Dat labelbaas Mike Snipe (Captured Tracks) van dreampop houdt, is geen geheim: met bands als Beach Fossils en DIIV is het label een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de moderne variant van deze sound. Wild Nothing, het project van Jack Tatum, werd na een aantal jaar te undercover te hebben geopereerd, ontdekt door het label.

In 2012 bracht Tatum de zelf opgenomen tweede plaat ‘Nocturne’ uit. Na het minder goed ontvangen ‘Empty Estate’ uit 2013, werd het akelig stil rond Wild Nothing. Mastermind Tatum had inmiddels zijn gehele liveband meermaals vervangen toen hij vorig jaar zijn nieuwe plaat aankondigde.

Maar wij durven met zekerheid te zeggen dat ‘Life of Pause’ de beste plaat van Wild Nothing is tot nu toe. Waar eerdergenoemde bands soms verdrinken in reverb, kiest Tatum op deze plaat voor minder galm en meer focus op songwriting, goede hooks en heerlijke synthesizers. Dit pakt ontzettend goed uit. Wild Nothing is heftiger dan ooit en tegelijkertijd rustgevend als altijd. Waar To Know You en Life Of Pause bijvoorbeeld behoorlijk dansbaar zijn, doen ongs als A Woman’s Wisdom en Love Underneath My Thumb ons weer denken aan de ‘oude’ Wild Nothing.

‘Life of Pause’ biedt de perfecte combinatie van het jaren 70-songwriting van Tatum en het meegaan met de tijd met meer elektronische features.

Onze kerstvakantie kon niet beter beginnen. Toen wij zagen dat er een nieuwe track van onze favoriete dreamrockers allertijden – Diiv – het internet op was geslingerd, konden wij niet anders dan dansend ons bed uitspringen. Na hun debuut ‘Oshin’ in 2012 via Captured Tracks, zijn de vier New York based boys klaar om een van de beste platen van de komende tijd te droppen, na drie jaar toeren en niets uitbrengen.  

Bij deze hebben we de band rondom Zachary Cole Smith gedoopt tot de beste band van het jaar als het op teasen aankomt. De releasedatum van hun tweede album ‘Is The Is Are’, staat op 5 februari. Onze aftelkalendertjes liggen al klaar (nog 46 dagen!). De vierde single-op-rij, getiteld Under the Sun zit vol met mega-aanstekelijke riffjes, een stevige baslijn en flinke bak delay over het totaalplaatje. Precies zoals we de band kennen, dus. Met een zeventien tracks tellende nieuwe plaat valt er hoogstwaarschijnlijk nog heel veel te snoepen. Wij kunnen niet wachten!

Hoe lang we hier wel niet op hebben gewacht?! Een nieuwe single van DIIV! Potverdomme, dat voelt haast nostalgisch aan. In ieders leven en zeker in die van de band – is er waarschijnlijk in de tussentijd zoveel gebeurd sinds het debuut uit 2012(!) – dat je er een novelle over kunt tikken.

Zo werd zanger Zachary Cole Smith (rechts) opgepakt met een pakket harddrugs in New York en kreeg bassist Devin Ruben Perez (links) het internet over zich heen na een rits sexistische, homofobe, racistische en anti-semitische (goedemorgen…) uitspraken op forum 4chan. En wie weet wat er nog allemaal verborgen en weg is gestopt in de tussentijd. Maar goed, het is allemaal achter de rug en nieuwe single Dopamine staat online. Thank god.

In het voorjaar kondigde de band namelijk al het album ‘Is The Is Are’ aan, maar daarna bleef het – op wat shows in de zomer na – angstig stil. Nu is er dan toch echt die nieuwe single en die rechtvaardigt het lange wachten compleet. De galmende en vluchtige gitaarloopjes en wiegende basjes gaan er als vanouds in, het is vooral de stem van Zachary Cole Smith die een transformatie door heeft gemaakt en de luisteraar helemaal inpakt en meezuigt.

Ahhh, de muziek… De muziek! Het draait uiteindelijk allemaal om die verdomd fijne en helende muziek. En dat hoor je: Dopamine móest er uit! En hier komt die verschrikkelijk hard binnen.

