Black Mountain
Donderdag 24 oktober
Al verscheen het debuutalbum alweer in 2005, iedere keer dat Black Mountain met een nieuw album en een tour naar ons land komt, heeft de band frisse verhalen en verse geluiden. De Canadese psychrockers staan 24 oktober in TivoliVredenburg en wij nemen je mee door de nieuwste plaat van de band: Destroyer.
En wel rijdend in een opgepompte Dodge Destroyer uit 1985, waar het album van de band zijn naam aan dankt. Op de achterbank daarvan zien we wat nieuwe gezichten, zo heeft de band naast een nieuwe drummer een nieuwe zangeres in de band: Rachel Fannan. De muzikante die eerder in Sleepy Sun zong, volgt daarmee oudgediende Amber Webber op. Die poetsbeurt heeft duidelijk voor een frisse wind binnen de band gezorgd, want het energie-niveau is hoog op het vijfde album.
Het voelt een beetje alsof je voor een vuurpeloton wordt gezet die bestaat uit vijf manshoge gitaarversterkers die lange schaduwen over de verlaten binnenplaats trekken, en er af wordt geteld: 3, 2, 1…! Als de naald de groef raakt, krijg je weer ‘ouderwets’ het idee dat er elk moment rook uit je speakers omhoog kan komen kringelen, Black Mountain blaast en briest als jonge honden.
De band uit Vancouver rockt alsof de geluiden het heelal moeten bereiken. Denk aan de associaties die je krijgt bij ‘space trucking‘ en Black Mountain heeft daar de soundtrack bij opgenomen. Bij de vele baarden en lange krullende haren krijg je wat je verwacht: grote versterkers, duivelse Gibson SG’s, baspartijen die klappen als donderslagen, psychedelische Pink Floyd-toetspartijen, maar ook een aantal aangename verrassingen.
Gedeeltelijke continuïteit
Frontman en opper-songwriter Stephen McBean is met Jeremy Schmidt de enige die er sinds de oprichting van Black Mountain bij is. Ergens zorgt dat voor een soort ‘gedeeltelijke continuïteit’, aangezien er regelmatig nieuwe invloeden van verse bandleden aan de sound toegevoegd worden. Gelukkig klinkt het geheel nog steeds als een soort ondergang van de wereld in een fantasy-film. (Het is niet geheel toeval dat de band eerder een soundtrack maakte bij de post-apocalyptische film Year Zero.)
Robotstemmen op Horns Arising en een stukje ambient op Closer To The Edge dat bijzonder goed werkt voor het contrast en het tempo van het album. Evenals FD’72, klinkend als een traditionele afsluiter gaat de track ineens linksaf waar je rechtsaf had verwacht. Je weet het met Black Mountain, maar tóch zie je het telkens niet aankomen. Onder meer met de hulp van Adam Bulgasem (Dommengang), Kliph Scurlock (Flaming Lips), Kid Millions (Oneida) en bassist Arjan Miranda. Opgenomen in de thuisstudio in Los Angeles van McBean, onderweg in de bandbus gemixt en uiteindelijk onder handen genomen door producer John Congleton, die eerder werkte met St. Vincent en Angel Olsen.
Van proto-metal door naar psychedelische hardrock
Zoals gezegd weet je het nooit helemaal met Black Mountain, waar eerdere albums wat meer richting Jefferson Airplane, Stones en zelfs als een kruising tussen Led Zeppelin- en Beck, gaat de band in 2019 meer richting Black Sabbath-achtige doom. In de Pandora van TivoliVredenburg zal de band doorschakelen van proto-metal naar psychedelische hardrock. Om hem uiteindelijk ergens slow-motion van een klif af te lanceren en te laten landen tussen die gigantische versterker en de magische rotsen op de hoes van de plaat. Boom!
