De nieuwe plaat van Cate Le Bon klinkt als Deerhunter zijn Why Hasn’t Everything Already Disappeared? Of anders geformuleerd: de nieuwe Deerhunter klinkt als Cate Le Bon. De Welshe dertiger drukte als producer flink haar stempel op het geluid van Bradford Cox en co. De verrassende keuze bleek een gedroomde samenwerking. Wat Cate in de studio bij Deerhunter voor elkaar kreeg, lukt haar evengoed op soloplaat Reward, een scharnierpunt in de interessante carrière van Le Bon.

Tekst Daan Krahmer

Bradford Cox en Cate Le Bon ontmoetten elkaar via internet. “Bradford schreef iets prachtigs over mijn album Mug Museum voor Pitchfork”, vertelt Le Bon aan de telefoon. “We raakten aan de praat en hij nodigde me uit om bij hem te verblijven tijdens een tournee. Daarna hielden we contact.” Zo vloog Le Bon voor een langere periode naar Texas, waar ze meewerkte aan de achtste Deerhunter plaat. “Het is een absolute trip om je in de wereld van Bradford Cox te begeven. Bradford is een extraordinary person: onmogelijk te beschrijven, alsof hij op aarde loopt sinds het begin der tijden. Hij heeft een prachtige, bijna kinderlijke verwondering voor muziek en kan extreem opgewonden zijn. Hij leeft voor kunst en creativiteit. Zijn liefde daarvoor is onvoorwaardelijk. Het was een eer om hem beter te leren kennen. Lockett is ook een absolute sweetheart.”

Daarnaast bevalt het produceren van de muziek van anderen Le Bon prima. “It’s a gift. Als je met een band werkt, wil elk bandlid iets anders van je. Werken als producer is veeleisend en altijd anders, maar the reward is groot als je een geluid produceert waar iedereen gelukkig mee is. Elke plaat is een leerproces, ook voor mijzelf. Je bent dwaas als je niet reflecteert op het creatieve proces. Je moet je blijven ontwikkelen als artiest én als producer.”

“Hout kun je voelen en aanraken, terwijl muziek ontastbaar is”

Toch produceerde ze haar nieuwe plaat niet zelf. Het was zelfs even de vraag of Le Bon wel professioneel muzikant wilde blijven. “Ik heb een jaar lang een meubelcursus gedaan. Dat was iets wat ik al lange tijd wilde doen, maar als je in een werkritme zit, in een cyclus van optreden en platen maken, kom je daar niet aan toe. Muziek creëren is intens en kost veel energie, maar vooral het vele reizen kan uitputtend zijn. Meubels in elkaar zetten is wat dat betreft meditatiever. Je kunt je speelse creativiteit kwijt, maar je werkt ook met tastbaar materiaal. Je werkt met je handen. Hout kun je voelen en aanraken, terwijl muziek ontastbaar is.”

“Ik wist ook niet of muziek echt mijn toekomst zou zijn”, vervolgt Le Bon. Die twijfel en intense reflectie hoor je terug op Reward. De plaat ademt verandering en laat een herboren artiest horen. In ieder liedje valt wat te vinden. Een rafelig detail, een verrassende wending, of een hypnotiserende melodie. “Tijdens mijn meubelcursus bracht ik veel tijd alleen door. Nu wilde ik samenwerken met iemand. Iemand die ik vertrouwde. Samur Khouja wist in wat voor mentale toestand ik me bevond en kon daar precies op inspringen. Soms is het moeilijk om zowel creatief als kritisch te zijn. Dat kan niet tegelijkertijd en daar helpt samenwerking echt bij.”

“Je kunt niet creatief en kritisch tegelijk zijn”

De uitstekende single, Daylight Matters, blijkt om verschillende redenen een bijzonder liedje. Het nummer is exemplarisch voor het album. Le Bon creëerde de demo in haar eentje. “Ik schreef Daylight Matters in Lake District. Het liedje is geschreven op piano. Ik heb er bewust niks raars mee gedaan, maar geprobeerd het zo natuurlijk mogelijk in de studio op te nemen. Daardoor klinkt mijn nieuwe materiaal wat naïever. Dat is de insteek voor de hele plaat: Reward is intiemer en directer. De liedjes zijn overwogen en doordacht. Live ga ik het spelen met een grotere band en er komt een saxofonist mee. De saxofoon is wat mij betreft een van de mooiste instrumenten.” 