Zit je tot aan je nek in het schoolwerk? Of stijgt de stress van deadlines je naar je hoofd? Kom even een momentje tot jezelf. Daar leent de nieuwe single van dit Amerikaanse indiepopduo zich uitstekend voor.

All Yours is behalve nieuwe single ook openings- en titeltrack van Widowspeaks derde studioalbum (uitgekomen via Captured Tracks). In vergelijking met eerder materiaal van het tweetal zit er weinig variatie in, maar dat geeft helemaal niet. In gedachten reis je in 3 minuut 42 naar een totaal vergeten zonovergoten tropische eiland. De laatste noot heeft geklonken. Je bent weer de rust zelve en je kunt er – zeker tot de koffie – weer tegenaan.

Op een dag liet Juan Wauters zijn vaderland Uruguay voor wat het is en emigreerde hij naar the land of opportunity. Nog geen dertien jaar later lijkt de singer-songwriter volop te zijn geïntegreerd en omschrijft hij zichzelf als vertegenwoordiger van Queens, New York. De hoes van zijn tweede soloplaat ‘Who Me?’ spreekt boekdelen. Met vertrapte All Stars aan z’n voeten poseert Wauters vol trots voor de skyline van Manhattan.

Menig ander artiest zou voor hypocriet worden uitgemaakt, maar Juan Wauters ademt authenticiteit. De songteksten zijn ongecompliceerd doch boordevol bijdehante grapjes en pseudofilosofische wijsheden: “Like a movie that is good, you’ve required my attention”, zingt Wauters op I’m All Wrong, en dat doet hij met een onmiskenbaar Spaans accent. Hij blijft immers een Hispanic en dat schemert op ‘Who Me?’ wel vaker door, ook op muzikaal gebied. Witte stranden en zonovergoten pampa’s lijken nooit ver weg, dankzij het ritmische en lichtvoetige gitaarspel, zeker als op En Mi en Así No Más ook nog eens in het Spaans wordt gezongen. Toch lijkt het Queens van Nas en A Tribe Called Quest, zij het in mindere mate, zijn uitwerking te hebben gehad en dragen songs als Grey Matter en I Was Well een fijne stedelijke vibe met zich mee.

Negenentwintig minuten kort is eenvoud het devies – drie akkoorden per track is al vrij uitzonderlijk – en dat is nu juist de charme. Juan Wauters probeert niet, hij doet. En met net iets meer schwung dan op voorganger ‘N.A.P. North American Poetry’ levert dat een magnifieke plaat op.

Een wacky clip bij een subliem weemoedig nummer. Mac DeMarco komt begin augustus – na zijn onwijs goed gewaardeerde derde plaat van vorig jaar – alweer met een opvolger. De titeltrack van dat album staat inmiddels online, waarin DeMarco zoals altijd weer lekker gek aan het doen is.

Gehuld in een Michael Jackson t-shirt en dansjes nadoend met een masker op van de fameuze zanger, zien we DeMarco daarnaast nog wat instrumenten bespelen op gekke locaties. In combinatie met de fijne melodiën en rustgevende toetsenpartijtjes is Another One een prima audiovisueel exemplaar en toevoeging aan DeMarcos snel groeiden oeuvre.

BY THE WAY: er is ook een contest gaande vanuit DeMarco waarbij 69 cent overmaakt van zijn rekening naar degene die de mooiste cover van Another One weet te maken. Hoe je het nummer speelt, vind je in deze video, opgenomen door de componist himself. 

‘Mocht Robert Smith van The Cure aan zware psychoses lijden, hoe zou het dan klinken in zijn hoofd?’, zal de Amerikaan Luis Vasquez zich waarschijnlijk niet afgevraagd hebben bij het produceren van deze plaat. Niettemin is ‘Deeper’ een goeie evenaring ervan.

The Soft Moon, waarmee je in TDI MAG Issue #18 een interview kunt lezen, heeft zijn wortels in Oakland. ‘Deeper’ is de derde studioplaat van het eenmansproject en wijkt inzake muziekstijl weinig af van zijn voorgangers. Vasquez creëert op het album een eigen atmosfeer. Beats, synths en de door reverb en echo doordrenkte vocalen vormen een intens, hermetisch afgesloten geheel. Van de nummers kun je je afvragen of ze misschien in een psychiatrische instelling zijn opgenomen. Wasting begint meeslepend, maar zodra de drum en zang hun intrede doen, wordt er opgebouwd naar een stevig schurende apotheose.

