Meer dan vijf jaar heeft het geduurd voordat er een vervolg kwam op Our Love. Nu is hij er dan eindelijk: Suddenly, waarop Dan Snaith volop twisten en nieuwe geluiden de wereld instuurt. Op dit album doet Dan zelfs een scheutje old school-hiphop bij zijn herkenbare Caribou-geluid en durft nog meer zijn emoties te tonen. Die emoties komen voort uit de vele gebeurtenissen tussen de release van Our Love en Suddenly, en dat is te horen. Tijd dus om de in Londen wonende Canadees in Amsterdam aan de tand te voelen over zijn nieuwe album. 

Op een typisch druilerige vrijdagmiddag in januari maak ik een treinreis naar onze hoofdstad. De wolken dreigen: het kan elk moment gaan regenen. Dat doet het overigens de hele dag niet. Met nog veel tijd over besluit ik gebruik te maken van mijn Museumkaart en het EYE te bezoeken. Als het dan eindelijk zover is stap ik, met toch wel ietwat knikkende knieën, een gemoedelijk café in. Al sinds 2010, toen Swim uitkwam, luister naar Dan zijn muziek. Our Love werd, toen het uitkwam in 2014, als één van mijn eerste fysieke platen grijsgedraaid. De gastvrouw meldt mij bij binnenkomst dat het voorgaande gesprek uitloopt, dus wacht ik met haar en bestel ondertussen een thee. Als Dan vervolgens komt binnenzetten groet hij mij met een glimlach. We worden naar een tafeltje verwezen in een hoek van het café. Het valt mij direct op hoe de zonnestralen (en dat op deze druilerige dag) recht op Dan zijn gezicht schijnen. Hij is goed geluimd en praat met liefde over zijn familie, verloren muziekschatten en reizen. 

Voor ons interview praatte Caribou met een radiostation. Ik vraag wat ze zeiden over het album. “It was terrible“, lacht hij. “‘Deze had er niet op gehoeven…. Deze had korter gekund.’ Dat is een goeie… Dat ik niet degene ben die mensen iets vertelt over de plaat, maar iemand die mij vertelt wat ik anders had moeten doen, dat zou een goed format zijn geweest. En dan… Terug naar de tekentafel.

Vele concepten als puzzelstukken
Waar is Dan mee bezig geweest in de tussentijd? “Weet je, ik laat mensen niet expres wachten. Ik zit erg in de gemoedstoestand dat ik veel muziek heb gemaakt en er is al zoveel muziek in de wereld. Ik ga geen album releasen waar ik niet honderd procent achter sta. Dus het duurt zo lang als het duurt. Ik verontschuldig mij naar mensen die een beetje geduld met mij moeten hebben. Er is veel gebeurd in mijn persoonlijke leven dat mijn aandacht vroeg. Maar ik heb een manier om dit te meten. Ik maak heel veel concepten van ideeën, ik maak een heleboel dingen die nooit worden gebruikt. Deze keer waren het negenhonderd kleine concepten, vorige keer waren het er zeshonderd of zevenhonderd, de keer daarvoor waren het er vierhonderd. Het probleem wordt groter. Het is geen gezond traject, toch? Maar het is noodzakelijk.”

Wanneer bereikte hij dat punt dat hij dacht: hier ben ik tevreden mee? “Op de laatste dag, wanneer het af is. Het grootste deel van die vijf jaar dacht ik: dit gaat nooit gebeuren. Ik ben er een beetje op voorbereid: dat ik niets meer te zeggen heb, niets meer heb wat de moeite waard is. En dat zou ik prima vinden. Maar ik heb dat gevoel altijd, zoals de meeste mensen: hoe komt dit allemaal samen? Ik heb dit vaak genoeg gedaan, waardoor ik het proces vertrouw. Om te blijven werken, ideeën te blijven genereren, te blijven genieten… Ik ben nog steeds dol op muziek maken en ik hou ervan elke dag opnieuw te beginnen en iets nieuws te maken. Ik maak me er geen zorgen om, ik doe het gewoon en dan gebeurt het. Het is misschien maar drie maanden voordat het album af moet zijn, dat je begint te zien dat bepaalde delen bijna klaar zijn en de puzzelstukken samenvallen.”