“Voor mij is Krautrock een aantrekkelijke taal waarnaar ik graag terugkeer”

Op Reward speelt dat instrument een rode draad. In ieder liedje hoor je wel een saxofoon die de textuur van het lied benadrukt. Nog steeds creëert Le Bon kleine miniatuurwereldjes, maar de absurdistische riffjes en de rusteloosheid van de vorige platen is naar de achtergrond verdrongen. “Mijn vorige albums werden gedicteerd door instrumenten. Heel machinaal. Het waren albums met hevig bewerkte liedjes. De nieuwe spontaniteit en speelsheid komen uit de Krautrock-scene. Faust IV is absoluut mijn favoriete plaat. Toen ik die voor het eerst ontdekte, ontdekte ik meteen een nieuwe muzikale vocabulaire. NEU! en veel van CAN vind ik ook te gek. Voor mij is Krautrock een aantrekkelijke taal waar ik graag naar terugkeer. It breathes joy and playfulness.”

Zo beheerst en zakelijk als ze aan de telefoon vertelt over haar werk, zo duidelijk neemt Le Bon stelling in het persbericht waarmee Reward aangekondigd werd. ‘Everything is losing its meaning’, valt er te lezen. “We leven in een aparte tijd waarin rust lastiger te krijgen is. Dit komt vooral door de politiek en het internet. We worden om de oren gegooid met slogans en woorden die gebruikt worden om te manipuleren. Mensen gebruiken grote woorden omdat ze een doel hebben. Door huge, powerful words lijkt de taal zelf haar betekenis te verliezen.”

Terwijl Le Bon twijfelde of de muziekwereld wel echt bij haar paste, dook haar naam er steeds vaker op. Ze maakte een mooie plaat met Tim Presley van White Fence en kreeg bijzondere complimenten. Jeff Tweedy schreef bijvoorbeeld dat Cate Le Bon een eigen sound heeft in een tijd waarin dat steeds zeldzamer is. “Het is altijd fijn om complimenten te krijgen, maar je moet het wel met een korreltje zout nemen. Je moet niet focussen op de negativiteit, maar ook niet op de positiviteit. Probeer zelfzeker te worden over wat je doet. Toch was het ook een bijzonder compliment. Jeff Tweedy is een gerespecteerde muzikant en echt een muziekliefhebber.”

Nu is er dus album nummer vijf, maar is Le Bon zelf tevreden over de plaat? “Altijd als ik iets gemaakt heb, háát ik het eindproduct. Heel intens. Je brengt veel tijd door met de muziek die je in elkaar zet en als je er eindelijk klaar mee bent, is het laatste wat je wil doen er nóg meer tijd mee doorbrengen. Als ik redenen heb om iets te creëren en het resultaat bevalt mij, dan voelt het zinvol om muzikant te zijn. Het kan iets bijdragen aan het leven van mensen. Ik kan me bijvoorbeeld nog herinneren dat mijn vader me voor het eerst Pavement liet horen. Dat opende nieuwe deuren in mijn denken over muziek. Naar mijn mening is het gitaarspel van Stephen Malkmus zeer invloedrijk geweest. Syd Barrett en David Bowie blijven me ook eindeloos fascineren. Ik kan me nog herinneren dat ik Bowie hoorde als baby, gaandeweg ontdekte ik hoeveel liefde in een plaat als Hunky Dory zit.” 

Le Bon zoekt authenticiteit en vindt die op iedere plaat weer. In dat opzicht passen de albumhoezen, die op een of andere manier altijd herkenbaar zijn, goed bij haar muziek. Op de nieuwe cover loopt ze door de natuur met een opvallende, lange rode jas. “Kleren zijn een gezonde interesse, maar het is geen materialistisch verhaal. Brands kunnen me niets schelen en ik houd ook niet van de elitaire smaak die rondom mode hangt. Ik poseer ook niet graag op foto’s, maar het was interessant dat Phil Collins – nee, niet dié Phil Collins – beelden schoot waar ik gelukkig mee was. Daarvoor ging ik naar Berlijn, waar we intensief aan beelden hebben gewerkt voor de plaat. Phil kijkt met een bijzonder oog. Het is niet trendy of modern, maar het staat op zichzelf.” Net als Cate Le Bon zelf. 

