Admiraal Oosterbroek is spreekstalmeester tijdens Eurosonic/Noorderslag. Voor The Daily Indie beschrijft hij zijn belevenissen.
Uit de lucht valt water. Ook onder me klotst het. Zojuist ben ik aangemonsterd op de Willem Jacob, een oude bakstenenschuit. Mijn huis is een schip. Uitvalsbasis voor het bij voorbaat al voortreffelijke weekend boordevol Eurosonic/Noorderslag.
De middag loopt ten einde wanneer ik richting het Ebbingekwartier wandel. Onderweg ontmoet ik Ron. Ook hij wil die kant op, maar zijn richtingsgevoel liet hem in de steek en bovendien draagt hij zijn bril niet. Ik voorkom dat hij afdwaalt. Al kletsend blijkt dat we wederzijdse kennissen hebben. Een soort gemeenschappelijke vrienden, maar dan in het echt. De securitydame bij de crew office glimlacht mooi. Ze zal het wel koud hebben.
Op de Markt checkt de Amsterdam Klezmer Band sound. Ik zwaai naar drummer Mischa. Hij zwaait terug.
De maaltijd gebruik ik bij ’t Feithhuis. Aan tafel ontmoet ik de vriendelijke muzikanten van Chayah, een jonge folkband uit Zwolle. Als hun charme zal doorklinken in hun show in Shadrak, dan voorspel ik ze een toekomst vol rooskleurige maneschijn.
Dan meld ik me bij Vera: het podium waar ik de komende twee avonden de bands aan mag kondigen. Altijd een prettig weerzien met deze zaal vol pophistorie. U2 stond er eens. De crew is hartelijk als altijd. Frans, opnamebaas van de VRT en tijdens eerdere edities van de partij, ontbreekt en dat vind ik jammer. Van oorsprong is hij Nederlander, maar al jaren woonachtig in België. Frans weet wanneer een Rochefort 10 op z’n best is. Na een jaar of acht. Ik ben benieuwd hoe het met zijn knie is. Daar had hij vorig jaar zo’n last van. Ik mis Frans.
Sex Jams trapt af. Ze komen uit Wenen, de zangeres deint vrolijk op het fuzzy gitaargerommel en ze zijn het publiek erg dankbaar. ‘The next song is a weird song; it’s about love, love that’s not working, but it’s still love.” Het leven in een notendop.
Circa Waves doet britpop. En goed. Met de gitaar bijna op de borst toont de zanger een perfecte beheersing van zijn stem. Korte songs met mooie spanningsbogen. De set is vlot klaar en dat biedt me de tijd om even richting Markt te wandelen. Daar laden de Wooden Saints net de bandbus in. Ze zijn heel lief. En maken prachtmuziek. Dat schreef Hester Carvalho in het NRC. Gelijk heeft ze. Ik schud de papa van Tessa de hand. Ik hou van die man. Hij organiseert het Whisky Festival.
Ja, Panik kan me niet zo boeien. Tijdens hun show vraag ik de afsluiter van de avond, Winny Puhh, of ze wensen hebben wat betreft mijn aankondiging. “Als iemand hier denkt dat ‘ie op het platteland woont, heeft ‘ie het mis: wíj wonen al op het platteland.” Bob, Vera’s artiestenbegeleider, liet me het stageplan van de band zien. In fantasy-stripvorm. Ik heb zin in deze show. Qua gekte stelt Winny Puhh niet teleur. De mannen zijn geschminkt en er is veel meisjesachtig ondergoed. Geheel verstoken van kleding zijn de twee drummers. Hoewel, ze dragen sokken. Allebei één. Om hun geslacht. Citeren uit de pophistorie. Of Winny Puhh dat in muzikaal opzicht ook doet, is niet relevant. De show staat bol van melige dwaasheid. Naast me zie ik mensen continue glimlachen. Dat is meer dan genoeg voor zo’n festival act.
De stad barst van de leuke nafuifjes. De Bowlingbaan is toneel van Double Vee’s roemruchte donderdagnachtfeestje. Eefje de Visser speelt met Loïs Lane. Er wordt genoten met een grote A. De late uurtjes verworden tot een slecht te reconstrueren delirium. In het gras bij mijn boot zit een beschonken man. Af en toe doet hij een poging tot lopen. Ik moet lachen.
De opdracht is nu: vind het aantal songtitels van liedjes van Eefje de Visser in dit stukje. Het eerste goede antwoord wint een prijs.
