Het is me wat. Je bent vijftien, komt uit Canada en treed op in Paradiso Noord voor een uitzinnig publiek. Justin Bieber? Nope. Het grote verschil met laatstgenoemde is dat deze tieners muziek maken die ook aanslaat bij een publiek anders dan pubermeisjes van twaalf.
Tekst Bram van Duinen
Zit er een addertje onder het gras? Nou, een kleintje dan. De frontman van Calpurnia is de vijftienjarige Finn Wolfhard, een van de bekendste tieners ter wereld dankzij zijn hoofdrol als Mike Wheeler in Stranger Things. Natuurlijk vormen zijn bekendheid en ruim 11 miljoen Instagram-volgers de ideale springplank voor een jonge band als deze. Ook de producer van Calpurnia’s debuut-EP, Twin Peaks-zanger Cadien Lake James, heeft de band te danken aan Stranger Things, aangezien Wolfhard aan James is voorgesteld door castgenoot Joe Keery, die Steve speelt in de serie. Maar voordat je dit artikel wegklikt en cynisch in jezelf mompelt dat The Daily Indie je tegenwoordig een standaard middelbareschoolbandje voorschotelt dat dankzij een beroemd lid alles maar cadeau krijgt, zou je eerst eens een nummer van de kids op moeten zetten. Deze bijvoorbeeld:
Het lekker rammelende City Boy heeft namelijk alles wat je van een indie-jam mag verwachten: een prettig oldschool geluid, sprankelende gitaren, een stemmig achtergrondkoortje en op driekwart van het nummer nog een goeie tempoverandering, die ervoor zorgt dat je het nummer graag nog eens op repeat zet. Bij bandleden zo’n leeftijd ga je meteen raden naar hun platenkast – of wellicht die van hun ouders. Daar tref je natuurlijk klassiekers als The Beatles, Led Zeppelin en Jimi Hendrix aan (die grandioos gecoverd wordt door leadgitarist Ayla Tesler-Mabe).
Gelukkig kijkt Calpurnia ook naar recentere muziek dan die van vijftig jaar geleden. Wolfhard zegt erover: “We zijn absoluut geen groepje zure kinderen dat onder iedere Led Zeppelin-video reageert dat we in de verkeerde generatie zijn geboren en dat alle muziek van nu verschrikkelijk is. We houden juist van deze periode en al mijn favoriete bands zijn van na 2001. Het heeft niets met generaties te maken. Wij proberen met onze muziek wel om wat verder te kijken dan sommige muziek van nu, die puur geschreven wordt om een hit te worden. Ik geloof dat muziek veel meer voor je kan betekenen als je daarbij wegblijft. Wij hebben zo al best wat jongeren geïnteresseerd gekregen in rockmuziek.”
Wanneer ik voor de grap vraag of ze wel eens naar Soundcloud-rap luisteren – het genre dat misschien wel het verst van Calpurnia’s muziek af staat – reageert bassist Jack Anderson verbazingwekkend enthousiast. “Ik luisterde gisteren naar het nieuwe album van Earl Sweatshirt. Het is niet echt Soundcloud-rap, maar dat album is zo goed! Soundcloud-rap vind ik ook cool. Lil’ Pump is gewoon super vermakelijk. Het vette aan dat platform is dat je alles zelf kunt doen. Je hebt geen label nodig, je kunt gewoon je carrière starten en soms wel honderden miljoenen streams krijgen. Kijk eens hoeveel Soundcloud-rappers betekenen voor zo veel mensen. Ik vind dat echt bijzonder.”
Ook Wolfhard is niet bang om eens iets zonder gitaren te luisteren: “Ik vind het album van Earl Sweatshirt ook heel goed. We hebben allemaal super verschillende muzieksmaken, maar rock en indie is wel de overlappende factor. Daar ligt de basis voor onze band.”
Op een middelbare school waar iedereen alleen maar over Ariana Grande, Post Malone en 6ix9ine praat, val je al snel op als jij het hebt over Mac Demarco, My Bloody Valentine en The Lemon Twigs. Voor veel tieners is iedere vorm van nonconformisme een nachtmerrie. Missen de bandleden van Calpurnia wel eens binding met leeftijdsgenoten als ze zo anders bezig zijn? De zeventienjarige Tesler-Mabe, de vrolijkste en meest spraakzame van de vier, heeft er weinig last van. “Soms is het wel eens frustrerend dat muziek zo’n grote rol speelt in mijn leven en dat sommigen dat niet snappen en waarderen. Het is jammer dat je het dan niet kan delen. Maar ik kan ook makkelijk connecten met mensen zonder dat ik hun muzieksmaak deel. Ik probeer ook niet per se om op te vallen in die zin, hoewel ik het wel leuk vind om mezelf retro te kleden.”