Cate Le Bon live zien? Op 31 mei speelt ze op Best Kept Secret en in november is ze te zien op Le Guess Who? in Utrecht.

---

Tien jaar geleden kijkt een zesentwintig jaar jonge Bradford Cox vanuit het raam naar een tuin. De orchideeën rotten weg. Dan vraagt hij zich af of er iemand is die er wat aan kan doen. Tien jaar later blijkt de verrotting zich niet langer uitsluitend bezig te houden met Bradford zijn tuin, maar komt een zesendertig jaar oude Bradford Cox tot de vraag waarom eigenlijk niet alles al verdwenen is.

Het is 2019 en Deerhunter is toe aan zijn zevende plaat: Why Hasn’t Everything Already Disappeared? Je zou kunnen toevoegen: inclusief Deerhunter, inclusief Bradford Cox. In de binnenkant van de plaat staat ‘Nostalgia is toxic‘; de wens om terug te willen kijken is vergif, de toekomst is bleek en somber. Op plaatopener Death in Midsummer is het:

They were in hills /
They were in factories /
They are in graves now.

Mensen verdwijnen als water. Cate Le Bon schuift aan op klavecimbel, schuift aan achter het mengpaneel. Wie haar aan het werk heeft gezien op het podium met Tim Presley herkent kapotte kindermuziek. Een xylofoon, wijsjes die dermate eenvoudig zijn dat je ze aan een kleuterklas zou kunnen leren:

The road was wide /
The road was silent /
Curtain call for all those lives.

Tot zover de kinderen dan. Het is een lange weg van negen jaar – van het dappere voorwaarts van Desire Lines naar de speelgoeddepressie op Why &c. De snelweg is een half weg gespoelde veldweg. Somberheid verpakt in bijna-naïeve vrolijkheid. Niets aan de hand. Of, zoals op No One’s Sleeping, in de uitnodiging om met de rattenvanger van Hamelen naar het paradijs te gaan:

Follow me /
To golden pond /
There is peace

Ik kijk naar de plaathoes en moet denken aan de plaathoes van The Good, The Bad & The Queen’s gelijknamige debuut. Stad in verval. Deerhunter zijn zevende maakt het geluid van na de catastrofe. Het vuur is al uit, de smeulende restanten resteren. Dan geeft op de laatste track de opname-apparatuur ook nog eens de geest. Cox hapert; de boodschap komt niet helemaal helder door:

Mildew spread like /
spiderwebs on these /
Back, back, ba- –ountry road.

Ook de veldweg verdwijnt en verrot (meeldauw), samen met de mensen en de bloemen. Waarom is alles niet allang verdwenen?

Ik kijk naar buiten. Daar staat een boom, een vlinderstruik (zonder vlinders), iemand laat twee honden uit. Buslijn vijf rijdt, er zijn passagiers. Shit, we zijn er gewoon nog. Even later loop ik naar de buurtsuper, koop groente, fruit, feta en keukenpapier. Het is een grauwe dag.

Sta je vandaag lekker shows vast te leggen vanaf je telefoon? Een boomerang van een headbangende Gonjasufi voor op je socials? Die chorus van Kevin Morby’s I Have Been To The Mountain even filmen voor de groeps-WhatsApp? Dan ben je waarschijnlijk al zowat vergroeid met je smartphone – je phantom limb, zoals Palaceer Lazaro van Shabazz Palaces het doeltreffend verwoordt.

Tekst Freek Verhulst, Matthijs van Rumpt en Dave Coenen

We leven in een vreemde tijd die we zelf nog maar amper kunnen bevatten tussen (en door) een eindeloze stroom aan prikkels. De machtigste man op aarde, die in de holst van de nacht als een teleurgestelde peuter over zijn spanningen met andere wereldleiders tweet, vat het misschien nog het beste samen. De telefoonimpuls is alom aanwezig; de makkelijke manier om snel vergankelijke onderbuikgevoelens te ventileren, om alle nare gevoelens van de analoge wereld te verdringen met hersenloos entertainment en een lading infinite content én de manier om het kader te delen dat je aan de rest van de wereld wil laten zien. Frame it and name it.