Ik zeg dat dat één van de dingen die mij terug deed keren naar het album, is dat ik mij telkens afvroeg wat er op bepaalde punten eigenlijk gaande was. “Het is gek dat je dat zegt, omdat ik mij ook zo voelde. Ik was klaar met de plaat en ik luisterde ernaar. Ik was echt blij, hoewel het zo non-lineair is, dat er toch een bepaalde flow doorheen stroomt. Mijn label had de plaat al een week en vroeg: kun je ons vertellen, wat gaan we de mensen vertellen? Wat is dit album, muzikaal gezien, wat wordt ‘de kop’? Ik wist het niet. Wat was het eigenlijk? Dat vind ik juist het leuke aan dit album. Ik hoop dat het de mensen beloont die terugkeren om het album volledig te kunnen begrijpen. Het heeft een paar luisterbeurten nodig.”

Suddenly als fotoboek
Dan spreekt vaak over zijn albums alsof het een fotoboek is, een collage van herinneringen uit zijn leven. Als hij een fotoboek zou maken van Suddenly, hoe zou die eruit zien? “Hoe ik die vraag interpreteer, is dat dit gaat over de dingen die in mijn persoonlijke leven zijn gebeurd, want veel van de songteksten gaan daarover. Er zit veel verdriet in het album, maar ik heb het gevoel dat het nog steeds vrij hoopvol en optimistisch is. Het biedt support aan de mensen in mijn directe omgeving, die het de laatste paar jaren nodig hebben gehad. Er zijn wel een aantal dingen gebeurd in mijn leven en in mijn vrouw haar familie. We zijn al eeuwen samen en ik ben heel close met haar familie. Er is iemand overleden aan een hartaanval die niet veel ouder dan ik was. Dat heeft haar familie kapotgemaakt. Aan de andere kant van het spectrum: onze dochter is onverwachts geboren op de achterbank van een auto. Wat een blije gebeurtenis was, alles was goed, maar het kwam nogal onverwacht. In dit album zijn allerlei van dit soort gebeurtenissen samengebracht.”

Ik vraag Dan of al die zaken ertoe hebben geleid om het album Suddenly te noemen. “Als ik deze interviews doe, geef ik de impressie dat ik wist wat ik aan het doen was. Dat is helemaal niet het geval. Toen de muziek klaar was en ik het platenlabel aan de telefoon had, zeiden ze: ‘we hebben de albumtitel nodig, hoe heet het? Tomorrow, yesterday?‘ Onze jongste dochter had net het woord ‘suddenly’ geleerd. Een soort van dan, ze snapte de betekenis niet helemaal en dus ze gebruikte het vaak op de verkeerde manier. Wat heel schattig is, een tweejarig meisje dat zo’n groot woord gebruikt. Het was mijn vrouw die suggereerde om het te gebruiken als albumtitel. Dan begint het te lijken alsof het op de een of andere manier zo bedoeld was, omdat het de muzikale en persoonlijke omwentelingen en verschuivingen in mijn leven vertegenwoordigt.” 

Iets nieuws creëren
De eerste track van het album die af was, was Never Come Back. “Die is misschien het meest bekend, het klinkt bijna alsof het op Our Love had kunnen staan. Ik heb die track heel snel gemaakt, het kwam snel samen. Ik had zoiets van: dit nummer maakt me blij, het heeft een soort euforisch dance-idee. Ik zag alle puzzelstukjes samenvallen. Dus ik bedenk mij dan: het is oké dat het bekend klinkt, want er is a lot of weird stuff dat op de tracklist zal belanden. Eén track af hebben is dus een belangrijk punt. You And I was een ander belangrijk moment. Ik had de halve track af: het begin, het couplet en het karakteristieke Caribou-geluid. Ik wist dat ik iets totaal anders wilde: een meer eigentijdse sound of onverwachte wending. Dus het tweede deel van het refrein vinden en dat samenvoegen, was een keerpunt. Dit vertegenwoordigt wat ik wil dat het album is, met verrassende left turns.”

Suddenly lijkt nog meer door hiphop en house beïnvloed te zijn en dus vraag ik Dan waar die inspiratie vandaan kwam. “Toen ik halverwege het album was, had ik een vriend op bezoek die mijn coverart maakt, Jason Evans. Hij kwam om naar een aantal nummers te luisteren. Samen met mijn vrouw zaten we te luisteren om bij een visuele associatie te komen. Ze zeiden: ‘het is echt gaaf dat het een behoorlijk aantal old school jaren negentig-hiphop- en soul sampling-invloeden heeft.’ Dat was belangrijk voor mij: ik ben opgegroeid met A Tribe Called Quest, Public Enemy en Wu-Tang Clan. Niet veel mensen weten dat over mij, omdat het niet in de muziek zit die ik tot nu toe heb gemaakt. Waarom deze smaak juist nu op een plaat terugkomt? Ik weet het niet.”

