Ariel Pink’s Haunted Graffiti
Live gezien in de Oude Zaal van de Melkweg op 13 november 2012
De eerste akkoorden klinken. De groove wordt ingezet, De drie bandleden van de Haunted Graffiti beginnen er al lekker in te komen, maar… Waar is Ariel Pink? “Yo!” klinkt het, op een beamerscherm boven het podium verschijnt zijn grijnzende gezicht.
Door Annelotte de Graaf
Ook Pink’s stem en de projectie van zijn hoofd voegen zich nu bij de rest van de band op het podium. Een korte blik opzij leert dat de echte Pink aan de linkerkant naast het podium op de grond in een hoekje staat. Een bevallige blonde dame met een camera filmt meestal zijn hoofd, maar maakt soms ook uitstapjes naar zijn kruis, en zijn rechtervoet terwijl Pink wisselend ongemakkelijk in de camera kijkt, een sigaretje rookt en zijn ogen dichtknijpt. We worden ook getrakteerd op enkele mooie jaren ’90 beeldeffectjes. Nu weer wordt het beeld gespiegeld, dan weer een sfeervol sepia-filtertje, het kan niet op. Na drie nummers in deze opstelling lijkt het er op dat Pink van plan is om het hele concert op deze manier te gaan doen, maar bij het vierde nummer komt het podium al iets dichterbij voor de zanger: Pink staat nu bovenaan het trapje naar het podium. So close, but still so far away! Het vijfde nummer waagt hij dan eindelijk de grote sprong voorwaarts en mogen we hem in vol ornaat, inclusief scheefgeknipt vies-blond kapsel en te strak zwart lycra-vestje aanschouwen.
Het tempo wordt opgepakt en wat meer rockende nummers volgen. De Haunted Graffiti is duidelijk goed in vorm en speelt strak als een dubbeltje. Slicke basloopjes gedubbed door kitscherige orgel-synth-lijntje. Als ze een zanger hadden gehad die iets minder een weirdo was, waren ze vast de ultieme party-band geweest! Maar gelukkig is dat niet Pink’s ding. Het feit dat de band loopt als een machine geeft hem alle ruimte om lekker zijn inner-freak uit te leven. Hij springt, kruipt, schreeuwt, piept, fluit en improviseert erop los. Hij blaast in de microfoon, samplet en weet het in het nummer te passen. Tussen de nummers door komen nog wat Beatles-samples voorbij. Lekker, postmodern. Verder is Pink niet erg comminucatief richting het publiek. Hij staat vaak met zijn ogen dicht, of ligt op de grond. Na een tijdje erkent hij onze aanwezigheid wel: “Thank you for staying so long”. Verder doet Pink duidelijk niet aan crowdpleasen; zelfs fan-favorite Round and Round wordt niet gespeeld.
De volgende nummers worden begeleidt door een beamer-projectie van portretten van bekende Hollywood actrices die in elkaar morphen. Waarom ook niet? Er volgt een lange, trippende jam waarin Pink een paar keer halfhoorbaar “goodbye” mompelt. Dat was inderdaad het laatste liedje. De band vertrekt en de vj-show wordt versneld teruggespoeld. Natuurlijk gaat de band nog niet echt weg, maar tracteren ze ons nog op twee nummers als toegift. Een lekker avondje. Lekker gek.