Probeer dat eens niet, communiceert spiritual jazz-icoon Pharaoh Sanders, voorafgaand aan zijn show in de Grote Zaal. Vriendelijk verzoekt hij het publiek geen foto’s te maken of de show door een smartphone vast te laten leggen. Gewoon, kijken met die analoge lenzen in je hoofd en genieten van de show. Andere artiesten communiceren eenzelfde boodschap, maar op een meer genuanceerde manier. Prog-hiphop-duo Shabazz Palaces levert middels de bars op hun Quazarz-tweeluik en een scala aan visuals vanavond commentaar op de gedigitaliseerde schermenmaatschappij en smartphone-vergroeiing. Het tweetal maakt zelf echter ook regelmatig gebruik van een Instagram Story of Facebook-post. Wat men in ieder geval wil op deze Le Guess Who?, is stappen vooruit maken. Niet alleen middels muzikaal experiment en sonische vernieuwing, maar ook op spirituele en maatschappelijke vlakken. Stop dat doosje vol entertainment eens in je broekzak, en luister naar die ene persoon, band, of act die je nog nooit gezien hebt, wiens cultuur je misschien niet begrijpt, wiens genre je helemaal niks leek. Verwerk het. Denk erover na. Begrijp het verhaal, de afkomst, de boodschap, of doe er op z’n minst je best voor.

En daar is op deze Le Guess Who? veel moeite in gestoken. Door de organisatie en de artists-in-residence, ja, maar ook de bezoeker doet moeite op dit festival. Het maakt van deze editie een wereld an sich, waarbij er als collectief moeite wordt genomen om vooruit te gaan. Misschien komt dat bij Sumach Ecks aka Gonjasufi nog niet helemaal over. Deze yoga-goeroe, Flying Lotus- en Gaslamp Killer-kompaan en overall vreemde eend in de bijt, creëert een brei van geluid die hem niet alleen tot buitenbeentje in de door Shabazz Palaces gecureerde hoek op Le Guess Who? bestempelt, maar ook een wereld an sich op het hele festival maakt. Wat zijn muziek haast onverdraagbaar maakt – een alom ronkende bas, vervormde vocalen gebracht met een agressieve catharsis, een onbereikbare podiumattitude – doet je juist blijven staan bij deze show. De twee beatmakers en knoppenfanaten die Sumach Ecks ondersteunen, schieten de vervormde rock-, jazz- en soul-invloeden nog wat verder de ruimte in door 2-stepritmes, drone-geluiden en IDM-elementen toe te voegen. Wat Gonjasufi nu precies wil overbrengen, is niet duidelijk. Er is immers geen donder van wat hij in zijn microfoon brult te verstaan. Wat hij wel bewijst, is dat de scheidslijn tussen irritatie en fascinatie flinterdun is. (DC)

Een van de vroegere acts op de avond is Cate Le Bon in de Jacobikerk. Het is een mooi gezicht: mensen zitten in de kerkbanken, op de stenen grond (waar belangrijke dode mensen uit de veertiende eeuw onder liggen) en er hangen er een paar over een dooptafel. Intussen speelt Le Bon al haar nummers in een kalmere versie op de piano en galmt haar stem heerlijk door de middeleeuwse parochiekerk.  (MvR)

 

Of het nu bij Kevin Morby in de afgeladen Grote Zaal van Vredenburg is, in de broeierige Pandora bij Gonjasufi, of zelfs op de roltrappen in de gangen; het is vroeg op de avond al proppen in TivoliVredenburg. Leuk, zo’n ontdekkingsfestival waar je je als bezoeker wil laten verrassen, maar wie niet vooraf weet waar hij/zij wil zijn, loopt door de drukte voortdurend achter de feiten aan. Ook bij Colin Benders & Maarten Vos in de Hertz, invallers voor Robert Aiki Aubrey Lowe, moet men op de trappen zitten.