“Ik vind het leuke van ons project dat we de kans krijgen om te praten met zoveel mensen die dezelfde muzikale interesses hebben als wij”, vult Anderson aan. “Dat gezegd hebbende, ik doe juist heel hard mijn best om mijn muzieksmaak niet in mijn normale leven uit te dragen. Ik sta er in de band om bekend dat ik naar heel gekke, experimentele muziek luister. Als ik me daar naar zou gedragen, zou ik nu waarschijnlijk in de gevangenis zitten”, lacht hij.
Er hangt een losse, relaxte sfeer tijdens het gesprek met Calpurnia. Er worden veel grappige zijweggetjes ingeslagen: zo vormt er tijdens het gesprek een plan voor een actiefilm over een spion die Calpurnia’s bandbus leegrooft, het liefst met John Wick in de hoofdrol. Wolfhard en Anderson touwtrekken wat met een ketting. En drummer Malcolm Craig plaagt Finn met het feit dat hij even niet meer weet wat goniometrie (onderdeel van de wiskunde) is: ‘It’s a school thing, Finn.’
Je hebt ook geen tijd om na te denken over sinussen en cosinussen wanneer je zo druk bent met je acteercarrière dat je hele leven op zijn kop staat. Het is leuk om te zien dat deze band – in omgang vooral vriendengroep – Wolfhards carrière respecteert, maar hem absoluut niet als hun meerdere zien of behandelen. Het is hoogtijd om die elephant in the room er eens uit te sturen. Ik weet namelijk dat Wolfhard zijn acteercarrière en de band het liefst zo gescheiden mogelijk houdt, maar zijn faam is simpelweg te groot en belangrijk voor de band om het er niet over te hebben.
De band heeft er veel over nagedacht, vertelt Tesler-Mabe. “Natuurlijk begrijpen we dat dankzij Finns carrière in zo’n unieke positie zijn. Toen wij aan dit project begonnen, wisten we dat het op het begin bekend zou staan als ‘de band van Finn’. Hoe langer we bezig zijn en laten zien dat we echt met zijn vieren bezig zijn met muziek, hoe meer mensen dat ook zullen erkennen. Ik weet niet hoeveel tijd ik heb alleen in mijn kelder heb gezeten, keihard aan het werk om mijn instrument echt goed te leren bespelen. Dat geldt voor iedereen in de band en we hebben allemaal die passie voor muziek. We begrijpen het dus wel als mensen sceptisch zijn, maar ik hoop dat ze ons gewoon een kans geven en naar onze muziek luisteren before they jump on the hatewagon. Dit is iets dat we hoe dan ook zouden doen met zijn allen, we hebben gewoon geluk gehad met onze uitgangspositie.”
Met je acteercarrière in zo’n stroomversnelling (de Europese tour van Calpurnia startte bijna direct nadat Wolfhard klaar was met het filmen van Stranger Things seizoen 3 en hij was vorig jaar ook nog te zien als Richie Tozier in de verfilming van Stephen Kings It) is het moeilijk om veel tijd te vinden voor de band. Hoe pakt hij dit aan? “Ik houd gewoon blokken vrij in het jaar om aan het werk te gaan met deze groep. Iedereen heeft nog andere projecten. Het is niet alsof ze het hele jaar voor het raam zitten, zo van: ‘wanneer komt Finn nou eens thuis?’
We kunnen ook gewoon doorwerken als we niet bij elkaar zijn”, zegt Anderson. “Soms stuurt iemand gewoon een spraakopname van een idee. Maar het liefst zijn we wel allemaal aanwezig bij het schrijfproces, zodat het resultaat klinkt als iets van ons allemaal.” Tesler-Mabe vult aan: “Al onze nummers hebben uiteindelijk wel dat collectieve geluid. Zelfs als iemand niet per se echt bijdraagt, kan de aanwezigheid van diegene in de kamer nog wel bijdragen. In Nashville hebben ze daar een filosofie over, dat je altijd een deel van de royalties krijgt als je aanwezig was in de kamer tijdens het schrijfproces, omdat je aanwezigheid inspirerend werkt. We proberen dus zoveel mogelijk bij elkaar te zijn in het maakproces. En anders denken we zo hard mogelijk aan elkaar.”