Hetzelfde gebeurt op Try, waar je eerst een dertigtal jaren terug in de tijd wordt gekatapulteerd. Vervolgens krijg je een industriële geluidsgolf over je heen terwijl een benauwende ‘the end is on my mind’ op de achtergrond weergalmt.

Het album afsluiten doet Vasquez in stijl. Being bevat de meeste van de eerder opgesomde elementen, maar eindigt in heilloze ruis. Dilettanten van duistere muziek met een jaren ’80-toets (of fans van slijpschijven) zullen zeker hun gading vinden op ‘Deeper’. Onder meer geschikt voor de fans van SUUNS. Op 5 (Melkweg) en 6 (Eindhoven Psych Lab) juni zal de band voet op Nederlandse bodem zetten.

The Soft Moon speelt 6 juni op het Eindhoven Psych Lab

Our main squeeze, mister Mac DeMarco, is back! Deze slacker pur sang komt begin deze maand met zijn derde elpee, die met de naam ‘Salad Days’, geheel in stijl een schijnbaar idiote titel heeft. Echter bij de release van het eerste nummer Passing Out Pieces werd het duidelijk dat Mac een andere kant opging, die gekenmerkt werd door een nieuwgevonden tastbare kwetsbaarheid ten opzichte van zijn gewoonlijk laconieke houding.

Mondaine glorie
Hoewel Mac op ‘2’ al schreef over zijn wereld in al haar mondaine glorie, viel op dat er een zekere terughoudendheid was. Toch kon je bij de hoogtepuntjes van zijn vorige platen, zoals Only You en My Kind of Woman, even een glimp opvangen van zijn ware gevoelens. Naast een komische eerbetoon aan zijn lievelingsmerk sigaretten, Ode to Viceroy, blijven zijn beste nummers toch de nummers waar hij zich even ontwapend van zijn komisch talent. Dit is dan ook de reden waarom ‘Salad Days’ zicht heeft ontpopt tot een geweldige plaat. Mac is opgegroeid en heeft niet meer de neiging zich te gedragen als een viertienjarige jongen die drastisch een flinke dosis Ritalin nodig heeft.

‘Rolling through life, to roll over and die/Salad days are gone’ 
Opener Salad Days knalt door de speakers en de naïeve melodie doet gelijk denken aan de typische onzinnige Mac-song, maar na enkele keren luisteren begint de ironie duidelijk te worden. Na enkele minder memorabele, maar totaal niet slechte nummers, begint het synth-gedreven Passing Out Pieces, waarin DeMarco ons vertelt over zijn publieke imago en de confrontatie hiermee. Na het akoestische Treat Her Better klinken enige drumslagen die Chamber of Reflection openen. De galmende drums verdrinken al snel in weelderige synthesizers en een melancholisch zingende Mac. Dit is wat Mac DeMarco kan én moet doen, een prachtig nummer waarin hij zijn oppervlakkige flegmatisme loslaat voor werkelijke gevoelens.

Dit is dan ook het enige écht frustrerende aan ‘Salad Days’. De kennis dat Mac met iets meer tijd en moeite nog veel meer prachtige nummers had kunnen maken als Passing out Pieces en Chamber of Reflection.
Domenico Mangione

Stop met scrollen, even lezen! Craft Spells brengt namelijk zijn nieuwe album uit. Gitaargedreven pop met een jangly inslag. (Als je van jangle-pop houdt moet je trouwens zeker even de Nieuw-Zeeland-special checken in Issue #10 van ons magazine, maar dat terzijde.)

Idle Labor
Wat weten we van Craft Spells? Nou, het is een vier leden tellende, Californische band die is opgericht door Justin Vallesteros. In 2009 begon hij alleen op zijn kamertje aan het eerste Craft Spells album dat ‘Idle Labor’ zou gaan heten en  uitkwam in de zomer van 2011. Donkere ondertonen verdoezeld door vrolijke gitaarriedels en synthesizers, terwijl de lome, melancholische stem van Vallesteros over en door de muziek heen zucht als een Mac DeMarco op (een beetje) druivensuiker.