Voor wie het gemist had: Benders is geen Kyteman met trompet meer, maar bedwingt met Maarten Vos tegenwoordig de modulaire synthesizer. Elke set is een nieuw experiment, de muziek ontwikkelt zich als een levend organisme. Het ontwaakt langzaam en onhandig, met wat gepiep en gekreun, maar groeit steeds verder en groter. Het levert het soort synthporno op voor wie de Stranger Things-soundtrack nog lang niet beu is, maar het betekent ook dat er soms een minder aantrekkelijke afslag wordt genomen. Al is dat ook weer deel van de charme, natuurlijk. Niet voor niets klinkt er regelmatig júíst enthousiast gejoel als het even stil valt. Nog meeslepender zou het kunnen zijn als de zaal niet tegelijkertijd ook in gebruik was voor een aantal drukke vergaderingen, of zo lijkt het in ieder geval. (FV)

 

Toen ik van tevoren een beetje door de Spotify-playlist van Le Guess Who? wandelde, kwam het nummer Nem Kaldi van Derya Yildirim bovendrijven. De Turkse zangeres met haar Grup Şimşek verrassen de hele EKKO met hun ongelofelijke muzikaliteit. De professionaliteit van iedere muzikant in de band is indrukwekkend en ook zij lijken op hun beurt weer onder de indruk van het enthousiasme van de aanwezigen. Er komt nog een dwarsfluit om de hoek kijken en een Turks instrument dat in ieder geval niet ‘een soort banjo’ is, zoals iemand in de zaal omschreef.  (MvR)

Bij Shabazz Palaces, even later in een stampvolle Pandora, worden we meteen meegenomen naar een andere wereld. Een schets van een Tatooine-achtige wereld als backdrop en een soulclassic – geheel reversed and distorted – zijn al genoeg om de zaal aan te laten voelen als een portaal. Niets op de bühne lijkt dan vandaag ook van moeder aarde te komen, buiten de percussieset van Tendai Maraire: we zijn hier om een karakterschets van onze planeet te maken vanuit buitenstaander Quazarz, die zich verbaast over massale schermverslaving, wapenbezit en onderdrukking van mensen op basis van hun huidskleur. De nevelige raps van Ishmael Butler, de kneiterharde basdrum uit de sampler en de Afrikaanse drums van Maraire vormen een geheel dat nog uren in je hoofd nagonst. De teksten zijn al lastig genoeg om te ontleden op plaat, maar om je zienswijze een handje te helpen zijn er de waanzinnig scherp gekozen visuals, die Black Panther-iconen, historisch straatbeeld in The Bronx, massaconsumptie en schermverslaving vertonen en overduidelijk communiceren welke kant we op moeten.

 

We moeten liever zijn voor elkaar, stilstaan bij problematiek en niet wegkijken, ook niet naar die zoveelste notificatie die vanuit je retina-display in je hoofd kruipt. Een universeel gevoel van verbintenis en vrede handhaven; een kostbaar en makkelijk vergankelijk concept. Het klinkt heel zweverig, maar het ligt eerder binnen handbereik dan je denkt. Je zou kunnen stellen dat het al in de lucht hangt in de Grote Zaal van TivoliVredenburg vanavond. Al een half uur voor aanvang van spiritual jazz-legende Pharoah Sanders zitten alle stoelen in de gigantische concertzaal vol. Mensen proppen zich tussen traptreden, veroveren verhogingen groot genoeg voor een mensenlichaam of klimmen op deurposten(!). Het kan niet anders: dit is de grote naam van Le Guess Who?.

