Zo, dat was ons het weekendje wel weer hé! Twee dagen lang hebben we ons weer onder kunnen dompelen in een hoop nieuw talent, die we eindelijk eens in het echt hebben kunnen aanschouwen. Onze bevindingen lees je hieronder, onze conclusie is dat de eerste London Calling van het jaar een dik succes is geworden. Lees hieronder waarom!
Tekst Mabel Zwaan & Jente Lammerts
As Elephants Are
As Elephants Are is een klassiek voorbeeld van een catchy en verrukkelijk Britpopbandje dat vanaf London Calling hun weg naar het grote publiek en 3FM megahits tegemoet draaft. Door de jaren en line-ups heen gingen The Maccabees, Klaxons en meest recent Circa Waves de band hierin voor. Tijdens de show weten de hippe jongens al menig hart te veroveren, terwijl felgekleurde lichten en rookmachines het zicht op het gezellige kuifje van frontman Roger Waters regelmatig bezoedelen. Nadat hij tien keer had vermeld zo dol te zijn op Nederland, speelt hij hitpotentie-nummertje Crown, waarmee Nederland deze liefde heeft beantwoord. As Elephants Are zien wij binnenkort op posters boven tienermeisjesbedden.
Jack Garratt
Vijf minuten later dan de bedoeling was, iets wat niet vaak gebeurt op London Calling, betreedt Jack Garatt het grote podium op van Paradiso. Met vloeiende dansbewegingen en snoeiharde dancebeats maakt Garratt een letterlijk knallende binnenkomst. Menig trommelvlies bezwijkt bij de achterlijk harde bass en wanneer we om ons heen kijken staat iedereen met de vingers in de oren. Dit is enorm jammer, want Garratt zijn mooie en zuivere stem had met een iets lager volume het publiek binnen een mum van tijd in kunnen pakken. De uitgesproken multi-instrumentalist doet denken aan een soort elektronische wannabe Bon Iver. Dat is zijn goed recht, maar hij zal nog lang aan de weg moeten timmeren om zover te komen. Na een paar nummers is het voor onze eigen gezondheid helaas alweer tijd om de zaal uit te lopen.
Hooton Tennis Club
De vier uit Liverpool afkomstige hipsters van Hooton Tennis Club zijn verheugd om een stampvolle kleine zaal te zien bij hun eerste bezoekje aan onze hoofdstad. De band begint met nummer Up In the Air, na een vrij rommelig en ongemakkelijk begin weet de band na een half nummer de zaal aan het swingen te krijgen. Elk lid van de band gaat erg op in zijn eigen spel, wat ontzettend aandoenlijk is om naar te kijken. Soms doet de band een beetje denken aan Parquet Courts en The Brian Jonestown Massacre. De slordige abrupte eindes van de nummers zijn het enige storende puntje van de set. De solo’s en het vrolijke spel van de jongens maakt wel heel veel goed, eentje om zeker te onthouden!
The Dø
In een Hot Chip/Alt-J/ Kraftwerk opstelling staat de Frans/Finse band The Dø klaar voor een van de langste gigs van de avond. Deze opstelling zegt al genoeg over de muziek: kneiterstrakke elektronische muziek gedompeld in een dromerige laag. De zangeres, Olivia Bouyssou Merilahti, steelt de show in haar glamoureuze rode karatepakje. Deze roodtinten komen ook terug in het decor; slechts één van de dingen die tegen het perfecte aanhikt tijdens de gig. Elektronische muziek was zeldzaam deze editie, maar dit maakt de ongekend strakke performance van The Dø ruimschoots goed.
of Montreal
Na Spoon tijdens de vorige editie, was het nu tijd voor een andere legendarische jongen in het circuit: of Montreal. Inmiddels heeft deze vijfkoppige band twintig (!!!) albums in haar repertoire. In deze negentien jaar aan muziek is de band geëvalueerd van de late 60’s muziek zoals The Beatles en The Kinks naar een mix van elektronica, funk, glam en afrobeat zoals Prince, Talking Heads en David Bowie dat ook doen. Maar vergis je niet, zoals of Montreal is er geen ander. In Paradiso hebben ze hun theatergroep en andere showmaterialen thuis gelaten; vanavond draait het alleen maar om de funky, groovy disco-vibes die je door de afgelopen negentien jaar heen slingeren. De rode schoenen van onze favoriete dragqueen Kevin Barnes swingen over het podium, net zo enthousiast als de voeten van het publiek de grond hiervoor onveilig maken.
Drenge
Het hoogtepunt van London Calling deze editie, dat blijkt alweer als het – inmiddels trio – van Drenge het podium betreedt. Onder luid gejuich beginnen de rockende broertjes Loveless, plus bassist Rob Graham, de set met de bands persoonlijke favoriet Running Wild. Het gaat er ontzettend ruig en hard aan toe, hoewel het geluid gelukkig beter is afgesteld dan eerder in de avond. Vervolgens krijgen we een horde aan oudere nummers, die de set overheersen. Erg jammer, want van de nummers van het album ‘Undertow’ is er weinig aan bod gekomen. Wanneer na de single We Can Do What We Want wordt gespeeld gaat Paradiso uit zijn dak. Enkele mensen vallen flauw in de doorgedraaide moshpit, evenals de zwijmelende meisjes vooraan. Drenge speelt een perfect strakke set, die niemand snel meer zal vergeten.
