En opeens kreeg het eindejaarsfestival van Bombay in Paradiso een bitterzoete bijsmaak. Het zou het laatste optreden van de band worden en dat nauwelijks een jaar na de release van Show Your Teeth. Van alle Bombay (Show Pig)-jaren was 2016 misschien wel de mooiste en dus is er geen andere manier mogelijk om het allemaal af te sluiten dan met muzikaal vuurwerk. Handpicked door Mathias, Gijs en Lisa, staat in de grote en de kleine zaal van de poptempel een breed scala aan bandjes op ’t program: het grote op en neer rennen kan beginnen. 

De eerste minuten van EUT zijn ons helaas ontgaan (thanks, GVB!), maar als we de trap oplopen naar de kleine zaal is het feest al goed en wel losgebarsten. De Amsterdamse postpopband laat zich het best vergelijken met de vroege Wombats, wanneer niet Matthew Murphy maar Karen O de lead vocals voor haar rekening had genomen. De songs zijn ritmisch, onvoorspelbaar, hangen van de oh-oh-oh’s aan elkaar en lenen zich uitermate goed voor het heftige dansfeestje. Er is niets aan EUT dat niet eerder is gedaan, maar op de uitvoering is – mede door de tomeloze energie van frontvrouw Megan de Klerk – niets aan te merken.

 

We houden de groove van EUT vast en stomen snel door naar Concrete Knives. Het olijke artpopsixtet uit het Normandische Caen speelt in de grote zaal zijn eerste optreden in bijna drie jaar tijd. Met die wetenschap is het gemakkelijk de slechte geluidsbalans op de onwennigheid af te schuiven. Driekwartier lang wordt het publiek murw gebeukt door veel te harde kick- en baspartijen, waardoor de virtuoze gitaarmelodieën ongegeneerd weggemoffeld worden. Voor aanvang van het exotisch-bombastische Our Hearts sommeert frontvrouw Morgane Colan het publiek elkaar in de armen te sluiten en Paradiso geeft en masse gehoor. Na dit liefdevolle hoogtepuntje weet Concrete Knives zich in de tweede helft van de set te herstellen, maar de eentonigheid van de ritmesectie blijft als een donderwolk.

 

“Hé Paradiso”, mompelt Jimmi Hueting bij opkomst met een onmiskenbaar Nijmeegs accent, ‘”laat effe van je horen…” De overtuigingskracht van de band in kwestie, Jo Goes Hunting, zit ‘m overduidelijk in de muziek. Groots, ritmisch, eclectisch, kleurrijk en gestoord is het. De bandleden bouwen gestaag laag op laag op laag en storten het publiek in een gearrangeerde chaos. Regelmatig laat dirigent Jimmi de boel exploderen, zoals gedurende de ijzersterke uitvoering van Winner, om alles vervolgens rigoureus tot de orde te roepen of zelfs tot stilstand te brengen. De complexiteit ten spijt blijven het echter popsongs pur sang, een ambacht waar Jo Goes Hunting het volgend jaar nog vele mijlen verder mee zal schoppen.

 

Op het podium van de grote zaal ligt een Yoda-knuffel en staat een jongen die er in zijn joggingbroek uitziet alsof ‘ie liever op de bank naar Pokémon had gekeken. Het jongetjesimago kleeft aan Canshaker Pi, maar de vier Amsterdammers, die regelmatig het voorprogramma voor Bombay verzorgden, doen er alles aan om die af te schudden. Onstuimig zijn de eerste klanken, zoals het de slickslackers betaamt, en pas na anderhalve minuut durven wij in al dat schuren, schroeven en schrobben een song te herkennen. Over, welteverstaan. Canshaker Pi hakt, zaagt en hamert zich een weg door een vrachtwagenlading vol meeschreeuwers-in-wording (JALS, Bonox, 3 Arrangements). Alhoewel de band niet altijd boven die klusgeluiden weet uit te komen, is het niets minder dan een sterke en volwassen show.

 

Bombay time! Het bandlogo prijkt al de hele avond aan de wand en nu staat ook de band zelf te schitteren, want dat is wat Bombay doet vanavond. Uit een onheilspellende gitaarmuur doemt de bedompte riff van Bleach op en we zijn los. Het laatste uurtje Bombay is een opeenvolging van greatest hits die nooit hits hebben mogen zijn. Het zijn tracks van Vulture/Provider, maar het zijn vooral tracks van Show Your Teeth. Iedere riff lijkt onsterfelijk en onsterfelijk lijken Mathias & co vanavond ook te zijn, zoals het hoort bij een laatste show. Er zijn speciale gasten: Tobias Ponsioen (Sue The Night) drumt een moppie mee op Slow Motion en ook Mathias zijn schrijfmaatje Tjeerd Bomhof maakt in de (enigszins dwangmatige) toegift zijn opwachting. Er wordt in grote getalen gecrowdsurfd, waaronder door de kopman zelf, met gitaar en al. Er is champagne en er is iedere drie minuten een oorverdovend, euforisch applaus. Na een minuutje of vijftig, eigenlijk te kort voor een show als dit, wordt het dan toch hardop gezegd: dit – Kids – is de laatste song die Bombay ooit zal spelen. Het is het toverwoord voor het publiek om uit zijn plaat te gaan. De laatste show, de allerbeste.