 

Sanders strompelt het podium op, en moet regelmatig zitten. Hij is zeker niet de jongste meer; de vergankelijkheid begint overmacht te krijgen. Maar de energie van het zeer respectvolle en euforische publiek geeft hem de kracht om in een energieke virtuoos te veranderen als hij zijn saxofoon aan zijn mond zet. Een soort Master Yoda met een lightsaber, zou je kunnen stellen. Er komt magie uit die alt sax – als hij speelt hoor je hoe fris en scherp van geest hij nog is, en de eenvoudige bezetting geeft hem alle ruimte voor improvisatie en optimale benutting van zijn capaciteit. Geen koebellen, hoorns, of gejodel zoals op zijn compromis-loze free jazz-platen, maar een show die tot de kern komt met een talentvol kwartet. Bij iedere solo, dansbeweging, zangregel, of thank you van Sanders tijdens The Creator Has A Master Plan licht de zaal op van euforie. Hier ontstaat een geheel van mensen dat samen komt door muziek, zingt, het leven viert en geniet. Zonder telefoons. Als je op je zevenenzeventigste je muzikale vredesboodschap nog zo goed kan overbrengen, behoor je tot de meest fantastische muzikanten en zielen op deze aarde. En ook daarbuiten. Wat een zegen voor iedere Le Guess Who?-bezoeker om deze man te kunnen aanschouwen. (DC)

 

Ook bij de krasse soulveteranen van The Como Mamas in Cloud Nine, nota bene a capella, heeft het publiek vervelend veel last van loslippigheid. Gelukkig zijn de avonturiers die voor het vraagteken in de Jacobikerk kiezen wel in staat om stil te zijn. De enige fanatieke prater is dus verhalenverteller Gruff Rhys (oa. Super Furry Animals) met zijn aanzwellende folkballads, waarop de kerkelijke galm een perfecte aanvulling is. Bovendien is Rhys ontzettend grappig, of het nu in gesprek is met zijn metronoom ‘Ahmed’, dat iets te snel wil, of in zijn uitleg hoe het is om ‘vraagteken’ te zijn. “Ik voel me vereerd, ik denk dat ik mijn naam in ? ga veranderen. Het was alleen wel wat onhandig met melden bij accreditaties, als je naam nergens op een lijst vermeld staat.” (FV)

 

En omdat het zo’n feestje is in EKKO, vliegt de tijd en voor je het weet begint dan ineens de iconische John Maus al over vijftien minuten. Een stukje rennen over de Sint Jacobsstraat blijkt bij aankomst geen zin gehad te hebben: de Pandora in TivoliVredenburg zit propvol. Op basis van filmpjes en verhalen van de dolenthousiaste klootzakken die me deze pijnlijke misser even extra inwrijven, was het wel ‘echt een heel goed concert’. Hij heeft zelfs nog een prachtige versie van Cop Killer gedaan. Super. (MvR)

 

Je zou verwachten dat er heel wat mentale inspanning nodig is om van een lange Pharoah Sanders-show over te stappen naar een experimentele James Holden-performance, maar gek genoeg hangt in de Ronda dezelfde meditatieve sfeer als in de Grote Zaal. Want Le Guess Who? zou Le Guess Who? niet zijn als er dan niet een zaal verder een andere topartiest stond te spelen. Holden speelt met een drummer, saxofonist, trompettist en percussionist en samen leggen ze een stevige en hartstikke strakke bodem voor de rest van de avond vol ‘elektronische muziek’. Klinkt een beetje kut natuurlijk, net als de ‘bandjesmuziek’ die sommigen al lang dood wanen. Het is nu eenmaal niet makkelijk om alle muziek op dit festival te plaatsen en het voelt alsof ieder genre tekort doet aan de experimentele en toch toegankelijke mix die Holden hier de zaal in gooit. Zoals een man schuin voor mij omschrijft in een weloverwogen tweetje op zijn telefoon: ‘Zo James Holden ga je lekker?’ Ja, James Holden gaat lekker #LGW17′. (MvR & DC)

 

Dat kan ook bij King Britt-alter ego Fhloston Paradigm, die desondanks zijn uitgebreid gevierde verjaardag in een bijzonder gefocuste gemoedstoestand verkeert. Ambient à la Nicolas Jaar bouwt hij uit met beats die Floating Points de das om zouden doen, met een progressieve emancipatoire lading. Gedichten als Jackie Earley’s  1.968 Winters worden herhaald over sci-fi soundscapes die de Cloud Nine eer aan zijn naam bezorgt.

“Got up this morning

feeling good & black

Thinking black thoughts

Did black things

Played all my black records

And minded my own black bidness

Put on my best black clothes

Walked out my black door

And

Lawd have mercy

White Snow!”