Tijd voor een nieuw album, tijd voor een andere aanpak moet Vallesteros hebben gedacht want de muziek is met de komst van nieuwe single Breaking The Angle Against The Tide net een maatje groter. De jangle is aanwezig als vanouds, ook vocaal is er weinig nieuws te bekennen maar horen wij daar nou strijkers? Jawel, een bescheiden orkestbakje aan violen geeft een mooie, nieuwe smaak aan de muziek van Craft Spells en neemt bijna de taak van catchy refrein op zich.  Kortom, even luisteren:

Nausea
Naast deze nieuwe single is er meer nieuws, er staat namelijk ook een nieuw album in de steigers. Deze zal op 10 juni verschijnen via Captured Tracks en ‘Nausea’ gaan heten. Nausea is natuurlijk het Engelse woord misselijk zijn, maar deze frisse janglepop band is dat allesbehalve!

Zodra er meer bekend is over ‘Nausea’ lees je dat uiteraard hier bij The Daily Indie!

De noise-punkers van Perfect Pussy komen ineens bovendrijven vorig jaar. Hun debuut ‘I Have Lost All Desire For Feeling’ is eigenlijk maar een demo-cassette, maar wat goed is komt snel, zeker als de Pitchforks van deze wereld er direct bovenop duiken. Even gejaagd als hun bij vlagen verontrustende bak herrie vloog Perfect Pussy thuisland Amerika door, waarbij er ondertussen aan het debuutalbum wordt gewerkt. De maar liefst 24 minuten die het album duurt bouwen voort op hun onrustige, eerdere werk.

Wringen en schuren doet Perfect Pussy in elk van de acht nummers. Opener Driver, argumenteerbaar het beste nummer van de plaat, wekt onrust, onmacht en woede op bij beluisteren. Het leven is geen ‘walk in the park’, maar een strijd. Een gevoel dat de schreeuwende Meredith Graves voor een groot gedeelte op haar conto mag schrijven, terwijl de daar omheen meanderende noisy gitaarerupties de rest doen. Meer hardcore nummers als Work en Advance Upon the Real voelen als wolken voor de zon, terwijl met afsluiter VII experimentele industriële noise de mijmerende vocalen van Graves omhullen.

Dat het enige rustmomentje op de plaat drie minuten onrustige ruis is, zegt alles over de drang van Perfect Pussy om te overdonderen en is zowel positief als negatief. Niet altijd heb je zin in de deprimerende overload op je oren. Bloed, zweet en tranen zitten in dit album, al dan niet letterlijk: de eerste driehonderd elpees bevatten rode sporen veroorzaakt door afgetapt bloed van zangeres Graves.
Wymer Praamstra

Het album is uit en wordt uitgebracht via Captured Tracks.

Onze favoriete slacker, mister Mac DeMarco, is terug! Mac liet ons twee weken geleden al giechelen met een raunchy filmpje waarin zijn gloednieuwe plaat, ‘Salad Days’, werd ‘gelekt’. Na een akoestische sessie die zich vorige week op de Canadese radio afspeelde kan men nu, met wederom een komische promo, de felbegeerde eerste single beluisteren.

Our Main Sqeeuze
Passing Out Pieces is direct herkenbaar als het werk van ‘our main squeeze’ Mac, opmerkelijk is echter de tastbare kwetsbaarheid ten opzichte van zijn gewoonlijk laconieke houding. Met het synth-gedreven Passing Out Pieces vertelt DeMarco ons over zijn publieke imago en de confrontatie hiermee. “Can’t shake concern, seems every time I turn, I’m passing out pieces of me. Don’t you know nothing comes free?”

Alhoewel de titel van zijn nieuwe album deze nieuw gevonden kwetsbaarheid niet reflecteert, zijn wij heel nieuwsgierig wat de nieuwe Mac ons met ‘Salad Days’ gaat brengen. Passing Out Pieces belooft in ieder geval veel goeds.

Extra’s

Raunchy filmpje:

1.

2. Canadese radio:

“Treat Her Better” at 4:18, “Salad Days” at 8:38, and “Let Her Go” at 11:30.

3. Nieuwe Promo Salad Days: