Tijdens de eerste dag van London Calling krijgen we al direct twaalf acts voor onze kiezen. Het Nieuw-Zeelandse Fazerdaze opent de danst om 18:20 uur in de Kleine Zaal, waarbij The Courtneys de tent rond 1:45 af mogen sluiten. Daartussen bevindt zich een wirwar aan genres, gespeeld door de meest uiteenlopende bands en artiesten, The Daily Indie duikt voorover in het muzikale slagveld en trotseert een druipend hete Paradiso. 

Tekst Ricardo Jupijn, Gea Bruinsma en Jelmer Luimstra
Foto’s Ab Al-tamimi

Mannequin Pussy
Het debuutalbum duurt minder dan twintig minuten en de gemiddelde lengte van zijn nummers overschrijdt amper de minuut. De muziek zou daarmee vluchtig kunnen aanvoelen, maar dat is bij Mannequin Pussy allesbehalve het geval. Deze explosieve band met Marisa Dabice als charismatische frontvrouw weet in die korte energiepieken een hoop indruk te maken, door zelfs op dit vroege tijdstip en in deze hitte het publiek te laten springen. De nineties zijn terug met Mannequin Pussy, met een geluid dat doet denken aan Hole. Bij vlagen is in de – naar verhouding – langzamere nummers ook een vleugje The Pretenders te horen. Enige minpunt is dat de microfoon erg slecht staat afgesteld, waardoor Dabice niet altijd even goed te horen is. (GB)

 

Sad13
Het is de droom van menig tiener om zo’n mooie unicorn-ketting als Sadie Dupuis van Sad13 in bezit te hebben. Vooral in combinatie met haar suikerspinroze rokje en asymmetrische, felgekleurde paardenstaart. Voor de kenners van de serie Girls: Dupuis doet denken aan Shoshanna in Japan. De teenage-uitstraling vertaalt zich ook in het geluid, hoewel er een randje aan de nummers zit dat het geheel interessant maakt. Dupuis, al bekend van Speedy Ortiz, heeft als enig contrast met haar bubblegum-look zeer donker opgemaakte ogen en zo’n zelfde contrast is in de muziek te horen. Ook qua onderwerpkeuze: Sad13 speelt een politiek nummer over het tekort aan vrouwelijke artiesten op festivals. Maar dan met een suikerlaagje. (GB)

 

Miya Folick
Als een geest vertoont Folick zich in het midden van het podium in de oude kerk. In haar witte gewaad tot op haar enkels lijkt ze wel een soort engel onder de gedempte belichting. Met haar gemillimeterde kruin hoor ik om mij heen al snel Sinéad O’Connor vallen, geen gekke vergelijking. Want zodra de eerste klanken door de microfoon vloeien, is het duidelijk dat Folick een waanzinnig vocaal bereik heeft. Dat uit zich in allerlei muziekstijlen die je niet telkens niet helemaal aan ziet komen. Van korte garagenummers als Pet Body tot het grootse God Is A Woman en de altrock van de gloednieuwe single Trouble Adjusting. Ze sluit haar set af met een adembenemende versie van Woodstock, het prachtige epos van een van haar inspiratiebronnen Joni Mitchell. Ze legt de zaal het zwijgen op en Amsterdam is veroverd. (RJ)

 

Black Honey
Het is in de grote zaal duidelijk dat sommige acts het publiek niet meekrijgen – kuch, British Sea Power – en andere wel, zoals Black Honey uit Brighton. Frontvrouw Izzy Bee voert je (ook al) terug naar de nineties; de tijden van No Doubt. Voeg daar voor Bee een glamrock-kostuum van groen glimmend metallic materiaal en een Rod Stewart-esque kapsel aan toe. De band doet iets goed; het ietwat tamme publiek van deze avond – het zal het weer zijn geweest – klapt zelfs mee bij Black Honey. Toch knap. Bij de langzamere nummers is het wat moeilijker de aandacht vast te houden, maar vooral singles All My Pride en Hello Today doen het goed. (GB)

 

Ron Gallo
In een blauw-paarsige achtergrond staat Ron Gallo in een duivels rode spot, de garagesensatie uit Nashville is hier vanavond om Amsterdam eens te laten zien wat hij allemaal in huis heeft. En Gallo is net wat London Calling vandaag even nodig heeft, een flinke schop onder zijn hol. Dit is het moment waarop de lome zomervibes ingewisseld worden voor de kille klauwen van de nacht. Na een voordracht in het Nederlands breekt de krullenbol het ijs in de gloeiende zaal. Young Lady, You’re Scaring Me wordt afgetrapt en away we go with Gallo. De band gaat 35 minuten voluit en zorgt voor nog grotere zweetplekken op de shirtjes in de Kleine Zaal. Er is geen houden aan en terwijl Gallo met een koffer over de snaren van zijn gitaar staat te schrapen, lijkt Paradiso betoverd te zijn door deze Medicine Man. Snel maar weer eens terugkomen Ron, de eerste stap is gezet. (RJ)

 

 

HMLTD
Het Britse muziekblad NME noemt HMLTD al “The UK’s most thrilling new band” en volgens The Guardian zouden ze “rock’s saviours” zijn. Als de Britse muziekpers ergens goed in is, is het in dingen overdrijven, maar in het geval van HMLTD hebben ze een punt. De in London opererende band – met leden uit meerdere Europese landen – zou best eens ver kunnen komen. De zes mannen kleden zich extravagant, met veel make-up, geblondeerde kapsels en leren jassen. Ze spelen met gender, zoals The New York Dolls dat in de jaren zeventig deden. De groep onder leiding van de Britse Henry Spychalski probeert rock te mixen met moderne elektronica, om het genre zo uit de dood te laten opstaan. In de Kleine Zaal van Paradiso valt op hoe intens zijn liveshow is. Spychalski schreeuwt alsof het gebouw in brand staat en onderstreept daarmee wat hij al in interviews zei: hij wil het niet te gemakkelijk maken voor het publiek. HMLTD, ooit Happy Meal Limited, is avant-garde in de pure zin van het woord; het gaat van rock naar jazz, naar flipperkastmuziek. Het is dan ook een godswonder dat deze band op contract staat bij Sony. Toegegeven, de groep kan nog wel een paar extra sterke songs gebruiken, maar het is veelbelovend. HMLTD brengt precies wat rockmuziek anno 2017 nodig heeft; excitement. (JL)

The Courtneys
De band bestaat al sinds 2012, maar de show in de Kleine Zaal van Paradiso is de eerste die The Courtneys in Europa spelen. De Canadese garagepunkband heeft de twijfelachtige eer de eerste dag van London Calling af te mogen sluiten. Het gros van de bezoekers is al naar huis en de drie vrouwen moeten het doen met een halflege zaal. Hun melodische 1-2-3-4-garagerock doet het best aardig en The Courtneys blijken net als Bleached in 2013 een prima uptempo gitaarrock-afsluiter van de festivaldag. Weinig opzienbarende muziek, maar song-technisch zit het prima in elkaar. Daar hoef je trouwens niet goed voor te kunnen spelen. Kunnen ze ook niet per se bij The Courtneys. Opvallend is bijvoorbeeld hoe monotoon zangeres en drummer Jen Twyne Payne op haar drumstel tikt; aan haar hi-hat en snaredrum heeft ze vrijwel altijd genoeg. Niet dat het de paar dronken bezoekers van London Calling is opgevallen. Die zijn er vrijdagavond hoofdzakelijk nog omdat de bar nog open is. (JL)

 

Ook gezien tijdens de eerste dag van London Calling:

Palace

 

Fazerdaze

 

Een van de smaakmakers op de afgelopen editie van Eurosonic was het Engelse Black Honey, met als blikvanger en stralend middelpunt zangeres Izzy B. Philips. In de videoclip van nieuwe single Hello Today leeft de blonde zangeres haar wildste Quentin Tarantino-fantasie uit.  

In retrokleding, compleet met felle nagellak en de nodige zwoele blikken zwerft ze door de Amerikaanse woestijn en belandt ze in vage motelkamers. En overal waar ze gaat wordt ze achtervolgt door een menselijk hart. Ja, echt.

Noem het retropop, sixtiesgarage of hoe je ook wilt. Black Honey duikt met Hello Today weer lekker in de vintagehoek van de pop. De band windt er geen enkele doekjes om dat ze het in de jaren zestig zoeken, en waarom zouden ze ook? Je krijgt een prima popliedje: met schelle gitaren, een licht psychedelische feel en de lekker felle zang van Izzy B om het af te maken.

 

Black Honey, de band rondom Izzy Baxter, speelde in maart de Kleine Zaal van Paradiso plat tijdens London Calling. Black Honey tourt op het moment met Catfish and the Bottlemen en, drumroll, heeft een nieuw nummer uitgebracht.

En wat voor een single is All My Pride weer. Het is hard, uptempo en heerlijk pakkend. Black Honey is in essentie een pure rockband, maar deze track doet door de opbouw en de surfachtige sounds ook erg denken aan The Pixies. Het refreintje blijft hangen en qua stijl past het weer perfect in het plaatje. Oordeel zelf.

 

De goed gelaarsde frontvrouw van Black Honey dwingt het publiek tot een sitdown, Otherkin nodigt de gehele zaal op het kleine podium uit en bij AUTOBAHN zit er niets anders op dan onbekommerd te headbangen. London Calling is begonnen en hoe!? Wij doken met papier en pen het vrijdaggedruis in en noteerden het volgende verslag.Amber Arcades.

Tekst Ruben van Dijk & Wies van der Heijden
Foto’s Sabrine Baakman

Vanavond vertegenwoordigt Amber Arcades (foto boven) – samen met last-minute toevoeging Moon Tapes – het vaderland. De internationale allure is bij Amber Arcades wel degelijk aanwezig; nadat ze de bovenzaal van Paradiso heeft ingepakt met haar onweerstaanbare retropop, vliegt Annelotte de Graaff met haar band naar Austin, Texas. SXSW, jazeker. Terug naar het heden, want de band staat te trappelen en juist die band maakt vanavond het verschil. Zo lieflijk en dromerig als de songs in de New Yorkse studio geklonken moeten hebben, klinken ze live op het podium niet helemaal. Gelukkig is De Graaff gezegend met een kundige band en geeft die extra dimensie enkel meer schwung aan het geheel: het zomerse sixtiespopgeheel krijgt dankzij de levendigere gitaren en percussie soms een onvervalste post-punkvibe mee; songs als Turning Light blijken opeens veel ingenieuzer en spannender in elkaar te zitten. Amber Arcades: een sensatie op plaat én dus ook eens sensatie op het podium.

The Vryll Society
The Vryll Society trapt af met het nummer Beautiful Faces, maar alleen het mooie gezicht van zanger Michael Ellis is te zien. De rest van de band zit verstopt achter zijn lange lokken. De energie op het podium is net zo. Ellis staat energiek en beweeglijk op het podium, hij trekt de kar. De rest van de band staat er nogal doods bij. Terwijl ze wel heel strak spelen. De psychedelische rock doet soms aan Pink Floyd, soms aan The Stone Roses denken. Toch verliest de band naarmate het optreden vordert de aandacht. Het recept van de constante baslijn met daaroverheen vloeiende gitaarriffs kent niet genoeg variatie. Wanneer Ellis halverwege het laatste nummer het podium al verlaat, proberen de andere mannen met extra veel headbangen de aandacht er nog bij te houden, maar zonder de frontman is er niet zo veel te zien.

 

Otherkin
Is er brand? Worden we aangevallen? Otherkin kondigt zichzelf aan met een luchtalarm. Dat zet de toon voor het optreden: schakel de hulpdiensten maar vast in, hier kunnen gewonden vallen. Op de Facebook-pagina van de band staat dat de mannen pop grunge maken. Dat klinkt als tegenstrijdige combinatie. Maar eigenlijk is het heel slim: ze combineren poppy melodieën met een hard randje. Dat maakt de band geschikt voor de radio, maar kunnen ze ook de kleine zaal van Paradiso veranderen in één grote moshpit. Nadat er bij het nummer ‘Ay Ay’ flink gecrowdsurft wordt, nodigt de band het publiek uit om bij ze op het podium te komen. Dat doet het met liefde. En als zanger Luke Reilly nog even het publiek in duikt, is het helemaal los. Deze band heeft het.

 

Black Honey
Izzy B Phillips betovert. Met haar glijdende stem en haar sierlijke armgebaren heeft ze de zaal in haar greep. De vloeiende zanglijnen à la Lana Del Rey wisselt ze af met hartverscheurend geschreeuw. Het publiek eet uit haar hand, dus als ze iedereen vraagt om op de hurken te gaan zitten, doen de bezoekers dat braaf. Black Honey is een band om tegelijkertijd bij weg te dromen en om op te dansen. Het voelt melancholisch, maar ook energiek. De band is te groot om in de kleine zaal te spelen. Er staat een rij op de trap met mensen die wanhopig proberen zichzelf de overvolle zaal binnen te drukken. En terecht.

 

Kid Wave
We bekijken het tijdschema nog maar eens: ja, dit is daadwerkelijk Kid Wave! Maar waar is dat zomerse, speelse, luchtige randje dat we kennen van het vorig jaar verschenen ‘Wonderlust’? De band die vanavond de grote zaal mag afsluiten, speelt de smerigste en strakste grunge rock denkbaar. Elke nieuwe song begint luid, laait dan op en eindigt drie keer luider. Stuk voor stuk zijn het kolossale vloedgolven van gitaargeweld die zich onderling vooral weten te onderscheiden door de subtiele verschillen, gitaareffecten, publieksinteractie en spontane mini-drumsolo’s. Pas halverwege de set klinkt Kid Wave weer enigszins zoals we ze kennen als de melodie zijn intrede doet en de band in haar optima forma lijkt te zijn. De Londenaren stippen zo onbewust een interessante kwestie aan: moet je live niet ongeveer hetzelfde klinken als op plaat? Hell no, want als je live-sound staat als een villa valt er niets te klagen.

 

AUTOBAHN
Weken aan opgekropte woede lijkt zanger Craig Johnson van AUTOBAHN kwijt te moeten. Als een bezetene schreeuwt hij zich de onverdeelde aandacht van de bovenzaal toe, terwijl de rest van de band snoeihard speelt. De enige rustmomenten zijn de onheilspellende intro’s. Zo is daar Missing In Action met zijn langzaam aanzwellende snaredrum, die zowel dit optreden als debuutplaat ‘Dissemble’ inluidt. Het biedt een laatste ademmogelijkheid voordat de hel losbarst. De band gaat diep, al zijn couplet, refrein en bridge in het heetst van de strijd niet of nauwelijks te ontwaren. Dat geldt, afgezien van de sporadische ‘motherfucker’ ook voor de tekst. Zelden was een bak klereherrie zo imposant en zo interessant. Een man met krullen die van een meter afstand in je gezicht schreeuwt; het heeft, hoe vreemd ook, iets intiems.

Een band die klinkt alsof Lana del Rey de frontvrouw is van een nineties-rockband met sterke surfinvloeden uit de jaren vijftig. Niet alleen op papier, ook uit de speaker klinkt dit als een sublieme mix. Giet er nog een beetje Joe Meek en Tarantino met Mazzy Star overheen en je hebt de gouden formule te pakken van Black Honey. De band uit Brighton gooit hoge ogen met zijn Britse garage en speelt vandaag op London Calling.

‘Rondtoerende bandavond’ Unknown Pleasures host de bovenzaal van Paradiso op de vrijdagnacht van London Calling, waar zij zal waken over bands als Autobahn (1:10 uur) en Black Honey (23:50 uur). Om binnen het thema te blijven: wat zijn de meest unknown pleasures van Black Honey-zangeres Izzy Baxter? “Ik hou van schilderen, tekenen en inkleuren”, vertelt ze. “Op het moment hou ik mij vooral bezig met het maken van inkttekeningen met een toffe kalligrafiepen. Al kan het soms wat lastig zijn om een pot inkt op tour mee te nemen.” Wat voor platen luisteren de bandleden in hun niet-voor-inkt-geschikte-en-schuddende-bandbus naar Amsterdam? “De nieuwe plaat Tell Me I’m Pretty? van Cage The Elephant. Een best of-compilatie van Lou Reed gaat op elke tour mee, onder meer omdat er een paar Velvet Underground-nummers op staan. Daarnaast zijn we gek op door de nieuwe track Hello Death van Johnny Lloyd. En uiteraard de nieuwe mixtape van Tommy (bassist, red.)! Er gaan geruchten dat het een soort spectaculaire mix is van Robbie Williams, Martha Reeves en Kraftwerk.”

Roberto Cavalli
Het ziet ernaar uit dat de band op volle oorlogssterkte in Paradiso aan zal treden. “Ik heb het gevoel dat we de laatste maanden na al het toeren zijn veranderd in een onstuitbare machine”, zegt Baxter enthousiast. De band is in ieder geval lekker op dreef na een bizarre show in Milaan. “Onlangs werden we gevraagd om te spelen op de Milan Fashion Week tijdens de show van Roberto Cavalli. We hadden geen idee dat de show en de catwalk om ons heen zouden worden gebouwd. Onze gezichten werden geprojecteerd op de muren en onze bandnaam stond met graffiti op elke muur gespoten. Het leek wel de Factory van Andy Warhol”, vertelt de zangeres. Laatstgenoemde setting en locatie sluiten naadloos aan bij de muziek van het viertal. “We plukken ideeën uit verschillende decennia en disciplines en proberen deze vervolgens om te zetten in klanken die filmisch, iconisch of ronduit betoverend klinken. Daarbij proberen we met ons artwork het gevoel van de muziek te versterken.”