Driemaal dit gedicht, speeches van Martin Luther King, dromerige muziek: King Britt is trots op zijn afkomst, zijn cultuur en zijn visie op muziek. Prachtig en uiterst belangrijk dat een voornamelijk blank publiek als dat van LGW? deze boodschap en muziek meekrijgt. (DC)

 

Dit keer wel op tijd in de Pandora, wacht ik op Moon Duo. Het duo bestaat uit drie mensen vanavond. Een drummer die heel constant en strak een uur lang krautrockritmes knalt, een vrouw genaamd Sanae Yamada achter de synths en andere machines en Ripley Johnson, bekend van psychrockband Wooden Shjips, op de gitaar. Samen staan ze garant voor mooie combinatie tussen krautpop en psychedelische rock. Met visuals van een autobahn, bliepjes en lange nonchalante gitaarsolo’s krijgen ze alle hoofden aan het knikken. (MvR)

 

Terwijl Ben Frost de Ronda doet opstijgen met wat lijkt op een stroboscoopfeest voor 40 vierkante meter aluminiumfolie, doet hij het overkomen alsof hij middels zijn soundscapes zijn apparatuur op het randje van ontploffing wil brengen. Vlak erna begint OCnotes aan een haast onnavolgbare set in Cloud Nine. Met visuals overladen door soapseries, tekenfilms, storingsbeelden en versnelde klokken, gooit OCnotes de overprikkelende popcultuur in je gezicht door allerlei elementen te verweven, hyperactief te mc’en van genre naar genre te springen – van jazz, tot R&B, tot industrial. Heel iets anders dan wat hij op plaat doet en zeker niet spiritueel verrijkend, maar toch interessant. (DC)

 

Een stuk minder gemoedelijk is het in De Helling bij METZ. En dat is, voor alle duidelijkheid, precies de bedoeling bij de Canadezen. Zo ’s nachts in een zweterige, donkere zaal, zijn de Canadezen helemaal op hun plek en ook het publiek geeft veel terug. Indrukwekkend hoe een band die zoveel energie in een show pompt een uur lang zo constant kan blijven. Tegelijkertijd valt op hoeveel controle de band inmiddels over zijn geluid heeft: alles schiet in het rood, maar nooit wordt het te veel. Geen moment gunt het trio zichzelf of het publiek een moment van adempauze. Pas op het einde begint het een beetje te wankelen als de bril van frontman Alex Edkins al lang en breed is beslagen en zijn blouse is doorweekt. Deze set had geen moment langer moeten duren, en de vraag is of dat überhaupt had gekund: dit is METZ op z’n allerscherpst en meest intens. (FV)

 

De Pandora slaat pas aan het dansen als Hieroglyphic Being staat te spelen. De acid house-achtige set die hij live bij elkaar speelt heeft helemaal de potentie om de warme bovenzaal los te laten gaan, maar het blijft een beetje kalm. De aandacht voor de artiest blijft bij veel mensen te groot om een dansje te wagen dat verder gaat dan een stapje hier en daar. Echt ruimte voor veel meer gedans is er in de propvolle zaal ook niet. Daarvoor moet je naar Cloud Nine, waar Natasha Kmeto speelt. De R&B-achtige jams met jaren tachtig-tint maken alle heupen los. Vanwege het late tijdsslot (drie tot half vier) is het rustig, maar daar lijkt niemand zich druk om te maken. Groovy acts als deze hadden we nog niet veel gezien dit festival en dat had eigenlijk best gemogen, wordt duidelijk bij Kmeto.  (MvR)

 

Maar hoe gek de shows ook zijn, hoe ontoegankelijk de settings lijken, hier op Le Guess Who? staat een publiek dat luistert, dat de smartphones vandaag ook grotendeels wegstopt en de tijd en moeite neemt om weggevoerd te worden. Weg in een eigen analoge wereld, haast niet van deze planeet, die ons leert over onderdrukken en onderdrukt worden, vrijheid, gelijkheid, saamhorigheid en vrede. Hopelijk kunnen we met deze uitstekende muzikale les van de zaterdagavond individueel ook stappen vooruit. En wie het nog niet begrepen heeft, krijgt nog een kans om zich te laten activeren en inspireren door de Black Tarot-lezing en -tentoonstelling op weg naar de uitgang. (DC)