 

Cocaine Piss

 

Adolf Butler

Het is de periode van het jaar waarin we eens rustig terug kunnen kijken op wat we allemaal gedaan hebben en wat er gebeurde in de scene. Begin dit jaar interviewden we bijvoorbeeld Bombay, de band die jaren een vaste waarde in het Nederlandse circuit is. Ondanks de roerige ontwikkelingen in de bandbezetting (frontman en oprichter Mathias Janmaat is de enige overgeblevene van de originele band) bracht Bombay dit jaar het goed ontvangen Show Your Teeth uit, waarop de band het lo-fi two man band-geluid verruilt voor een toegankelijker en tegelijkertijd intensere sound. 

Dit interview verscheen in The Daily Indie | Issue #22 (voorjaar 2016)
Bombay cureert op 30 december het ‘Show Your Teeth’ in Paradiso. Lees hier onze uitgebreide preview van die avond, onderaan deze pagina vind je een speciale prijsvraag waarbij je kaarten kunt winnen én de nieuwe singles op 7″-vinyl!

Janmaat startte Bombay Show Pig samen met Linda van Leeuwen en Christian Kratzch op het Conservatorium van Amsterdam. Kratzch stapte vlak voor de release van debuutplaat Vulture / Provider in 2012 op. Niet lang daarna spraken we de overige twee bandleden voor de allereerste issue van The Daily Indie. Vier jaar, een nieuwe bandnaam, een rits bandleden (drummer Van Leeuwen stapte op, Lisa Ann Jonker en bassist Gijs Loots sloten aan) en een album later schuiven we weer aan bij Bombay, om te praten over verleden, heden en toekomst.

Over de grens
Vier jaar kunnen razendsnel gaan of voorbij kruipen. Daar weet Janmaat alles van. In 2012 boog TDI zich al met het duo Bombay Show Pig over een bord pasta-pesto, at kaasvlinders in een tourbus en sprak over de eerste verandering in de bezetting, de debuutplaat en de droom om door te breken in het buitenland. “Zeker qua doorbraak in het buitenland hebben we flinke stappen gezet”, zegt Janmaat. “We zijn naar allerlei landen gegaan, terwijl we nog helemaal niks bereikt hadden. Nu hebben we in Frankrijk een goede boeker, met wie we al een tijdje samenwerken. De plaat komt daar nu ook uit. We speelden bij de Franse DWDD. Het is allemaal dus echt een level verder dan hoe we die vorige plaat hebben uitgebracht. Ook Duitsland begint nu lekker te lopen. Dat was wat toentertijd het doel, maar nu wil ik weer veel verder. Het zou ook vet zijn om dingen in Amerika of Engeland te doen. Misschien dat het later nog gaat gebeuren. Bij deze plaat, of bij de volgende.”

 

 

Van rocky naar nasty
Naast de naam en bezetting kreeg ook het kenmerkende geluid van Bombay een update. Minder rocky, meer nasty: popnummers met een rauw sausje. Hiervoor werden de opnames door een ouderwets cassettedeck geslingerd, wat het opnameproces niet makkelijker maakte: “Het zorgde ervoor dat het fucking lang duurde. We namen eerst op met de computer en daarna weer op tape. We moesten de hele tijd heen en weer, dus dat was vooral voor Simon (Akkermans, producer, red.) heel veel werk. En voor mij heel veel wachten. Het was niet de meest interessante tijd van m’n leven. Maar telkens, als het na wat gedoe af was, dan was het wel van: dit is precies wat we willen. Het heeft zoveel karakter.” De tijd dat Bombay met Blood Red Shoes en PJ Harvey vergeleken werd, is voorbij. Een nieuw geluid vraagt om nieuwe inspiraties: “Qua drumsound waren we best wel into die nieuwe Unknown Mortal Orchestra. Die een beetje tapy klinkende drumsound. Ook de zang van Deerhunter was een eyeopener: met nasty vocalen kun je best wegkomen. Dat waren grote inspiraties.”

Antireactie
Het album ligt in de winkels, de releaseshow was uitverkocht. Tijd om vooruit te blikken. Janmaat is ondanks de veranderlijke formule van Bombay zeker van zijn zaak: “Deze plaat heb ik net als de vorige voornamelijk zelf gedaan, dus dat was altijd de werkwijze al. Maar nu hebben we laatst nog met z’n drieën allemaal nieuwe dingetjes zitten uitproberen. Dus het voelt nu ook wel wat meer alsof we echt een band vormen. Het proces is veranderd en ik vind het heel cool om te zien dat het werkt. Het lijkt me best vet om de volgende plaat, als antireactie op het langdradige, stroperige proces, gewoon als een band in te spelen. Een paar overdubs en klaar. Wel goed klinkend en echt zo uitgewerkt dat je die toffe sound krijgt, maar niet weer maanden erover doen. Dat zou heel leuk zijn een keertje, snel wat uitbrengen. Dus hopelijk gaat dat gaat wel het nieuwe ding worden.”

