Onze radar draait op volle toeren en elke week presenteren we je een band die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag stellen we je voor aan Blue Bendy, een zeskoppig ensemble dat van hun experimentele rock een emotionele ervaring maakt.
Wie is Blue Bendy?
Blue Bendy bestaat uit maar liefst zes leden, waaronder Arthur Nolan, wiens klaaglijke gezang nu al de aandacht van de redacteurs bij onder andere Clash en Rebel Music weet te vangen. Het zestal komt uit London waar ze al een tijdje venues afgaan en hun fanbase langzaam warm maken voor hun eerste release: de single Closing Sound die dan eindelijk begin dit jaar uitkwam. Blue Bendy creëert zowel live als in de studio een dissonante muur van geluid die enerzijds voort lijkt te komen uit opgekropte woede en anderzijds uit diepe, diepe treurigheid. Closing Sound is zo ongepolijst dat het af en toe net iets te troebel klinkt. Maar dat draagt alleen maar bij aan het zware geluid van de band. Alsof je net als het paard van Atreyu door het Moeras der Droefenis moet waden om naar het einde te komen. De Frans zangecho’s op de achtergrond van synth-speler Olivia Morgan maken het helemaal af.
Voor fans van:
Volgens het internet klinkt de band als Morrisey maar dan met meer punk. Als King Krule maar minder melancholisch. Als Joy Division maar iets zweveriger. Kortom, we kunnen hier geen touw aan vastknopen.
Fun Fact:
Gooi de term Blue Bendy in Google en je vindt eerst allemaal plaatjes van de blauwe versie van Bendy, een karakter met een permanente lach en een dode blik in zijn ogen uit het beste horrorspel ooit: Bendy and the Ink Machine. Ik heb, tactvol en niet-stalkerig als ik ben, uit het niets een gifje van Bendy in de Facebook-messenger van de band gedropt. Gewoon om te kijken of ze de link tussen zijn naam en het spel zouden confirmeren of ontkennen. Status van ons gesprek tot nu toe: Seen 15:48.
*Update: De band heeft ondertussen gereageerd met een gif van een poppetje dat radeloos in foetushouding op de grond zit.
Voor je playlist:
Blue Bendy’s nieuwste single en allereerste videoclip kwam vorige week uit en het is naar de bands eigen zeggen een ‘wankel klaaglied over een brug.’ Dit nummer is even dissonant en zwaar als eerder werk, maar een stuk minder troebel. Het is duidelijk scherper geproduceerd, wat een heleboel meer ademruimte creëert in de muziek, zonder de wazige vibe te verliezen. De band zit zeker niet stil en ik voorspel dat hij zijn sound alleen maar zal blijven proberen te verbeteren. Maar wat hebben de muzikanten nou eigenlijk te klagen over een brug? Bekijk de mooie video hieronder en je zult zien dat bruggen niet zo onschuldig zijn als ze lijken.
Voor je agenda:
Op 30 oktober staat de band in Bermondsey Social Club in London! En voorlopig blijven de gigs in London maar binnenkomen. Genoeg kans om ze (daar) live mee te pakken, dus.
