zichzelf naar de top heeft gewerkt door over de juiste kwaliteiten te beschikken en (niet geheel onbelangrijk) de juiste mensen te kennen. Gevolg? Een plekje op Glastonbury en verzekerd van een carrière vol hoogtepunten. Nu zijn er mensen die zich afvragen of dit ten koste kan gaan van de kwaliteit. Maar in beide gevallen kan ik u er van verzekeren dat dat hier niet ten sprake hoeft te komen.