2020
Bij een band die zo spontaan het roer om kan gooien, mogen we dus niet te veel gewend raken aan de huidige gang van zaken. In vier jaar kan erg veel gebeuren. “Ik denk dat we nooit platen gaan uitbrengen die hetzelfde klinken als de vorige”, besluit Janmaat. “Dus het zal zeker wel weer veranderen. Maar er zijn ook aspecten waarvan ik wel weet dat ze constante factoren zijn vanaf nu. Ik heb vrij sterk het gevoel dat we het eind van dit jaar weer wat af zouden kunnen hebben, als we door blijven gaan op deze manier. Of zelfs het tempo iets kunnen opvoeren. Dus ik hoop dat er in 2020 een veel uitgebreider repertoire van Bombay is dan wat we de afgelopen jaren hebben opgebouwd.”

 

PRIJSVRAAG!
Nu je weer alles weet over het reilen en zeilen van het Bombay-universum, is het tijd om nog één keer te knallen dit jaar! Op vrijdag 30 december organiseert de band namelijk een eigen feestje in Paradiso Amsterdam met allerlei te gekke bands als Cocaine Piss, Jo Goes Hunting, EUT en Canshaker Pi. Onze volledige preview lees je hier, kaarten winnen voor de show plus de nieuwe singles op 7-inch doe je hieronder!

Winnen?! We hebben 2 x 2 kaartjes liggen en vier 7″-inches die je op mag halen in Paradiso voor de gelukkige prijswinnaars. Als je mee wilt doen, stuur dan een leuk mailtje naar ricardo@thedailyindie.nl waarom je naar de speciale avond van Bombay wilt gaan op 30 december en wie weet ga je met een vriend of vriendin lekker naar de Amsterdamse poptempel om het jaar muzikaal goed af te sluiten. Deadline: 28 december.

FACEBOOK-EVENT: https://www.facebook.com/events/1625430274415470/

En dan zijn er ineens, zo vlak voor het nieuwe jaar, twee nieuwe Bombay-nummers. King Of The Cornershop en Cynical Kids, die vanaf 2 december op de streamingsites als setje te vinden zijn onder de titel 7”.  De daadwerkelijke 7-inch is vanaf 2 januari 2017 op vinyl te verkrijgen.

Beide nummers zijn opgenomen en gemixed in de Epic Rainbow Unicorn Studio in Utrecht, samen met producers Simon Akkermans en Pieter Vonk. De 7” is uitgebracht in samenwerking met het kledingmerk Obey op Obey Records. (Pre-orderen kan hier.)

Crunchy pop
Sinds het laatste album Show Your Teeth, is dit het eerste werk van Bombay heeft opgenomen in z’n huidige vorm met Gijs Loots op bas en Lisa Ann Jonker achter de drums. Dit jaar is Bombay op zoek gegaan naar een nieuw live-geluid en probeert de band hun energieke podiumgeluid te vangen op de nieuwe opnames. Conclusie: dat is goed gelukt. De felle en strakke drums zitten in beide nummers stevig in de mix en zonder het herkenbare crunchy popgeluid van Bombay te verliezen, klinkt het geheel net even wat losser.

King Of The Cornershop

Een ander verschil met de opname van de vorige plaat is dat deze twee nummers binnen twee dagen opgenomen zijn, terwijl er aan de nummers van Show Your Teeth maandenlang geschaafd en gesleuteld is. Het is tof om te horen dat Bombay in de huidige formatie een eigen geluid heeft gevonden en deze – behalve live –  ook weet om te zetten naar plaat. Al hebben we net twee nieuwe liedjes gekregen, het is natuurlijk ook nooit genoeg! Deze song maken ons namelijk ontzettend nieuwsgierig naar meer werk van de band in deze samenstelling.

Cynical Kids

Bombayfeestje in Paradiso
Tijdens Bombay Curates Show Your Teeth op 30 december in Paradiso zullen de nieuwe nummers live gebracht worden en zal 7” voor bezoekers al te koop zijn. Het artwork voor de hoes en de concertposter in Paradiso, is gemaakt door kunstenaar Nil Ultra uit Los Angeles.

De nieuwe single Gold Rush van Bombay is het laatste voorproefje dat we krijgen voor de tweede plaat van de band. Na gespeeld te hebben op onder andere SXSW, Best Kept Secret en meest recent als aftershow bij Tame Impala in de HMH, komt de band met een geweldig pakkende single op de proppen.

Of de nummers van het energieke trio elkaar weer zo perfect zouden aanvullen op bas, gitaar, synthesizers, drum en vocalen als in het verleden, was nog even de vraag, aangezien alleen zanger en gitarist Mathias Janmaat over is van de originele formatie van de band (toen nog als Bombay Show Pig).

Maar met Gold Rush blijkt de muzikale formule opnieuw als een trein te werken. De vervormde stemmen, de creepy piano in de intro en de verschillende toevoegingen van percussie maken deze single het meest complete werk van de band tot nu toe. Het nummer ligt goed in het gehoor en maakt elke seconde van de drie minuten het luisteren waard.