‘Tracks die de plaat nét niet gehaald hebben’: het zijn niet de meest veelbelovende woorden om een EP mee aan te kondigen. Tenzij de plaat in kwestie zo ijzersterk is dat ook de missers raak zijn. Met de meest recente langspeler van Cate Le Bon nog kakelvers in ons geheugen, hoeven we ons over de Rock Pool EP geen zorgen te maken: het gelijknamige eerste voorproefje is een schot in de roos. 

En er is meer veelbelovend aan de op 27 januari te verschijnen EP. De drumstokken behoren, zoals ook op Crab Day, toe aan Warpaint-drummer Stella Mozgawa, die ook eerder voor Tim Presley en Kurt Vile achter de kit zat. Ook multi-instrumentalist H. Hawkline drukte zijn stempel, met zijn gitaarwerk en het ontwerp van de albumhoes.

Hoe dat dan mag klinken? Volgens de Welshe songwriter is de eerste single, net als de rest van de EP, na de opnames van Crab Day in een “klassieke 2-2-formatie” nieuw leven ingeblazen. De gestage oorwurm in kwestie kenmerkt zich inderdaad door een opvallend organische (live-)sound in vergelijking met de geknutselde post-punk op die weergaloze plaat van eerder dit jaar. Desalniettemin is het onmiskenbaar Le Bon, en dat doet het altijd goed.

 

Oh oh oh, we zwijmelen op ons koude kantoor nog dagelijks weg bij de relaxte en warme herinneringen die de laatste editie van Beaches Brew in Italië opwekt. De hele dag niets anders doen dan heerlijk op het Italiaanse strand hangen, een boekje lezen en tussendoor even een baantje trekken in de Adriatische Zee. Dit jaar vindt het (gratis!) festival voor de vijfde keer plaats, van 6 juni tot 10 juni. 

Beaches Brew is voor ons altijd een hoogtepunt in het jaar. Naast luieren op het strand,  word je in de tussentijd omsingeld door allerei lekker eten en drinken, dat vers uit de keuken van de bijbehorende strandtent Hana-bi komt rollen. Alleen al het bovenstaande is eigenlijk al de moeite waard om een weekje richting Marina di Ravenna te trekken!

Ultiem relaxt festival
Maar kan allemaal niet op in het Italiaanse strandstadje, want in de avond krijg je ook nog de meest sicke bands voorgeschoteld op het strand (vorig jaar speelde o.a. Thee Oh Sees, Viet Cong, Iceage, Mikal Cronin, Kevin Morby en Moon Duo op het festival). In 2016 zal deze ultiem relaxte festivalervaing niet anders zijn, zeker niet met de eerste namen die vandaag door het festival bekend zijn gemaakt.

Voor nu zijn de volgende acts bekendgemaakt, en daar komt dus nog meer bij!

Ty Segall & the Muggers
Destroyer
SUUNS
Ata Kak
Föllakzoid
Car Seat Headrest
Cate Le Bon
White Fence
Royal Headache
Ninos du Brasil
Girls Names
Audacity
Adrian Crowley
The Abigails
Dirty Fences

Met dit rijtje heb je al een erg fijn festival te pakken volgens ons. Ik zou zeggen: boeken maar!

We duiken in onze rubriek eens dieper in het Nederlandse muzieklandschap. En wat komen we daar zoal tegen? Bijvoorbeeld de band die begin september de show van DRINKS (de samenwerking tussen Tim Presley van White Fence en Cate le Bon) op mag leuken als supportact.

We hebben het hier over de band YEAR, een pico bello band die bestaat uit leden van Jacco Gardner band en Lola Kite. Twee sowieso niet misselijke bands waarbij een optelsom/mengsel van de twee haast niet mislukken kan. De sound die het oplevert is niet heel erg onverwacht, maar wel heel erg prettig. Sixties lo-fi gitaartjes, gemoedelijk tempo en een meeslepende zang in de mix.

Voor fans van: Jacco Gardner, Naive Set, The Feelies