Platen als tastbare herinnering
Dan is een fervent platenliefhebber, dus vraag ik hem over de laatste plaat die hij heeft gekocht. “Dat weet ik toevallig. Ik koop niet zoveel platen meer nu muziek overal verkrijgbaar is, maar ik koop wel oude dingen die niet heruitgegeven zijn. Het was een plaat van Priscilla Ermel, een Braziliaanse componist uit de jaren tachtig… Maar ken je eigenlijk Music From Memory, een reissue-label? Volgens mij is het in Amsterdam gevestigd, het is zeker verbonden met de hele Rush Hour-scene (het is een Amsterdams label met distributie door Rush Hour, red.). Ze hebben twee geweldige compilaties, genaamd Outro Tempo. Er staat allerlei rare Braziliaanse excentrieke muziek uit de jaren tachtig op en Ermel is een van die componisten. Dat soort platen koop ik nog steeds graag. Ik denk dan: oh, mijn God, ik zal dit nooit meer tegenkomen. Ik moet ze hebben.”

Daarop vraag ik dan ook wat Dan’s meest gekoesterde plaat is. “Weet je wat, op dit moment is dat een cassette. Een transman genaamd Beverly Glenn-Copeland heeft een album getiteld Keyboard Fantasies uitgebracht, die hij helemaal alleen heeft opgenomen. Het is een beetje new age. Met zijn DX7-synthesizer klinkt het erg jaren tachtig, met een emotionele en krachtige stem. Een soort soulfolk. Dat album was een enorme inspiratie voor me tijdens het maken van Suddenly, een manier om moeilijke dingen te verwerken. Het is alsof je een grote knuffel krijgt wanneer je naar die plaat luistert. Er is nu een heruitgave. Hij produceerde eerst vijftig kopieën en verkocht er tien van. Bijna niemand had dit album oorspronkelijk toen het uitkwam, wat het een verloren schat maakt, die nu opnieuw ontdekt kan worden. Dus toen ik het kocht, dacht ik: ik moet het origineel bezitten. Ik heb geen cassettespeler, dus ik heb hem nog nooit heb geopend of beluisterd, het is echt iets voor verzamelaars.”

Ik vertel over mijn ervaring met Our Love, een van mijn eerste fysieke platen die ik grijs draaide. Maar ook over een gesprek dat ik met een vriendin had die hem eveneens had grijsgedraaid, omdat ze op een plek woonde waar ze geen toegang tot internet had, en alleen deze plaat tot haar beschikking. Ik trek de parallel dat twee mensen zich enorm verbonden kunnen voelen, terwijl ze een compleet andere ervaring doormaken. “Dit is iets waar ik zoveel van geniet. Het moment waarop je iets hebt gemaakt en dat het ineens overal ter wereld is, en het niet meer alleen van jou is. Vroeger voelde ik mij daar erg ongemakkelijk bij, beschermend. Ik wilde ervoor zorgen dat het op de manier werd gebruikt die ik voor ogen had, dat niemand een nummer remixte. Ik ben beter gaan begrijpen hoe muziek iets kan betekenen voor andere mensen en heb het omarmd. Dat heeft mijn perspectief echt volledig veranderd. Het gaat erom een plaat aan mensen te geven, om dank je wel te zeggen voor al het geluk en de steun die ik in al die jaren heb gehad.”

Als laatste vraag ik hem nog om één gunst: een Polaroid-foto. Als ik mijn camera pak: “Oh, we actually have one of those at home!” Ik maak de foto en wacht vol spanning tot hij is ontwikkeld. De zonnestralen, die het gehele interview op Dan’s gezicht schenen, zijn duidelijk zichtbaar op de foto.

(De betreffende foto staat halverwege dit artikel).

Het nieuwe album Suddenly is vandaag uit. Caribou gaat ook op tour: op 29 april staat hij in de Ronda in TivoliVredenburg en ook is hij live op Lowlands te bewonderen.