It means everything
Vanaf het moment dat de eerste, gelijknamige EP van de band uitkwam in 2014, werd de band door talloze blogs opgepikt en gelanceerd in de muziekindustrie. De een na de andere show kreeg de band aangeboden en de festivals stonden in de rij. Het harde werk en de vele uren die de muzikanten in de band stoppen, lijken zich dan ook steeds meer uit te gaan betalen. “Het betekent alles voor ons. We hebben onze heel volwassen leven minimumloonbaantjes gehad en elke cent bij elkaar gespaard om plaatjes uit te brengen en op te kunnen nemen in Chris (gitarist red.) zijn slaapkamer. We proberen alles te doen om zo oprecht en zuiver mogelijke muziek te maken.”

Strolling down the canals
De laatste keer dat de muzikanten in Amsterdam waren, gingen de vier als pasgeboren hertjes met x-beentjes over de schaatsbaan voor het Rijksmuseum. Wat willen ze deze keer doen? “We zouden ditmaal graag het museum ín willen. Vorige keer hadden we geen geld en zijn we maar gaan schaatsen”, zegt Baxter. “Wandelingetjes langs de grachten en koffiedrinken doen we het liefste in de stad.”

Sweaty madness of The Honeys
Om volledig voorbereid het Black Honey-gedruis in te duiken vannacht, voelde de London Calling Times de zangeres nog even aan de tand door middel van een paar korte en snelle vragen. Welke band wil ze niet missen vanavond? “Absoluut Kid Wave, we kunnen niet wachten om hen eindelijk eens te zien spelen!” Hun grootste droom? “Om ooit de grote zaal van Paradiso uit te verkopen.” Vreemdste omschrijving van hun band? “Voordat we een persfoto hadden, werden we omschreven als een duo met synths. Wij dachten: huh?!” Wat doet de band over een paar jaar? “We nemen de wereld over en spelen daarna de eerste show op de maan!” Wat is het laatste nieuws rondom nieuw materiaal? “Binnen een paar maanden brengen we een nieuwe EP uit. Over ons debuutalbum kunnen we nog weinig vertellen, maar het zal het wachten waard zijn.” Waarom moet je vanavond vooraan staan? “The front row is the closest you can get to the chaos and sweaty madness of The Honeys.” Staat genoteerd!

Voor fans van Kill Bill en The Kills

De uit Brighton (het zal eens niet) afkomstige band Black Honey levert ons weer een nieuwe badass rockchick voor de verzameling. De door pastelkleuren gesierde garagerock die rechtstreeks uit de woestijn geplukt lijkt te zijn, is nog niet eens een jaar oud.

Toch hebben de roze haren van de frontvrouw al ruig heen en weer gewapperd op meerdere podia. Onder meer tijdens een bijzonder succesvolle secret show waarbij fans moesten sms’en voor een plekje in de zaal. Inmiddels zijn er ook al twee singles in onze oh-zo hebberige handen gevlogen. Dat allemaal gepaard met artworks die zo van een oude Tarantino film zouden kunnen zijn.

 

Met slechts een paar demo’s op zak en een succesvolle secret show eind oktober – waar bezoekers moesten sms’en naar een nummer om toegang te krijgen – bracht het uit Brighton afkomstige Black Honey in 2014 hun eerste EP ‘Bloodlust’ uit bij Duly Noted Records. Overigens hetzelfde jaar waarin de band is opgericht.

Tekst Kyra Bartelink

De Britten hebben onlangs een nieuwe single uitgebracht, genaamd Madonna. Black Honey weet daarop zwoele psychpop en sixties garage-surf met een rauw randje te combineren. Catchy akkoorden en een riffje vol fijne baslijnen worden gevolgd door een krachtig refrein. Laat je meeslepen op een roadtrip in de bloedhete zon, de hemelsblauw gekleurde horizon tegemoet rijdend in een knalroze Cadillac. Op 6 april worden de eerste vijf exemplaren van hun nieuwe EP geveild inclusief polaroids van de band.